Παρασκευή 7/5/21, πρώτη έξοδος για φαγητό έξω μετά την επαναλειτουργία της εστίασης στον ΚΟΤΡΩΝΙΑ, στο δρόμο για την Πάρνηθα, την κριτική για τον οποίο πιθανώς έχετε ήδη διαβάσει. Δύο μέρες μετά, Κυριακή μεσημέρι, όταν οι περισσότεροι ξεχύθηκαν στις παραλίες, εμείς προτιμήσαμε να χαρούμε τη λιακάδα με μια βόλτα σε μια απόμερη πλευρά του βασιλικού κτήματος στο Τατόι. Και κατόπιν βέβαια φαγητό στον αγαπημένο μας ΕΛΑΤΟ, που βρίσκεται στα δεξιά του δρόμου στην αρχή της λεωφόρου Χασαποταβερνών Πάρνηθας. Ο ΕΛΑΤΟΣ μάς τράβηξε την πρώτη φορά με τη βολική θέση του και την ευκολία στο παρκάρισμα (3 στα 10 σε ώρα αιχμής), κυρίως όμως με το βολικό του μέγεθος (όχι μαγαζάκι, αλλά ούτε king size) και τον ωραίο καταπράσινο και σκιερό κήπο του, που – ειρήσθω εν παρόδω – προσφέρεται ιδιαίτερα για οικογένειες με παιδιά. Κακώς βέβαια λέγεται ΕΛΑΤΟΣ, κανονικά ΠΛΑΤΑΝΙΑ έπρεπε να το έχουν βαφτίσει. Τρία μεγάλα, ψηλά πλατάνια προσφέρουν απλόχερα τη σκιά τους σε όλα σχεδόν τα τραπέζια, τα οποία ακόμα και προ πανδημίας ήταν και είναι τοποθετημένα σε αραιή διάταξη, ώστε κανείς να μην ενοχλεί κανένα.
Ας έρθουμε όμως στο ψητό, γιατί αυτός είναι συνήθως ο λόγος που επισκέπτεται κανείς αυτές τις ταβέρνες. Στον ΕΛΑΤΟ δεν σας περιμένει καμιά γαστρονομική έκπληξη, αλλά ούτε και καμία απογοήτευση. Υπάρχουν τα πάντα και μπορείτε να παραγγείλετε κατά το δοκούν. Να έχετε απλώς υπόψη ότι και εδώ οι μερίδες είναι υπερμεγέθεις, πρώτα ευχαριστιέται το μάτι και κατόπιν το στομάχι. Αν δεν βιάζεστε, καλύτερα να παραγγείλετε κάτι της ώρας. Το προσωπικό (χάρηκα που μετά από ενάμιση χρόνο αντίκρισα γνωστά πρόσωπα) πηγαινοέρχεται ακατάπαυστα και αγόγγυστα από την κουζίνα στο κήπο και πίσω, απολύτως κανένα παράπονο. Μια και το έφερε η κουβέντα: Ασφαλώς υπάρχει και μέσα αίθουσα, ευπρεπής αλλά λίγο σκοτεινή, απλά, όταν υπάρχει αυτός ο κήπος, δεν έχεις κανένα απολύτως λόγο να κλειστείς μέσα.
Περιοριστήκαμε, τρόπος του λέγειν, σε ένα κοκορέτσι με ωραία ξεροψημένα εντεράκια γύρω γύρω και καλό συκώτι στο εσωτερικό, που δυστυχώς είχε ετοιμαστεί αρκετά νωρίτερα και είχε σφίξει λίγο, μια χωριάτικη κομπλέ φρεσκότατη με μισό κιλό (καλή) φέτα στην κορυφή, μισό κιλό κατσικάκι μπούτι άψογο και με σωστό καρύκευμα και μια μερίδα πατάτες τηγανιτές αυθεντικές, όπως τις κάνουν στο χωριό.
Μαζί με δύο μπίρες ο λογαριασμός έφθασε τα 42 ευρώ, μάλλον λίγα αν συνυπολογίσουμε το μέγεθος των μερίδων. Παρέλειψα να αναφέρω το επιδόρπιο: παγωτό καϊμάκι με σιρόπι βύσσινο on the top, τόσο εξαιρετικό όσο και απαραίτητο.
