Ακόμα θυμάμαι τον ντόρο που είχε κάνει το ΔΡΑΜΙ, όταν πρωτοάνοιξε στην Αγία Βαρβάρα. Σε διάστημα λίγων εβδομάδων είχε γίνει talk of the town και ο κόσμος συνέρρεε από όλα τα κοντινά και μακρινά μέρη της Αττικής, για να χαζέψει το στήσιμο και να απολαύσει την κουζίνα αυτής της μπακαλοταβέρνας. Τα χρόνια πέρασαν και το ΔΡΑΜΙ όχι μόνο στέκει ακλόνητο σε μια όχι και τόσο γνωστή περιοχή, αλλά κατάφερε εν μέσω κορονοϊού να επεκταθεί στην άλλη άκρη της πρωτεύουσας.
Η αλήθεια είναι ότι η Γλυφάδα ανέκαθεν αποτελούσε πόλο έλξης στα γαστρονομικά τεκταινόμενα της πόλης, την θυμάμαι να κουβεντιάζεται από την εποχή που υπήρχαν ακόμα – επί παλιού ΠΑΣΟΚ – οι «βάσεις του θανάτου». Την τελευταία δεκαετία όμως η εξέλιξή της είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Ειδικά στο κέντρο της το ένα ωραίο μαγαζί έρχεται να προστεθεί δίπλα στο άλλο.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και το ΔΡΑΜΙ, σε μια ήσυχη γωνιά που επιτρέπει την άνετη στάθμευση. Το γλυφαδιώτικο ΔΡΑΜΙ δεν είναι τεράστιο, θυμίζει σαφώς την πρώτη εγκατάσταση στα δυτικά (never change a winning team) και το μόνο για το οποίο θα γκρινιάσω είναι η στενότητα χώρου. Πάντως τραπέζια και καθίσματα όπως και η art de la table είναι πρώτης ποιότητας. Άριστα με τόνο παίρνει και το προσωπικό: καλοσυντονισμένο και πάντα με το χαμόγελο δείχνει άμεσα ότι το ενδιαφέρει να περνάει η πελατεία καλά. Η οποία πελατεία είναι κατά πλειοψηφία νεανική και αναπόφευκτα ελαφρώς φασαριόζικη.
Η επίσκεψή μας στο ΔΡΑΜΙ είχε σχεδιαστεί από καιρό και πραγματοποιήθηκε τελικά βράδυ Τρίτης, με φθινοπωρινό καιρό που ακόμα επέτρεπε τη χρήση του επιμελώς στεγασμένου εξωτερικού χώρου. Το τραπέζι που είχαμε κρατήσει ήταν ήδη στρωμένο και αμέσως ήρθαν για μελέτη και επιλογή οι πρωτότυποι, στιβαροί κατάλογοι (τυπωμένοι πάνω σε συμπαγές μέταλλο, πιθανώς αλουμίνιο). Αυτό βέβαια σημαίνει ότι μάλλον δεν προσφέρονται πιάτα ημέρας, όμως μικρό το κακό, η ποικιλία είναι δεδομένα πολύ μεγάλη, ακόμα και ψαρικά έχουν προστεθεί στο μενού.
Το πρώτο πράγμα που έφθασε στο τραπέζι είναι το παραδοσιακό φρεσκοψημένο λευκό καρβέλι με μια κόκκινη αλοιφή, κατάλληλο να κόψει τη λιγούρα που νιώθει κανείς εν αναμονή του επικείμενου γεύματος. Εξαιρετικό, το θυμάμαι από την πρώτη επίσκεψη στο ΔΡΑΜΙ! Ήμασταν δύο μόνο άτομα, οπότε «περιοριστήκαμε» στα εξής: Από τις συνολικά 10 πληθωρικές και χορταστικές σαλάτες διαλέξαμε τη σαντορινιά (10 €) με κυκλαδίτικα ντοματίνια και pesto βασιλικού, με μια μεγάλη μπάλα από κατίκι Δομοκού και φύλλα ρόκας από πάνω, πάρα πολύ νόστιμη. Για ορεκτικό πήραμε ένα γκιουζλεμέ (7,50 €), ο εστί μεθερμηνευόμενο τραγανό φύλλο γεμιστό με καβουρμά, φέτα και πράσο, το οποίο γευστικά είχε το πάνω χέρι.
