Γλυκό θα πάρετε;
Αν η απάντησή σας στην ανωτέρω ερώτηση είναι, συστηματικά, όχι… τότε σας προτείνουμε να μη συνεχίσετε την ανάγνωση του άρθρου διότι, μάλλον, δε σας ενδιαφέρει.
Οι Eatingouters, οι οποίοι απαντούν, πάντοτε, καταφατικά, θυμούνται και γράφουν για τα εμβληματικά γλυκά των εστιατορίων που έχουν επισκεφθεί, τα θεωρούν ιδιαίτερα κι αξέχαστα ενώ ανυπομονούν να αποτελέσουν εκ νέου τον γλυκό επίλογο των γευμάτων τους.
Ο GeorgeG. στο Funky Gourmet.
Πριν από λίγα χρόνια, όταν τα εστιατόρια ήταν ανοικτά και η οικονομική κατάσταση καλύτερη, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ, για μία και μόνη φορά, με φιλική παρέα το γνωστό για την ποιότητα, και τα αστέρια Michelin που είχαν κερδίσει οι σεφ Γεωργιάννα Χιλιαδάκη και Νίκος Ρούσσος, εστιατόριο Funky Gourmet στον Κεραμεικό, στο κέντρο της Αθήνας. Εντυπωσιάστηκα από τη συνολική γευστική εμπειρία, από όλα τα πιάτα, πραγματικά έμεινε αξέχαστη η επίσκεψη εκεί!
Ωστόσο, περισσότερο από όλα θυμάμαι τον μπακλαβά βραχιόλι, ένα απίστευτο γλυκό!
Προς το τέλος του μενού γευσιγνωσίας μας προσφέρθηκε σε μια κασετίνα για κοσμήματα ένα βραχιόλι!
Ναι, ένα βραχιόλι, μόνο που, όταν το γευτήκαμε (δεν κρύβω μετά από πολλή σκέψη και διστάζοντας “να καταστρέψουμε ένα κόσμημα”), το στόμα μας πλημμύρισε από τη γεύση ενός εκπληκτικά νόστιμου μπακλαβά!
Το εξωτερικό μέρος του βραχιολιού ήταν φτιαγμένο από πέτσα γάλακτος και η γέμιση περιείχε καρύδι, κανέλλα, γαρύφαλλο, σιροπιασμένο με δυνατό γευστικά σιρόπι που περιείχε υπέροχο θυμαρίσιο μέλι.
Ομολογώ ότι αυτό το γλυκό μού έχει μείνει αξέχαστο! Ίσως να αδικώ τη συνολική άριστη γευστική εμπειρία, εύχομαι να ξαναδοθεί η δυνατότητα να επισκεφτούμε ένα τέτοιου επιπέδου εστιατόριο με τόσο εντυπωσιακό μενού γευσιγνωσίας και να ξαναγευτούμε ένα τέτοιο γλυκό που συνδύαζε τη μοντέρνα δημιουργική κουζίνα με την ελληνική μαγειρική παράδοση!
Funky Gourmet, Παραμυθιάς 13, Κεραμεικός.
Η Tzia στο Vezene.
Το πλέον iconic γλυκό στην Αθήνα, κατ’ εμέ, το οποίο είναι, απόλυτα, σύμφωνο με τη “μαγειρική γραφή” του εμπνευστή του, Άρη Βεζενέ, αντανακλώντας τη φιλοσοφία του διέπει όλα τα πιάτα του.
Παγωτό με βανίλια Μαδαγασκάρης, τάρτα πικρής σοκολάτας, macadamia, νιφάδες gianduja, fudge και butterscotch στην αρχική του εμφάνιση, με διαφοροποιήσεις μέσα στα χρόνια, αναλόγως και της εποχής. Φαινομενικά απλό αποδεικνύει στην πορεία την πολυπλοκότητα των γεύσεών του και τη σοφή, τελικά, ισορροπία τους.
Πληθωρικό, παρηγορητικό, παιχνιδιάρικο, ανατρεπτικό, εκρηκτικό, ανακαλεί μνήμες του παγωτού της Κυριακής των παιδικών μας χρόνων, πηγαίνοντάς τες σε άλλο επίπεδο.
Ο, sine qua non, επίλογος της γευστικής εμπειρίας που προσφέρει ένα δείπνο στο Vezené.
Vezené, Βρασίδα 11, Αθήνα.
Ο Jim στις Λεύκες.
Για να πας στις Λεύκες θέλει προεργασία. Θα πας νηστικός, όπως πας για εξετάσεις στον γιατρό. Αν πας φαγωμένος θα χάσεις αρκετά και το βασικό, δε θα γευτείς γλυκό.
Εκεί ο Τάσος σου ετοιμάζει νέο παιγνίδι, που ούτε καν φαντάζεσαι. Αφού καθαρίσεις τις προηγούμενες γεύσεις με ένα sorbet λεμόνι ή μάνγκο, έρχεται ο κατάλογος – μαυροπίνακας με τα γλυκά.
