Pie Story…
— Μπουγάτσα ή τυρόπιτα;
— Μα υπάρχει και μπουγάτσα με τυρί!
— Η αυθεντική μπουγάτσα είναι μόνο με κρέμα και πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη και κανέλα, τα υπόλοιπα λέγονται για λαϊκή κατανάλωση.
— Δεν ξέρεις τι λες, μπουγάτσα λέμε τη δομή παρασκευής της πίτας, άρα έχουμε με κρέμα, με τυρί, με κιμά και πολλές άλλες.
Αυτή η διαμάχη καλά κρατεί. Έχει γίνει τρόπος πειράγματος μεταξύ Βόρειας Ελλάδος και Κεντρικής και χωράει πολύ συζήτηση.
Ας αφήσουμε καλύτερα 2 κυρίες του EatingOut, να μας πουν την άποψή τους.
Η Tomie
Στη διαμάχη Βόρειων – Νότιων, μπουγάτσα VS …πίτες εγώ ψηφίζω ξεκάθαρα και τα δύο!
Κατ’ αρχάς να δηλώσω ότι, οτιδήποτε έχει ζυμάρι – φύλλο, με προκαλεί για δοκιμή. Είναι εύλογο λοιπόν, να έχω πέσει άπειρες φορές σε άγευστα βαριά και κακά ζυμάρια με αδιάφορες και κακής ποιότητας γεμίσεις. Αλλά είμαι εγώ εδώ για σας.
Προτάσεις για Δραπετσώνα και Νίκαια και στο τέλος σας έχω και μια έκπληξη.
Ξεκινάμε από τον Παυλίδη (Όχι με τις σοκολάτες)
Η πρώτη επιλογή, είναι ο Παυλίδης στη Νίκαια, σχεδόν απέναντι από το Κρατικό Νοσοκομείο. Μαγαζί που είναι ανοιχτό 24 ώρες το 24ωρο. Είναι σίγουρα μία από τις πιο φημισμένες μπουγάτσες στην Αττική και υπάρχει από το 1974. Μπουγάτσα με κρέμα, με τυρί, με σοκολάτα, αλλά όσοι πραγματικά γνωρίζουν τρώνε μπουγάτσα με φύλλο* με κρυσταλλική ζάχαρη και κανέλλα. Πολλές στρώσεις από φύλλο, τραγανό απέξω και μαλακό-βουτυρένιο εσωτερικά.
Αν βρεθείτε εκεί βράδυ μετά από το ποτό σας, προτείνω να ξεκινήσετε από κάποια αλμυρή επιλογή -εγώ παίρνω είτε κασερόπιτα είτε λουκανόπιτα- η σφολιάτα είναι (χωρίς υπερβολές) μία από τις καλύτερες στην Αττική.
Εννοείται πως, καταλήγω σε μπουγάτσα με φύλλο. Ακόμη και σε εποχή καραντίνας θα έχει πάντα δουλειά, οπότε ένα είναι σίγουρο, ότι και να επιλέξετε θα είναι φρεσκότατο.
*Μπουγάτσα με φύλλο ,για όσους δε ξέρουν είναι η Μικρασιατική εκδοχή της μπουγάτσας. Πρόκειται για αέρινο φύλλο σε πολλές στρώσεις που πασπαλίζεται με κρυσταλλική ζάχαρη και κανέλλα.
Ο Παυλίδης, στην Π. Ράλλη 168, Νίκαια.
Γεύση Θεσσαλονίκης στις γειτονιές του Πειραιά
Μερικά χιλιόμετρα μακριά, στο 275 είναι ο ‘’Σάββας – Μπουγάτσα και τυρόπιτα Θεσσαλονίκης’’ (ΠΡΟΣΟΧΗ δεν έχει σχέση με την γνωστή αλυσίδα). Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσεις απέξω και να μη θελήσεις να σταματήσεις (ή απλά εγώ είμαι λίγο λιχούδα). Δουλεύει 24 ώρες, σε ένα εργαστήριο που περικλείεται από τζάμι, έτσι ώστε να βλέπεις τη διαδικασία παραγωγής βήμα-βήμα.
Η ποικιλία είναι μεγάλη για όλα τα γούστα. Προσωπική αγαπημένη η στριφτή λουκανόπιτα και η πίτσα και ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ η μπουγάτσα με κρέμα που περιχύνεται με σοκολάτα-πραλίνα από το γνωστό μηχάνημα-αναδευτήρα.
