Θα μπορούσε να είναι ο θείος μου ο Νίκος. Καλοφαγάς αλλά όχι γνώστης.
Θα μπορούσε να είναι ο θείος μου ο Ηλίας. Είναι, όμως,γνώστης του κρέατος, άρα δεν το έχει με το ζυμάρι.
Δε θα μπορούσε να είναι μεγάλη αλυσίδα παρασκευής pizza, διότι στον barba υπάρχει αυτό το touch και αυτό το smooth στην παρασκευή, που ξεφεύγει από τα τετριμμένα.
Θα μπορούσε όμως να είναι ξεκάθαρα, πιτσαρία στα Βόρεια προάστια της πρωτεύουσας και να μαζεύει ουρές απ’ έξω για να παραλάβουν ή να παραγγείλουν.
Γιατί;
Γιατί κατέχει την τέχνη της ζύμης και των υλικών. Αυτά ο chef.
O owner, κατέχει την τέχνη του, τι θέλω τι προσφέρω και τι προσδοκώ.
Και παρόλο το μικρό διάστημα ύπαρξης στην πόλη του Βόλου, έχει φανατικό κοινό.
Η Pizza, όσο εύκολη ακούγεται στην παρασκευή, –απλώνω ζυμάρι, πετάω υλικά, περιμένω 10-15 λεπτά-, δεν είναι. Θέλει τέχνη.
Τέχνη στο πως θα φτιάξεις τη ζύμη. Τι θα βάλεις μέσα, να σου φουσκώσει όσο πρέπει, να μη σου κρεμάσει από τα υλικά, να μην καλυφθεί το ένα υλικό από τα υπόλοιπα, να μη σου καθίσει βαριά και θες σόδα μετά από λίγο.
Ο Barbas στον Βόλο, είναι ο μπάρμπας που θα ήθελες να έχεις. Κάνει ζύμη πεταχτή στον ουρανό, χαρακτηριστικής γεύσης στον ουρανίσκο, Ναπολιτάνικης τεχνικής και, εξ ολοκλήρου, ιταλικής γεύσης.
Λεπτή και γευστική, τόση όση να μπορεί να στηρίξει τα υλικά, να γεύεσαι ταυτόχρονα, ζύμη και υλικό.
8 κομμάτια κι ένα μέγεθος. 33 cm μετά συγχωρήσεως, χορταίνεις, μόνο, με τη μισή.
“Stroboli”, πλούσια σε αλλαντικά, γευστική και χειροποίητη σάλτσα ντομάτας και Φιλαδέλφεια cheese, λιωμένο πάνω, και όχι στο στεφάνι. Πιστέψτε με κάνει τη διαφορά.
“Thin trust Chicago”, με mozzarella, σουτζούκι και σαλάμι αέρος, θα λατρέψετε το σουτζούκι. Προσθέτω και parmesan cheese για έξτρα ένταση.
“Marcus Gavius” και όχι Aurelius, με κοτόπουλο, σκόρδο και λάδι, άλλη αίσθηση της πίτσας.
Συμπλήρωμα και όχι για ορεκτικό, τα σκορδόψωμά του. Ξεχάστε ότι ξέρατε, εδώ προσφέρονται όχι σε μπουκίτσες αλλά σε τεράστια ζύμη για πεϊνιρλί, εν είδει γαλέρας με τα υλικά πάνω πλούσια.
Το ‘”rosso”, με ντομάτα, βασιλικό, σκόρδο και ρίγανη πιο flat η γεύση και το garlic bread, ότι ακριβώς λέει το όνομα. Σκορδόψωμο με το ανέβασμα χάρη στην καπνιστή πάπρικα και τη δροσιά της φρέσκιας ρόκας. Try them.
Για τους λάτρεις της πρασινάδας, σπανάκι φρέσκο στη πίτσα. Νέα γεύση, spinach pizza με φέτα, σπανάκι, κρεμμύδι και αυγό.
Προσοχή στα πεϊνερλί του, είναι γαλέρες για 2 τουλάχιστον άτομα. Προτείνω το ‘’βολιώτικο’’, trade mark της πόλης, με πολύ γευστική Ουγγαρέζα και τα υπόλοιπα γνωστά.
Μακαρονάδες και σαλάτες εννοείται μετράνε αλλά η pizza κλέβει την παράσταση.
Για μένα η “coleslaw” κολλάει τέλεια με το ζυμάρι, αν και κλασσική Αμερικανιά. Είναι το εύκολο της παρασκευής, η δροσιά της που δεν την βρίσκεις σε άλλη σαλάτα και φυσικά το ‘’ένα μήλο την ημέρα’’ που δένει υπέροχα με τα φρέσκα λαχανικά.
Στο δια ταύτα, το “δώσε και μένα Barba” είναι αυτό που ζητάς, delivery ή take away, Θεού θέλοντος και covid επιτρέποντος.
Θα φας, θα χορτάσεις, θα κάνεις μμμμμ, θα πάρεις και θα ξαναπάρεις.
Έστω και αν είναι pizza.
Είπαμε ο “Barbas’”ήρθε για να μείνει, να συγγενέψει με όλους εμάς που λατρεύουμε ή δοκιμάζοντας θα λατρέψουμε, την pizza.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Θα μπορούσε να είναι ο θείος μου ο Νίκος. Καλοφαγάς αλλά όχι γνώστης.