Κάθε επίσκεψη και μια νέα έκπληξη. Από πειραγμένο μιλφέιγ με εκπληκτική κρέμα, πανακότα χωριάτικη ή παντζάρι, μέχρι cheesecake όλων των ειδών και γεύσεων, αέρινη σούπα σοκολάτας και απολαυστικά Semifreddo.
Ιδιαίτερη μνεία στο Semifreddo Bueno. Σε ποτήρι χυμού με χερούλι για ευκολία, έρχεται μια βόμβα λευκής σοκολάτας, semi παγωμένη, με γάλα, πραλίνα φουντουκιού και με κομμάτια τραγανής και αρωματικής γκοφρέτας.
Γευστική έκρηξη στο στόμα, ότι καλύτερο για κλείσιμο ενός όμορφου και απαιτητικού γεύματος.
Ανπεκτάμπλ!!! Μια επίσκεψη στις ‘’Λεύκες’’, αποτελεί γαστρονομική εμπειρία, που αξίζει να επαναλαμβάνεται μία στο τόσο.
Λεύκες, Λεωφόρος Γαλατσίου 100, Γαλάτσι.
Η Indulge στο Anadolu.
Ποιο είναι το λογικό; Να επισκεφτείς ένα εστιατόριο για φαγητό και ένα ζαχαροπλαστείο/παγωτατζίδικο/ό,τι τέλος πάντων για γλυκό, ή στο εστιατόριο να συνδυάσεις και τα δύο.
Είπε κανείς ότι φημίζομαι για τη λογική μου;
Ναι λοιπόν, όταν μου αρέσει ένα γλυκό σε εστιατόριο, έχει τύχει -πολλές φορές οπότε δεν ξέρω πόσο τυχαίο είναι- να επισκεφτώ εστιατόριο αποκλειστικά για το γλυκό. Ένιωθα λίγο σαν τον φτωχό συγγενή στην αρχή, αφού όλα τα τραπέζια ήταν γεμάτα φαγητό και το δικό μας άδειο μόνο με δύο πιατάκια του γλυκού, αλλά μετά την 3η φορά το ξεπέρασα. Άλλωστε από εστιατόριο ερχόμουν και φυσικά χορτάτη.
Σελίμ λοιπόν, γνωστός από το Masterchef, σε εμάς νωρίτερα και Anadolu στο Πεδίο του Άρεως.
Δεν έχεις φάει πιο λαχταριστό, βουτυρένιο, μοσχομυριστό, κρατσανιστό, δε-θέλω-να-τελειώσει, δε-με-νοιάζουν-οι-θερμίδες κιουνεφέ ποτέ σου! Άντε, σου αφήνω ένα περιθώριο αν έχεις πάει Τουρκία.
Δεν έχω λόγια. Πας και παραγγέλνεις κιουνεφέ. Έρχεται σε 20 λεπτά.
Απολαμβάνεις. Τέλος.
Anadolu, Μπούσγου 2, Αθήνα.
Ο Fratello στο Pueblo Chido.
Όταν προ ημερών έπεσε η ερώτηση ποιο εστιατόριο θα συστήναμε που αξίζει μια επίσκεψη μόνο και μόνο για το επιδόρπιό του, δε χρειάστηκε να ανατρέξω στη μακρά μνήμη μου.
Αρχές Σεπτεμβρίου του 2020 (ναι, φίλοι μου, τότε λειτουργούσε η εστίαση) επισκεφθήκαμε το new entry στη γειτονιά μας, το μεξικάνικο Pueblo Chido. Σηκώνοντας τα πιάτα, μας παρακάλεσαν να κάνουμε λίγη υπομονή, μέχρι να ετοιμαστεί το επιδόρπιο. Είχαμε φάει ήδη πολύ καλά, όμως το επιδόρπιο ήταν όλα τα λεφτά: Churros!
Αυθεντικά τσούρος, από ελαφρύ ζυμάρι που παίρνει το μπάνιο του σε καυτό λάδι, κόβονται σε μέγεθος μικρού μπαστουνιού, πασπαλίζονται γενναιόδωρα με κανέλα+ζάχαρη και βουτάνε σε υγρή σοκολάτα ή καραμέλα, πριν πάρουν το ταξίδι χωρίς επιστροφή προς το στομάχι μας, είχα φάει τελευταία φορά πριν χρόνια στη Βαρκελώνη.
Ε λοιπόν, τα τσούρος στο Pueblo Chido είναι μια κλάση ανώτερα. Τέσσερα μεγάλα τσούρος, φρεσκοτηγανισμένα, σε σχήμα πέταλου, κυριολεκτικά να γλύφεις τα δάκτυλά σου. Αυτό το επιδόρπιο είναι από μόνο του λόγος να προτιμήσεις το Pueblo Chido.
Αναζητήστε το στο ευρετήριο του eating out!
Pueblo Chido cocina Mexicana, Λεωφόρος. Ελ. Βενιζέλου 24, Νέα Σμύρνη.
