Ιδού η Ρόδος… Τελεία.
Μας ταξιδεύει η Indulge.
Part 1
Πρώτη γνωριμία με τη Ρόδο στην καθιερωμένη πενθήμερη εκδρομή της Γ’ Λυκείου, τουλάχιστον το πάλαι ποτέ, γιατί τώρα ξεκινούν από το Δημοτικό εξ’ όσων έχουν ακούσει τα αυτάκια μου και θέλω να τα βουλώσω μιας και η κόρη πλησιάζει…
Θολές οι μνήμες και σκεφτήκαμε να τις φρεσκάρουμε. Ηθελημένα; Όχι, θα απαντήσω. Το project ήταν Πάσχα στη Σύμη, αλλά επειδή όταν κάνουμε σχέδια σίγουρα κάποιος εκεί πάνω ξεκαρδίζεται (όσον αφορά εμάς μάλλον δεν του έμεινε ανάσα), κατέληξε καλοκαίρι στη Ρόδο. Λίγο το lockdown, λίγο τα έτοιμα αεροπορικά εισιτήρια, να σου οι 7 γεμάτες μέρες στο ξεκίνημα του Αυγούστου στην πρωτεύουσα της Δωδεκανήσου.
Το κείμενο δεν είναι αμιγώς ταξιδιωτικό ούτε αμιγώς για foodie αναγνώστες. Ας πούμε ότι συνοψίζει τις πληροφορίες και συμβουλές που θα έδινα σε έναν φίλο που σχεδιάζει να επισκεφτεί τη Ρόδο, βασισμένη στην εμπειρία που μου έδωσαν τα 1000km που διανύσαμε και οι ν με ν→+∞ θερμίδες που καταναλώσαμε.
Στα γενικά να σημειώσω πως:
— Φέτος, πρώτη τουριστική περίοδος με νέα δεδομένα λόγω κορωνοϊού, η προσέλευση τουριστών στο νησί ήταν χαμηλή με αποτέλεσμα πολλά ξενοδοχεία κλειστά, ιδιαίτερα μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, κάποιες παραλίες πλέον ανοργάνωτες και ανθρώπινα επίπεδα κίνησης.
— Προτιμήστε να κλείσετε διαμονή στην ανατολική πλευρά της Ρόδου. Είναι σε κοντινές αποστάσεις όλες οι καλές παραλίες και τα αξιοθέατα.
— Οι δρόμοι στην πλειονότητά τους είναι αξιοπρεπέστατοι, φαρδιοί και με καλή άσφαλτο, δε θυμίζουν σίγουρα επαρχιακούς δρόμους. Οι Ροδίτες οδηγοί δίνουν πάντα προτεραιότητα στους πεζούς, τσιμπιέσαι για να συνειδητοποιήσεις ότι βρίσκεσαι Ελλάδα.
— Οι ντόπιοι είναι πολύ πρόθυμοι να απαντήσουν σε οποιαδήποτε απορία σου ή διευκρίνιση. Προσωπικά, μου έτυχαν 3 βαρβάτα περιστατικά στις 7 μέρες, που δεν ήταν υποχρεωμένοι να βοηθήσουν, όμως παράκαμψαν τους τύπους κι έκαναν τη ζωή μας ευκολότερη. Επίσης, γινόμασταν δέκτες ιδιαίτερης εξυπηρέτησης, όταν αντιλαμβάνονταν ότι είμαστε Έλληνες.
— Ίσως για την προηγούμενη παρατήρησή μου ευθύνεται μερικώς το πλήθος ξένων τουριστών με πλήρη αδιαφορία ως προς την τήρηση των μέτρων. Επιπλέον, είδα κυρίως αυτό που χρόνια ονομάζουμε «κακό τουρισμό», τους βραχιολάκηδες που δεν κουνούν ρούπι από το ξενοδοχείο και όταν το αποφασίσουν, παραγγέλνουν μια χωριάτικη κι ένα τζατζίκι με 4 πιρούνια.
— Last but not least, μόνο ένα πράγμα δε μου άρεσε στη Ρόδο. Η αφομοίωσή της από τον τουρισμό. Καταλαβαίνω ότι είναι από τα πρώτα νησιά στην Ελλάδα που επένδυσαν στον τουρισμό, αλλά αυτό έγινε με τρόπο που αλλοίωσε την ταυτότητά της. Βαρέθηκα να βλέπω κολοσσούς, κίονες και μεγαθήρια ξενοδοχεία χτισμένα στις ακτές όλου του νησιού. My big fat greek wedding στο μεγαλείο του.
Πάμε λοιπόν στην ουσία για αξιοθέατα, εκδρομές, παραλίες και φυσικά φαγητό!
