ΤΡΑΤΑ

Εδώ έχουμε να κάνουμε με το κατά την ταπεινή μου γνώμη μοναδικό μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας που μοιάζει από μακριά με ψαροταβέρνα και είναι και από κοντά ψαροταβέρνα: την ΤΡΑΤΑ, η οποία, ειρήσθω ένα παρόδω, ουδεμία σχέση έχει με την επίσης αγαπημένη ΤΡΑΤΑ της πλατείας Καισαριανής.
Στην ΤΡΑΤΑ ίσως πας την πρώτη φορά στο άσχετο, από την επόμενη, ή μάλλον τις επόμενες φορές θα το έχεις κάνει στέκι, ιδίως αν κινείσαι επαγγελματικά στο κέντρο της Αθήνας. Μοιάζει με τον ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗ της Φειδίου, συγκεντρώνει όμως πιο σοβαρό και σαφώς πιο προχωρημένο ηλικιακά κόσμο. Το μαγαζί είναι γωνιακό (Θεμιστοκλέους και Νικηταρά, μεταξύ Πανεπιστημίου και Ακαδημίας), με τα τραπέζια ισοκατανεμημένα στη μέσα σάλα και τον χώρο στο πεζοδρόμιο. Όποια εποχή, όποια μέρα κι όποια ώρα και να πας, κάποιο από τα αφεντικά θα σε υποδεχτεί και θα φροντίσει να σε βολέψει όσο γίνεται καλύτερα. Θέμα παρκαρίσματος μεσημεριάτικα βέβαια δεν τίθεται, όμως τις βραδινές ώρες άνετα θα βρείτε χώρο για το τουτού σας.
Η ΤΡΑΤΑ κινείται σε αποχρώσεις Αιγαίου, δηλαδή κυανόλευκες, έχει πολύ ωραία τραπέζια, όχι τραπεζάκια για χαρτορίχτρες, και τις κλασικές ψάθινες καρέκλες, όπου όμως η κάθε καρέκλα έχει γραμμένο στη ράχη της το όνομα ενός ελληνικού νησιού, έχω μάλιστα την αίσθηση ότι κανένα όνομα δεν επαναλαμβάνεται, η όμορφη νησιωτική μας χώρα θα μπορούσε άλλωστε άνετα να δώσει διαφορετικό όνομα σε τουλάχιστο 300 καθίσματα. Πολύ σωστός φωτισμός, στο σημείο όπου βρίσκεται η ΤΡΑΤΑ το βράδυ λειτουργεί σαν φάρος.
Η εξυπηρέτηση με μια λέξη: επαγγελματική. Άμεσο στρώσιμο του τραπεζιού, νερό κρύο σε μπουκάλι, άνεση χρόνου να αποφασίσουμε τι θα παραγγείλουμε, και στη συνέχεια όλα τα πιάτα όπως έβγαιναν από την κουζίνα.
Στην τελευταία μας επίσκεψη πρώτα προσγειώθηκαν στο τραπέζι η φάβα (με κάπαρη και φρέσκο κρεμμυδάκι, που προσωπικά βρίσκω ότι ταιριάζει περισσότερο από το ξερό, γιατί δε βαραίνει τη γεύση) και το σταμναγκάθι (βρασμένο al dente, με λίγο λεμονάκι κι αλατάκι από πάνω ήρθε κι έδεσε), κατόπιν ένα πλοκάμι λεπτοκομμένο (μαλακό και νόστιμο, εξαιρετικά φροντισμένο και παρουσιασμένο με λαδολέμονο και ρίγανη), καλαμαράκια (γενναία μερίδα, με ωραία κρούστα, σωστός αφρός) και τέλος η γκουρμεδιά που δεν παραλείπω ποτέ να παραγγείλω: κριθαρότο με σουπιά μαγειρεμένο με το μελάνι της και φλοίδες από γραβιέρα, οπτικά ενδιαφέρον κοντράστ μαύρου με λευκό, γευστικά, μερίδα επαρκής για τέσσερα άτομα). Δεν έχω πάρει ποτέ χοντρό ψάρι, στην ΤΡΑΤΑ πηγαίνω κατά κανόνα για να τσιμπήσω θαλασσινά και ψαρομεζέδες, συνεπώς αυτά που ξέρω και μπορώ ανενδοίαστα να σας συστήσω ακόμα είναι το συμιακό γαριδάκι (εντάξει: τύπου συμιακού, αλλά με χαμηλό αντίτιμο έρχεται ένα βουνό τραγανοτηγανισμένες γαριδούλες που τρώγονται σαν πασατέμπος), η ταραμοσαλάτα, η αχινοσαλάτα (εφόσον έχετε πληρωθεί την προηγούμενη μέρα καθότι τσουχτερούτσική) και τα όστρακα (όταν υπάρχουν). Για όσους θέλουν και να φάνε και να χορτάσουν υπάρχουν οι γνωστές θαλασσινές μακαρονάδες. Πολύ καλή συνοδεία η σαλάτα με ντακάκια, ντοματίνια και λοιπά συμπαρομαρτούντα. Γενικά δεν θυμάμαι πιάτο που να έχω κάνει προσημείωση να μην το ξαναπαραγγείλω. Όσον αφορά τα ποτά, προσωπικά προτιμώ το τσίπουρο Τυρνάβου. Το ψωμί (λευκό, άριστης ποιότητας) έρχεται φρυγανισμένο σε καλαθάκι, με λαδάκι, αλατάκι και ριγανίτσα (το ‘χω ρίξει στα υποκοριστικούλια σήμερα), ενώ και το επιδόρπιο είναι του τύπου που περιμένεις να δεις να έρχεται με το σήκωμα του τραπεζιού: χαλβάς σιμιγδαλένιος με σταφίδες, με όση υγρασία χρειάζεται, από τους καλύτερους που έχετε φάει.
Ο λογαριασμός για τέτοιου είδους γεύμα δύσκολα θα σκαρφαλώσει πάνω από 25-30 ευρώ το άτομο. Γενικά η ΤΡΑΤΑ είναι ένας χώρος χωρίς χτυπητό ψεγάδι, αν σας φέρει ο δρόμος, με όποια παρέα κι αν είστε, δοκιμάστε τη!