Πεϊνιρλί στη Δροσιά…
Από παιδάκι (και πιστέψτε με έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε) ακούω αυτή τη φράση.
Και θυμάμαι 35 χρόνια πριν πρωτοπήγα στον Ελευθεριάδη… Πολλές φορές με διαφορετικές παρέες, αλλά πάντα για πεϊνιρλί!
Βέβαια,υπάρχουν κι άλλες γευστικές επιλογές: Πίτσα, κρεατικά, σαγανάκι και ορεκτικά. Όμως όλα αυτά περνάνε σε δεύτερη μοίρα μπρος στο πεϊνιρλί! Με αυτό έχει ταυτίσει το όνομά του ο Ελευθεριάδης!
Σκέτο (μόνο τυρί και φρέσκο βούτυρο που λιώνει αργά) ή με αβγό, ζαμπόν, κιμά, μπέικον, λουκάνικο, σουτζούκι, παστουρμά, σε συνδυασμούς των παραπάνω, με ντομάτα, μανιτάρια, πιπεριά, κρεμμύδι, με διπλή δόση τυρί, όπως κι αν το προτιμάτε, η ποιότητα παραμένει σταθερή.
Πάντα σωστά ψημένο, με τη “βαρκούλα” της ζύμης να αγκαλιάζει φιλόξενα τα υλικά, το πεϊνιρλί είναι μια γνήσια γευστική απόλαυση!
Αν το επιθυμείτε, μία από τις αρκετές επιλογές σαλατικών (από χωριάτικη και ρόκα-παρμεζάνα ως πολίτικη, χόρτα και λάχανο-καρότο) θα βοηθήσει να “σβήσει” η καυτή από τον φούρνο αίσθηση που σου αφήνει το πεϊνιρλί.
Η εξυπηρέτηση είναι γενικά ευγενική και αρκετά γρήγορη, εκτός αν είναι γεμάτο το εστιατόριο, οπότε παρατηρούνται μικροκαθυστερήσεις (σαν δελτίο κυκλοφορίας στον Κηφισό φάνηκε αυτό).
Ο εξωτερικός χώρος, πολύ όμορφος, μέσα στο πράσινο, τραπεζοκαθίσματα σε σωστή απόσταση μεταξύ τους, ιδανικός για τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού. Όταν φθινοπωριάσει, σίγουρα τον χειμώνα με τα κρύα και μέχρι να έρθει για τα καλά η άνοιξη, συνιστάται ο εσωτερικός χώρος, αρκετά ζεστός, αλλά κάπως παλιομοδίτικος, χρήζει ανακαίνισης.
Και από τιμές, εκεί γύρω στα 15-17 ευρώ το άτομο, ούτε φτηνά ούτε ακριβά.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα για τους old fashion λάτρεις της έκφρασης “πεϊνιρλί στη Δροσιά!”
