Από τις τελευταίες εξορμήσεις του φετινού περίεργου καλοκαιριού, κάπου στα μέσα Οκτώβρη, με καιρό καλοκαιρινό και τρελή όρεξη, μαζευτήκαμε κάτι φίλοι συν γυναιξί και τέκνοις, σχηματίσαμε φάλαγγα και κινήσαμε για παραλία όμορφη και δυναμική που ακούει στο όνομα Παπά Νερό.
Δεν ξέρω αν ο Παπάς κολλάει κάπου, ξέρω όμως ότι είναι υπέροχο να απολαμβάνεις παραλία με λίγο κόσμο και ήρεμα νερά, γνωρίζοντας τι γίνεται στη συγκεκριμένη, την καλοκαιρινή περίοδο και όταν τα νερά αγριεύουν.
Εκεί, επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι, βρήκαμε φίλους αλλά και φίλους φίλων και κάποια στιγμή με το πολύ κους – κους, το χαλαρό μπάνιο, άνοιξε η όρεξη. Οι ιδέες πολλές, οι προτάσεις σχεδόν όμοιες.
Κισσός, το σχεδόν άγνωστο στολίδι του Πηλίου, με πυκνή βλάστηση από καστανιές, καρυδιές, έλατα και κισσούς, που τυλίγονται στα υπόλοιπα πανύψηλα δέντρα, που σε ορισμένα σημεία, κάνουν το χωριό να μη φαίνεται. Θέα όμορφη και γαλήνια στο Αιγαίο, πλακόστρωτα σοκάκια, υπέροχη πλατεία στην οποία δεσπόζει η τρίκλιτη βασιλική εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, από τις πιο όμορφες βασιλικές του Πηλίου.
Αφού λοιπόν είδαμε τις ομορφιές του χωριού, η ταβέρνα με τα πολλά Φι στην δεξιά πλευρά του κεντρικού δρόμου έγινε ο σταθμός μας. Σιγουράκι θα το έλεγα, μιας και σου σπάνε τη μύτη οι μυρωδιές από τις σούβλες από την μια και τα πάρα πολλά λουλούδια από την άλλη.
Οικογενειακή επιχείρηση που βαστά χρόνια, με καταγωγή η σύζυγος της οικογένειας από τη Βερδικούσσα της Λάρισας, έχει φτιάξει με μεράκι τη βεράντα του μαγαζιού, όπου δεσπόζει το τεράστιο αμπέλι από το οποίο κρέμονται πάμπολλα τσαμπιά σταφύλια και προσφέρουν τη σκιά στη βεράντα, πολλά λουλούδια και γλάστρες, πέτρινη σκάλα που οδηγεί στο πάνω σπίτι, φρεσκοβαμμένος και φρεσκοασβεστωμένος χώρος, που σε κάνει να αισθάνεσαι σα να βρίσκεσαι στο μπαλκόνι του σπιτιού σου.
Ο ξυλόφουρνος στη μια γωνιά μαζί με την ψησταριά, ετοιμάζουν τα καλούδια που θα έρθουν να σε χορτάσουν. Η μητέρα μαγειρεύει και ο πατέρας με τις κόρες περιποιούνται τους καλεσμένους.
Πιάσαμε 5 τραπέζια, μιας και ήμασταν Διμοιρία (-) και η covid situation δεν επέτρεπε να καθίσουμε όλοι μαζί, δοκιμάσαμε δε, σχεδόν, τα πάντα.
Για την όρεξη:
Ψωμάκι καυτό από τον ξυλόφουρνο, για βούτες στη γενναία ποσότητα πηκτού και κρεμώδους γαλοτυριού (τι σας λέω τώρα!!!), σαλάτα χωριάτικη με πλούσια ποσότητα απαλής ριγανάτης φέτας μέσα σε φωλιά από χειροποίητο φύλλο (!!!), βλίτα λεμονάτα που μύριζαν φρεσκάδα, crunchy μπατζίνα (για τους γνώστες), συνοδεία γλυκόπιοτου χύμα τσίπουρου άνευ.
