Την Πάτμο λένε νησί της Αποκάλυψης, αλλά δυστυχώς δεν είχα ακόμη την ευκαιρία να τη γνωρίσω από κοντά. Προς το παρόν, το νησί της Αποκάλυψης -τουλάχιστον όσον αφορά το θέμα του φαγητού- για μένα είναι η Σάμος. Μη μου παραπονιέσαι Νάξο, εσύ είσαι ξακουστή για το φαγητό σου, οπότε σε περίμενα κι επιπλέον σου κρατάω μούτρα για τα 4 κιλά που με φόρτωσες.
Συνεχίζεται λοιπόν το οδοιπορικό στη Σάμο, βρισκόμαστε σε ένα μαγαζί για brunch (από αυτά που είχαμε και στο χωριό μας) και πιάνουμε κουβέντα με τη νεαρή και συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια. Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος.
– Να πάτε να φάτε στο Εγχώριο, στο Παλαιόκαστρο.
– Άργησες, πήγαμε ήδη.
– Σας άρεσε; Ο Άγγελος είναι εξαιρετικός μάγειρας.
– Το λατρέψαμε.
– Οκ, αν λατρέψατε τον Άγγελο μια φορά, τον άλλο Άγγελο θα τον λατρέψετε περισσότερες.
– Ποιος είναι ο άλλος Άγγελος;
– Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου Ορίζοντας, στον Πλάτανο.
– Που είναι αυτό;
– Είναι γύρω στα 50 λεπτά από Πυθαγόρειο. Είναι μακριά.
– Μιλάς στην Αθηναία (λέμε τώρα) που τα 50 λεπτά μέσα στο αυτοκίνητο είναι ψωμοτύρι καθημερινά, μόνο το πήγαινε στη δουλειά χωρίς το έλα.
– (Σιγή). Πώς αντέχετε;
Επειδή απάντηση σε αυτό το δύσκολο ερώτημα δεν είχα, πάμε να πούμε τα απλά. Ο δρόμος για τον Πλάτανο είναι φιδωτός προς το τέλος, αλλά μη σας πτοεί. Χαζέψτε τα ατέλειωτα αμπέλια που θα βλέπετε παντού ανεβαίνοντας συνεχώς υψόμετρο. Αξίζει κάθε εκατοστό.
Μετά από απαραίτητη κράτηση, φτάσαμε λίγο πριν τη δύση του ήλιου. Αντικρύσαμε πραγματικά τον ορίζοντα μέσα στον Ορίζοντα. Το τραπεζάκι μας ήταν για έξω, στο δρόμο. Καθόλου δε μας χάλασε, ίσα ίσα που αποφύγαμε και τη ζέστη. Θερμή η υποδοχή από προσωπικό και ιδιοκτήτη και mini tour μέσα στο εστιατόριο για να μας εξηγήσει τη θέα που βλέπαμε. Θες Φούρνους; Έχουν. Θες Ικαρία; Έχουν. Θες βουνό Κέρκη; Έχουν. Θες Τουρκία; Έχουν. Το μαγαζί ανακαινισμένο, μοντέρνο, με ανοιχτή κουζίνα και μια μπάρα που χρησιμεύει κυρίως ως αναμονή για όσους δεν έχουν κάνει κράτηση.
Καθίσαμε στο άνετο τραπέζι μας, ήρθε ο λιτός και περιεκτικός κατάλογος που κάλυπτε τα γούστα όλων. Μετά από σύσκεψη, αποφασίσαμε να επιλέξουμε κάποια κλασικά πιάτα και να τολμήσουμε κάποια άλλα πιο ιδιαίτερα.
Στην αρχή ήρθε ένα χάρτινο σακουλάκι με ατομικά ψωμάκια (λευκά και ολικής) με συνοδεία ελιών και ντιπ φέτας plus ένα μικρό μπουκάλι αγνού έξτρα παρθένου βιολογικού τοπικού ελαιόλαδου, τα τιμήσαμε όλα και με το παραπάνω.