Το διήμερο στην Πάρνηθα τέλειωσε με πολύ καλές εντυπώσεις, τόσο από τη φύση όσο και από το φαγητό.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Παρασκευή 7/5/21, πρώτη έξοδος για φαγητό έξω μετά την επαναλειτουργία της εστίασης στον ΚΟΤΡΩΝΙΑ, στο δρόμο για την Πάρνηθα, την κριτική για τον οποίο πιθανώς έχετε ήδη διαβάσει. Δύο μέρες μετά, Κυριακή μεσημέρι, όταν οι περισσότεροι ξεχύθηκαν στις παραλίες, εμείς προτιμήσαμε να χαρούμε τη λιακάδα με μια βόλτα σε μια απόμερη πλευρά του βασιλικού κτήματος στο Τατόι. Και κατόπιν βέβαια φαγητό στον αγαπημένο μας ΕΛΑΤΟ, που βρίσκεται στα δεξιά του δρόμου στην αρχή της λεωφόρου Χασαποταβερνών Πάρνηθας. Ο ΕΛΑΤΟΣ μάς τράβηξε την πρώτη φορά με τη βολική θέση του και την ευκολία στο παρκάρισμα (3 στα 10 σε ώρα αιχμής), κυρίως όμως με το βολικό του μέγεθος (όχι μαγαζάκι, αλλά ούτε king size) και τον ωραίο καταπράσινο και σκιερό κήπο του, που – ειρήσθω εν παρόδω – προσφέρεται ιδιαίτερα για οικογένειες με παιδιά. Κακώς βέβαια λέγεται ΕΛΑΤΟΣ, κανονικά ΠΛΑΤΑΝΙΑ έπρεπε να το έχουν βαφτίσει. Τρία μεγάλα, ψηλά πλατάνια προσφέρουν απλόχερα τη σκιά τους σε όλα σχεδόν τα τραπέζια, τα οποία ακόμα και προ πανδημίας ήταν και είναι τοποθετημένα σε αραιή διάταξη, ώστε κανείς να μην ενοχλεί κανένα.
Ας έρθουμε όμως στο ψητό, γιατί αυτός είναι συνήθως ο λόγος που επισκέπτεται κανείς αυτές τις ταβέρνες. Στον ΕΛΑΤΟ δεν σας περιμένει καμιά γαστρονομική έκπληξη, αλλά ούτε και καμία απογοήτευση. Υπάρχουν τα πάντα και μπορείτε να παραγγείλετε κατά το δοκούν. Να έχετε απλώς υπόψη ότι και εδώ οι μερίδες είναι υπερμεγέθεις, πρώτα ευχαριστιέται το μάτι και κατόπιν το στομάχι. Αν δεν βιάζεστε, καλύτερα να παραγγείλετε κάτι της ώρας. Το προσωπικό (χάρηκα που μετά από ενάμιση χρόνο αντίκρισα γνωστά πρόσωπα) πηγαινοέρχεται ακατάπαυστα και αγόγγυστα από την κουζίνα στο κήπο και πίσω, απολύτως κανένα παράπονο. Μια και το έφερε η κουβέντα: Ασφαλώς υπάρχει και μέσα αίθουσα, ευπρεπής αλλά λίγο σκοτεινή, απλά, όταν υπάρχει αυτός ο κήπος, δεν έχεις κανένα απολύτως λόγο να κλειστείς μέσα.
Περιοριστήκαμε, τρόπος του λέγειν, σε ένα κοκορέτσι με ωραία ξεροψημένα εντεράκια γύρω γύρω και καλό συκώτι στο εσωτερικό, που δυστυχώς είχε ετοιμαστεί αρκετά νωρίτερα και είχε σφίξει λίγο, μια χωριάτικη κομπλέ φρεσκότατη με μισό κιλό (καλή) φέτα στην κορυφή, μισό κιλό κατσικάκι μπούτι άψογο και με σωστό καρύκευμα και μια μερίδα πατάτες τηγανιτές αυθεντικές, όπως τις κάνουν στο χωριό.
Μαζί με δύο μπίρες ο λογαριασμός έφθασε τα 42 ευρώ, μάλλον λίγα αν συνυπολογίσουμε το μέγεθος των μερίδων. Παρέλειψα να αναφέρω το επιδόρπιο: παγωτό καϊμάκι με σιρόπι βύσσινο on the top, τόσο εξαιρετικό όσο και απαραίτητο.
Το διήμερο στην Πάρνηθα τέλειωσε με πολύ καλές εντυπώσεις, τόσο από τη φύση όσο και από το φαγητό.