Μεταξύ των πλείστων όσων κρεατικών επιλέξαμε τα εξής δύο πιάτα:
1. Μποχτσαδάκια (13 €), σε νεοελληνική μετάφραση λεπτά ρολά από μοσχαράκι γάλακτος γεμιστά με καπνιστό τυρί και λιαστή ντομάτα, συνοδευόμενα από λεπτές φέτες πατάτας, κάτι σαν τσιπς.
2. Μοσχοσούβλι (18 €), που, όπως μαρτυρά το όνομα, είναι κομμάτια μοσχαρίσιου φιλέτου με μπόλικα μπαχαρικά περασμένα στη σούβλα με ντοματίνια, ψημένα (;) και σερβιρισμένα σε κεραμίδι, τόσο πρωτότυπο όσο και νόστιμο.
Συνοδεύσαμε το δείπνο μας με χύμα ροζέ Merlot, εξαιρετικό, και κλείσαμε με γρανίτα φράουλα και λεμόνι, προσφορά του μαγαζιού.
Με λογαριασμό στα σκάρτα 60 ευρώ, φύγαμε από το ΔΡΑΜΙ υπολογίζοντας πότε και με ποια παρέα θα ξανάρθουμε. Το αυτό σας συμβουλεύω να κάνετε και εσείς, όπου κι αν μένετε, αν έχετε ένα δράμι μυαλό, όπως έλεγαν παλιά, στη εποχή της οκάς, που αντιστοιχούσε σε 400 δράμια.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Ακόμα θυμάμαι τον ντόρο που είχε κάνει το ΔΡΑΜΙ, όταν πρωτοάνοιξε στην Αγία Βαρβάρα. Σε διάστημα λίγων εβδομάδων είχε γίνει talk of the town και ο κόσμος συνέρρεε από όλα τα κοντινά και μακρινά μέρη της Αττικής, για να χαζέψει το στήσιμο και να απολαύσει την κουζίνα αυτής της μπακαλοταβέρνας. Τα χρόνια πέρασαν και το ΔΡΑΜΙ όχι μόνο στέκει ακλόνητο σε μια όχι και τόσο γνωστή περιοχή, αλλά κατάφερε εν μέσω κορονοϊού να επεκταθεί στην άλλη άκρη της πρωτεύουσας.
Η αλήθεια είναι ότι η Γλυφάδα ανέκαθεν αποτελούσε πόλο έλξης στα γαστρονομικά τεκταινόμενα της πόλης, την θυμάμαι να κουβεντιάζεται από την εποχή που υπήρχαν ακόμα – επί παλιού ΠΑΣΟΚ – οι «βάσεις του θανάτου». Την τελευταία δεκαετία όμως η εξέλιξή της είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Ειδικά στο κέντρο της το ένα ωραίο μαγαζί έρχεται να προστεθεί δίπλα στο άλλο.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και το ΔΡΑΜΙ, σε μια ήσυχη γωνιά που επιτρέπει την άνετη στάθμευση. Το γλυφαδιώτικο ΔΡΑΜΙ δεν είναι τεράστιο, θυμίζει σαφώς την πρώτη εγκατάσταση στα δυτικά (never change a winning team) και το μόνο για το οποίο θα γκρινιάσω είναι η στενότητα χώρου. Πάντως τραπέζια και καθίσματα όπως και η art de la table είναι πρώτης ποιότητας. Άριστα με τόνο παίρνει και το προσωπικό: καλοσυντονισμένο και πάντα με το χαμόγελο δείχνει άμεσα ότι το ενδιαφέρει να περνάει η πελατεία καλά. Η οποία πελατεία είναι κατά πλειοψηφία νεανική και αναπόφευκτα ελαφρώς φασαριόζικη.
