Επιτέλους φάνηκε μία αχτίδα ήλιου!
Πως να αντέξεις ένα μακρύ και παγωμένο χειμώνα σε συνδυασμό με την επιμονή της Covid-19 και το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, χωρίς τον ήλιο να ζεσταίνει την καρδιά?
Αυτός ο ήλιος που φέτος μας έλειψε τόσο πολύ, ιδίως μέσα στο Μάρτη (φέτος δικαιολόγησε απόλυτα το χαρακτηρισμό του «γδάρτη και κακό παλουκοκάφτη»).
Με την πρώτη λοιπόν αχτίδα ήλιου, απόγευμα Τετάρτης αποφασίσαμε με την κολλητή μετά το γραφείο να συναντηθούμε να τα πιούμε και να τα πούμε!
Κεραμεικός, που αλλού?
Στη μέση των αποστάσεών μας, με πληθώρα επιλογών, δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο.
Να έχει και απάνεμη αυλή -καθότι η κολλητή καπνίζει και η καταπίεση δεν είναι το φόρτε μας.
Πυρολίκι λοιπόν, κράτηση για τις 17,30.
Το parking καθημερινή, ευκολάκι σε σχέση με τα Σαββατοκύριακα.
Τέτοια ώρα η αυλή είχε μόνο 2-3 μικρές παρέες.
Επιλέξαμε να καθίσουμε στο σκεπαστό τμήμα της αυλής, δίπλα σε αναμμένη σομπούλα -ο χειμώνας ακόμη δείχνει έστω και λίγο τα δόντια του.
Αφού παρουσιάσαμε με μεγάλη υπερηφάνεια τα πιστοποιητικά μας, μας έφεραν νεράκι βρύσης και μας έδωσαν τα menu.
Παλιότερα ερχόμουν πολύ συχνά στο Πυρολίκι -με το που άνοιγε ο καιρός στην όμορφη αυλή του γιατί ο εσωτερικός του χώρος δε με ενθουσιάζει ιδιαίτερα, μου φέρνει πιο πολύ σε ανήλιαγο καφενείο, ωστόσο η πανδημία έφερε τα πάνω κάτω και είχα να το επισκεφτώ 2 χρόνια.
Είχα δοκιμάσει σχεδόν όλα τα πιάτα του και μπορώ να πω πως ήμουν πάρα μα πάρα πολύ ικανοποιημένη.
Το ίδιο και οι παρέες μου που τους το σύστησα- εξ ου και ερχόμασταν συχνά.
Ευτυχώς, σαν να μην πέρασε μία μέρα! Ίδια ευγενική και άμεση εξυπηρέτηση, ίδιες ωραίες γεύσεις, τώρα για τις τιμές -ου γαρ έρχεται μόνο του- νομίζω ότι είναι ίδιες ή άντε με ελάχιστη διαφοροποίηση.
Επιλέξαμε:
Σαλάτα ντάκο που με απογοήτευσε γιατί ο ντάκος ήταν στα όρια της παπάρας με τόσο πολύ λιωμένη τη ντομάτα που χανόταν όλη η νοστιμιά, εξαιτίας της έλλειψης “ζωντανών” υλικών.
Μανιτάρια saute με σπανάκι και ντοματίνια.
Αυτό μάλιστα! Εξαίσιο πιάτο, ο συνδυασμός ντοματίνι-σπανάκι απογείωνε τα μανιτάρια.
Σκιουφιχτά με απάκι κοτόπουλο.
Γνωστό αγαπημένο πιάτο από τον παλιό καιρό, το πρότεινα και με έβγαλε ασπροπρόσωπη. Απλά υπέροχο.
Ρυζότο με σπαράγγια, ίσως να είναι new entry -δεν ανασύρω καμία αντίστοιχη μνήμη από το παρελθόν.
Επίσης νοστιμότατο, χυλωμένο όσο πρέπει με 4-5 baby σπαράγγια στο κέντρο του πιάτου. Να τρώει η φίλη και στην κολλητή να μη δίνει.
Το γεύμα μας συμπλήρωσε τσίπουρο εμφιαλωμένο και κόκκινο χύμα κρασάκι (που κρίνεται μέτριο προς το καλό).
Της φίλης μου της άρεσε.Πολύ!
Κι εμένα επίσης -που διαπίστωσα πως το Πυρολίκι δεν έχει χάσει τη φόρμα του.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Επιτέλους φάνηκε μία αχτίδα ήλιου!