Για την πείνα:
Μαμαδίσια κεφτεδάκια με χρυσαφένιες χεράτες πατάτες, σπιτικές μελιτζάνες ιμάμ (2η βούτα), αρνάκι στη λαδόκολλα με πατάτες φούρνου που έλιωνε στο στόμα, όπως και το μοσχαράκι με μελιτζάνες και φέτα, λουκάνικο κλασικά με πράσο και ελάχιστο λίπος, και φανταστικό – ο ορισμός του Πηλιορείτικου πιάτου- σπετζοφάι, συνοδεία Κάιζερ παγωμένης όσο δεν πάει άλλο.
Επειδή αν ήμουν στην ομάδα των 7 νάνων θα ήμουν ο γκρινιάρης, άφησα τελευταίο το χοιρινό κοντοσούβλι, που το βλέπαμε να ψήνεται και το ζηλέψαμε πριν καθίσουμε. Κατώτερο των προσδοκιών, κρέας χωρίς εντάσεις, σκληρό, με αρκετό λίπος και κομμένο σε μεγάλα κομμάτια. Θύμιζε έντονα κοντοσούβλι μαγαζιών της πρωτεύουσας και όχι το Θεσσαλικό trade mark πιάτο. Θέλει δουλειά.
Στο τέλος κέρασμα γλυκό, με τον λογαριασμό να μην υπερβαίνει τα 13 ευρώ pp.
Τα 5 Φ μας αποζημίωσαν και αποτελούν μια αξιόπιστη λύση στην περιοχή.
Τηρούν όλα τα μέτρα προστασίας, δουλεύουν όλο τον χρόνο, σε περιμένουν με πλατύ χαμόγελο και αξίζουν της προσοχής σας, όσο και αν το όνομα του χώρου είναι κοινό.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Από τις τελευταίες εξορμήσεις του φετινού περίεργου καλοκαιριού, κάπου στα μέσα Οκτώβρη, με καιρό καλοκαιρινό και τρελή όρεξη, μαζευτήκαμε κάτι φίλοι συν γυναιξί και τέκνοις, σχηματίσαμε φάλαγγα και κινήσαμε για παραλία όμορφη και δυναμική που ακούει στο όνομα Παπά Νερό.
Δεν ξέρω αν ο Παπάς κολλάει κάπου, ξέρω όμως ότι είναι υπέροχο να απολαμβάνεις παραλία με λίγο κόσμο και ήρεμα νερά, γνωρίζοντας τι γίνεται στη συγκεκριμένη, την καλοκαιρινή περίοδο και όταν τα νερά αγριεύουν.
Εκεί, επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι, βρήκαμε φίλους αλλά και φίλους φίλων και κάποια στιγμή με το πολύ κους – κους, το χαλαρό μπάνιο, άνοιξε η όρεξη. Οι ιδέες πολλές, οι προτάσεις σχεδόν όμοιες.
Κισσός, το σχεδόν άγνωστο στολίδι του Πηλίου, με πυκνή βλάστηση από καστανιές, καρυδιές, έλατα και κισσούς, που τυλίγονται στα υπόλοιπα πανύψηλα δέντρα, που σε ορισμένα σημεία, κάνουν το χωριό να μη φαίνεται. Θέα όμορφη και γαλήνια στο Αιγαίο, πλακόστρωτα σοκάκια, υπέροχη πλατεία στην οποία δεσπόζει η τρίκλιτη βασιλική εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, από τις πιο όμορφες βασιλικές του Πηλίου.
Αφού λοιπόν είδαμε τις ομορφιές του χωριού, η ταβέρνα με τα πολλά Φι στην δεξιά πλευρά του κεντρικού δρόμου έγινε ο σταθμός μας. Σιγουράκι θα το έλεγα, μιας και σου σπάνε τη μύτη οι μυρωδιές από τις σούβλες από την μια και τα πάρα πολλά λουλούδια από την άλλη.
