Από το φαγητό στην Αρκαδία είχα, εδώ και πολλά χρόνια, ένα παράπονο. Δε νοείται να τρώω θεϊκό σουβλάκι στην Ικαρία και να μη μπορώ να το ευχαριστηθώ στην πατρίδα του χοιρινού. Κι όταν λέω σουβλάκι εννοώ αυτό το παλιακό, κλασσικό, χειροποίητο χοιρινό καλαμάκι, το οποίο συνοδεύεται από ψωμάκι, χωρίς πίτες ή σως με μόνο άρτυμα το αλάτι, τη ρίγανη άντε και λίγο λεμόνι, αφήνοντας τη γεύση του κρέατος να πρωταγωνιστεί.
Όσες φορές κι αν το επιχείρησα βρέθηκα αντιμέτωπη με έτοιμα, προπαρασκευασμένα από μηχανή κάτι που μαρτυρούσε η ομοιόμορφη τετράγωνη κοπή των κομματιών, πιθανά κατεψυγμένα, με γλυφό κρέας (Ολλανδία) κι αρκετά κομμάτια λίπους.
Οι φίλοι από το χωριό, αφού φαντάζομαι ότι είχαν βαρεθεί το γκίρι-γκίρι μου (γκρίνια), μου το είχαν πει από πέρσι… Πάμε να φάμε εκεί και θα δούμε αν αλλάξεις γνώμη… Το προηγούμενο αρκαδικό καλοκαίρι μου δεν το κατόρθωσα όμως να που φέτος ήρθε η ώρα του.
Να σας μιλήσω για τον χώρο? Εδώ γελάνε! Βρίσκεται πάνω στην Εθνική οδό Τρίπολης/Πύργου και παλιά ήταν βενζινάδικο. Υπάρχει ένας κλειστός χώρος τον οποίο δεν είδα από κοντά και τραπεζάκια έξω. Τα γνωστά λευκά πλαστικά με τις ασορτί καρέκλες. Φωτισμένη ταμπέλα με το όνομα του μαγαζιού και πανηγυρτζίδικα λαμπιόνια. Στο ένα άκρο η κλειστή ψησταριά, μπροστά σας, αλλά σε απόσταση, το πηγαινέλα των αυτοκινήτων που δε θα σας ενοχλήσει και στο βάθος ένα κομμάτι του μαντινειακού κάμπου. Ασβεστωμένοι τενεκέδες με πολύχρωμα φυτά αποτελούν τη διακόσμηση. Αν με χάλασε προσωπικά? Με το χέρι στην καρδιά σας λέω ότι όχι!
Ένα νέο παλικάρι( με τη μάσκα ως όφειλε) στην εξυπηρέτηση (ίσως υπάρχει κι άλλο) έτρεξε μόλις καθίσαμε στρώνοντας το τραπέζι, φέρνοντας πεντακάθαρα πιάτα κι ομοίως μαχαιροπίρουνα, ποτήρια, αλατοπιπεριέρα, χαρτοπετσέτες. Μπύρες παγωμένες κι αναψυκτικά προσγειώθηκαν, επίσης, άμεσα. Ευγενέστατος και σε επιφυλακή για ότι ζητήσαμε. Κέρασμα με παγωτένια πυραυλάκια στο τέλος τα οποία ανανεώθηκαν όταν φάγαμε τα πρώτα.
Κατάλογο σας λέω ευθύς εξαρχής ότι δεν είδα. Άρα δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει και κάτι πιο ιδιαίτερο εκτός αυτών που φάγαμε. Ποια ήταν αυτά?
· Πανέρι με άφθονο ψωμάκι ζυμωτό. Τραγανή κόρα, πυκνή ψίχα, υπόξινη γεύση από το προζύμι.
· Σαλάτα χωριάτικη. Με υπέροχη ντόπια ντομάτα (λόγω ζέστης έγιναν νωρίτερα φέτος). Τραγανό αγγούρι, κρεμμύδι που έκαιγε, βουτυράτη φέτα.
· Χρυσαφένιες, επίσης ντόπιες, τηγανιτές πατάτες. Υπέκυψα μέχρι κι εγώ στη γοητεία τους.
