ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

Αλήθεια τώρα, τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε για Μυτιλήνη? Αν δε σας έρχεται ούζο και σαρδέλα, ε τότε μιλάμε για άλλο νησί! Η Μυτιλήνη είναι συνυφασμένη με θαλασσινά, κλασικές σαρδέλες, και ποικιλία στο ούζο, για όλους τους ουρανίσκους, εκτός από το ότι είναι και αναπόσπαστο κομμάτι της Λέσβου! Είναι ένα νησί με μια ιδιαίτερη μορφή; είτε μιλάμε για γεωμορφολογία, καταπρασινη με ελιές και πεύκα, είτε μιλάμε για βυθό, εξ ου και τα ψάρια της. Έχει τύχει να βρεθώ, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, τρεις φορές, για επαγγελματικούς λόγους, οπότε το να εξερευνήσω τους γευστικούς προορισμούς της, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική ανάγκη. Η πρώτη στάση, άμεσα επαναλήψιμη, που θα εξελιχθεί σε στέκι, είναι το στέκι του κυρ Γιάννη. Τον είχα ακουστά από το πρώτο ταξίδι, αλλά δεν είχα καταφέρει να πάω. Όπως όμως λέει και η διαφήμιση, ήταν ιδέα που έγινε πράξη. Θα το βρείτε αν πάτε στο κέντρο της Μυτιλήνης, περπατήσετε στα σοκάκια της Ερμού, και πάρετε το δρόμο του Αγίου Θεράποντα προς τα πάνω. Ανεβαίνοντας θα το δείτε στο δεξί σας χέρι. Με το αμάξι δε σας το προτείνω, αλλά για τους τυχόν αναγνώστες Αθηναίους, πιστέψτε με, καλύτερο όχημα από τα ποδαράκια σας δε θα βρείτε.

Ο εξωτερικός χώρος έχει διάσπαρτα τραπεζάκια, καθόλου άναρχα, και με μία σειρά. Ο ένας τοίχος έχει μια εκπληκτική τοιχογραφία ζωγραφισμένο ένα νησί και μία βάρκα, τόσο ζωντανό, που σε ταξιδεύει και νομίζεις ότι είσαι αλλού. Μετά το ούζο βέβαια, είσαι αλλού για ντ’ αλλού, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Ο εσωτερικός χώρος έχει κορνίζες και φωτογραφίες και ράφια με μια σειρά από μπουκάλια ούζο της περιοχής, που πολλά από αυτά δε θα τα βρεις στην Αθήνα. Χωρίς να είναι κάτι τόσο φοβερό, ο χώρος αποπνέει μία πολύ θετική αύρα, πιθανά να την εκπέμπει ο ίδιος ο ιδιοκτήτης, ο κυρ-Γιάννης. Ένας άνθρωπος, γλυκός Μυτιληνιός, καλλιεργημένος, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του που σε κάνει αμέσως να νιώθεις οικείος. Σαν να μην περνάει ο χρόνος από πάνω του, και σα να μην έχει περάσει καμία δυσκολία. Ίσως. Ίσως και όχι…. Η συμπεριφορά του, και η αγάπη του για αυτό που κάνει, βάζει κάτω πολλούς εργαζόμενους στην εστίαση, και τελικά καταλήγω, ότι η αγάπη και η επιμονή μας για αυτό που κάνουμε, είναι η κινητήριος δύναμη της επιτυχίας, αναλόγως με το πώς την ορίζει ο καθένας.

Ο κατάλογος είναι αρκετά μεγάλος, και ενημερώνεσαι και για τα φρέσκα ψάρια εποχής. Επίσης, έχει πολλά φρέσκα όστρακα, αν είστε λάτρες του είδους, καθώς και σαρδέλες σε όλες τις εκφάνσεις. Αν σας αρέσει το σούσι γενικότερα, εκεί θα τις βρείτε σε μία ανάλογη μορφή, ψημένες στο αλάτι για πέντε ώρες. Είναι καταπληκτικός τσιπουρομεζές, επίσης. Έχω δοκιμάσει σαλάτα χωριάτικη με φύλλα ρόκας από πάνω, πολύ καλή και μεγάλη μερίδα, δεν τσιγκουνεύονται τα λαχανικά. Φρέσκα κυδώνια σε λευκή σάλτσα, υπέροχα, δεν έχω παραπάνω σχόλια. Τηγανητά μπαρμπούνια με λευκό κρέας, επίσης φρέσκα. Καλαμάρι ψητό, μαλακό και αφράτο. Μικρή γαρίδα σε λευκή σάλτσα, με μια πινελιά γκουρμέ που σε πιστεύεις ότι τη γεύεσαι εκεί που είσαι. Χταπόδι ψητό, μαλακό, χωρίς να θέλεις δύο μασέλες για να το μασήσεις. Ήπιαμε, εγώ κυρία, ούζο Λέσβος, ευκολόπιοτο και σχετικά ελαφρύ, το προτείνω πάραυτα, και δοκίμασα και Βαρβαγιάννη, το Αφροδίτη. Καλό αλλά πιο βαρύ.

Για όλα τα παραπάνω, μιας και έχω πάει δύο φορές, και θα ξανά πάω, μας έχει βγει περίπου 25 ευρώ το άτομο, μαζί με τα ποτά. Αν αναλογιστείς ότι η Μυτιλήνη είναι σχετικά φτηνή, μπορεί να ακουστεί λίγο ακριβό, αλλά φάγαμε φρέσκα θαλασσινά, και ήπιαμε και πολύ. Οπότε, τηρουμένων των αναλογιών, το value for money είναι πάρα πολύ καλό. Το στέκι του Γιάννη είναι από μόνο του ένας γαστριμαργικός προορισμός, που μόλις ανακαλύφθηκε, και αποκαλύφθηκε από εμένα…