Αυτή η αγαπημένη φίλη @Άνθος_του_Ρόδου που με ξεσηκώνει (τραβάτε με και ας κλαίω….) και πάντα για καλό.
Με ανέφελο ουρανό και λαμπρότατο ήλιο που ανέβαζε τη θερμοκρασία στους 25 βαθμούς, πήραμε τις θάλασσες (αλλά όχι το μαγιό μας δυστυχώς!)
Προορισμός η Αρτέμιδα.
Δε χρησιμοποιήσαμε την Αττική οδό αλλά την οδό Μεσογείων και πολύ σωστά κάναμε.
Μόλις στρίψαμε για Γλυκά νερά, πήραμε μία μικρή ιδέα για τη φύση που οργιάζει, με αποκορύφωμα την τελική ευθεία προς την Αρτέμιδα, που δε χορταίναμε να βλέπουμε αγρούς βαμμένους στο κόκκινο της παπαρούνας και στο κίτρινο της μαργαρίτας.
Η φίλη ξέρει την περιοχή -αφού οι γονείς της κατοικούν μόνιμα εδώ, άρα ξέρει τα κατατόπια, πού θα κολυμπήσεις, πού θα αγναντέψεις, πού θα φας και πού θα πιείς.
Και περπατήσαμε κατά μήκος της ακρογιαλιάς, και λιαστήκαμε στην αμμουδιά, και δοκιμάσαμε το υπέροχο νερό (έως τα γόνατα και φάνηκε καλό) και καταλήξαμε σε ταβερνάκι πάνω στη θάλασσα.
Στη Λεύκα.
Που βρίσκεται επί του κεντρικού δρόμου που οδηγεί στη Νέα Αρτέμιδα.
Αυτός ο δρόμος χωρίζει και το εσωτερικό του καταστήματος, την κουζίνα και λοιπούς βοηθητικούς χώρους από τον εξωτερικό χώρο που είναι πάνω στην αμμουδιά.
Κλασσική περίπτωση παραλιακής ταβέρνας, που οι σερβιτόροι διασχίζουν το δρόμο κρατώντας τους φορτωμένους δίσκους παρακαλώντας να μη τους πατήσει διερχόμενο αυτοκίνητο.
Μας οδήγησαν σε ευρύχωρο τραπέζι που ήταν ήδη στρωμένο.
Πρώτη θέση πίστα με απρόσκοπτη θέα στη θάλασσα που στραφτάλιζε.
Η εξυπηρέτηση γρήγορη, ευγενική και φιλική, μας έφεραν τους καταλόγους, και πριν κάν τους ανοίξουμε ζητήσαμε ουζάκι, πάγο και νερό.
Στη Λεύκα θα βρεις θαλασσινά και κρεατικά.
Τα ορεκτικά, οι αλοιφές και οι σαλάτες κινούνται στα γνωστά και συνηθισμένα της τυπικής ελληνικής ταβέρνας με 2-3 πινελιές για διαφορετικότητα.
Το σίγουρο είναι ότι μπορεί να καλύψει κάθε γούστο και παραξενιά.
Εμείς επιλέξαμε:
Πράσινη σαλάτα, η οποία ήταν γιγαντιαίας ποσότητας, σερβιρισμένη σε σκεύος τύπου γόνδολα για να τη χωράει.
Με τη ρόκα και τη λόλα να υπερτερούν, καρύδια, ρόδι σε αφθονία, παρμεζάνα για επιστέγασμα, φαγώθηκε έως και ο τελευταίος κόκκος ροδιού.
Φρέσκα, δροσερά υλικά, σωστά αρτυμένη, με επιπλέον λαδόξυδο στο τραπέζι σε περίπτωση που θέλαμε συμπλήρωμα.
Παντζάρια που τα λιμπιστήκαμε από πλάγια ματιά στο διπλανό τραπέζι.
Καλαμαράκια τηγανητά, το κλασσικό κατεψυγμένο καλαμαράκι σε ροδέλες.
Καλοτηγανισμένο, μαλακό.
Μπακαλιάρος τηγανητός, 3 γενναία κομμάτια, αφράτος, χωρίς ίχνος λαδίλας.
Ψητές γαρίδες Νο1, ερωτηθήκαμε εάν θέλουμε 4 ή 6 για μερίδα και εμείς οι αχόρταγες είπαμε 6 φυσικά.
Καλό ψήσημο, ζουμερές γαρίδες.
Πατάτες τηγανητές, νομίζω ότι ήταν “χεράτες”, αλλά φαινόταν ότι είχαν βγει από τη φριτέζα λίγο νωρίτερα από ότι έπρεπε-έτσι για να είναι τραγανές.
Για το κουβέρ δε ρωτηθήκαμε, ήρθε πανεράκι με ψωμί και νερό εμφιαλωμένο.
Ερωτηθήκαμε όμως εάν μας άρεσε το φαγητό- ο ίδιος ο ιδιοκτήτης και μπράβο του!
