Ο γιατρός έχει πάντα δίκιο. Αρχικά -όπως όλοι καταλαβαίνουμε- γιατί είναι γιατρός, έπειτα διότι είναι φίλος κολλητός και στα τελειώματα διότι είναι απίστευτος γευσιγνώστης και πολύ απαιτητικός στα γευστικά του ‘’θέλω’’.
Όταν λοιπόν έπεσε η πρόταση να φάμε στον ‘’Γευσοκράτορα’’ της Πορταριάς ήξερα ότι θα φάω πολύ νόστιμα.
Περπατώντας στα ευρύχωρα πλακόστρωτα καλντερίμια της Πορταριάς, ξύπνησαν μνήμες παρελθόντος, φορτισμένες αναμνήσεις, απίστευτα ηλιοβασιλέματα, ρομαντικοί περίπατοι και μη. Ο ‘’Γευσοκράτορας’’ στην ίδια θέση, αγέρωχος και αρχοντικός, με κυρίαρχο το ξύλο και τα αειθαλή παράθυρα, την υπέροχη πέργκολα, τα μυρωδάτα λουλούδια και το επιβλητικό τζάκι να περιμένει να σε ζεστάνει.
Τον ντόκτορα τον βρήκα να έχει ξεκινήσει ένα κόκκινο Don Giovanni, από το κτήμα Παπαργυρίου στην Κορινθία. Παρότι δεν προτιμώ τα κόκκινα στη ζωή μου, είχε μια απίθανη γεύση με έντονα αρώματα ξηρών καρπών, κόκκινων φρούτων, μπαχαρικών, αρωματικών βοτάνων και καπνού. Ταίριαξε απίστευτα με το φαγητό μας. Είπαμε ο ντόκτορ ξέρει.
Το προσωπικό που μας ανέλαβε ευγενέστατο. Μας εξήγησε τα πάντα, μας πρότεινε κάποια πιάτα, μας ενημέρωσε για κάποιες αλλαγές και για τα πιάτα ημέρας, ήταν δίπλα μας σε ότι χρειαστήκαμε.
Ξεκινήσαμε με ψωμί το όποιο μόλις είχε βγει από τον ξυλόφουρνο, μια φρατζόλα σε σχήμα πλεξούδας, εύγευστη με διακριτικά αρώματα στο εσωτερικό του. Μαζί ήρθε και νοστιμότατο βούτυρο, φτιαγμένο από αγγλικό κατσικίσιο τυρί (stilton), πασπαλισμένο με τριμμένο φιστίκι Αιγίνης, λίγη πρασινάδα και σιρόπι από βατόμουρο. Ότι καλύτερο για να ξεκινήσει το δείπνο, μαζί με την κουβέντα μας, μιας και είχαμε κάτι χρόνια να τα πούμε.
Συνεχίσαμε με εξαιρετικά μαγειρεμένα μανιτάρια, κομμένα σε μεγάλα κομμάτια, σβησμένα με παλαιωμένο βαλσάμικο και πασπαλισμένα με φλοίδες παρμεζάνας.
Το τηγάνι μέσα στο οποίο ήρθαν, με το που αφέθηκε στο τραπέζι, έβγαλε όλα τα αρώματα του εσωτερικού του. Ταυτόχρονα ήρθε και ένα πληθωρικό carpaccio μόσχου, σωστά αρτυμένο με φλοίδες παρμεζάνας, ψιλοκομμένα φύλλα ρόκας και μιας sauce από τρούφα. Νοστιμότατο το όλο δημιούργημα, φαγώθηκε άμεσα.
Σαλάτα προτιμήσαμε τη δοκιμασμένη λύση της Γαλλικής, με prosciutto, κατσικίσιο τυρί, ντοματίνια και πρασινάδα, που χωρίς να είναι κάτι τρομερό, έβγαζε απίστευτή φρεσκάδα και νοστιμιά.