Σε κάθε όπως πρέπει λεξικό συνωνύμων υπάρχει, ή μάλλον θα έπρεπε να υπάρχει το λήμμα «πεϊνιρλί = ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ στη Δροσιά (και – για να μην αδικήσουμε κανένα – Τεχλικίδης στην Άνοιξη)». Εμείς είμαστε εδώ και πάρα πολλά χρόνια πιστοί πελάτες του ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ. Μας άρεσε από την πρώτη φορά που πήγαμε με τα παιδιά μας μικρά και το καθιερώσαμε, παρά την μεγάλη απόσταση που χωρίζει τη Νέα Σμύρνη από τη Δροσιά, ως μοναδική λύση για ένα μοναδικό έδεσμα: το πεϊνιρλί. «Πεϊνίρ» τουρκιστί σημαίνει «τυρί», «πεϊνιρλί» συνεπώς «τυρένιο». Στην αυθεντική του μορφή πρόκειται για μια τριλογία αποτελούμενη βασικά από τραγανό ζυμάρι, μαστιχωτό τυρί και μοσχοβολιστό βούτυρο, στην οποία προστίθεται, όπως στην πίτσα των γειτόνων Ιταλών, το topping της επιλογής σας, πάει να πει πικάντικο σουτζούκι, αρμένικος παστουρμάς, ζαμπόν, κιμάς, αυγό, κρεμμύδια, μπέικον κ.λπ. Θα μπορούσε συνεπώς η Ελλάδα να είναι γεμάτη από πεϊνιρλάδικα, το γιατί αντ’ αυτού έχουμε μια πιτσαρία ανά οικοδομικό τετράγωνο μάλλον οφείλεται στην απλούστερη συνταγή. Η συνταγή που ακολουθεί ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ ήρθε από τη Μικρά Ασία και είναι πιο παλιά από το ίδιο το μαγαζί, που κοντεύει να κλείσει τα εκατό.Όσον αφορά την εγκατάσταση, το μεγάλο ατού του ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ είναι η ευρυχωρία, αρχίζοντας από το άνετο πάρκινγκ, όπου μόνο σε ώρες απόλυτης αιχμής δεν θα βρείτε θέση. Στη μεγάλη μέσα αίθουσα ομολογώ ότι δεν έχουμε καθίσει ποτέ, γιατί το δεύτερο μεγάλο ατού του καταστήματος είναι η μεγάλη καταπράσινη αυλή, με δέντρα που κλείνουν τα τραπέζια γύρω γύρω και μειώνουν τυχόν ενόχληση από διερχόμενα αυτοκίνητα. Στην εγκατάσταση πρέπει να συμπεριλάβω και το προσωπικό, που κάνει τη δουλειά του ήρεμα και με την αύρα έμπειρων εξυπηρετητών.Ερχόμενοι στον ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ έχετε εστιάσει την προσοχή σας στα πεϊνιρλί. Συνεπώς θα παραγγείλετε ένα σκέτο στα 9 ευρώ, ένα σπέσιαλ στα 13 ή κάποιο ενδιάμεσο με το topping της επιλογής σας. Συγγενής επιλογή το σαγανάκι στον ξυλόφουρνο, π.χ. με παστουρμά στα 8 ευρώ. Για τους αμετανόητους κρεατοφάγους προσφέρονται μπριζόλες, παϊδάκια και μπιφτέκια, όλα σε ευμεγέθεις μερίδες. Τα πεϊνιρλί είναι όλα καλοψημένα, φροντισμένα και κάτι παραπάνω από χορταστικά, εγώ προσωπικά απολαμβάνω πάντα τις πρώτες μπουκιές, όταν κόβω τις δύο άκρες της γόνδολας και τις βουτώ στο βούτυρο και το λιωμένο τυρί στο κέντρο.Κάτι που δεν πρέπει να παραλείψετε είναι μια μερίδα κολοκυθάκια τηγανιτά (5 €), που έχουν όψη και τρώγονται σαν τσιπς. Από κοντά και ένα τζατζικάκι (4,5 €) ή και μια πολίτικη σαλάτα (6 €) που με την οξύτητά της κοντράρει ευχάριστα τα υπόλοιπα. Παρέλειψα να αναφέρω ότι το καλαθάκι της αρχής δεν περιέχει το συνηθισμένο λευκό ψωμί, αλλά φρέσκες ζεστές πίτες. Με λογαριασμό γύρω στα 25 ευρώ το άτομο το σίγουρο είναι ότι από τον ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ θα φύγετε και χορτασμένοι και ευχαριστημένοι. Είναι ένα μαγαζί που αξίζει να επισκεφτεί κανείς με την παρέα του, όσο μεγάλη κι αν είναι η απόσταση.
Από παιδάκι που ήμουν, πριν δυο τρία χρόνια δηλαδή, άκουγα για τα πεϊνιρλί της Δροσιάς και τα παϊδάκια της Σταμάτας. Παρόλα αυτά. σαν γνήσια νωθροκανάτα που είμαι, δεν έγραψα ούτε για τα μεν, ούτε για τα δε. Κι αν έχω φάει σε όλα τους, κυρίως πατάτες βέβαια, μέχρι πρόσφατα, γιατί ήμουν μίζερο και λιγόφαγο παιδάκι από αυτά τα “Κωστάκη, αν δεν φας τουλάχιστον δύο κουταλιές δε θα σηκωθείς απ’ το τραπέζι”, τουλάχιστον μέχρι που βγήκα από την εφηβεία και έφαγα ότι δεν είχα φάει ως τότε.