Πως να αντέξεις ένα μακρύ και παγωμένο χειμώνα σε συνδυασμό με την επιμονή της Covid-19 και το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, χωρίς τον ήλιο να ζεσταίνει την καρδιά?
Αυτός ο ήλιος που φέτος μας έλειψε τόσο πολύ, ιδίως μέσα στο Μάρτη (φέτος δικαιολόγησε απόλυτα το χαρακτηρισμό του «γδάρτη και κακό παλουκοκάφτη»).
Με την πρώτη λοιπόν αχτίδα ήλιου, απόγευμα Τετάρτης αποφασίσαμε με την κολλητή μετά το γραφείο να συναντηθούμε να τα πιούμε και να τα πούμε!
Κεραμεικός, που αλλού?
Στη μέση των αποστάσεών μας, με πληθώρα επιλογών, δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο.
Να έχει και απάνεμη αυλή -καθότι η κολλητή καπνίζει και η καταπίεση δεν είναι το φόρτε μας.
Πυρολίκι λοιπόν, κράτηση για τις 17,30.
Το parking καθημερινή, ευκολάκι σε σχέση με τα Σαββατοκύριακα.
Τέτοια ώρα η αυλή είχε μόνο 2-3 μικρές παρέες.
Επιλέξαμε να καθίσουμε στο σκεπαστό τμήμα της αυλής, δίπλα σε αναμμένη σομπούλα -ο χειμώνας ακόμη δείχνει έστω και λίγο τα δόντια του.
Αφού παρουσιάσαμε με μεγάλη υπερηφάνεια τα πιστοποιητικά μας, μας έφεραν νεράκι βρύσης και μας έδωσαν τα menu.
Παλιότερα ερχόμουν πολύ συχνά στο Πυρολίκι -με το που άνοιγε ο καιρός στην όμορφη αυλή του γιατί ο εσωτερικός του χώρος δε με ενθουσιάζει ιδιαίτερα, μου φέρνει πιο πολύ σε ανήλιαγο καφενείο, ωστόσο η πανδημία έφερε τα πάνω κάτω και είχα να το επισκεφτώ 2 χρόνια.
Είχα δοκιμάσει σχεδόν όλα τα πιάτα του και μπορώ να πω πως ήμουν πάρα μα πάρα πολύ ικανοποιημένη.
Το ίδιο και οι παρέες μου που τους το σύστησα- εξ ου και ερχόμασταν συχνά.
Ευτυχώς, σαν να μην πέρασε μία μέρα! Ίδια ευγενική και άμεση εξυπηρέτηση, ίδιες ωραίες γεύσεις, τώρα για τις τιμές -ου γαρ έρχεται μόνο του- νομίζω ότι είναι ίδιες ή άντε με ελάχιστη διαφοροποίηση.
Επιλέξαμε:
Σαλάτα ντάκο που με απογοήτευσε γιατί ο ντάκος ήταν στα όρια της παπάρας με τόσο πολύ λιωμένη τη ντομάτα που χανόταν όλη η νοστιμιά, εξαιτίας της έλλειψης “ζωντανών” υλικών.
Μανιτάρια saute με σπανάκι και ντοματίνια.
Αυτό μάλιστα! Εξαίσιο πιάτο, ο συνδυασμός ντοματίνι-σπανάκι απογείωνε τα μανιτάρια.
Σκιουφιχτά με απάκι κοτόπουλο.
Γνωστό αγαπημένο πιάτο από τον παλιό καιρό, το πρότεινα και με έβγαλε ασπροπρόσωπη. Απλά υπέροχο.
Ρυζότο με σπαράγγια, ίσως να είναι new entry -δεν ανασύρω καμία αντίστοιχη μνήμη από το παρελθόν.
Επίσης νοστιμότατο, χυλωμένο όσο πρέπει με 4-5 baby σπαράγγια στο κέντρο του πιάτου. Να τρώει η φίλη και στην κολλητή να μη δίνει.
Το γεύμα μας συμπλήρωσε τσίπουρο εμφιαλωμένο και κόκκινο χύμα κρασάκι (που κρίνεται μέτριο προς το καλό).
Της φίλης μου της άρεσε.Πολύ!
Κι εμένα επίσης -που διαπίστωσα πως το Πυρολίκι δεν έχει χάσει τη φόρμα του.
Κόστος περί τα 50,00 euro (μαζί με τα ποτά)