Λογαριασμός στα 65 euro, κέρασμα mini παγωτό ξυλάκι.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Αυτή η αγαπημένη φίλη @Άνθος_του_Ρόδου που με ξεσηκώνει (τραβάτε με και ας κλαίω….) και πάντα για καλό.
Με ανέφελο ουρανό και λαμπρότατο ήλιο που ανέβαζε τη θερμοκρασία στους 25 βαθμούς, πήραμε τις θάλασσες (αλλά όχι το μαγιό μας δυστυχώς!)
Προορισμός η Αρτέμιδα.
Δε χρησιμοποιήσαμε την Αττική οδό αλλά την οδό Μεσογείων και πολύ σωστά κάναμε.
Μόλις στρίψαμε για Γλυκά νερά, πήραμε μία μικρή ιδέα για τη φύση που οργιάζει, με αποκορύφωμα την τελική ευθεία προς την Αρτέμιδα, που δε χορταίναμε να βλέπουμε αγρούς βαμμένους στο κόκκινο της παπαρούνας και στο κίτρινο της μαργαρίτας.
Η φίλη ξέρει την περιοχή -αφού οι γονείς της κατοικούν μόνιμα εδώ, άρα ξέρει τα κατατόπια, πού θα κολυμπήσεις, πού θα αγναντέψεις, πού θα φας και πού θα πιείς.
Και περπατήσαμε κατά μήκος της ακρογιαλιάς, και λιαστήκαμε στην αμμουδιά, και δοκιμάσαμε το υπέροχο νερό (έως τα γόνατα και φάνηκε καλό) και καταλήξαμε σε ταβερνάκι πάνω στη θάλασσα.
Στη Λεύκα.
Που βρίσκεται επί του κεντρικού δρόμου που οδηγεί στη Νέα Αρτέμιδα.
Αυτός ο δρόμος χωρίζει και το εσωτερικό του καταστήματος, την κουζίνα και λοιπούς βοηθητικούς χώρους από τον εξωτερικό χώρο που είναι πάνω στην αμμουδιά.
Κλασσική περίπτωση παραλιακής ταβέρνας, που οι σερβιτόροι διασχίζουν το δρόμο κρατώντας τους φορτωμένους δίσκους παρακαλώντας να μη τους πατήσει διερχόμενο αυτοκίνητο.
Μας οδήγησαν σε ευρύχωρο τραπέζι που ήταν ήδη στρωμένο.
Πρώτη θέση πίστα με απρόσκοπτη θέα στη θάλασσα που στραφτάλιζε.
Η εξυπηρέτηση γρήγορη, ευγενική και φιλική, μας έφεραν τους καταλόγους, και πριν κάν τους ανοίξουμε ζητήσαμε ουζάκι, πάγο και νερό.
Στη Λεύκα θα βρεις θαλασσινά και κρεατικά.
Τα ορεκτικά, οι αλοιφές και οι σαλάτες κινούνται στα γνωστά και συνηθισμένα της τυπικής ελληνικής ταβέρνας με 2-3 πινελιές για διαφορετικότητα.
Το σίγουρο είναι ότι μπορεί να καλύψει κάθε γούστο και παραξενιά.
Εμείς επιλέξαμε:
Πράσινη σαλάτα, η οποία ήταν γιγαντιαίας ποσότητας, σερβιρισμένη σε σκεύος τύπου γόνδολα για να τη χωράει.
Με τη ρόκα και τη λόλα να υπερτερούν, καρύδια, ρόδι σε αφθονία, παρμεζάνα για επιστέγασμα, φαγώθηκε έως και ο τελευταίος κόκκος ροδιού.
Φρέσκα, δροσερά υλικά, σωστά αρτυμένη, με επιπλέον λαδόξυδο στο τραπέζι σε περίπτωση που θέλαμε συμπλήρωμα.
Παντζάρια που τα λιμπιστήκαμε από πλάγια ματιά στο διπλανό τραπέζι.
Καλαμαράκια τηγανητά, το κλασσικό κατεψυγμένο καλαμαράκι σε ροδέλες.
Καλοτηγανισμένο, μαλακό.
Μπακαλιάρος τηγανητός, 3 γενναία κομμάτια, αφράτος, χωρίς ίχνος λαδίλας.
Ψητές γαρίδες Νο1, ερωτηθήκαμε εάν θέλουμε 4 ή 6 για μερίδα και εμείς οι αχόρταγες είπαμε 6 φυσικά.
Καλό ψήσημο, ζουμερές γαρίδες.
Πατάτες τηγανητές, νομίζω ότι ήταν “χεράτες”, αλλά φαινόταν ότι είχαν βγει από τη φριτέζα λίγο νωρίτερα από ότι έπρεπε-έτσι για να είναι τραγανές.
Για το κουβέρ δε ρωτηθήκαμε, ήρθε πανεράκι με ψωμί και νερό εμφιαλωμένο.
Ερωτηθήκαμε όμως εάν μας άρεσε το φαγητό- ο ίδιος ο ιδιοκτήτης και μπράβο του!
Λογαριασμός στα 65 euro, κέρασμα mini παγωτό ξυλάκι.