Και τα 7 ήταν υπέροχα
Αυτό το άρθρο άνετα θα μπορούσε να λέγεται “όταν οι φίλοι σου δεν σε ξέρουν καθόλου, σου προτείνουν να συμμετέχετε σε άρθρο για σφολιάτες”, αλλά δεν είναι πιασάρικο και η συντονιστική ομάδα με γείωσε, χειρότερα και από τον Κωστάκη στην τρίτη δημοτικού όταν του είπα να μοιραστούμε τα μπισκότα μου και έφυγε φωνάζοντας “αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες”. Γιατί δεν με ξέρουν;
Γιατί ΔΕΝ μου αρέσουν οι σφολιάτες. Δεν μου αρέσουν τόσο που, μπαίνοντας στο
φούρνο, κοιτάω με τη σειρά τα κουλούρια, μετα τα ζυμάρια, μετά τις πάστες, τα
σάντουιτς, ξανά τις πάστες, την ταμία, τα πλακάκια και στο τέλος, αν τίποτα από
αυτά δεν με εμπνέει να το πάρω μαζί μου, ίσως κοιτάξω και τη μίζερη
σφολιατοβιτρίνα. Όπως καταλαβαίνετε, καταλληλότερο άνθρωπο για να γράψει αυτό το άρθρο θα έβρισκε απλά διαλέγοντας κάποιον τυχαίο από το κοινό της Αννίτα Πάνια.
Αφού συμφώνησα, όμως, να γράψω αυτό το απονενοημένο κομμάτι, θα το κάνω με το δικό μου τρόπο. Δηλαδή στραβά, κουτσά και ανάπηρα.
Δεν σας προτείνω σε καμία περίπτωση να ακούσετε τη γνώμη μου και, αν, παρόλες
τις σαφείς προειδοποιήσεις, εσεις παρ’ ελπίδα επισκεφτείτε τις προτάσεις μου
και απογοητευτείτε, εγώ πολιτική επιστροφής χρημάτων δεν ακολουθώ. Το κρίμα στο λαιμό σας, μαζί με τη στεγνή σφολιάτα.
Χρυσανθεμάκι……
Το offside
Δωδώνη by Χρυσανθεμάκι
Το απόλυτο outsider. Μια τρύπα λίγο πιο μεγάλη από αυτή στο αυτί μου στην οδό Λυκούργου, μέσα στην οποία με τα βίας χωράει ένα παλικάρι που παράγει έργο. Η θεωρία μου λέει ότι το παλικάρι έχει κάποια μορφή άνοιας και ξεχνάει σε δευτερόλεπτα πράγματα που έχει ήδη κάνει, με αποτέλεσμα να τα ξανακάνει. Μόνο έτσι εξηγείται γιατί όλα τα σφολιατοειδή είναι διπλοπερασμένα με φύλλο και όταν δαγκώνεις, αντί να φτάσεις στη γέμιση αμέσως μόλις υποχωρήσει το κακομοιριασμένο πανωσέντονο φύλλου, βυθίζεις τα δόντια σου σε μια χοντρή, κρουστή στρώση σφολιάτας που σε ξαφνιάζει ευχάριστα. Εντάξει, εξηγείται και αν παίρνει τη σφολιάτα σε τιμή υπερχοντρικής και δεν έχει τι να την κάνει, αλλά είμαι ρομαντική ψυχή και προτιμώ τη θεωρία του Αλτσχάιμερ.
Σε αντίθεση με το Χρυσανθεμάκι μου αρέσουν τρελά οι σφολιάτες.
Μπορώ να τρώω σφολιάτες κάθε μέρα. Και κάθε νύχτα. Και στο ενδιάμεσο.
Αλλά ρε γαμώτο. Τι συμβαίνει; Όλοι φτιάχνουν κατεψυγμένες πίτες. Η παλιά τέχνη έχει εξαφανιστεί. Και πλέον είναι ελάχιστα τα μαγαζιά που μπορούν και ξέρουν να φτιάχνουν κάτι καλό. Οπότε ας πούμε και δυό λόγια για αυτά τα μαγαζιά που το κάνουν καλά.
ΥΓ: Όταν ξαναδιαβάσω άρθρο που θα επαινεί την τυρόπιτα του «Άριστον» , υπόσχομαι ότι θα βρω αυτόν που το έγραψε και θα τον υποχρεώσω να φάει μισή τυρόπιτα (ΟΚ δεν είμαι και τόσο κακός, για να τον βάλω να την φάει όλη). Αν τα καταφέρει θα τον ονομάσω Άρχοντα της λαδίλας. Έλεος με αυτά που διαβάζουμε.
BlacA…..
Σφολιάτα Νοστιμιές by BlackA
Ο Γιωρίκας, ο Κωστίκας και ο Πανίκας συζητάνε πως θα βγάλουν το μαγαζί.