Εδώ θα βρείτε μερικούς πολύ ευγενικούς εργαζόμενους, που όση δουλειά και να έχουν θα είναι πρόθυμοι να βάζουν σοκολάτα στη μπουγάτσα σου μέχρι να τους σταματήσεις και ταυτόχρονα να αναλύετε διάφορα θέματα.
Ο Σάββας – Μπουγάτσα και τυρόπιτα Θεσσαλονίκης, στην Π. Ράλλη 275, Νίκαια.
Στη Δραπετσώνα μια φορά
Στην κορυφή βρίσκεται -αν ψάχνετε αποκλειστικά και μόνο μπουγάτσα- ο Γιώργος, στην Εθνικής Αντιστάσεως, στη Δραπετσώνα. Mη δώσετε καμία σημασία στο χώρο και σίγουρα μη σας αποθαρρύνει, μπείτε και δοκιμάστε.
Εδώ για μένα οι επιλογές είναι πολύ συγκεκριμένες, φοβερή μπουγάτσα με κιμά, που όμοια της δεν έχω συναντήσει αλλού και καταλήγω (πάλι) σε μπουγάτσα με φύλλο, ‘’παχουλή’’ και ελαφριά. Εάν προτιμάτε με τυρί, με σπανάκι ή με κρέμα δε θα απογοητευτείτε, οι άνθρωποι ξέρουν τη δουλειά τους!!
Τip: Τρώγεται ευχάριστα Και μετά από ώρες.
Ο Γιώργος, στην Εθνικής Αντιστάσεως 54, Δραπετσώνα.
BONUS από την καλή μου καρδιά!!!
Όσοι έχουν μεγαλώσει ή έστω μένουν πλέον στις περιοχές γύρω από τη Νίκαια, θα έχουν ακούσει σίγουρα κάποια στιγμή της ημέρας, τη χαρακτηριστική φωνή ‘’μπουγάαατσα καιιι τυρόοοπιτα’’.
Αφήστε ότι κάνετε και κυριολεκτικά τρέξτε να αγοράσετε την πιο αυθεντική μπουγάτσα που έχετε δοκιμάσει ποτέ. Ο πλανόδιος αυτός πωλητής ‘’οργώνει’’ με το τρίκυκλο του, Νίκαια – Κορυδαλλό – Κερατσίνι, σε μια εικόνα βγαλμένη από τη δεκαετία του ’70, όλοι τον γνωρίζουν και κανείς δεν τον σνομπάρει (τώρα ξέρετε και εσείς).
Η Tzia
Η μαμά μου είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στη Θεσσαλία και, συγκεκριμένα, στην Καρδίτσα.
Θεωρούσε τον εαυτό της Καρδιτσιώτισα, υπήρξε το μοντέλο σε πίνακα γνωστού ζωγράφου φορώντας την παραδοσιακή στολή της καραγκούνας, σε κάποιες λέξεις που χρησιμοποιούσε, η προφορά της περιοχής ήταν εμφανής και, φυσικά, η μαγειρική της ήταν, αδιαμφισβήτητα, θεσσαλική.
Το σήμα κατατεθέν ήταν τι άλλο; Πίτες! Με φύλλα, πολλά φύλλα (στη χειρότερη 18, στα μεγάλα κέφια πάνω από 24) και γέμιση με ότι υλικό μπορείτε να φανταστείτε. Με τραχανά, κολοκύθια, κολοκύθα (σε γλυκιά και αλμυρή εκδοχή), ρύζι (με καρύδια, ζάχαρη και κανέλα), με χυλό καλαμποκιού και διάφορα υλικά (ο περίφημος “πλαστός”), κοτόπουλο, κιμά (που ήταν και η παραδοσιακή πίτα της Πρωτοχρονιάς με φλουρί μέσα) και, φυσικά, με σπανάκι ή διάφορα χόρτα (συνοδευόταν πάντα με γιαούρτι), την οποία και θεωρώ αξεπέραστη.
Παρατηρήσατε ότι δεν αναφέρω, πουθενά, παραπάνω την τυρόπιτα; Όχι, βέβαια, γιατί δε μου αρέσει ή γιατί δεν την έφτιαχνε…
Απλά, ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω ένα από τα ένοχα μυστικά μου…
Περισσότερο, κι από τις σπιτικές, μου αρέσουν οι “έτοιμες” τυρόπιτες.