Η παραγγελία μας είχε ως εξής:
· Φλογέρες με φέτα, ανθότυρο και μανούρι (κρατάω επιφύλαξη για το τρίτο τυρί, δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν μανούρι) με τσάτνεϊ μήλου. Υπέροχες, τραγανές, ταίριαξαν απίστευτα με το τσάτνεϊ μήλου. Στη φωτογραφία φαίνονται 3, ήταν 4, αλλά δεν τους πρόλαβα…
· Φοκάτσια με γαύρο μαρινάτο και λαχανικά τουρσί. Τι ωραίος γαύρος, τι φρεσκάδα, τι δροσιά αυτό το πιάτο, τα λεπτοκομμένα κολοκυθάκια, καροτάκια, κόκκινες πιπεριές. Το έφαγα μόνη μου, αν και αναγκαστικά θυσίασα κάποια κομμάτια φοκάτσια για να έχω χώρο για τα υπόλοιπα που θα ακολουθούσαν.
· Κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές. Ο Άγγελος ήθελε οπωσδήποτε feedback για το συγκεκριμένο πιάτο, μιας και όπως είπε οι κεφτέδες δείχνουν πάντα το επίπεδο του εστιατορίου. Να πω ότι διαφωνώ, ψέματα θα πω. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτοί οι μπαμπάτσικοι κεφτέδες, τραγανοί εξωτερικά, ζουμεροί εσωτερικά, με πλούσιο δυόσμο, ήταν από τους καλύτερους που έχω δοκιμάσει.
· Χειροποίητα σκιουφιχτά με σάλτσα από λιαστά ντοματίνια. Ήταν το πιάτο της κόρης, δοκίμασα μια μπουκιά, πολύ καλό. Παραπάνω από το μισό πακεταρίστηκε και φαγώθηκε την επόμενη, καθώς η μικρή λάτρεψε τα ζεστά ψωμάκια, πρόσθετε ελαιόλαδο και προφανώς χόρτασε νωρίς.
· Πανσέτα με πουρέ καρότου. Ολόκληρο κομμάτι εξαιρετικά ψημένης πανσέτας, ιδιαίτερα ζουμερή και πεντανόστιμη, ο πουρές του ίδιου επιπέδου.
· Βετούλι κοκκινιστό με χειροποίητες χυλοπίτες. Αυτό το κυρίως ήταν το δικό μου και ήταν Α-ΡΙ-ΣΤΟ. Για όσους δεν το γνωρίζουν, βετούλι είναι το χρονιάρικο κατσικάκι και στη συγκεκριμένη εκδοχή το μαλακό ψαχνό του ήταν μαδημένο διάσπαρτο μέσα στις γευστικότατες χυλοπίτες. Οι χυλοπίτες προφανώς έβρασαν μέσα στη σάλτσα του κρέατος και ρούφηξαν όλη τη νοστιμιά. Επιστέγασμα αυτής της παραδεισένιας γεύσης η σαμιώτικη τριμμένη γραβιέρα.
· 1 σπιτική λεμονάδα
· 1 ποτήρι λευκό τοπικό κρασί
· 3 coca cola
· 1 τάρτα σοκολάτας με ροζ πιπέρι και σως καραμέλας. Φαινομενικά ήταν βαρύ γλυκό, με τη δοκιμή όμως, καταλάβαινες όλες τις λεπτές γεύσεις και τονίζω πως δεν ήταν καθόλου λιγωτικό.
Με το λογαριασμό περίπου στα 80€, τα οποία θεωρώ εξαιρετικό vfm, μας κέρασαν λιαστό σπιτικό σαμιώτικο κρασί, για το οποίο απλά δεν έχω λόγια.
