Willy’s από το 1988! Τη συγκεκριμένη εποχή που ξεκινούσε τα πρώτα βήματα του, εγώ ήμουν πολύ μικρός σε ηλικία. Όπως γράφει και ο Fratello στη δική του κριτική, εκείνη την εποχή πρέπει να ήταν από τις must επιλογές της περιοχής. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν είναι “ιταλικό”, νομίζω ότι έχει επιλογές από διαφορετικές κουζίνες. Και spring rolls θα βρεις, και πίτσα θα βρεις, ακόμη και λουκάνικα. Επίσης συνδυάζει το Grill με τα ζυμαρικά.
Το μεγάλο ατού του καταστήματος είναι ο ιδιοκτήτης του. Πιθανότατα πολυταξιδεμένος, αν έχω καταλάβει σωστά παντρεμένος με κυρία ασιατικής καταγωγής. Περνούν πολλές ώρες στο κατάστημα. Αυτό που με κέρδισε ήταν η συμπεριφορά του. Εγκάρδιος, πραγματικά ευγενέστατος. Δείχνει να είναι από καλή “πάστα” ανθρώπου. Μου έβγαλε πολύ θετική αύρα. Το μαγαζί, είναι το παιδί του. Διάβασα στην ιστοσελίδα τους ότι δραστηριοποιούνται οικογενειακά στην εστίαση από το 1973. Έχουν μεράκι.
Ο χώρος πάλι, είναι κάπως ιδιαίτερος. Γωνιακό μαγαζί, με πολύ πολύ ξύλο. Δεν θα βρείτε καρέκλες, οι πάγκοι κυριαρχούν. Θα το έλεγα σκοτεινό, αν και απόλυτα χαλαρό μαγαζί. Στον επάνω όροφο, αφού ανεβείτε μερικά σκαλιά, θα εκπλαγείτε με την μεγάλη χωρητικότητά του. Νομίζω όμως πως θα μπορούσαν να αφήσουν περισσότερες αποστάσεις μεταξύ των τραπεζιών. Στον χώρο, δεσπόζει μια σημαία του TripAdvisor (έχουν βραβευτεί κιόλας), ενώ παροτρύνουν μέσω των σουπλά τους να γράψετε κριτική σε σάιτ που έχει παύσει βέβαια η λειτουργία του (για αυτό υπάρχει πλέον το http://www.eatingout.gr)! Μια ανανέωση στον χώρο ίσως χρειαζόταν.
Σε ό, τι αφορά το φαγητό, φαίνεται να έχουν μεράκι και καλές προθέσεις. Πίτσα με αρκετές προτάσεις στα υλικά (τα 20-30-40 εκατοστά στον κατάλογο αγνοήστε τα, στα 30 τα προσφέρουν), ζυμαρικά, burgers, κρεατικά, χωρίς όμως να κουράζουν. Έκανα 2 κοντινές επισκέψεις και παρήγγειλα τα εξής:
– Mini burger, στα 1.2 ευρώ. Φρεσκοψημένο ψωμάκι και μπιφτεκάκι από ολόφρεσκο μοσχαρίσιο κιμά. Λίγη κέτσαπ και μαρούλι. Μηδέν οξέα, μηδέν λιπαρά. 2 μπουκίτσες απλώς για το ξεκίνημα.
– Σκορδόψωμο με τυρί και ντομάτα, στα 3.2 ευρώ. Χορταστικό πιάτο σίγουρα. Φουλ στο λιωμένο τυρί επίσης. Τέσσερα, γεμάτα υλικά πάνω σε φρυγανισμένες φέτες γαλλικής μπαγκέτας. Την αίσθηση σκόρδου όμως ΔΕΝ την άφηναν.
– Φρέσκα μανιτάρια α λα κρεμ, στα 5.5 ευρώ. Πλούσια σάλτσα που θεωρώ ότι υπερκάλυπταν τα μανιτάρια,μιας και κολυμπούσαν. Για το συγκεκριμένο πιάτο, καλό θα ήταν να χρησιμοποιήσετε κάποιο ψωμάκι ώστε να το ευχαριστηθείτε.