Ας ξεκινήσουμε από τον Ελευθεριάδη, που πήγα πολύ πρόσφατα, όταν το απέναντι του Magic bus (φανταστική πίτσα, ψήσε καφέ να στα πω), μας έριξε πόρτα γιατί έκλεισαν λέει τα τραπέζια για χειμώνα. Ήμαρτον μάνα μου.
Ο χώρος του Ελευθεριάδη είναι δύο ταχυτήτων. Ιδανικός για τον Κορυδαλλιώτη που το ψηλότερο δέντρο που βλέπει απ το μπαλκόνι του είναι το μπονσάι της απέναντι. Έχει κήπο με χαλίκι και διάσπαρτα τραπέζια κάτω απ τα πεύκα με τις μελίγκρες. Αν πέσει κανένα κουκουνάρι στο κεφάλι σας, είναι μπόνους. Για τον Διονυσιώτη, που βλέπει πιο συχνά γουρουνάκια από μηχανάκια, είναι απλώς καθημερινότητα. Μην με πάρετε για σνομπ, είμαι, αλλά μην με πάρετε, αλλά ο κήπος μου έχει περισσότερα δέντρα, με αποτέλεσμα να μη μου κάνει αίσθηση το πευκόφυτο του πράγματος.
Ξέρεις, όμως, τι μου έκανε αίσθηση; Ότι για να μπεις στις τουαλέτες χρειάζεσαι πλήρη επανδρωμένη στολή δύτη, μαζί με το σκάφανδρο. Ήταν τόσο απαράδεκτη η εικόνα τους που πήγα και άλλαξα την μικρή στο αμάξι, για να μη γνωριστούμε με άκρως μεταδοτικά κορίτσια που φοβάμαι πως ζούσαν χαρούμενα στις εκεί επιφάνειες.
Η εξυπηρέτηση θυμίζει ελληνική ταινία. Σερβιτόροι αποκλειστικά άντρες, αποκλειστικά στην ηλικία των ήντα και αποκλειστικά αγέλαστοι. Υπογράφουν κάποιο συμβόλαιο λογικά που επισύρει ποινή για κάθε χαμόγελο. Όλα ήρθαν γρήγορα, δεν έγιναν λάθη, φάγαμε χωρίς πολλά παράπονα, αλλά αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι στον Ελευθεριάδη ΔΕΝ πας για την φιλική, εγκάρδια και ευχάριστη εξυπηρέτηση.
Μεταξύ μας, ούτε για το πολυδιαφημισμένο πεϊνιρλί πας. Είναι καλό, από την άποψη ότι είναι τραγανό. η ζύμη του δεν είναι ωμή σε κανένα σημείο και είναι αρκετά πλούσιο σε υλικά. Αλλά τέτοια έχω φάει πλειστάκις και σε κάτι ημιυπόγεια στη Νέα Ιωνία, με το 1/4 του κόστους. Όταν δίνω 10 ευρουλάκια για κάτι, θέλω να αξίζει τα 8 για να είμαι χαρούμενη. εδώ άξιζε περίπου τα 4. Πήραμε 2 σπέσιαλ, με ζαμπόν, μπέικον, λουκάνικο κιμά και αυγό, για να είμαστε σίγουροι ότι θα κάνουμε ένα γενναίο βήμα πιο κοντά στο έμφραγμα, και οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές. Σε μέγεθος είναι ίδιο με το μέσο πεϊνιρλί φούρνου. Τα αλλαντικά υπήρχαν σε καλή ποσότητα και ωραία ποιότητα, αλλά το αυγό συνοδευόταν από ένα μεγάλο φάουλ: ήταν τόσο ψημένο που το κοντινότερο σε υγρασία που είχαν ηταν το λίπος από το βούτυρο στο οποίο είχαν λούσει το ζυμάρι. Με κόστος 23€ για δύο παχυντικές γονδολίτσες, δεν μπορώ να πω ότι θα ξαναέμπαινα σε πειρασμό.