Ήταν ένα τέλειο δείπνο από όλες τις απόψεις, το απολαύσαμε και ανέβασε ακόμα παραπάνω τον πήχυ (πόσο άλλο πΧια!) της σαμιώτικης κουζίνας.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, οι Άγγελοι στη Σάμο μαγειρεύουν αγγελικές γεύσεις. Must εστιατόριο, εφόσον είστε λάτρεις του φαγητού!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Την Πάτμο λένε νησί της Αποκάλυψης, αλλά δυστυχώς δεν είχα ακόμη την ευκαιρία να τη γνωρίσω από κοντά. Προς το παρόν, το νησί της Αποκάλυψης -τουλάχιστον όσον αφορά το θέμα του φαγητού- για μένα είναι η Σάμος. Μη μου παραπονιέσαι Νάξο, εσύ είσαι ξακουστή για το φαγητό σου, οπότε σε περίμενα κι επιπλέον σου κρατάω μούτρα για τα 4 κιλά που με φόρτωσες.
Συνεχίζεται λοιπόν το οδοιπορικό στη Σάμο, βρισκόμαστε σε ένα μαγαζί για brunch (από αυτά που είχαμε και στο χωριό μας) και πιάνουμε κουβέντα με τη νεαρή και συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια. Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος.
– Να πάτε να φάτε στο Εγχώριο, στο Παλαιόκαστρο.
– Άργησες, πήγαμε ήδη.
– Σας άρεσε; Ο Άγγελος είναι εξαιρετικός μάγειρας.
– Το λατρέψαμε.
– Οκ, αν λατρέψατε τον Άγγελο μια φορά, τον άλλο Άγγελο θα τον λατρέψετε περισσότερες.
– Ποιος είναι ο άλλος Άγγελος;
– Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου Ορίζοντας, στον Πλάτανο.
– Που είναι αυτό;
– Είναι γύρω στα 50 λεπτά από Πυθαγόρειο. Είναι μακριά.
– Μιλάς στην Αθηναία (λέμε τώρα) που τα 50 λεπτά μέσα στο αυτοκίνητο είναι ψωμοτύρι καθημερινά, μόνο το πήγαινε στη δουλειά χωρίς το έλα.
– (Σιγή). Πώς αντέχετε;
Επειδή απάντηση σε αυτό το δύσκολο ερώτημα δεν είχα, πάμε να πούμε τα απλά. Ο δρόμος για τον Πλάτανο είναι φιδωτός προς το τέλος, αλλά μη σας πτοεί. Χαζέψτε τα ατέλειωτα αμπέλια που θα βλέπετε παντού ανεβαίνοντας συνεχώς υψόμετρο. Αξίζει κάθε εκατοστό.
Μετά από απαραίτητη κράτηση, φτάσαμε λίγο πριν τη δύση του ήλιου. Αντικρύσαμε πραγματικά τον ορίζοντα μέσα στον Ορίζοντα. Το τραπεζάκι μας ήταν για έξω, στο δρόμο. Καθόλου δε μας χάλασε, ίσα ίσα που αποφύγαμε και τη ζέστη. Θερμή η υποδοχή από προσωπικό και ιδιοκτήτη και mini tour μέσα στο εστιατόριο για να μας εξηγήσει τη θέα που βλέπαμε. Θες Φούρνους; Έχουν. Θες Ικαρία; Έχουν. Θες βουνό Κέρκη; Έχουν. Θες Τουρκία; Έχουν. Το μαγαζί ανακαινισμένο, μοντέρνο, με ανοιχτή κουζίνα και μια μπάρα που χρησιμεύει κυρίως ως αναμονή για όσους δεν έχουν κάνει κράτηση.
Καθίσαμε στο άνετο τραπέζι μας, ήρθε ο λιτός και περιεκτικός κατάλογος που κάλυπτε τα γούστα όλων. Μετά από σύσκεψη, αποφασίσαμε να επιλέξουμε κάποια κλασικά πιάτα και να τολμήσουμε κάποια άλλα πιο ιδιαίτερα.
Στην αρχή ήρθε ένα χάρτινο σακουλάκι με ατομικά ψωμάκια (λευκά και ολικής) με συνοδεία ελιών και ντιπ φέτας plus ένα μικρό μπουκάλι αγνού έξτρα παρθένου βιολογικού τοπικού ελαιόλαδου, τα τιμήσαμε όλα και με το παραπάνω.