Η επίσκεψή μας στο ΔΡΑΜΙ είχε σχεδιαστεί από καιρό και πραγματοποιήθηκε τελικά βράδυ Τρίτης, με φθινοπωρινό καιρό που ακόμα επέτρεπε τη χρήση του επιμελώς στεγασμένου εξωτερικού χώρου. Το τραπέζι που είχαμε κρατήσει ήταν ήδη στρωμένο και αμέσως ήρθαν για μελέτη και επιλογή οι πρωτότυποι, στιβαροί κατάλογοι (τυπωμένοι πάνω σε συμπαγές μέταλλο, πιθανώς αλουμίνιο). Αυτό βέβαια σημαίνει ότι μάλλον δεν προσφέρονται πιάτα ημέρας, όμως μικρό το κακό, η ποικιλία είναι δεδομένα πολύ μεγάλη, ακόμα και ψαρικά έχουν προστεθεί στο μενού.
Το πρώτο πράγμα που έφθασε στο τραπέζι είναι το παραδοσιακό φρεσκοψημένο λευκό καρβέλι με μια κόκκινη αλοιφή, κατάλληλο να κόψει τη λιγούρα που νιώθει κανείς εν αναμονή του επικείμενου γεύματος. Εξαιρετικό, το θυμάμαι από την πρώτη επίσκεψη στο ΔΡΑΜΙ! Ήμασταν δύο μόνο άτομα, οπότε «περιοριστήκαμε» στα εξής: Από τις συνολικά 10 πληθωρικές και χορταστικές σαλάτες διαλέξαμε τη σαντορινιά (10 €) με κυκλαδίτικα ντοματίνια και pesto βασιλικού, με μια μεγάλη μπάλα από κατίκι Δομοκού και φύλλα ρόκας από πάνω, πάρα πολύ νόστιμη. Για ορεκτικό πήραμε ένα γκιουζλεμέ (7,50 €), ο εστί μεθερμηνευόμενο τραγανό φύλλο γεμιστό με καβουρμά, φέτα και πράσο, το οποίο γευστικά είχε το πάνω χέρι.
Μεταξύ των πλείστων όσων κρεατικών επιλέξαμε τα εξής δύο πιάτα:
1. Μποχτσαδάκια (13 €), σε νεοελληνική μετάφραση λεπτά ρολά από μοσχαράκι γάλακτος γεμιστά με καπνιστό τυρί και λιαστή ντομάτα, συνοδευόμενα από λεπτές φέτες πατάτας, κάτι σαν τσιπς.
2. Μοσχοσούβλι (18 €), που, όπως μαρτυρά το όνομα, είναι κομμάτια μοσχαρίσιου φιλέτου με μπόλικα μπαχαρικά περασμένα στη σούβλα με ντοματίνια, ψημένα (;) και σερβιρισμένα σε κεραμίδι, τόσο πρωτότυπο όσο και νόστιμο.
Συνοδεύσαμε το δείπνο μας με χύμα ροζέ Merlot, εξαιρετικό, και κλείσαμε με γρανίτα φράουλα και λεμόνι, προσφορά του μαγαζιού.
Με λογαριασμό στα σκάρτα 60 ευρώ, φύγαμε από το ΔΡΑΜΙ υπολογίζοντας πότε και με ποια παρέα θα ξανάρθουμε. Το αυτό σας συμβουλεύω να κάνετε και εσείς, όπου κι αν μένετε, αν έχετε ένα δράμι μυαλό, όπως έλεγαν παλιά, στη εποχή της οκάς, που αντιστοιχούσε σε 400 δράμια.