Θα ξαναπήγαινα, όμως, για τα συνοδευτικά. Τα τηγανιτά κολοκυθάκια ήταν απίθανα τηγανισμένα, τραγανά και μπόλικα, (4.2), το αυτόν και για τις πατάτες. Η σαλάτα, πράσινη ανάμικτη στην περίπτωση μας, με μαρούλι, πολλή ρόκα, αγγούρι, ντομάτα, φρέσκο κρεμμυδάκι και όλη την παραγωγή της Σητείας σε κάππαρη ήταν φρέσκια και χορταστικά μοιράσιμη σε 4 άτομα. (7)
Η άλλη φίλη πήρε μια μερίδα μπιφτέκια, καταφανώς πιο ζουμερά από τον έξτρα ψημένο κρόκο που θεώρησαν κατάλληλο να μας σερβίρουν, 2 στον αριθμό και φυσιολογικού για το είδος μεγέθους, με πατάτες για συνοδευτικό. (10)
Με νερό, ψωμί, ήτοι μια ψημένη ζυμαρόπιτα και μια κοκα κολα, βγαίνει στα 17 ευρώ το άτομο. Ακριβό δεν βγαίνει, γιατί σκας από το φαγητό και σε κερνάνε και χαλβαδάκι σιμιγδαλένιο στο τέλος. Απλώς δεν είναι κάτι που το επιζητάς ή θες οπωσδήποτε να το δοκιμάσεις. Αν ήταν ταινία, δεν θα έκανε καν πρεμιέρα, θα έβγαινε κατευθείαν σε DVD. Και ποιος νοικιάζει πλέον DVD;
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Πεϊνιρλί στη Δροσιά…
Από παιδάκι (και πιστέψτε με έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε) ακούω αυτή τη φράση.
Και θυμάμαι 35 χρόνια πριν πρωτοπήγα στον Ελευθεριάδη… Πολλές φορές με διαφορετικές παρέες, αλλά πάντα για πεϊνιρλί!
Βέβαια,υπάρχουν κι άλλες γευστικές επιλογές: Πίτσα, κρεατικά, σαγανάκι και ορεκτικά. Όμως όλα αυτά περνάνε σε δεύτερη μοίρα μπρος στο πεϊνιρλί! Με αυτό έχει ταυτίσει το όνομά του ο Ελευθεριάδης!
Σκέτο (μόνο τυρί και φρέσκο βούτυρο που λιώνει αργά) ή με αβγό, ζαμπόν, κιμά, μπέικον, λουκάνικο, σουτζούκι, παστουρμά, σε συνδυασμούς των παραπάνω, με ντομάτα, μανιτάρια, πιπεριά, κρεμμύδι, με διπλή δόση τυρί, όπως κι αν το προτιμάτε, η ποιότητα παραμένει σταθερή.
Πάντα σωστά ψημένο, με τη “βαρκούλα” της ζύμης να αγκαλιάζει φιλόξενα τα υλικά, το πεϊνιρλί είναι μια γνήσια γευστική απόλαυση!
Αν το επιθυμείτε, μία από τις αρκετές επιλογές σαλατικών (από χωριάτικη και ρόκα-παρμεζάνα ως πολίτικη, χόρτα και λάχανο-καρότο) θα βοηθήσει να “σβήσει” η καυτή από τον φούρνο αίσθηση που σου αφήνει το πεϊνιρλί.
Η εξυπηρέτηση είναι γενικά ευγενική και αρκετά γρήγορη, εκτός αν είναι γεμάτο το εστιατόριο, οπότε παρατηρούνται μικροκαθυστερήσεις (σαν δελτίο κυκλοφορίας στον Κηφισό φάνηκε αυτό).