Λέει ο Γιωρίκας: χρειάζεται κάτι, που να ναι πρωτότυπο και να τραβάει το μάτι. Να το πούμε: «Η σφολιάτα του Ναβουχοδονόσωρα».
Πολύ ωραία ιδέα λέει με ενθουσιασμό ο Κωστίκας. Αλλά ξαφνικά παγώνει. Ρε γαμώτο δεν το χωράει στην ταμπέλα.
Θλίψη και κατήφεια πέφτει ξαφνικά.
Αλλά ο Πανίκας πετάγεται και φωνάζει όλο χαρά: το βρήκα. Δεν θα το πούμε «Η σφολιάτα του Ναβουχοδονόσωρα». Θα το πούμε «Η σφολιάτα»
‘Αϊ, άϊ. Σατάν, σατάν. Πως στο σκέφτηκες ρε σατανά; Τέλειο
Αλλά θλίψη και κατήφεια ξαναπέφτει: Και πως θα ξέρει ο κόσμος ότι είναι ωραία τα πράματα μας;
Ε να το πούμε η ζουμερή σφολιάτα.
Όχι.Τι είναι μωρέ; Μπριζόλα;
Να το πούμε η καλή σφολιάτα;
Όχι μωρέ δεν ακούγεται καλά.
Αλλά ο Πανίκας ξαναπετάγεται και ξαναφωνάζει: το βρήκα. Δεν θα το πούμε «Η Σφολιάτα». Θα το πούμε «Η Σφολιάτα Νοστιμιές»
ΟΚ. Η ιστορία είναι φανταστική. Το όνομα του μαγαζιού αληθινό.
Αντιπαρέρχομαι και συνεχίζω: τα φτιάχνουν όλα μόνοι. Ανοίγουν φύλλο, ζυμώνουν , ψήνουν κ.λ.π Μόνοι λέμε. Και δεν θα βρείτε τίποτα περίεργο. Ούτε bao, ούτε τορτίγιες. Μόνο old school σφολιατοειδή.
Που με απλά λόγια σημαίνει: παίρνετε μια ζαμπονοτυροπιτούλα τίγκα στο ζαμπόν και στο τυρί (και όχι σαν αυτές που θες ανασκαφή για να ανακαλύψεις, κάτι που μοιάζει με ζαμπόν) , την τρώτε και χορταίνετε για το επόμενο τριήμερο. Ή μια ατομική πίτσα, που την βλέπεις και λες ότι ταΐζει πέντε νοματαίους χαλαρά και χορταίνεις για όλη την βδομάδα.
Anyway μην μακρηγορώ: αν δεν ψάχνετε χιπστεριές και μυστήριες γεύσεις τραβάτε και θα με θυμηθείτε
Α έξτραδάκι. Είναι από τα το πιο φτηνά στη Αθήνα.
Το κλασικό
Μακεδονικόν by Χρυσανθεμάκι
Αν έχεις σπουδάσει στη Νομική Αθηνών δύο πράγματα είναι βέβαια: το πρωτο είναι ότι κάνεις απαράδεκτες επιλογές ζωής. Το δεύτερο ότι ξέρεις καλά το Μακεδονικό. Σε έχει ταΐσει πολλά μεσημέρια που η λέσχη σέρβιρε κάποιο απροσδιόριστο χυλό που έσπρωχνε το κουτάλι σου κάθε φορά που επιχειρούσε να τον διαπεράσει. Είναι από αυτά τα μαγαζιά που κοιτάζοντας τα, με την ανύπαρκτη αισθητική τους και την αμφισβητίσιμη καθαριότητά τους, ξέρεις ότι πουλάνε κάτι πολύ καλό ή πολύ κακό. Στην περίπτωσή του, πολύ καλό. Πάλι προτιμώ την τυρόπιτα με φύλλο, γιατί φύλλο wins σφολιάτα any time, αλλά η κρεατόπιτα είναι μούρλια, ενώ οι πίτες με πράσινη γέμιση είναι από τις καλύτερες που μπορείς να βρεις εκεί έξω. Ξεκάθαρα συνιστώ την κρεατόπιτα με τα μπαχαρικά της τα γενναιόδωρα, που κάνει καλό και στο σίδηρο.
Harry’s Kitchen, by BlackA
Να πω την αλήθεια όταν το πρωτάκουσα συνειρμικά σκέφτηκα το Harry’s Bar. Ξέρετε εκείνο στην Βενετία. Βλέπεις το όνομα και φαντάζεσαι αφενός καμιά πελώρια κουζίνα, αφετέρου κανά μαγαζί μέσα στην χλίδα, με πιάνο με ουρά, και γκαρσόνια με παπιγιόν.
