Ένα menu degustation πάντα έχει τη χάρη του.
Δύο επίπεδα πάνω, όταν συνοδεύεται από εκλεκτό κρασί και είναι σε εστιατόριο της επιλογής σου.
Πολλά επίπεδα πάνω, όταν συνοδεύεσαι από άτομο με το οποίο μοιράζεσαι τις ίδιες ανησυχίες, ευαισθησίες και ενδιαφέροντα, έχετε δε βρεθεί δίπλα – δίπλα, στα χαρακώματα πολεμώντας για την αυθεντικότητα και την αληθοφάνεια στην κριτική χώρων εστίασης.
Βράδυ χειμωνιάτικο, με το θερμόμετρο στα χαμηλά του, το gps έδειξε Κηφισιά και τον αγαπημένο χώρο δίπλα στο Ζηρίνειο, που πλέον φιλοξενεί το ‘’Artisanal’’.
Το ‘’Jourfixe’’ και οι μουσικές του, μεγάλωσε γενεές και γενεές, χρόνια σημείο αναφοράς της εξόδου μου.
Εκεί λοιπόν, χαίρεσαι να βλέπεις την κατάφυτη αυλή να πρασινίζει και να γεμίζει αρώματα τον εξωτερικό χώρο, το γυάλινο περίβλημα εν είδει θερμοκηπίου να απολαμβάνει τη βροχή που πέφτει νωχελικά πάνω του, το εσωτερικό με την ιταλική αισθητική και τα αεράτα χρώματα να σε προετοιμάζουν για αυτό που θα γευτείς.
Ευρωπαϊκός αέρας σε μια ταλαιπωρημένη χώρα.
Το menu βασίζεται σε ελληνικές γεύσεις με προϊόντα μικρών παραγωγών, δοσμένο με ευρωπαϊκή φινέτσα. Έγινε πλήρως κατανοητό, από την ανάλυση του σερβιτόρου που μας ανέλαβε. Ευγένεια, γνώσεις και στυλ που πολύ έχει λείψει από αρκετούς χώρους εστίασης.
Ξεκινήσαμε με δύο ειδών ψωμιών, προζυμένιο φυσικής ωρίμανσης και λαδένια, μαζί με ελαιόλαδο και βούτυρο. Ο νησιώτικος αέρας της λαδένιας μαζί με τα στοιχεία του ορεινού τραχανά που περιείχε, ανέβαζαν επίπεδο την κάθε μπουκιά, φανερώνοντας τον νικητή από την αρχή.
Ελληνικό αρωματισμένο κοκκινωπό nigiri, με απίθανο χέλι στην κορυφή, φύτρες φασολιού, σπανάκι και jel λεμονιού για την ρυθμιζόμενη οξύτητα του πιάτου, σερβιρίστηκε με το χαρακτηριστικό γυρτό chopstick για το τελετουργικό της υπόθεσης.
Χειμωνιάτικοι βολβοί για τη συνέχεια, ένα πιάτο που θα χαρακτήριζα το βασίλειο του παντζαριού. Όλες οι υφές του βολβού στο πιάτο σου – ξεχώρισε το panna cotta style – , πλαισιωμένες με εξαιρετικό crispy τηγανιτό τραχανά, υγρασία από παλιωμένο μπαλσάμικο και τρομερή δροσιά από ice cream μετσοβόνε σε quenelle! Chef, θα έρθω να πάρω ένα κιλό για το σπίτι.
Και εκεί που είπαμε ότι τα είδαμε όλα, νάσου και το μπουγιουρντί. Πειραγμένο όσο δεν πάει άλλο, με φέτα trade mark artisanal σε μορφή panna cotta, αγουρέλαιο, λιαστή ντομάτα, μυρωδικά, chili και σφαιρίδια αγγουριού, τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο από βρώσιμο ασήμι. Ανακάτευες και γευόσουν αυθεντικό μπουγιουρντί, το δε μυαλό, συνειρμικά οδηγήθηκε στο εξαιρετικό μπουγιουρντί της ‘’Οδού Αριστοτέλους’’ που δυστυχώς δεν υπάρχει πια.