– Κοτομπουκιές, στα 5.8 ευρώ. Παρόλο που ακούγεται μίζερη ως λέξη, ακόμη και ως ορεκτικό, άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις. Υπήρχε φρέσκια ντομάτα ως γαρνιτούρα, κομμένη σε κυβάκια, ερασιτεχνικού επιπέδου. Η γλυκόξινη σως έμοιαζε ετοιματζίδικη. Η ταρταροειδής σως πάλι, ήταν αρκετά γευστική και σε συνδυασμό με το τρομερό πανάρισμα και το πολύ καλό ψήσιμο του κοτόπουλου, έδιναν ένα ευχάριστο αποτέλεσμα. Το κύριο υλικό, σίγουρα δεν ήταν ετοιματζίδικο. Έδωσαν προσοχή σε αυτό.
– Χειροποίητα γεμιστά ραβιόλια, στα 8.6 ευρώ. Φρέσκα σπιτικά ραβιόλια με γέμιση τυριών, κρέμα γάλακτος και αρωματικά. Φουλ του τυριού σε γέμιση, δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε τριμμένο τυρί από πάνω. Δεν θα τα χαρακτήριζα ραβιόλια, νομίζω αυτά είναι τετράγωνου σχήματος. Αυτά που παρουσιάστηκαν ήταν πιο κοντά σε τορτελόνια (μεγάλου μεγέθους τορτελίνια). Υπήρξε θέμα στο ψήσιμο, χρειάζονταν περισσότερο λόγω του ότι ήταν χοντρό το ζυμάρι. Πλούσιο θερμιδικά πιάτο, με διάφορα επιπρόσθετα υλικά. Υπήρχαν λεπτά κριτσίνια, πιπεριά και λίγα φουντούκια (!) …
– Πίτσες! Φιλαδέλφεια, μπέικον χωρίς κρεμμύδι. Το τυρί κρέμα “κρυβόταν” σε αρκετή ποσότητα κάτω από τις φέτες του αλλαντικου. Παρεμφερής ήταν και η πίτσα με την ονομασία Αφροδίτη. Περιείχε κρέμα γάλακτος, μπέικον και διπλό τυρί. Στα 8.90 ευρώ και οι 2. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για πολύ καλές παρασκευές με τέλεια ζύμη. Δεν ένιωθες καθόλου ζυμαρίλα, ούτε ψωμίλα. Τα υλικά πλούσια μεν, χωρίς να σε μπουχτίζουν σε καμία περίπτωση. Έχουν καλό χέρι και αυτό φάνηκε. Θα τις τιμούσα ευχαρίστως σε επόμενη επίσκεψη.
Τα αναψυκτικά (330ml παρακαλώ) και οι μπύρες δεν ξεφεύγουν σε τιμολόγηση. Η βαρελίσια 400 ml στα 3.70 ευρώ, ενώ το 1 λίτρο προσφέρεται στα 8 ευρώ. Προσφέρει κρασί, νομίζω και σανγκριά. Ικανοποιεί όλα τα γούστα.
– Από γλυκό, δοκιμάσαμε τη μπόμπα σοκολάτας,στα 5 ευρώ. Άριστης ποιότητας σοκολάτα γάλακτος, φυλακισμένη σε ολόφρεσκο παντεσπάνι, συνοδευμένη με μια μπάλα παγωτού βανίλια, αυτό αναγράφει ο κατάλογος. Στην πράξη, είναι απλώς ένα σουφλέ σοκολάτας! Καλοψημμένο, με ρευστή σοκολάτα και νορμάλ γεύσης παγωτό. Όχι το καλύτερο, όχι και το χειρότερο που έχω φάει. Για να αλλάξει η γεύση είναι ΟΚ.