Ο εξωτερικός χώρος, πολύ όμορφος, μέσα στο πράσινο, τραπεζοκαθίσματα σε σωστή απόσταση μεταξύ τους, ιδανικός για τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού. Όταν φθινοπωριάσει, σίγουρα τον χειμώνα με τα κρύα και μέχρι να έρθει για τα καλά η άνοιξη, συνιστάται ο εσωτερικός χώρος, αρκετά ζεστός, αλλά κάπως παλιομοδίτικος, χρήζει ανακαίνισης.
Και από τιμές, εκεί γύρω στα 15-17 ευρώ το άτομο, ούτε φτηνά ούτε ακριβά.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα για τους old fashion λάτρεις της έκφρασης “πεϊνιρλί στη Δροσιά!”
Σε κάθε όπως πρέπει λεξικό συνωνύμων υπάρχει, ή μάλλον θα έπρεπε να υπάρχει το λήμμα «πεϊνιρλί = ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ στη Δροσιά (και – για να μην αδικήσουμε κανένα – Τεχλικίδης στην Άνοιξη)». Εμείς είμαστε εδώ και πάρα πολλά χρόνια πιστοί πελάτες του ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ. Μας άρεσε από την πρώτη φορά που πήγαμε με τα παιδιά μας μικρά και το καθιερώσαμε, παρά την μεγάλη απόσταση που χωρίζει τη Νέα Σμύρνη από τη Δροσιά, ως μοναδική λύση για ένα μοναδικό έδεσμα: το πεϊνιρλί. «Πεϊνίρ» τουρκιστί σημαίνει «τυρί», «πεϊνιρλί» συνεπώς «τυρένιο». Στην αυθεντική του μορφή πρόκειται για μια τριλογία αποτελούμενη βασικά από τραγανό ζυμάρι, μαστιχωτό τυρί και μοσχοβολιστό βούτυρο, στην οποία προστίθεται, όπως στην πίτσα των γειτόνων Ιταλών, το topping της επιλογής σας, πάει να πει πικάντικο σουτζούκι, αρμένικος παστουρμάς, ζαμπόν, κιμάς, αυγό, κρεμμύδια, μπέικον κ.λπ. Θα μπορούσε συνεπώς η Ελλάδα να είναι γεμάτη από πεϊνιρλάδικα, το γιατί αντ’ αυτού έχουμε μια πιτσαρία ανά οικοδομικό τετράγωνο μάλλον οφείλεται στην απλούστερη συνταγή. Η συνταγή που ακολουθεί ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ ήρθε από τη Μικρά Ασία και είναι πιο παλιά από το ίδιο το μαγαζί, που κοντεύει να κλείσει τα εκατό.Όσον αφορά την εγκατάσταση, το μεγάλο ατού του ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ είναι η ευρυχωρία, αρχίζοντας από το άνετο πάρκινγκ, όπου μόνο σε ώρες απόλυτης αιχμής δεν θα βρείτε θέση. Στη μεγάλη μέσα αίθουσα ομολογώ ότι δεν έχουμε καθίσει ποτέ, γιατί το δεύτερο μεγάλο ατού του καταστήματος είναι η μεγάλη καταπράσινη αυλή, με δέντρα που κλείνουν τα τραπέζια γύρω γύρω και μειώνουν τυχόν ενόχληση από διερχόμενα αυτοκίνητα. Στην εγκατάσταση πρέπει να συμπεριλάβω και το προσωπικό, που κάνει τη δουλειά του ήρεμα και με την αύρα έμπειρων εξυπηρετητών.Ερχόμενοι στον ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ έχετε εστιάσει την προσοχή σας στα πεϊνιρλί. Συνεπώς θα παραγγείλετε ένα σκέτο στα 9 ευρώ, ένα σπέσιαλ στα 13 ή κάποιο ενδιάμεσο με το topping της επιλογής σας. Συγγενής επιλογή το σαγανάκι στον ξυλόφουρνο, π.