· Τζατζίκι. Η επόμενη γκρίνια μου. Μα είναι δυνατόν να είναι ετοιματζίδικο (όπως δυστυχώς και στην πλειοψηφία των μαγαζιών)? Έλεος!
· Καλαμάκια. Θαυμάσια! Περασμένα στο χέρι και ψημένα την ώρα της παραγγελίας. Αν και όταν τα είδα απογοητεύθηκα καθότι μου φάνηκαν, ολίγον τι, περισσότερο ψημένα, αποδείχθηκαν ζουμερά, πεντανόστιμα και με απουσία λίπους. Μια γεύση από τα παλιά.
· Μπιφτέκια με κρεατένια γεύση και ελαφρά μυρωδικά. Η ακαταμάχητη μυρωδιά του κάρβουνου τα έκανε λαχταριστά αλλά φαινόταν και ο καλής ποιότητας κιμάς που είχε χρησιμοποιηθεί
· Γουρνοπούλα. Τραγανή πέτσα και μελωμένο κρέας. Νομίζω επίσης η ωραιότερη που έχω φάει στην περιοχή.
Όσον αφορά στις τιμές..Αν ξεπεράσετε τα 12-13 ευρώ το άτομο σημαίνει ή ότι έχετε πιει ένα καφάσι μπύρες ή ότι θα πάρετε φαγητό που θα σας καλύψει για μία εβδομάδα.
Μην πτοηθείτε από την πρώτη εντύπωση. Αν σας φέρει ο δρόμος σας να σταματήσετε. Σούρουπο και βράδυ είναι η καλύτερη ώρα. Χαζέψτε τα αμάξια που περνούν και φτιάξτε νοερές ιστορίες για τους επιβάτες τους.
ΥΓ1: Αν ακούσετε παλιό κλάξον να χτυπάει μην τρομάξετε. Ετσι δίνει σήμα η ψησταριά όταν ετοιμάζεται κάποια παραγγελία.
ΥΓ.2: Τώρα που το σκέφτομαι..λέτε να έχει καμία σχέση με το Kozi’s της Αθήνας?
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Από το φαγητό στην Αρκαδία είχα, εδώ και πολλά χρόνια, ένα παράπονο. Δε νοείται να τρώω θεϊκό σουβλάκι στην Ικαρία και να μη μπορώ να το ευχαριστηθώ στην πατρίδα του χοιρινού. Κι όταν λέω σουβλάκι εννοώ αυτό το παλιακό, κλασσικό, χειροποίητο χοιρινό καλαμάκι, το οποίο συνοδεύεται από ψωμάκι, χωρίς πίτες ή σως με μόνο άρτυμα το αλάτι, τη ρίγανη άντε και λίγο λεμόνι, αφήνοντας τη γεύση του κρέατος να πρωταγωνιστεί.
Όσες φορές κι αν το επιχείρησα βρέθηκα αντιμέτωπη με έτοιμα, προπαρασκευασμένα από μηχανή κάτι που μαρτυρούσε η ομοιόμορφη τετράγωνη κοπή των κομματιών, πιθανά κατεψυγμένα, με γλυφό κρέας (Ολλανδία) κι αρκετά κομμάτια λίπους.
Οι φίλοι από το χωριό, αφού φαντάζομαι ότι είχαν βαρεθεί το γκίρι-γκίρι μου (γκρίνια), μου το είχαν πει από πέρσι… Πάμε να φάμε εκεί και θα δούμε αν αλλάξεις γνώμη… Το προηγούμενο αρκαδικό καλοκαίρι μου δεν το κατόρθωσα όμως να που φέτος ήρθε η ώρα του.
Να σας μιλήσω για τον χώρο? Εδώ γελάνε! Βρίσκεται πάνω στην Εθνική οδό Τρίπολης/Πύργου και παλιά ήταν βενζινάδικο. Υπάρχει ένας κλειστός χώρος τον οποίο δεν είδα από κοντά και τραπεζάκια έξω. Τα γνωστά λευκά πλαστικά με τις ασορτί καρέκλες. Φωτισμένη ταμπέλα με το όνομα του μαγαζιού και πανηγυρτζίδικα λαμπιόνια. Στο ένα άκρο η κλειστή ψησταριά, μπροστά σας, αλλά σε απόσταση, το πηγαινέλα των αυτοκινήτων που δε θα σας ενοχλήσει και στο βάθος ένα κομμάτι του μαντινειακού κάμπου. Ασβεστωμένοι τενεκέδες με πολύχρωμα φυτά αποτελούν τη διακόσμηση. Αν με χάλασε προσωπικά? Με το χέρι στην καρδιά σας λέω ότι όχι!