Μεσαιωνική πόλη της Ρόδου
Πρέπει να την επισκεφτείς. Δε γίνεται να μην το κάνεις. Θα σε μαγέψει οποιαδήποτε ώρα της μέρας. Το πρωί θα τη συνδυάσεις με τον Δρόμο των Ιπποτών και το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου. Σημαντική παράλειψη του Υπουργείου Πολιτισμού στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου θεωρώ την απουσία επεξηγηματικών πληροφοριών σε όλα τα εκθέματα, πλευρίζαμε τις εργαζόμενες να μας εξηγήσουν τι βλέπαμε. Από εκεί προτείνω να προμηθευτείς το ενιαίο εισιτήριο που ισχύει για το Παλάτι, το Αρχαιολογικό Μουσείο, την Παναγία του Κάστρου και την Κοσμητική Συλλογή Ρόδου (10€ αντί για 8€ μόνο το Παλάτι).
Μη νομίσεις ότι θα τα ξεπετάξεις εύκολα, μόνο το Μουσείο έχει τρία ξεχωριστά μέρη, ρώτα τις εξυπηρετικότατες εργαζόμενες εκεί και θα σε καθοδηγήσουν σχετικά με τη σειρά που προτείνεται να τα δεις. Όρεξη για περπάτημα να έχεις και νερό μαζί σου. Το βράδυ θα χαζέψεις στα αμέτρητα μαγαζάκια, θα ζωγραφίσουν το πορτρέτο σου, θα σε συναρπάσει ο Μεσαιωνικός Πύργος Ρολογιού και θα πιεις τις ποτάρες σου και τις coctailάρες σου απέναντι, στο Macao cocktail bar! Φήμες λένε ότι οι κατσαρίδες διεκδικούν εδώ και χρόνια την κυριότητα της πόλης εντός των τειχών… Μόνο τα δικά μου ματάκια αντίκρυσαν είδη που δε γνώριζα ότι υπάρχουν.
Ακρόπολη Λίνδου
Απέχει περίπου 50km από την πόλη της Ρόδου, φαντάζει υπέροχη από την τελευταία στροφή πηγαίνοντας, ακόμα πιο υπέροχη από κοντά. Δυστυχώς θα αφήσεις το αυτοκίνητο αρκετά πιο πριν στο δημόσιο parking, μη διανοηθείς να ανέβεις χωρίς νερό, καπέλο και αντιολισθητικά παπούτσια. Το εισιτήριο κοστίζει 12€ και λίγο μετά την είσοδο έχει ψυγεία με κερματοδέκτη για ανεφοδιασμό νερού, αναψυκτικού ή χυμού. Κατεβαίνοντας προτείνω να ξεκουραστείς και να απολαύσεις έναν δυνατό σε αρώματα καφέ και homemade ιταλικό παγωτό ή κέικ στο Gelo Blu στην πολύχρωμη περιποιημένη κυκλαδίτικου τύπου αυλή του με τα χτιστά καναπεδάκια.
Πηγές Καλλιθέας
Απέχουν περίπου 9km από την πόλη της Ρόδου. Τόσο όμορφα τεράστια βοτσαλωτά μωσαϊκά, συντριβάνια, στενά καμπυλωτά πεζοδρομάκια και η αίθουσα της Ροτόντας, όπου κάποτε ανάβλυζαν τα ιαματικά νερά, είναι τα highlights. Η επίσκεψη αυτή δε θα διαρκέσει πολύ, αν θέλεις απλά να κάνεις ένα σύντομο περίπατο, μπορείς να πας βράδυ που δεν έχει και εισιτήριο (σσσς! δε σας το είπα εγώ). Όχι, δεν ένιωσα ότι η Βουγιουκλάκη θα ξεπεταχτεί από κάπου, πέρασαν πια πάνω από 50 χρόνια από τότε που γυρίστηκε εκεί «Το δόλωμα». Μάλιστα, αν πας βράδυ μπορείς να συνδυάσεις φαγητό ή ποτό στο Pane di Capo.
Επτά πηγές
Απέχουν περίπου 30km από την πόλη της Ρόδου. Είναι μια μικρή όαση, ξεφεύγει από τα υπόλοιπα μονότονα τοπία της Ρόδου. Είναι, όπως και οι Πηγές Καλλιθέας, σύντομη εκδρομούλα, χωρίς εισιτήριο, μην περιμένεις να δεις κάτι αλησμόνητο. Επτά αριθμημένες πηγές αναβλύζουν νερό που καταλήγει σε μια λιμνούλα. Μην περάσεις το τούνελ 150m, αν έχεις οποιουδήποτε τύπου κλειστοφοβία.