Ουδέν αναληθέστερο. Απλώς ο κος Χάρης που το ‘χει, είπε ως συνηθίζεται να δώσει το όνομα του. Αλλά όπως είναι, ακούγεται και ωραίο. Γιατί αν τον λέγανε Αγησίλαο ή Θρασύβουλο δεν θα ακουγόταν και τόσο ωραίο το Thrasivoulos Kitchen. Και όχι.Ούτε ο κυρ Χάρης φοράει παπιγιόν , ούτε και η γυναίκα του τουαλέτα.
Όσο για πιάνο ούτε λόγος.
Άντε να υπάρχει χώρος για καμιά φυσαρμόνικα. Πρόκειται για μαγαζί τρύπα, με την πιο μικρή βιτρινούλα που έχω δει. Και δεν γεμίζει το μάτι. Καθόλου όμως. Αλλά κάπου θα έχετε ακούσει ότι δεν έχει σημασία το μέγεθος αλλά η τέχνη. Ε ισχύει.
Ο κος Χάρης στο βάθος κήπος ζυμώνει και φτιάχνει μικρά αριστουργήματα. Όποιος δεν έχει φάει κιμαδόπιτα από τα χεράκια του κου Χάρη απλά δεν ξέρει τι είναι κιμαδόπιτα. Αν μάλιστα φάει και κιμαδόπιτα Αττάλειας που είναι και πικάντική θα διαγράψει ότι άλλο έχει φάει. Και θα φάτε πιτούλες που ούτε έχετε δει ούτε και ματακούσει: με μελιτζάνα, με φτρουτάλια , με καγιανά και άλλες ευφάνταστες και σούπερ.
Οπότε άμα είστε κατά Ερμού μεριά, δεν φάγατε όλα σας τα φράγκα σε ψώνια και περισσέψαν 2,5 ευρώπουλα δώστε μια ευκαιρία.
Το αγαπημένο
Rose by Χρυσανθεμάκι
Όπως ο καλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος, το κάθε πέρυσι είναι καλύτερο και το καλύτερο πράγμα είναι αυτό που δεν έζησες ακόμα, έτσι στον δικό μου ανάποδο κόσμο, την καλύτερη πίτα την κάνει ζαχαροπλαστείο. Χρησιμοποιώ τον όρο ανάλαφρα, γιατί μια εσοχή στον τοίχο είναι με μια πιτοβιτρίνα μπροστά για κράχτη και έναν υπάλληλο που φοβάται μην του έρθει ο ουρανός στο κεφάλι, αλλά αυτό που πουλάει μετράει και αυτό είναι καλό! Για μια κοτόπιτα από το La rose με πιπεριές και ένα σκασμό κίτρινα τυριά σου κάνω δώρο ένα εξώδικο και σκοτώνω και κάποιον της επιλογής σου. Οι πράσινες πίτες του είναι λαχταριστές, και πόσο συχνά το λες αυτό για μια πρασόπιτα; Αλλά αν πας και δεν φας και μια γλυκιά πίτα να κουμπώσει με την αλμυρή, δεν ξέρεις να ζεις. Έχει 3-4 ωραίες, ξενέρωτες επιλογές, με τη γαλατόπιτα να καπελώνει τις υπόλοιπες. Πείνασα. Κλείνω αυτό το άρθρο και πετάγομαι απέναντι να ελέγξω αν ξεπουπούλιασαν τις κότες στην ώρα τους σήμερα.
The Pie Shop by BlackA
Ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς.
Και μια μέρα ο Γιόχαν λέει: ρε παιδία δεν βλέπω μέλλον στην κατασκευή τανκς. Δεν κάνουμε τίποτα άλλο;
Και λέει ο Φρανς: Συμφωνώ. Να ανοίξουμε μαγαζί με ανταλλακτικά για τανκς.
Και πετάγεται και ο Πέτρος και λέει: Να ανοίξουμε συνεργείο για τανκς.
Και ξαναλέει ο Γιόχαν: όχι ρε λέμε. Τα τανκς δεν έχουν δουλειά. Θα κάνουμε κάτι άλλο.Σαν τί; λέει ο Φρανς.
Να ανοίξουμε χρωματοπωλείο ξαναπετάγεται ο Πέτρος.
Πως σου ήρθε αυτό; τον ρωτά ο Φρανς.
Ε θα πουλάμε χρώματα για βαφή τανκς.
ΞΕΧΑΣΤΕ το κραύγασε απελπισμένος ο Φρανς.
Σιωπή πέφτει ξαφνικά. Δειλά, δειλά ο Πέτρος λέει: πάντα το όνειρο μου ήταν να ανοίξω ένα μαγαζί με curryworst.
Χάλια είναι, Προτιμώ τις quiche Lorraine λέει ο Φρανς.
Εμένα πάλι μου αρέσουν τα πιροσκί λέει ο Γιόχαν.