Οικογενειακή επιχείρηση που βαστά χρόνια, με καταγωγή η σύζυγος της οικογένειας από τη Βερδικούσσα της Λάρισας, έχει φτιάξει με μεράκι τη βεράντα του μαγαζιού, όπου δεσπόζει το τεράστιο αμπέλι από το οποίο κρέμονται πάμπολλα τσαμπιά σταφύλια και προσφέρουν τη σκιά στη βεράντα, πολλά λουλούδια και γλάστρες, πέτρινη σκάλα που οδηγεί στο πάνω σπίτι, φρεσκοβαμμένος και φρεσκοασβεστωμένος χώρος, που σε κάνει να αισθάνεσαι σα να βρίσκεσαι στο μπαλκόνι του σπιτιού σου.
Ο ξυλόφουρνος στη μια γωνιά μαζί με την ψησταριά, ετοιμάζουν τα καλούδια που θα έρθουν να σε χορτάσουν. Η μητέρα μαγειρεύει και ο πατέρας με τις κόρες περιποιούνται τους καλεσμένους.
Πιάσαμε 5 τραπέζια, μιας και ήμασταν Διμοιρία (-) και η covid situation δεν επέτρεπε να καθίσουμε όλοι μαζί, δοκιμάσαμε δε, σχεδόν, τα πάντα.
Για την όρεξη:
Ψωμάκι καυτό από τον ξυλόφουρνο, για βούτες στη γενναία ποσότητα πηκτού και κρεμώδους γαλοτυριού (τι σας λέω τώρα!!!), σαλάτα χωριάτικη με πλούσια ποσότητα απαλής ριγανάτης φέτας μέσα σε φωλιά από χειροποίητο φύλλο (!!!), βλίτα λεμονάτα που μύριζαν φρεσκάδα, crunchy μπατζίνα (για τους γνώστες), συνοδεία γλυκόπιοτου χύμα τσίπουρου άνευ.
Για την πείνα:
Μαμαδίσια κεφτεδάκια με χρυσαφένιες χεράτες πατάτες, σπιτικές μελιτζάνες ιμάμ (2η βούτα), αρνάκι στη λαδόκολλα με πατάτες φούρνου που έλιωνε στο στόμα, όπως και το μοσχαράκι με μελιτζάνες και φέτα, λουκάνικο κλασικά με πράσο και ελάχιστο λίπος, και φανταστικό – ο ορισμός του Πηλιορείτικου πιάτου- σπετζοφάι, συνοδεία Κάιζερ παγωμένης όσο δεν πάει άλλο.
Επειδή αν ήμουν στην ομάδα των 7 νάνων θα ήμουν ο γκρινιάρης, άφησα τελευταίο το χοιρινό κοντοσούβλι, που το βλέπαμε να ψήνεται και το ζηλέψαμε πριν καθίσουμε. Κατώτερο των προσδοκιών, κρέας χωρίς εντάσεις, σκληρό, με αρκετό λίπος και κομμένο σε μεγάλα κομμάτια. Θύμιζε έντονα κοντοσούβλι μαγαζιών της πρωτεύουσας και όχι το Θεσσαλικό trade mark πιάτο. Θέλει δουλειά.
Στο τέλος κέρασμα γλυκό, με τον λογαριασμό να μην υπερβαίνει τα 13 ευρώ pp.
Τα 5 Φ μας αποζημίωσαν και αποτελούν μια αξιόπιστη λύση στην περιοχή.
Τηρούν όλα τα μέτρα προστασίας, δουλεύουν όλο τον χρόνο, σε περιμένουν με πλατύ χαμόγελο και αξίζουν της προσοχής σας, όσο και αν το όνομα του χώρου είναι κοινό.