Είναι αρκετά χαμηλό και στενό, βαδίζεις μέσα στο νερό. Αν δεν είσαι ένας από τα αδέρφια Αντεντοκούμπο, φόρεσε μαγιό από κάτω κι έχε πρόχειρο το κινητό στη λειτουργία φακού. Δεν τιμήσαμε τη μοναδική ταβέρνα που έχει στο σημείο για να πω εντυπώσεις. Αντιθέτως, επιστρέφοντας φάγαμε ψητά κρέατα στην Ταβέρνα Τσαμπίκος στα Κολύμπια. Αξιοπρεπή, αλλά μέχρι εκεί.
Φιλέρημος
Μην παραπονιέται καλέ και η δυτική πλευρά του νησιού. Τελευταία μας μέρα στο νησί, το ξενοδοχείο δήλωσε αδυναμία να ικανοποιήσει το αίτημα για late checkout, οπότε μας έμεινε ένα 8ωρο για περιπλάνηση μέχρι να αναχωρήσει η πτήση μας. Αρχικά, εκτός από την περιέργειά μας, έπρεπε να ικανοποιήσουμε τα άδεια στομάχια μας που μπήκαν σε δεύτερη μοίρα, καθώς ετοιμάζαμε βαλίτσες.
Έτσι, πήγαμε στο Dali Extraordinary Art Bistro για brunch, ευχαριστηθήκαμε καφέ και φαγητό και ανηφορίσαμε, χορτάτοι πια, προς το Μοναστήρι και το Κάστρο της Φιλερήμου.
Μια από τις θολές μνήμες της πενθήμερης ήταν η διαδρομή του Χριστού στο Γολγοθά με στήλες που απεικονίζουν τα πάθη του και καταλήγει σε έναν τεράστιο σταυρό ύψους 18 μέτρων με εσωτερική σκάλα. Θεωρητικά, οι επισκέπτες μπορούν να ανέβουν στην κορυφή, αλλά όταν πήγαμε εμείς, η πόρτα στη βάση του σταυρού ήταν κλειδωμένη με λουκέτο. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο σταυρός κατεδαφίστηκε, για να μην αποτελεί σημείο προσανατολισμού των αεροπλάνων, όμως αναστηλώθηκε μετά τον πόλεμο.
Αξιόλογο επίσης και το αντίγραφο (δυστυχώς) της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας Κεχαριτωμένης που λέγεται ότι φιλοτέχνησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Η πρωτότυπη φυλάσσεται στο Μαυροβούνιο.
Σύμη
Αξιοθέατο της Ρόδου δεν είναι. Όμως, θα το έχεις κρίμα στο λαιμό σου να μην κανονίσεις μια εξόρμηση σε αυτό το κουκλίστικο νησί, που έβαλα απευθείας μέσα στην καρδιά μου. Στη δική μας μονοήμερη είδαμε την εκκλησία του Πανορμίτη στον ομώνυμο όρμο, την παραλία του Αγίου Γεωργίου του Δυσάλωνα και τον Γιαλό, την πρωτεύουσα του νησιού και λιμάνι. Η εκκλησία στον Πανορμίτη είναι ιδιαίτερη, τα τάματα είναι άπειρα καθώς λέγεται ότι είναι θαυματουργός, αλλά με μια πιο ψυχρή ματιά, αν δεν αρέσκεσαι στον θρησκευτικό τουρισμό, δεν έχει κάτι άλλο το συγκεκριμένο σημείο της Σύμης.
Από την άλλη μεριά, η παραλία του Αγίου Γεωργίου του Δυσάλωνα (δυσάλωνας=δύσβατος όνομα και πράγμα) δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε μαγέψει. Προσεγγίζεις μόνο από θάλασσα. Η άγρια ομορφιά του τοπίου με τον κάθετο βράχο 300m και τα βαθιά καταπράσινα κρυστάλλινα νερά με κέρδισαν μονομιάς. Φίλη του νερού δε με λες, πάντα προτιμώ βουνό, αυτή την παραλία όμως, την ονειρεύομαι συνέχεια…
Αποχαιρετώντας με πόνο την παραλία, κατευθυνθήκαμε στον Γιαλό, μια από τις πιο γραφικές νησιωτικές πρωτεύουσες. Ήπιαμε περιποιημένο καφέ και φάγαμε στα γρήγορα λόγω περιορισμένου χρόνου στο μερακλίδικο σουβλατζίδικο «Το σουβλάκι του Γιάννη». Εξαίσια λαχταριστά φρεσκοψημένα σουβλάκια με τραγανές πατάτες και πλουσιότατη κριτσανιστή μερίδα γύρου.
Να πας!
To be continued…