Και ξάφνου πέφτει η μεγαλειώδης ιδέα: ΟΚ, να φτιάξουμε ένα μαγαζί που να τα κάνει όλα αυτά. Και να έχει πίτες από όλο τον κόσμο.
Όπως ίσως υποψιαστήκατε, ο διάλογος είναι φανταστικός. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικό. Οι άνθρωποι που το έχουν βασίστηκαν σε μια απλή ιδέα: Όχι άλλες τυρόπιτες. Όχι άλλες πίτσες. Δώσε στο λαό κάτι νέο. Οπότε ναι. Δεν θα βρείτε ούτε τυρόπιτα κουρού, ούτε ζαμπονοτυρόπιτα. Άμα θέλετε τέτοια υπάρχουν χιλιάδες άλλα μαγαζιά. Θα βρείτε όμως ωραίες πιτούλες από όλα τα μέρη του κόσμου: Θέτε Γαλλική φινέτσα; Quiche Lorraine Κάτι σε εξωτικό ; Έχει και από αυτό. Σε Ρώσικο ; Φυσικά και υπάρχει.
Αλλά ενώ θα μπορούσε να έχει στρατιές απ’ έξω δεν έχει. Γιατί τα φτιάχνουν όλα μόνοι. Και είναι όλα καλά. Ίσως και καλυτερότερα από καλά. Εκτός από ένα: Είναι ακριβό. Πολύ όμως. Και κάθε φορά που κοιτάζω την βιτρίνα νιώθω ότι κοιτάζω βιτρίνα κοσμηματοπωλείου. Βλέπετε οι περισσότερες πιτούλες πλησιάζουν , αν δεν περνάνε το τάλιρο.
Που σημαίνει ότι μπαίνει το αιώνιο δίλημμα: Ποιότητα ή ποσότητα; Βλέπετε με τα λεφτά που κάνει μια τάρτα τρώτε τέσσερις τυρόπιτες.
Οπότε με το χέρι στην καρδιά δεν ξέρω αν μπορώ να το προτείνω.
Αν όμως βαρεθήκατε τις τυρόπιτες, και αν το επίθετο σας, αρχίζει από Ων και τελειώνει σε άσης δοκιμάστε το και δεν θα απογοητευτείτε.
Το old school
Φούρνος Σόλων by Χρυσανθεμάκι
Η ιστορία μας λέει ότι ο Σόλωνας αυτοεξορίστηκε από την αγαπημένη του Αθήνα για 10 χρόνια για να μη δει μεταβολές στη νομοθεσία που είχε σπάσει το κεφάλι του να γράψει και, παρόλα αυτά, πέθανε χαρούμενος όταν μετά την επιστροφή του ανακάλυψε ότι οι αλλαγές ήταν πιο μίνιμαλ από το σαλόνι γκαρσονιέρας στο Πεκίνο. Επίσης, πέθανε αδύνατος σαν Τουίγκι, γιατί δεν είχε εφευρεθεί η σφολιάτα ακόμη και πόσο αγριογούρουνο να μασήσεις πριν την ανακάλυψη της ορθοδοντικής.
Στην Αθήνα για να τον τιμήσουν, ανά 5 δρόμος υπάρχει και μια Σόλωνος, αλλά η καλή, η τίμια, η γνωστή, είναι αυτή που ενώνει τη φτωχολογιά με το Κολωνάκι. Κάπου εκεί απάνω, υπάρχει και ο εν λόγω φούρνος και πουλάει φανταστικές πίτες! Είναι από αυτά τα μαγαζιά τα ασχημούτσικα που δεν σου κάνουν το κλικ, αλλά, αν τους δώσεις ευκαιρία, το κλατς που θα κάνει η οδοντοστοιχία σου πάνω στις λιπαρές στιβάδες νοστιμιάς αξίζει όλα τα κιλά του κόσμου. Έχουν την πιο λαχταριστή ζαμπονοτυρόπιτα που επιτέλους τιμά το όνομα της και έχει διπλό ζαμπόν και όχι τα υπολείμματα που έμειναν από την προχθεσινή πίτσα και μπόνους πιπεριές μέσα. Και η κιμαδόπιτα είναι δυνατή, με τα ολόκληρα πιπέρια της, και η μανιταρόπιτα με γαλοπούλα λέει πολύ. Έξτρα βαθμοί γιατί η σφολιάτα τους είναι σε όλα πολύ τρυφερή χωρίς να γλιστράει απ’ τη λαδίλα.
Δωδώνη: Λυκούργου 9
Η Σφολιάτα Νοστιμιές: Καρύτση 6
Μακεδονικόν: Σόλωνος 73
Harry’s Kitchen: Αξαρλιάν 2
Rose: Σόλωνος 28 & Δημοκρίτου
The Pie Shop: Βουλής 16
Φούρνος Σόλων: Σόλωνος 116