Στα κυρίως, το πιπεράτο φιλέτο ήρθε medium όπως το ζητήσαμε, μελωμένο εξαιρετικά με sauce merlot και αρωματικό βούτυρο και baby πατάτες στα κάρβουνα. Στη βάση του υπήρχαν φρεσκότατα μπλανσαρισμένα χόρτα και νόστιμο κρεμμύδι.
Στην άκρη ως εξτραδάκι, το κόκκαλο με το μεδούλι στο εσωτερικό, για όμορφες επιγεύσεις.
Ο μοσχαρίσιος σιδηρόδρομος, αγγελικά μαγειρεμένος, συνοδευόταν από καραμελωμένα μανιτάρια, βουτυράτες πατάτες και γλυκόξινη sauce.
Κλείσαμε με ένα δροσερό γλυκό (κερασμένο), ένας κύλινδρος από παντεσπάνι με ξηρούς καρπούς και στη μέση αφράτο παγωτό βανίλια.
Για να τελειώσει η συζήτηση της ημέρας και να συνοδεύουμε το Montechristo Edmundo , χρειαζόταν κάτι δροσερό. Παλαιωμένο τσίπουρο δεν υπήρχε, οπότε συνοδεύσαμε με ένα Tullamore με απαλό χαρακτήρα, διότι η μέρα δεν σήκωνε κάτι άλλο.
Οι τιμές του είναι τσιμπημένες, αλλά εφάμιλλες της ποιότητας που προσφέρει. Θα μπορούσαν να είναι λίγο χαμηλότερες αλλά αυτό χωράει μεγάλη συζήτηση.
Ο ‘’Γευσοκράτορας’’ διατηρεί χρόνια τη γαλλική φινέτσα, χωρίς να κάνει εκπτώσεις πουθενά. Θα ευχαριστηθείς το φαγητό, θα φύγεις χαρούμενος, χορτασμένος και το βασικό όχι φουσκωμένος.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Ο γιατρός έχει πάντα δίκιο. Αρχικά -όπως όλοι καταλαβαίνουμε- γιατί είναι γιατρός, έπειτα διότι είναι φίλος κολλητός και στα τελειώματα διότι είναι απίστευτος γευσιγνώστης και πολύ απαιτητικός στα γευστικά του ‘’θέλω’’.
Όταν λοιπόν έπεσε η πρόταση να φάμε στον ‘’Γευσοκράτορα’’ της Πορταριάς ήξερα ότι θα φάω πολύ νόστιμα.
Περπατώντας στα ευρύχωρα πλακόστρωτα καλντερίμια της Πορταριάς, ξύπνησαν μνήμες παρελθόντος, φορτισμένες αναμνήσεις, απίστευτα ηλιοβασιλέματα, ρομαντικοί περίπατοι και μη. Ο ‘’Γευσοκράτορας’’ στην ίδια θέση, αγέρωχος και αρχοντικός, με κυρίαρχο το ξύλο και τα αειθαλή παράθυρα, την υπέροχη πέργκολα, τα μυρωδάτα λουλούδια και το επιβλητικό τζάκι να περιμένει να σε ζεστάνει.
Τον ντόκτορα τον βρήκα να έχει ξεκινήσει ένα κόκκινο Don Giovanni, από το κτήμα Παπαργυρίου στην Κορινθία. Παρότι δεν προτιμώ τα κόκκινα στη ζωή μου, είχε μια απίθανη γεύση με έντονα αρώματα ξηρών καρπών, κόκκινων φρούτων, μπαχαρικών, αρωματικών βοτάνων και καπνού. Ταίριαξε απίστευτα με το φαγητό μας. Είπαμε ο ντόκτορ ξέρει.
Το προσωπικό που μας ανέλαβε ευγενέστατο. Μας εξήγησε τα πάντα, μας πρότεινε κάποια πιάτα, μας ενημέρωσε για κάποιες αλλαγές και για τα πιάτα ημέρας, ήταν δίπλα μας σε ότι χρειαστήκαμε.