χ. με παστουρμά στα 8 ευρώ. Για τους αμετανόητους κρεατοφάγους προσφέρονται μπριζόλες, παϊδάκια και μπιφτέκια, όλα σε ευμεγέθεις μερίδες. Τα πεϊνιρλί είναι όλα καλοψημένα, φροντισμένα και κάτι παραπάνω από χορταστικά, εγώ προσωπικά απολαμβάνω πάντα τις πρώτες μπουκιές, όταν κόβω τις δύο άκρες της γόνδολας και τις βουτώ στο βούτυρο και το λιωμένο τυρί στο κέντρο.Κάτι που δεν πρέπει να παραλείψετε είναι μια μερίδα κολοκυθάκια τηγανιτά (5 €), που έχουν όψη και τρώγονται σαν τσιπς. Από κοντά και ένα τζατζικάκι (4,5 €) ή και μια πολίτικη σαλάτα (6 €) που με την οξύτητά της κοντράρει ευχάριστα τα υπόλοιπα. Παρέλειψα να αναφέρω ότι το καλαθάκι της αρχής δεν περιέχει το συνηθισμένο λευκό ψωμί, αλλά φρέσκες ζεστές πίτες. Με λογαριασμό γύρω στα 25 ευρώ το άτομο το σίγουρο είναι ότι από τον ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ θα φύγετε και χορτασμένοι και ευχαριστημένοι. Είναι ένα μαγαζί που αξίζει να επισκεφτεί κανείς με την παρέα του, όσο μεγάλη κι αν είναι η απόσταση.
Από παιδάκι που ήμουν, πριν δυο τρία χρόνια δηλαδή, άκουγα για τα πεϊνιρλί της Δροσιάς και τα παϊδάκια της Σταμάτας. Παρόλα αυτά. σαν γνήσια νωθροκανάτα που είμαι, δεν έγραψα ούτε για τα μεν, ούτε για τα δε. Κι αν έχω φάει σε όλα τους, κυρίως πατάτες βέβαια, μέχρι πρόσφατα, γιατί ήμουν μίζερο και λιγόφαγο παιδάκι από αυτά τα “Κωστάκη, αν δεν φας τουλάχιστον δύο κουταλιές δε θα σηκωθείς απ’ το τραπέζι”, τουλάχιστον μέχρι που βγήκα από την εφηβεία και έφαγα ότι δεν είχα φάει ως τότε.
Ας ξεκινήσουμε από τον Ελευθεριάδη, που πήγα πολύ πρόσφατα, όταν το απέναντι του Magic bus (φανταστική πίτσα, ψήσε καφέ να στα πω), μας έριξε πόρτα γιατί έκλεισαν λέει τα τραπέζια για χειμώνα. Ήμαρτον μάνα μου.
Ο χώρος του Ελευθεριάδη είναι δύο ταχυτήτων. Ιδανικός για τον Κορυδαλλιώτη που το ψηλότερο δέντρο που βλέπει απ το μπαλκόνι του είναι το μπονσάι της απέναντι. Έχει κήπο με χαλίκι και διάσπαρτα τραπέζια κάτω απ τα πεύκα με τις μελίγκρες. Αν πέσει κανένα κουκουνάρι στο κεφάλι σας, είναι μπόνους. Για τον Διονυσιώτη, που βλέπει πιο συχνά γουρουνάκια από μηχανάκια, είναι απλώς καθημερινότητα. Μην με πάρετε για σνομπ, είμαι, αλλά μην με πάρετε, αλλά ο κήπος μου έχει περισσότερα δέντρα, με αποτέλεσμα να μη μου κάνει αίσθηση το πευκόφυτο του πράγματος.
Ξέρεις, όμως, τι μου έκανε αίσθηση; Ότι για να μπεις στις τουαλέτες χρειάζεσαι πλήρη επανδρωμένη στολή δύτη, μαζί με το σκάφανδρο. Ήταν τόσο απαράδεκτη η εικόνα τους που πήγα και άλλαξα την μικρή στο αμάξι, για να μη γνωριστούμε με άκρως μεταδοτικά κορίτσια που φοβάμαι πως ζούσαν χαρούμενα στις εκεί επιφάνειες.