Και έφτασε η ώρα των ‘’κυρίως’’.
Πολύ καλά τα χοιρινά μάγουλα, το ριζότο από πατάτα νόστιμο και πολύ τεχνικό, όπως και ο μουσταρδάτος πουρές, το θυμάρι και η ρίγανη έδινε τις εντάσεις και την έξτρα γεύση. Θα προτιμούσα λιγότερο ‘’ριζότο’’, διότι στο τέλος έχανες τη γεύση από τα μάγουλα που ήταν ο κυρίαρχος του πιάτου.
Σωστά ψημένο το καλαμάρι αλλά πολύ λίγο, ωραία χυλωμένη η ρεβυθάδα με το φινόκιο αλλά υπερβολικά μεγάλη ποσότητα, σωστές εντάσεις στο πιάτο τόσο από τα dots κόκκινης πιπεριάς όσο από τον ταραμά από μελάνι χταποδιού. Ομόφωνα το πιο αδύναμο πιάτο ώς σύνολο και μόνο.
Κλείσαμε όμορφα, με την γνωστή από φωτογραφίες ‘’κηρήθρα’’, όμορφη σε ιδέα αλλά και σε σύλληψη. Κρέμα από γλυκιά μυζήθρα στενά μαρκαρισμένη από μπισκότο μελιού, crumble κυδωνιού με μπαχαρικά πάνω στο οποίο αναπαυόταν ένα ερεθιστικό quenelle παγωτό σουμάδα.
Ευρηματικό και με την απαραίτητη συνοχή το όλο στήσιμο του menu, είναι από αυτές τις φορές που όλες οι αισθήσεις σου λειτουργούν στα κόκκινα και εύχεσαι να μην τελειώσει.
Η Αποκάλυψη καθώς φαίνεται αργεί ακόμα, ένα μέρος της ‘’γευστικής’’ αποκάλυψης σίγουρα το ζήσαμε, αναμένουμε την επόμενη.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Ένα menu degustation πάντα έχει τη χάρη του.
Δύο επίπεδα πάνω, όταν συνοδεύεται από εκλεκτό κρασί και είναι σε εστιατόριο της επιλογής σου.
Πολλά επίπεδα πάνω, όταν συνοδεύεσαι από άτομο με το οποίο μοιράζεσαι τις ίδιες ανησυχίες, ευαισθησίες και ενδιαφέροντα, έχετε δε βρεθεί δίπλα – δίπλα, στα χαρακώματα πολεμώντας για την αυθεντικότητα και την αληθοφάνεια στην κριτική χώρων εστίασης.
Βράδυ χειμωνιάτικο, με το θερμόμετρο στα χαμηλά του, το gps έδειξε Κηφισιά και τον αγαπημένο χώρο δίπλα στο Ζηρίνειο, που πλέον φιλοξενεί το ‘’Artisanal’’.
Το ‘’Jourfixe’’ και οι μουσικές του, μεγάλωσε γενεές και γενεές, χρόνια σημείο αναφοράς της εξόδου μου.
Εκεί λοιπόν, χαίρεσαι να βλέπεις την κατάφυτη αυλή να πρασινίζει και να γεμίζει αρώματα τον εξωτερικό χώρο, το γυάλινο περίβλημα εν είδει θερμοκηπίου να απολαμβάνει τη βροχή που πέφτει νωχελικά πάνω του, το εσωτερικό με την ιταλική αισθητική και τα αεράτα χρώματα να σε προετοιμάζουν για αυτό που θα γευτείς.
Ευρωπαϊκός αέρας σε μια ταλαιπωρημένη χώρα.
Το menu βασίζεται σε ελληνικές γεύσεις με προϊόντα μικρών παραγωγών, δοσμένο με ευρωπαϊκή φινέτσα. Έγινε πλήρως κατανοητό, από την ανάλυση του σερβιτόρου που μας ανέλαβε. Ευγένεια, γνώσεις και στυλ που πολύ έχει λείψει από αρκετούς χώρους εστίασης.