Θα σας πάρω λοιπόν για μια δοκιμή των ωραιότερων, κατά τη γνώμη και το γούστο μου, επί του παρόντος, στη γειτονιά μου, το Παγκράτι, καθότι βρισκόμαστε εν μέσω καραντίνας no 2.
Ξεκινάμε λοιπόν από την Ξάνθη (η μετακίνηση επιτρέπεται)!
Ένα λιλιπούτειο μαγαζί, μια βιτρίνα όλη κι όλη. Τυρόπιτα με ζύμη κουρού, στεγνή, χωρίς περιττά λάδια. Σα να τη θυμάμαι μικρότερη όμως το καινούργιο μέγεθος δε θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο ούτε με βαρύ στομάχι. Τυρί ευδιάκριτο και κοκκώδες. Σημείο αναφοράς από τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια. Ίσως από τα πρώτα afterάδικα της δεκαετίας του 80. Για μένα συνδυάζεται υπέροχα με σοκολατούχο γάλα τις, πρώτες πρωινές (κι όχι μόνον), ώρες.
Extra tip: Η κόρη ορκίζεται στη μπουγάτσα με κρέμα τους. Εγώ πάλι και στην πικάντικη, ίσως λίγο παραπάνω λαδερή, πίτσα τους, με γεύση από τα παλιά. Στα μεγάλα τσακίρ κέφια, κάποτε, τα παίρναμε όλα, δηλαδή τυρόπιτα, λουκανικόπιτα, πίτσα… μ αυτήν τη σειρά!
Η Ξάνθη, στην Υμηττού 98.
Πάμε στην Πνύκα (δε θα αγορεύσουμε)!
Δεν είναι αμιγώς τυροπιτάδικο, είναι ένας φούρνος με μακρά ιστορία. Ο ιδρυτής του, Δημήτρης Κότσαρης, όργωνε την Ελλάδα με σκοπό να βρει τα καλύτερα, ντόπια, αλεύρια. Η οικογένεια, που συνεχίζει την παράδοση, πράττει ακριβώς το ίδιο. Σπιτική σφολιάτα με διακριτική μυρωδιά βουτύρου. Τυρί πρώτης ποιότητας με κρεμώδη υφή. Πασπαλισμένη με σουσάμι Νόστιμη κι ελαφριά. Την προτείνω, για όλες τις ώρες της ημέρας, με καφέ.
Στην Πνύκα αξίζει σαφώς ένα, αποκλειστικό, αφιέρωμα για πολλούς λόγους. Η κόρη λατρεύει τα, εποχιακά, σκαλτσούνια, η κόρη φίλης, μας έστελνε εκεί για μηλόπιτα όταν έδινε πανελλαδικές, οι φίλοι μου δε μπορούν να αντισταθούν και στην υπέροχα τραγανή, αρωματική, χορτόπιτά τους.
Η Πνύκα στην Πρατίνου 2.
Να γνωρίσουμε τον Κανέλλο? (δεν είναι όνομα γάτου)
Υφίσταται από το 1975. Γνωστό στους λάτρεις του είδους για τα πιροσκί του. Αγαπώ τα τελευταία κι ίσως μπω στον πειρασμό να γράψω κι ένα άρθρο γι αυτά. Όμως το συγκεκριμένο μαγαζί υπήρξε αποκάλυψη και για την τυρόπιτά του. Μοσχομυριστή, φυλλώδης και κρατσανιστή.
Καυτή διότι όλα τελειώνουν επί τόπου. Κρεμώδης γέμιση, με μία υποψία ξινού λόγω του φρέσκου τυριού που χρησιμοποιείται. Ιδανική συνοδεία καφέ τον οποίο μπορούν να σας φτιάξουν επιτόπου. Απλά, να έχετε υπόψη σας ότι στις 4 κατεβάζει ρολά.
Extra tip: Δε θα παραλείψετε να πάρετε ένα (ίσως και περισσότερα), από τα πιροσκί του (προσωπικό αγαπημένο αυτό με πεπερόνι, κίτρινο τυρί, λίγη σάλτσα ντομάτας). Καθότι πρώτης ποιότητας, χωρίς ύποπτα λάδια και βαρύ τηγάνι, αντέχουν για κάποιες ώρες μετά. Υπάρχουν και φρεσκοκατεψυγμένα σε σακουλάκια τα οποία μπορείτε να ψήσετε μόνοι σας.