Συμπερασματικά, το Willy’s έχει το δικό του κοινό. Δεν λειτουργεί Κυριακή και Δευτέρα για όσους επιχειρήσουν επίσκεψη. Για κάτι χαλαρό είναι σούπερ. Το ατού είναι ο ιδιοκτήτης του, έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στην εστίαση.
Τίμια πρόταση που με 1 ορεκτικό και 2 κυρίως, δεν θα ξεπεράσετε τα 23 με 25 ευρώ. Μου άρεσε πολύ!
Ένα κατάστημα με ιστορία 30 ετών σίγουρα κάτι έχει να πει. Αν είχα να διορθώσω κάτι εξαρχής, αυτό θα ήταν να αφαιρέσω τη λέξη “PIZZA” από την ονομασία του μαγαζιού, γιατί λειτουργεί περιοριστικά. Το WILLY’S λοιπόν είναι ουσιαστικά «το» ιταλικό εστιατόριο της Καλλιθέας, πολύ κοντά στη λεωφόρο Συγγρού και τη Νέα Σμύρνη, σε μικρή, μάλιστα, απόσταση από τη, λίγο πιο παλιά και επίσης πολύ γνωστή ZEAS PIZZA, στην οδό Αιγαίου. Ήδη το σχετικά μεγάλο μέγεθός του δεν προϊδεάζει για πιτσαρία της γειτονιάς, απλώς και τα δύο μαγαζιά ξεκίνησαν την εποχή που η πίτσα μεσουρανούσε στην Αθήνα και φυσικά ένα πετυχημένο όνομα δεν έχει λόγο να αλλάξει.
Το κατάστημα είναι γωνιακό και, ειδικά αν περάσετε βράδυ, θα σας κάνει εντύπωση πόσο φωτεινό και περιποιημένο φαίνεται απέξω. Κακά τα ψέματα, το WILLY’S τα τελευταία χρόνια λειτουργεί κυρίως ως delivery, ως προς αυτό λοιπόν ή πανδημία του covid δεν το βρήκε απροετοίμαστο, αν όμως προγραμματίσετε μια επίσκεψη για καθιστό φαγητό, θα σας εκπλήξει ευχάριστα το όλο στήσιμο. Πολύ ξύλο, καθόλου πλαστικούρα, άνετα τραπέζια, καθίσματα και καναπέδες, ιδιαίτερα βολικό για παρέες κάθε μεγέθους, κυρίως βέβαια της γειτονιάς, καθώς είναι ανοιχτό σχεδόν όλες τις ώρες. Το παρκάρισμα στο σημείο εκείνο είναι μεν δύσκολη, όμως όχι εφιαλτική υπόθεση, όπως όταν ψάχνετε για θέση στάθμευσης στο κέντρο της Καλλιθέας (6 στα 10).
Αυτό που προκαλεί μεγάλη εντύπωση είναι η ποικιλία του καταλόγου. Ως τακτικός πελάτης όλα αυτά τα χρόνια έχω δοκιμάσει πάρα πολλά πράγματα, και εξακολουθώ να το κάνω, βέβαιος ότι η παραγγελία ενός πιάτου για πρώτη φορά δεν αποτελεί ρίσκο. Σπουδαία υπόθεση όταν μιλάμε για delivery. Ο κατάλογος είναι αναρτημένος στην επίσης ιδιαίτερα προσεγμένη και καλόγουστη ιστοσελίδα του εστιατορίου, όπως και σε όλες τις συναφείς πλατφόρμες τηλεπαραγγελιών, θα μου επιτρέψετε λοιπόν να αναφερθώ στο πλαίσιο αυτής της κριτικής στα απολύτως αγαπημένα μου πιάτα.