Η παραγγελία μας είχε ως εξής:
· Φλογέρες με φέτα, ανθότυρο και μανούρι (κρατάω επιφύλαξη για το τρίτο τυρί, δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν μανούρι) με τσάτνεϊ μήλου. Υπέροχες, τραγανές, ταίριαξαν απίστευτα με το τσάτνεϊ μήλου. Στη φωτογραφία φαίνονται 3, ήταν 4, αλλά δεν τους πρόλαβα…
· Φοκάτσια με γαύρο μαρινάτο και λαχανικά τουρσί. Τι ωραίος γαύρος, τι φρεσκάδα, τι δροσιά αυτό το πιάτο, τα λεπτοκομμένα κολοκυθάκια, καροτάκια, κόκκινες πιπεριές. Το έφαγα μόνη μου, αν και αναγκαστικά θυσίασα κάποια κομμάτια φοκάτσια για να έχω χώρο για τα υπόλοιπα που θα ακολουθούσαν.
· Κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές. Ο Άγγελος ήθελε οπωσδήποτε feedback για το συγκεκριμένο πιάτο, μιας και όπως είπε οι κεφτέδες δείχνουν πάντα το επίπεδο του εστιατορίου. Να πω ότι διαφωνώ, ψέματα θα πω. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτοί οι μπαμπάτσικοι κεφτέδες, τραγανοί εξωτερικά, ζουμεροί εσωτερικά, με πλούσιο δυόσμο, ήταν από τους καλύτερους που έχω δοκιμάσει.
· Χειροποίητα σκιουφιχτά με σάλτσα από λιαστά ντοματίνια. Ήταν το πιάτο της κόρης, δοκίμασα μια μπουκιά, πολύ καλό. Παραπάνω από το μισό πακεταρίστηκε και φαγώθηκε την επόμενη, καθώς η μικρή λάτρεψε τα ζεστά ψωμάκια, πρόσθετε ελαιόλαδο και προφανώς χόρτασε νωρίς.
· Πανσέτα με πουρέ καρότου. Ολόκληρο κομμάτι εξαιρετικά ψημένης πανσέτας, ιδιαίτερα ζουμερή και πεντανόστιμη, ο πουρές του ίδιου επιπέδου.
· Βετούλι κοκκινιστό με χειροποίητες χυλοπίτες. Αυτό το κυρίως ήταν το δικό μου και ήταν Α-ΡΙ-ΣΤΟ. Για όσους δεν το γνωρίζουν, βετούλι είναι το χρονιάρικο κατσικάκι και στη συγκεκριμένη εκδοχή το μαλακό ψαχνό του ήταν μαδημένο διάσπαρτο μέσα στις γευστικότατες χυλοπίτες. Οι χυλοπίτες προφανώς έβρασαν μέσα στη σάλτσα του κρέατος και ρούφηξαν όλη τη νοστιμιά. Επιστέγασμα αυτής της παραδεισένιας γεύσης η σαμιώτικη τριμμένη γραβιέρα.
· 1 σπιτική λεμονάδα
· 1 ποτήρι λευκό τοπικό κρασί
· 3 coca cola
· 1 τάρτα σοκολάτας με ροζ πιπέρι και σως καραμέλας. Φαινομενικά ήταν βαρύ γλυκό, με τη δοκιμή όμως, καταλάβαινες όλες τις λεπτές γεύσεις και τονίζω πως δεν ήταν καθόλου λιγωτικό.
Με το λογαριασμό περίπου στα 80€, τα οποία θεωρώ εξαιρετικό vfm, μας κέρασαν λιαστό σπιτικό σαμιώτικο κρασί, για το οποίο απλά δεν έχω λόγια.
Ήταν ένα τέλειο δείπνο από όλες τις απόψεις, το απολαύσαμε και ανέβασε ακόμα παραπάνω τον πήχυ (πόσο άλλο πΧια!) της σαμιώτικης κουζίνας.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, οι Άγγελοι στη Σάμο μαγειρεύουν αγγελικές γεύσεις. Must εστιατόριο, εφόσον είστε λάτρεις του φαγητού!