Ο Κανέλλος, στην Υμηττού 136.
Ας κινηθούμε Διεθνώς!
Είναι ζαχαροπλαστείο, όμως είναι γνωστό και για την τυρόπιτα θρύλο από τη δεκαετία του 70. Σπιτική σφολιάτα αέρινη. Μυρωδιά από καλό, αυθεντικό, βούτυρο. Αξεπέραστη γέμιση από φέτα πρώτης ποιότητας. Κίτρινη από το αυγό που τη δένει χωρίς, όμως, καμία μυρωδιά. Ελαφρά πιπεράτη. Αν μπορούσα να περιμένω, τόσο όσο, να γυρίσω σπίτι θα τη συνόδευα με μια σαλάτα.
Αφού δεν έχω τόση υπομονή θεωρώ ότι ο καλύτερος σύντροφός της είναι μια κρύα μπύρα. Θα σταθώ απέξω τηρώντας τις αποστάσεις ασφαλείας και θα πιάσω κουβέντα με τον, γλυκύτατο, κ. Χάρη ακούγοντας ιστορίες για το παλιό Παγκράτι αφού όπως μου είπε στην τελευταία επίσκεψη “Εμένα η γειτονιά με μεγάλωσε”.
Extra tip: Μη διστάσετε να δοκιμάσετε κι οτιδήποτε άλλο, αλμυρό, σας χτυπήσει στο μάτι. Η ποιότητα και η νοστιμιά είναι εγγυημένη. Η κόρη ζητά να της φέρω, όχι ένα αλλά δύο, κρουασάν σοκολάτας. Εσείς όμως θα δείτε και τη βιτρίνα με τα γλυκά του. Οι όψεις και οι γεύσεις τους θα σας γυρίσουν δεκαετίες πίσω. Φίλτατε Jim δε χρειάζεται να μου φέρεις κορνέ. Το βρήκα εδώ.
Το ζαχαροπλαστείο Διεθνές, στη Σπύρου Μερκούρη 76.
Ταξιδεύουμε στην Πόλη!
Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσετε το μαγαζί αν και δεν είναι τεράστιο κι έχει διακριτική βιτρίνα. Θα καταλάβετε ότι έχετε φθάσει στον σωστό προορισμό από την ουρά που θα δείτε να σχηματίζεται μπροστά του. Ζαχαροπλαστείο κι αυτό που μετρά πάμπολλες δεκαετίες ζωής.
Όμως κι εδώ θα βρείτε τα πιο ξεχωριστά και ιδιαίτερης γεύσης τυροπιτάκια. Γιαγλίδικα Έτσι τα ονομάζουν. Χρυσοκαφετί μισοφέγγαρα. Ζύμη ιδιότυπη. Μπισκοτένια και στεγνή με μια υποψία γλύκας. Ωραίο το κοντράστ με το, ελαφρά αλμυρό, τυρί και τα διακριτικά μυρωδικά της γέμισης. Λόγω της ξεχωριστής υφής τους και αυτά αντέχουν έτσι ώστε να καταναλωθούν κάποια ώρα μετά. Νομίζω ότι αυτό που τους ταιριάζει ιδιαίτερα είναι ένα παλαιωμένο τσίπουρο.
Δοκιμάστε τον συνδυασμό και θα με θυμηθείτε. Σπίτι σας φυσικά, όχι να κυκλοφορούμε στον δρόμο πίνοντας, δεν είμαστε για τέτοια τώρα…
Extra tip: Θα είναι κρίμα να έρθετε εδώ και να μην πάρετε τσουρέκι. Όμως δεν πρέπει να παραλείψετε και την Κωνσταντινοπολίτικη εκδοχή των κρουασάν που εδώ ονομάζονται κίφελ. Θα ζαλιστείτε, επίσης, από την ποικιλία βουτημάτων. Ζητήστε να σας βάλουν λίγα από το καθένα. Μετά το αλμυρό ένα καφεδάκι/τσαγάκι με κουλουράκι επιβάλλεται δε νομίζετε;
Το LIDO, στη Χρεμωνίδου 35.