Από τα «Ξεκινήματα» θα σας συστήσω τα spring rolls. Το πιάτο αυτό αρκεί από μόνο του να δείξει την ποιότητα της κουζίνας του WILLY’S . Από τότε που το πρωτοπαρήγγειλα, θέλοντας να στρογγυλέψω μια παραγγελία, δεν το έχω παραλείψει ούτε μία φορά. Άνετα βάζει τα γυαλιά σε οποιοδήποτε κινεζοϊαπωνικό εστιατόριο της Αθήνας. Η μερίδα (6,50 €) περιέχει τέσσερα μεγαλούτσικα ρολά σε τραγανό φύλλο, χωρίς ίχνος λαδίλας από το τηγάνισμα. Η γέμιση, κιμάς με λαχανικά, είναι πλούσια και πεντανόστιμη, δεν περιορίζεσαι στο να μασάς φύλλο. Η κορωνίδα όμως είναι η γλυκόξινη σάλτσα: όχι απλώς χειροποίητη, αλλά με ψιλοκομμένη πιπεριά μέσα στη σάλτσα, ποτέ δεν περισσεύει ούτε σταγόνα. Για μένα το απόλυτο must order.
Από τις «σαλάτες» προτιμώ την ceasar. Επιλέγω την απλή, δηλαδή χωρίς κοτόπουλο, ως συνοδευτικό, είναι αυτό που λέμε «τίμια» εκδοχή ενός πασίγνωστου πιάτου που έχει υποστεί επανειλημμένη κακοποίηση από άσχετους μάγειρες. Εδώ μια πηρουνιά αρκεί να καταλάβετε ότι το ντρέσινγκ είναι αυτό που πρέπει, γιατί η ceasar ζει και πεθαίνει με την ποιότητα – και ποσότητα – της σαλτσούλας που τη στεφανώνει. Από την ομάδα των «Grill & More» επιλέγω, όταν η παρέα είναι μεγάλη, το πιάτο με τα λουκάνικα. Και εδώ είναι θέμα ποιότητας. Πολυταξιδεμένος στην Κεντρική Ευρώπη έχω μάθει να ξεχωρίζω το καλό λουκάνικο από το πλαστικό «έντερο» με μια αδιάφορη έως κακή γέμιση.
Περνώντας στο βαρύ πυροβολικό, δηλαδή τις πίτσες, τα πράγματα δυσκολεύουν, γιατί όλες όσες έχω δοκιμάσει είναι πολύ επιτυχημένες. Επειδή είπα ότι θα περιοριστώ σε ένα πιάτο από κάθε κομμάτι του καταλόγου, η πρόταση μου είναι η Viva Italia (13,50 €). Ζυμάρι σωστό, ούτε πολύ ψωμένιο ούτε εντελώς crispy. Αυτό βέβαια είναι θέμα γούστου. Τα πλεονεκτήματα αυτής της πίτσας είναι αλλού: αυθεντική φρέσκια μοτσαρέλλα και το προσούτο να μπαίνει πλούσιο από πάνω, αφού έχει ψηθεί η πίτσα, ώστε να κρατήσει όλη τη γεύση. Όμως και η ομάδα “Pasta” κρύβει ένα διαμαντάκι, που ίσως δεν έχετε δοκιμάσει ποτέ: σπαγγέτι de Cuba. Συνταγή αφοπλιστικά απλή, μια και πρόκειται ουσιαστικά για μια μακαρονάδα με κιμά, λαχανικά, ντομάτα και παρμεζάνα, που απλά θέλει να μαγειρευτούν σωστά και να δέσουν όλα τα υλικά. Σας τη συστήνω οπωσδήποτε.