Ένα νέο παλικάρι( με τη μάσκα ως όφειλε) στην εξυπηρέτηση (ίσως υπάρχει κι άλλο) έτρεξε μόλις καθίσαμε στρώνοντας το τραπέζι, φέρνοντας πεντακάθαρα πιάτα κι ομοίως μαχαιροπίρουνα, ποτήρια, αλατοπιπεριέρα, χαρτοπετσέτες. Μπύρες παγωμένες κι αναψυκτικά προσγειώθηκαν, επίσης, άμεσα. Ευγενέστατος και σε επιφυλακή για ότι ζητήσαμε. Κέρασμα με παγωτένια πυραυλάκια στο τέλος τα οποία ανανεώθηκαν όταν φάγαμε τα πρώτα.
Κατάλογο σας λέω ευθύς εξαρχής ότι δεν είδα. Άρα δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει και κάτι πιο ιδιαίτερο εκτός αυτών που φάγαμε. Ποια ήταν αυτά?
· Πανέρι με άφθονο ψωμάκι ζυμωτό. Τραγανή κόρα, πυκνή ψίχα, υπόξινη γεύση από το προζύμι.
· Σαλάτα χωριάτικη. Με υπέροχη ντόπια ντομάτα (λόγω ζέστης έγιναν νωρίτερα φέτος). Τραγανό αγγούρι, κρεμμύδι που έκαιγε, βουτυράτη φέτα.
· Χρυσαφένιες, επίσης ντόπιες, τηγανιτές πατάτες. Υπέκυψα μέχρι κι εγώ στη γοητεία τους.
· Τζατζίκι. Η επόμενη γκρίνια μου. Μα είναι δυνατόν να είναι ετοιματζίδικο (όπως δυστυχώς και στην πλειοψηφία των μαγαζιών)? Έλεος!
· Καλαμάκια. Θαυμάσια! Περασμένα στο χέρι και ψημένα την ώρα της παραγγελίας. Αν και όταν τα είδα απογοητεύθηκα καθότι μου φάνηκαν, ολίγον τι, περισσότερο ψημένα, αποδείχθηκαν ζουμερά, πεντανόστιμα και με απουσία λίπους. Μια γεύση από τα παλιά.
· Μπιφτέκια με κρεατένια γεύση και ελαφρά μυρωδικά. Η ακαταμάχητη μυρωδιά του κάρβουνου τα έκανε λαχταριστά αλλά φαινόταν και ο καλής ποιότητας κιμάς που είχε χρησιμοποιηθεί
· Γουρνοπούλα. Τραγανή πέτσα και μελωμένο κρέας. Νομίζω επίσης η ωραιότερη που έχω φάει στην περιοχή.
Όσον αφορά στις τιμές..Αν ξεπεράσετε τα 12-13 ευρώ το άτομο σημαίνει ή ότι έχετε πιει ένα καφάσι μπύρες ή ότι θα πάρετε φαγητό που θα σας καλύψει για μία εβδομάδα.
Μην πτοηθείτε από την πρώτη εντύπωση. Αν σας φέρει ο δρόμος σας να σταματήσετε. Σούρουπο και βράδυ είναι η καλύτερη ώρα. Χαζέψτε τα αμάξια που περνούν και φτιάξτε νοερές ιστορίες για τους επιβάτες τους.
ΥΓ1: Αν ακούσετε παλιό κλάξον να χτυπάει μην τρομάξετε. Ετσι δίνει σήμα η ψησταριά όταν ετοιμάζεται κάποια παραγγελία.
ΥΓ.2: Τώρα που το σκέφτομαι..λέτε να έχει καμία σχέση με το Kozi’s της Αθήνας?