Θα μπορούσε να είναι ο θείος μου ο Ηλίας. Είναι, όμως,γνώστης του κρέατος, άρα δεν το έχει με το ζυμάρι.
Δε θα μπορούσε να είναι μεγάλη αλυσίδα παρασκευής pizza, διότι στον barba υπάρχει αυτό το touch και αυτό το smooth στην παρασκευή, που ξεφεύγει από τα τετριμμένα.
Θα μπορούσε όμως να είναι ξεκάθαρα, πιτσαρία στα Βόρεια προάστια της πρωτεύουσας και να μαζεύει ουρές απ’ έξω για να παραλάβουν ή να παραγγείλουν.
Γιατί;
Γιατί κατέχει την τέχνη της ζύμης και των υλικών. Αυτά ο chef.
O owner, κατέχει την τέχνη του, τι θέλω τι προσφέρω και τι προσδοκώ.
Και παρόλο το μικρό διάστημα ύπαρξης στην πόλη του Βόλου, έχει φανατικό κοινό.
Η Pizza, όσο εύκολη ακούγεται στην παρασκευή, –απλώνω ζυμάρι, πετάω υλικά, περιμένω 10-15 λεπτά-, δεν είναι. Θέλει τέχνη.
Τέχνη στο πως θα φτιάξεις τη ζύμη. Τι θα βάλεις μέσα, να σου φουσκώσει όσο πρέπει, να μη σου κρεμάσει από τα υλικά, να μην καλυφθεί το ένα υλικό από τα υπόλοιπα, να μη σου καθίσει βαριά και θες σόδα μετά από λίγο.
Ο Barbas στον Βόλο, είναι ο μπάρμπας που θα ήθελες να έχεις. Κάνει ζύμη πεταχτή στον ουρανό, χαρακτηριστικής γεύσης στον ουρανίσκο, Ναπολιτάνικης τεχνικής και, εξ ολοκλήρου, ιταλικής γεύσης.
Λεπτή και γευστική, τόση όση να μπορεί να στηρίξει τα υλικά, να γεύεσαι ταυτόχρονα, ζύμη και υλικό.
8 κομμάτια κι ένα μέγεθος. 33 cm μετά συγχωρήσεως, χορταίνεις, μόνο, με τη μισή.
“Stroboli”, πλούσια σε αλλαντικά, γευστική και χειροποίητη σάλτσα ντομάτας και Φιλαδέλφεια cheese, λιωμένο πάνω, και όχι στο στεφάνι. Πιστέψτε με κάνει τη διαφορά.
“Thin trust Chicago”, με mozzarella, σουτζούκι και σαλάμι αέρος, θα λατρέψετε το σουτζούκι. Προσθέτω και parmesan cheese για έξτρα ένταση.
“Marcus Gavius” και όχι Aurelius, με κοτόπουλο, σκόρδο και λάδι, άλλη αίσθηση της πίτσας.
Συμπλήρωμα και όχι για ορεκτικό, τα σκορδόψωμά του. Ξεχάστε ότι ξέρατε, εδώ προσφέρονται όχι σε μπουκίτσες αλλά σε τεράστια ζύμη για πεϊνιρλί, εν είδει γαλέρας με τα υλικά πάνω πλούσια.
Το ‘”rosso”, με ντομάτα, βασιλικό, σκόρδο και ρίγανη πιο flat η γεύση και το garlic bread, ότι ακριβώς λέει το όνομα. Σκορδόψωμο με το ανέβασμα χάρη στην καπνιστή πάπρικα και τη δροσιά της φρέσκιας ρόκας. Try them.
Για τους λάτρεις της πρασινάδας, σπανάκι φρέσκο στη πίτσα. Νέα γεύση, spinach pizza με φέτα, σπανάκι, κρεμμύδι και αυγό.
Προσοχή στα πεϊνερλί του, είναι γαλέρες για 2 τουλάχιστον άτομα. Προτείνω το ‘’βολιώτικο’’, trade mark της πόλης, με πολύ γευστική Ουγγαρέζα και τα υπόλοιπα γνωστά.
Μακαρονάδες και σαλάτες εννοείται μετράνε αλλά η pizza κλέβει την παράσταση.
Για μένα η “coleslaw” κολλάει τέλεια με το ζυμάρι, αν και κλασσική Αμερικανιά. Είναι το εύκολο της παρασκευής, η δροσιά της που δεν την βρίσκεις σε άλλη σαλάτα και φυσικά το ‘’ένα μήλο την ημέρα’’ που δένει υπέροχα με τα φρέσκα λαχανικά.
Στο δια ταύτα, το “δώσε και μένα Barba” είναι αυτό που ζητάς, delivery ή take away, Θεού θέλοντος και covid επιτρέποντος.
Θα φας, θα χορτάσεις, θα κάνεις μμμμμ, θα πάρεις και θα ξαναπάρεις.
Έστω και αν είναι pizza.
Είπαμε ο “Barbas’”ήρθε για να μείνει, να συγγενέψει με όλους εμάς που λατρεύουμε ή δοκιμάζοντας θα λατρέψουμε, την pizza.