Από τις «Γλυκές αμαρτίες» ομολογώ ότι δεν έχω δοκιμάσει ποτέ τίποτα, έχω όμως πάρει μια φορά στο χέρι, μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα πριν πολλά χρόνια, ένα glogg, δηλαδή τη σκανδιναβική εκδοχή του πασίγνωστου γερμανικού Glühwein, και ήταν μια χαρά. Για ένα δείπνο δύο ατόμων δύσκολα θα ξεπεράσετε τα 20, 25 ευρώπουλα. Αν βολεύει η τοποθεσία, δοκιμάστε το WILLY’S, δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Willy’s από το 1988! Τη συγκεκριμένη εποχή που ξεκινούσε τα πρώτα βήματα του, εγώ ήμουν πολύ μικρός σε ηλικία. Όπως γράφει και ο Fratello στη δική του κριτική, εκείνη την εποχή πρέπει να ήταν από τις must επιλογές της περιοχής. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν είναι “ιταλικό”, νομίζω ότι έχει επιλογές από διαφορετικές κουζίνες. Και spring rolls θα βρεις, και πίτσα θα βρεις, ακόμη και λουκάνικα. Επίσης συνδυάζει το Grill με τα ζυμαρικά.
Το μεγάλο ατού του καταστήματος είναι ο ιδιοκτήτης του. Πιθανότατα πολυταξιδεμένος, αν έχω καταλάβει σωστά παντρεμένος με κυρία ασιατικής καταγωγής. Περνούν πολλές ώρες στο κατάστημα. Αυτό που με κέρδισε ήταν η συμπεριφορά του. Εγκάρδιος, πραγματικά ευγενέστατος. Δείχνει να είναι από καλή “πάστα” ανθρώπου. Μου έβγαλε πολύ θετική αύρα. Το μαγαζί, είναι το παιδί του. Διάβασα στην ιστοσελίδα τους ότι δραστηριοποιούνται οικογενειακά στην εστίαση από το 1973. Έχουν μεράκι.
Ο χώρος πάλι, είναι κάπως ιδιαίτερος. Γωνιακό μαγαζί, με πολύ πολύ ξύλο. Δεν θα βρείτε καρέκλες, οι πάγκοι κυριαρχούν. Θα το έλεγα σκοτεινό, αν και απόλυτα χαλαρό μαγαζί. Στον επάνω όροφο, αφού ανεβείτε μερικά σκαλιά, θα εκπλαγείτε με την μεγάλη χωρητικότητά του. Νομίζω όμως πως θα μπορούσαν να αφήσουν περισσότερες αποστάσεις μεταξύ των τραπεζιών. Στον χώρο, δεσπόζει μια σημαία του TripAdvisor (έχουν βραβευτεί κιόλας), ενώ παροτρύνουν μέσω των σουπλά τους να γράψετε κριτική σε σάιτ που έχει παύσει βέβαια η λειτουργία του (για αυτό υπάρχει πλέον το http://www.eatingout.gr)! Μια ανανέωση στον χώρο ίσως χρειαζόταν.
Σε ό, τι αφορά το φαγητό, φαίνεται να έχουν μεράκι και καλές προθέσεις. Πίτσα με αρκετές προτάσεις στα υλικά (τα 20-30-40 εκατοστά στον κατάλογο αγνοήστε τα, στα 30 τα προσφέρουν), ζυμαρικά, burgers, κρεατικά, χωρίς όμως να κουράζουν. Έκανα 2 κοντινές επισκέψεις και παρήγγειλα τα εξής:
– Mini burger, στα 1.2 ευρώ. Φρεσκοψημένο ψωμάκι και μπιφτεκάκι από ολόφρεσκο μοσχαρίσιο κιμά. Λίγη κέτσαπ και μαρούλι. Μηδέν οξέα, μηδέν λιπαρά. 2 μπουκίτσες απλώς για το ξεκίνημα.
– Σκορδόψωμο με τυρί και ντομάτα, στα 3.2 ευρώ. Χορταστικό πιάτο σίγουρα. Φουλ στο λιωμένο τυρί επίσης. Τέσσερα, γεμάτα υλικά πάνω σε φρυγανισμένες φέτες γαλλικής μπαγκέτας. Την αίσθηση σκόρδου όμως ΔΕΝ την άφηναν.
– Φρέσκα μανιτάρια α λα κρεμ, στα 5.5 ευρώ. Πλούσια σάλτσα που θεωρώ ότι υπερκάλυπταν τα μανιτάρια,μιας και κολυμπούσαν. Για το συγκεκριμένο πιάτο, καλό θα ήταν να χρησιμοποιήσετε κάποιο ψωμάκι ώστε να το ευχαριστηθείτε.