Η εξυπηρέτηση θυμίζει ελληνική ταινία. Σερβιτόροι αποκλειστικά άντρες, αποκλειστικά στην ηλικία των ήντα και αποκλειστικά αγέλαστοι. Υπογράφουν κάποιο συμβόλαιο λογικά που επισύρει ποινή για κάθε χαμόγελο. Όλα ήρθαν γρήγορα, δεν έγιναν λάθη, φάγαμε χωρίς πολλά παράπονα, αλλά αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι στον Ελευθεριάδη ΔΕΝ πας για την φιλική, εγκάρδια και ευχάριστη εξυπηρέτηση.
Μεταξύ μας, ούτε για το πολυδιαφημισμένο πεϊνιρλί πας. Είναι καλό, από την άποψη ότι είναι τραγανό. η ζύμη του δεν είναι ωμή σε κανένα σημείο και είναι αρκετά πλούσιο σε υλικά. Αλλά τέτοια έχω φάει πλειστάκις και σε κάτι ημιυπόγεια στη Νέα Ιωνία, με το 1/4 του κόστους. Όταν δίνω 10 ευρουλάκια για κάτι, θέλω να αξίζει τα 8 για να είμαι χαρούμενη. εδώ άξιζε περίπου τα 4. Πήραμε 2 σπέσιαλ, με ζαμπόν, μπέικον, λουκάνικο κιμά και αυγό, για να είμαστε σίγουροι ότι θα κάνουμε ένα γενναίο βήμα πιο κοντά στο έμφραγμα, και οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές. Σε μέγεθος είναι ίδιο με το μέσο πεϊνιρλί φούρνου. Τα αλλαντικά υπήρχαν σε καλή ποσότητα και ωραία ποιότητα, αλλά το αυγό συνοδευόταν από ένα μεγάλο φάουλ: ήταν τόσο ψημένο που το κοντινότερο σε υγρασία που είχαν ηταν το λίπος από το βούτυρο στο οποίο είχαν λούσει το ζυμάρι. Με κόστος 23€ για δύο παχυντικές γονδολίτσες, δεν μπορώ να πω ότι θα ξαναέμπαινα σε πειρασμό.
Θα ξαναπήγαινα, όμως, για τα συνοδευτικά. Τα τηγανιτά κολοκυθάκια ήταν απίθανα τηγανισμένα, τραγανά και μπόλικα, (4.2), το αυτόν και για τις πατάτες. Η σαλάτα, πράσινη ανάμικτη στην περίπτωση μας, με μαρούλι, πολλή ρόκα, αγγούρι, ντομάτα, φρέσκο κρεμμυδάκι και όλη την παραγωγή της Σητείας σε κάππαρη ήταν φρέσκια και χορταστικά μοιράσιμη σε 4 άτομα. (7)
Η άλλη φίλη πήρε μια μερίδα μπιφτέκια, καταφανώς πιο ζουμερά από τον έξτρα ψημένο κρόκο που θεώρησαν κατάλληλο να μας σερβίρουν, 2 στον αριθμό και φυσιολογικού για το είδος μεγέθους, με πατάτες για συνοδευτικό. (10)
Με νερό, ψωμί, ήτοι μια ψημένη ζυμαρόπιτα και μια κοκα κολα, βγαίνει στα 17 ευρώ το άτομο. Ακριβό δεν βγαίνει, γιατί σκας από το φαγητό και σε κερνάνε και χαλβαδάκι σιμιγδαλένιο στο τέλος. Απλώς δεν είναι κάτι που το επιζητάς ή θες οπωσδήποτε να το δοκιμάσεις. Αν ήταν ταινία, δεν θα έκανε καν πρεμιέρα, θα έβγαινε κατευθείαν σε DVD. Και ποιος νοικιάζει πλέον DVD;