Ξεκινήσαμε με δύο ειδών ψωμιών, προζυμένιο φυσικής ωρίμανσης και λαδένια, μαζί με ελαιόλαδο και βούτυρο. Ο νησιώτικος αέρας της λαδένιας μαζί με τα στοιχεία του ορεινού τραχανά που περιείχε, ανέβαζαν επίπεδο την κάθε μπουκιά, φανερώνοντας τον νικητή από την αρχή.
Ελληνικό αρωματισμένο κοκκινωπό nigiri, με απίθανο χέλι στην κορυφή, φύτρες φασολιού, σπανάκι και jel λεμονιού για την ρυθμιζόμενη οξύτητα του πιάτου, σερβιρίστηκε με το χαρακτηριστικό γυρτό chopstick για το τελετουργικό της υπόθεσης.
Χειμωνιάτικοι βολβοί για τη συνέχεια, ένα πιάτο που θα χαρακτήριζα το βασίλειο του παντζαριού. Όλες οι υφές του βολβού στο πιάτο σου – ξεχώρισε το panna cotta style – , πλαισιωμένες με εξαιρετικό crispy τηγανιτό τραχανά, υγρασία από παλιωμένο μπαλσάμικο και τρομερή δροσιά από ice cream μετσοβόνε σε quenelle! Chef, θα έρθω να πάρω ένα κιλό για το σπίτι.
Και εκεί που είπαμε ότι τα είδαμε όλα, νάσου και το μπουγιουρντί. Πειραγμένο όσο δεν πάει άλλο, με φέτα trade mark artisanal σε μορφή panna cotta, αγουρέλαιο, λιαστή ντομάτα, μυρωδικά, chili και σφαιρίδια αγγουριού, τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο από βρώσιμο ασήμι. Ανακάτευες και γευόσουν αυθεντικό μπουγιουρντί, το δε μυαλό, συνειρμικά οδηγήθηκε στο εξαιρετικό μπουγιουρντί της ‘’Οδού Αριστοτέλους’’ που δυστυχώς δεν υπάρχει πια.
Και έφτασε η ώρα των ‘’κυρίως’’.
Πολύ καλά τα χοιρινά μάγουλα, το ριζότο από πατάτα νόστιμο και πολύ τεχνικό, όπως και ο μουσταρδάτος πουρές, το θυμάρι και η ρίγανη έδινε τις εντάσεις και την έξτρα γεύση. Θα προτιμούσα λιγότερο ‘’ριζότο’’, διότι στο τέλος έχανες τη γεύση από τα μάγουλα που ήταν ο κυρίαρχος του πιάτου.
Σωστά ψημένο το καλαμάρι αλλά πολύ λίγο, ωραία χυλωμένη η ρεβυθάδα με το φινόκιο αλλά υπερβολικά μεγάλη ποσότητα, σωστές εντάσεις στο πιάτο τόσο από τα dots κόκκινης πιπεριάς όσο από τον ταραμά από μελάνι χταποδιού. Ομόφωνα το πιο αδύναμο πιάτο ώς σύνολο και μόνο.
Κλείσαμε όμορφα, με την γνωστή από φωτογραφίες ‘’κηρήθρα’’, όμορφη σε ιδέα αλλά και σε σύλληψη. Κρέμα από γλυκιά μυζήθρα στενά μαρκαρισμένη από μπισκότο μελιού, crumble κυδωνιού με μπαχαρικά πάνω στο οποίο αναπαυόταν ένα ερεθιστικό quenelle παγωτό σουμάδα.
Ευρηματικό και με την απαραίτητη συνοχή το όλο στήσιμο του menu, είναι από αυτές τις φορές που όλες οι αισθήσεις σου λειτουργούν στα κόκκινα και εύχεσαι να μην τελειώσει.
Η Αποκάλυψη καθώς φαίνεται αργεί ακόμα, ένα μέρος της ‘’γευστικής’’ αποκάλυψης σίγουρα το ζήσαμε, αναμένουμε την επόμενη.