– Κοτομπουκιές, στα 5.8 ευρώ. Παρόλο που ακούγεται μίζερη ως λέξη, ακόμη και ως ορεκτικό, άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις. Υπήρχε φρέσκια ντομάτα ως γαρνιτούρα, κομμένη σε κυβάκια, ερασιτεχνικού επιπέδου. Η γλυκόξινη σως έμοιαζε ετοιματζίδικη. Η ταρταροειδής σως πάλι, ήταν αρκετά γευστική και σε συνδυασμό με το τρομερό πανάρισμα και το πολύ καλό ψήσιμο του κοτόπουλου, έδιναν ένα ευχάριστο αποτέλεσμα. Το κύριο υλικό, σίγουρα δεν ήταν ετοιματζίδικο. Έδωσαν προσοχή σε αυτό.
– Χειροποίητα γεμιστά ραβιόλια, στα 8.6 ευρώ. Φρέσκα σπιτικά ραβιόλια με γέμιση τυριών, κρέμα γάλακτος και αρωματικά. Φουλ του τυριού σε γέμιση, δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε τριμμένο τυρί από πάνω. Δεν θα τα χαρακτήριζα ραβιόλια, νομίζω αυτά είναι τετράγωνου σχήματος. Αυτά που παρουσιάστηκαν ήταν πιο κοντά σε τορτελόνια (μεγάλου μεγέθους τορτελίνια). Υπήρξε θέμα στο ψήσιμο, χρειάζονταν περισσότερο λόγω του ότι ήταν χοντρό το ζυμάρι. Πλούσιο θερμιδικά πιάτο, με διάφορα επιπρόσθετα υλικά. Υπήρχαν λεπτά κριτσίνια, πιπεριά και λίγα φουντούκια (!) …
– Πίτσες! Φιλαδέλφεια, μπέικον χωρίς κρεμμύδι. Το τυρί κρέμα “κρυβόταν” σε αρκετή ποσότητα κάτω από τις φέτες του αλλαντικου. Παρεμφερής ήταν και η πίτσα με την ονομασία Αφροδίτη. Περιείχε κρέμα γάλακτος, μπέικον και διπλό τυρί. Στα 8.90 ευρώ και οι 2. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για πολύ καλές παρασκευές με τέλεια ζύμη. Δεν ένιωθες καθόλου ζυμαρίλα, ούτε ψωμίλα. Τα υλικά πλούσια μεν, χωρίς να σε μπουχτίζουν σε καμία περίπτωση. Έχουν καλό χέρι και αυτό φάνηκε. Θα τις τιμούσα ευχαρίστως σε επόμενη επίσκεψη.
Τα αναψυκτικά (330ml παρακαλώ) και οι μπύρες δεν ξεφεύγουν σε τιμολόγηση. Η βαρελίσια 400 ml στα 3.70 ευρώ, ενώ το 1 λίτρο προσφέρεται στα 8 ευρώ. Προσφέρει κρασί, νομίζω και σανγκριά. Ικανοποιεί όλα τα γούστα.
– Από γλυκό, δοκιμάσαμε τη μπόμπα σοκολάτας,στα 5 ευρώ. Άριστης ποιότητας σοκολάτα γάλακτος, φυλακισμένη σε ολόφρεσκο παντεσπάνι, συνοδευμένη με μια μπάλα παγωτού βανίλια, αυτό αναγράφει ο κατάλογος. Στην πράξη, είναι απλώς ένα σουφλέ σοκολάτας! Καλοψημμένο, με ρευστή σοκολάτα και νορμάλ γεύσης παγωτό. Όχι το καλύτερο, όχι και το χειρότερο που έχω φάει. Για να αλλάξει η γεύση είναι ΟΚ.