Ξεκινήσαμε με ψωμί το όποιο μόλις είχε βγει από τον ξυλόφουρνο, μια φρατζόλα σε σχήμα πλεξούδας, εύγευστη με διακριτικά αρώματα στο εσωτερικό του. Μαζί ήρθε και νοστιμότατο βούτυρο, φτιαγμένο από αγγλικό κατσικίσιο τυρί (stilton), πασπαλισμένο με τριμμένο φιστίκι Αιγίνης, λίγη πρασινάδα και σιρόπι από βατόμουρο. Ότι καλύτερο για να ξεκινήσει το δείπνο, μαζί με την κουβέντα μας, μιας και είχαμε κάτι χρόνια να τα πούμε.
Συνεχίσαμε με εξαιρετικά μαγειρεμένα μανιτάρια, κομμένα σε μεγάλα κομμάτια, σβησμένα με παλαιωμένο βαλσάμικο και πασπαλισμένα με φλοίδες παρμεζάνας.
Το τηγάνι μέσα στο οποίο ήρθαν, με το που αφέθηκε στο τραπέζι, έβγαλε όλα τα αρώματα του εσωτερικού του. Ταυτόχρονα ήρθε και ένα πληθωρικό carpaccio μόσχου, σωστά αρτυμένο με φλοίδες παρμεζάνας, ψιλοκομμένα φύλλα ρόκας και μιας sauce από τρούφα. Νοστιμότατο το όλο δημιούργημα, φαγώθηκε άμεσα.
Σαλάτα προτιμήσαμε τη δοκιμασμένη λύση της Γαλλικής, με prosciutto, κατσικίσιο τυρί, ντοματίνια και πρασινάδα, που χωρίς να είναι κάτι τρομερό, έβγαζε απίστευτή φρεσκάδα και νοστιμιά.
Στα κυρίως, το πιπεράτο φιλέτο ήρθε medium όπως το ζητήσαμε, μελωμένο εξαιρετικά με sauce merlot και αρωματικό βούτυρο και baby πατάτες στα κάρβουνα. Στη βάση του υπήρχαν φρεσκότατα μπλανσαρισμένα χόρτα και νόστιμο κρεμμύδι.
Στην άκρη ως εξτραδάκι, το κόκκαλο με το μεδούλι στο εσωτερικό, για όμορφες επιγεύσεις.
Ο μοσχαρίσιος σιδηρόδρομος, αγγελικά μαγειρεμένος, συνοδευόταν από καραμελωμένα μανιτάρια, βουτυράτες πατάτες και γλυκόξινη sauce.
Κλείσαμε με ένα δροσερό γλυκό (κερασμένο), ένας κύλινδρος από παντεσπάνι με ξηρούς καρπούς και στη μέση αφράτο παγωτό βανίλια.
Για να τελειώσει η συζήτηση της ημέρας και να συνοδεύουμε το Montechristo Edmundo , χρειαζόταν κάτι δροσερό. Παλαιωμένο τσίπουρο δεν υπήρχε, οπότε συνοδεύσαμε με ένα Tullamore με απαλό χαρακτήρα, διότι η μέρα δεν σήκωνε κάτι άλλο.
Οι τιμές του είναι τσιμπημένες, αλλά εφάμιλλες της ποιότητας που προσφέρει. Θα μπορούσαν να είναι λίγο χαμηλότερες αλλά αυτό χωράει μεγάλη συζήτηση.
Ο ‘’Γευσοκράτορας’’ διατηρεί χρόνια τη γαλλική φινέτσα, χωρίς να κάνει εκπτώσεις πουθενά. Θα ευχαριστηθείς το φαγητό, θα φύγεις χαρούμενος, χορτασμένος και το βασικό όχι φουσκωμένος.