Συμπερασματικά, το Willy’s έχει το δικό του κοινό. Δεν λειτουργεί Κυριακή και Δευτέρα για όσους επιχειρήσουν επίσκεψη. Για κάτι χαλαρό είναι σούπερ. Το ατού είναι ο ιδιοκτήτης του, έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στην εστίαση.
Τίμια πρόταση που με 1 ορεκτικό και 2 κυρίως, δεν θα ξεπεράσετε τα 23 με 25 ευρώ. Μου άρεσε πολύ!
Ένα κατάστημα με ιστορία 30 ετών σίγουρα κάτι έχει να πει. Αν είχα να διορθώσω κάτι εξαρχής, αυτό θα ήταν να αφαιρέσω τη λέξη “PIZZA” από την ονομασία του μαγαζιού, γιατί λειτουργεί περιοριστικά. Το WILLY’S λοιπόν είναι ουσιαστικά «το» ιταλικό εστιατόριο της Καλλιθέας, πολύ κοντά στη λεωφόρο Συγγρού και τη Νέα Σμύρνη, σε μικρή, μάλιστα, απόσταση από τη, λίγο πιο παλιά και επίσης πολύ γνωστή ZEAS PIZZA, στην οδό Αιγαίου. Ήδη το σχετικά μεγάλο μέγεθός του δεν προϊδεάζει για πιτσαρία της γειτονιάς, απλώς και τα δύο μαγαζιά ξεκίνησαν την εποχή που η πίτσα μεσουρανούσε στην Αθήνα και φυσικά ένα πετυχημένο όνομα δεν έχει λόγο να αλλάξει.
Το κατάστημα είναι γωνιακό και, ειδικά αν περάσετε βράδυ, θα σας κάνει εντύπωση πόσο φωτεινό και περιποιημένο φαίνεται απέξω. Κακά τα ψέματα, το WILLY’S τα τελευταία χρόνια λειτουργεί κυρίως ως delivery, ως προς αυτό λοιπόν ή πανδημία του covid δεν το βρήκε απροετοίμαστο, αν όμως προγραμματίσετε μια επίσκεψη για καθιστό φαγητό, θα σας εκπλήξει ευχάριστα το όλο στήσιμο. Πολύ ξύλο, καθόλου πλαστικούρα, άνετα τραπέζια, καθίσματα και καναπέδες, ιδιαίτερα βολικό για παρέες κάθε μεγέθους, κυρίως βέβαια της γειτονιάς, καθώς είναι ανοιχτό σχεδόν όλες τις ώρες. Το παρκάρισμα στο σημείο εκείνο είναι μεν δύσκολη, όμως όχι εφιαλτική υπόθεση, όπως όταν ψάχνετε για θέση στάθμευσης στο κέντρο της Καλλιθέας (6 στα 10).
Αυτό που προκαλεί μεγάλη εντύπωση είναι η ποικιλία του καταλόγου. Ως τακτικός πελάτης όλα αυτά τα χρόνια έχω δοκιμάσει πάρα πολλά πράγματα, και εξακολουθώ να το κάνω, βέβαιος ότι η παραγγελία ενός πιάτου για πρώτη φορά δεν αποτελεί ρίσκο. Σπουδαία υπόθεση όταν μιλάμε για delivery. Ο κατάλογος είναι αναρτημένος στην επίσης ιδιαίτερα προσεγμένη και καλόγουστη ιστοσελίδα του εστιατορίου, όπως και σε όλες τις συναφείς πλατφόρμες τηλεπαραγγελιών, θα μου επιτρέψετε λοιπόν να αναφερθώ στο πλαίσιο αυτής της κριτικής στα απολύτως αγαπημένα μου πιάτα.
Από τα «Ξεκινήματα» θα σας συστήσω τα spring rolls. Το πιάτο αυτό αρκεί από μόνο του να δείξει την ποιότητα της κουζίνας του WILLY’S . Από τότε που το πρωτοπαρήγγειλα, θέλοντας να στρογγυλέψω μια παραγγελία, δεν το έχω παραλείψει ούτε μία φορά. Άνετα βάζει τα γυαλιά σε οποιοδήποτε κινεζοϊαπωνικό εστιατόριο της Αθήνας. Η μερίδα (6,50 €) περιέχει τέσσερα μεγαλούτσικα ρολά σε τραγανό φύλλο, χωρίς ίχνος λαδίλας από το τηγάνισμα. Η γέμιση, κιμάς με λαχανικά, είναι πλούσια και πεντανόστιμη, δεν περιορίζεσαι στο να μασάς φύλλο. Η κορωνίδα όμως είναι η γλυκόξινη σάλτσα: όχι απλώς χειροποίητη, αλλά με ψιλοκομμένη πιπεριά μέσα στη σάλτσα, ποτέ δεν περισσεύει ούτε σταγόνα. Για μένα το απόλυτο must order.
Από τις «σαλάτες» προτιμώ την ceasar. Επιλέγω την απλή, δηλαδή χωρίς κοτόπουλο, ως συνοδευτικό, είναι αυτό που λέμε «τίμια» εκδοχή ενός πασίγνωστου πιάτου που έχει υποστεί επανειλημμένη κακοποίηση από άσχετους μάγειρες. Εδώ μια πηρουνιά αρκεί να καταλάβετε ότι το ντρέσινγκ είναι αυτό που πρέπει, γιατί η ceasar ζει και πεθαίνει με την ποιότητα – και ποσότητα – της σαλτσούλας που τη στεφανώνει. Από την ομάδα των «Grill & More» επιλέγω, όταν η παρέα είναι μεγάλη, το πιάτο με τα λουκάνικα. Και εδώ είναι θέμα ποιότητας. Πολυταξιδεμένος στην Κεντρική Ευρώπη έχω μάθει να ξεχωρίζω το καλό λουκάνικο από το πλαστικό «έντερο» με μια αδιάφορη έως κακή γέμιση.
Περνώντας στο βαρύ πυροβολικό, δηλαδή τις πίτσες, τα πράγματα δυσκολεύουν, γιατί όλες όσες έχω δοκιμάσει είναι πολύ επιτυχημένες. Επειδή είπα ότι θα περιοριστώ σε ένα πιάτο από κάθε κομμάτι του καταλόγου, η πρόταση μου είναι η Viva Italia (13,50 €). Ζυμάρι σωστό, ούτε πολύ ψωμένιο ούτε εντελώς crispy. Αυτό βέβαια είναι θέμα γούστου. Τα πλεονεκτήματα αυτής της πίτσας είναι αλλού: αυθεντική φρέσκια μοτσαρέλλα και το προσούτο να μπαίνει πλούσιο από πάνω, αφού έχει ψηθεί η πίτσα, ώστε να κρατήσει όλη τη γεύση. Όμως και η ομάδα “Pasta” κρύβει ένα διαμαντάκι, που ίσως δεν έχετε δοκιμάσει ποτέ: σπαγγέτι de Cuba. Συνταγή αφοπλιστικά απλή, μια και πρόκειται ουσιαστικά για μια μακαρονάδα με κιμά, λαχανικά, ντομάτα και παρμεζάνα, που απλά θέλει να μαγειρευτούν σωστά και να δέσουν όλα τα υλικά. Σας τη συστήνω οπωσδήποτε.
Από τις «Γλυκές αμαρτίες» ομολογώ ότι δεν έχω δοκιμάσει ποτέ τίποτα, έχω όμως πάρει μια φορά στο χέρι, μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα πριν πολλά χρόνια, ένα glogg, δηλαδή τη σκανδιναβική εκδοχή του πασίγνωστου γερμανικού Glühwein, και ήταν μια χαρά. Για ένα δείπνο δύο ατόμων δύσκολα θα ξεπεράσετε τα 20, 25 ευρώπουλα. Αν βολεύει η τοποθεσία, δοκιμάστε το WILLY’S, δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει.