Δεν έχανα ποτέ μεγάλα γευστικά events στην πρωτεύουσα. Ήταν το φόρτε μου. Γνώριμα πρόσωπα, γευστικά ταξίδια μαζεμένα στο ίδιο χώρο, συνοδεία πάντα από καλές μουσικές.
Η μετακίνηση στην επαρχία δεν έβαλε φρένο στα θέλω μου. Βέβαια, κάποιες απόπειρες street food festival, beer festival κλπ, ήταν τραγικές. Οπότε μόνο τα βραβεία ελληνικής κουζίνας γνωστού περιοδικού που περιλαμβάνουν και χώρους εστίασης επαρχίας σώζουν την κατάσταση. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι καλύτεροι chef ξεκίνησαν από επαρχία!!!
Σε ένα τέτοιο γεγονός, ένα σούρουπο καθημερινής, βρέθηκα ξανά στο αγαπημένο ‘’El Resto’’ στο Μούρεσι του Πηλίου, για να δοκιμάσω το μενού γευσιγνωσίας – και όχι μόνο- που απέσπασε τιμητική διάκριση.
Είναι αλήθεια ότι αν θες να απολαύσεις πανδαισία χρωμάτων στο υπέροχο μπαλκόνι του μαγαζιού, θα πρέπει να πας την ώρα που σουρουπώνει. Χάνεσαι στις αποχρώσεις του γαλάζιου και στην πορεία μαγεύεσαι από τις εναλλαγές στις αποχρώσεις της παλέτας του ορίζοντα.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, το τραπέζι μας ήταν στην άκρη του μπαλκονιού οπότε απολαύσαμε τα πάντα εντός και εκτός τραπεζιού.
Η εξυπηρέτηση ήταν άριστη από όλο το προσωπικό και ιδιαίτερα από τον επικεφαλής αυτών στον χώρο. Έγιναν τα πάντα για να μην μας λείψει τίποτα και ενημερωθήκαμε με την παραμικρή λεπτομέρεια για ότι σερβιρήστηκε στο τραπέζι μας.
Ξεκινήσαμε με ζυμωτό ψωμί σε τρεις υφές, ταυτόχρονα με το καλωσόρισμα του μαγαζιού, ένα τραγανό ταρτάκι με βελούδινη mousse αυγοτάραχου και ντοματίνι για την εναλλαγή στην υφή και τη γεύση. Μια μπουκιά όπως πρέπει να είναι το amuse bouche με σκοπό, τις εκρήξεις γεύσεων στον ουρανίσκο και για να σε προδιαθέσει για το ύφος της κουζίνας του chef!
Η ντοματόσουπα που έπεσε στο πιάτο για να λούσει τα υλικά που υπήρχαν μέσα, έδωσε την απαραίτητη δροσιά στη mousse φέτας και το sponge ελιάς, έτσι ώστε μαζί με τα υπόλοιπα υλικά να αποτελέσουν ένα ομοιογενές, ευχάριστο και εύγευστο σύνολο.
Το σκουμπρί ισορρόπησε άψογα με τη υπόξινη vinaigrette λεμονιού και ανέβηκε επίπεδο με τις φύτρες αρακά, ενώ το λαυράκι έχοντας παρέα εξαιρετικά συνοδευτικά –απίθανη mousse φασολιού και αξιοζήλευτο gel παντζαριού- και ταυτόχρονα με το γεγονός ότι η πέτσα του ήθελε λίγο ακόμα να γίνει crispy, ήρθε σε δεύτερη μοίρα.
Το καλύτερο πιάτο που δεν θεωρούσα ότι θα τρώγεται καλοκαίρι, το εξαιρετικό τραχανότο με 2 ειδών μανιτάρια, βρώσιμα λουλούδια και λάδι τρούφας, υποδειγματικά χυλωμένο και ζουμερό, κάθε του κουταλιά έβγαζε τρομερά αρώματα και δεν ήθελες να τελειώσει.
Κάπου εδώ προσγειώθηκε στο τραπέζι το sorbet λεμόνι για να μας προετοιμάσει για την αλλαγή στη γεύση. Θα προτιμούσα απλά ένα σφηνάκι sorbet, το scoop που ήρθε ήταν υπερβολικό.
Για την προβατίνα είχα μεγάλες προσδοκίες, άλλωστε αποτελεί πλέον το talk of the town σε όλες τις κουζίνες που ξέρουν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο το συγκεκριμένο είδος. Το μάτι λάτρεψε το πιάτο, το οποίο ήταν πίνακας ζωγραφικής, το στομάχι χάρηκε τα συνοδευτικά ειδικά τις baby πατάτες, τον πουρέ καπνιστής μελιτζάνας και τη σάλτσα με άρωμα κέδρου και κάπου εκεί τελείωσε η χαρά. Όση από την προβατίνα μπορέσαμε να φάμε είχε πολύ καλό ψήσιμο και γεύση, το μεγαλύτερο όμως κομμάτι της ήταν παχύ και λιπαρό και δεν τρωγόταν. Θεωρώ δεν έπρεπε καν να παραληφθεί από τον προμηθευτή.
Το κοτόπουλο που πήραμε έξτρα, ήταν μια πετυχημένη μπαλοτίνα σε κομμάτια, τρυφερή και ζουμερή, με τη σάλτσα τρούφας, το crumble βρώμης και τον άψογο σε υφή και παρουσίαση πουρέ πατάτας να το εκτοξεύουν. Δεν βρήκα λόγω ύπαρξης του pop corn.
Κλείσαμε με την εύγευστη αποδομημένη γαλατόπιτα, με τραγανό καραμελωμένο φύλλο που συνδυάστηκε τέλεια με το παγωτό με γεύση καραμέλα. Η κρέμα, γλυκιά και πετυχημένη anglaise.
Γλυκό παλιάς κοπής σε μοντέρνα εκτέλεση και η μπάρα σοκολάτας, με την βελούδινη mousse σοκολάτας να κλέβει την παράσταση.
Συνοδέψαμε με μαργαρίτα, αρωματική και τόσο όσο spicy, λίγο προσοχή χρειάζεται στο αλάτι του χείλους για να υπάρχει ισοκατανομή.
Οι τιμές είναι ανάλογες των πιάτων που δοκιμάζεις, σε καμία περίπτωση δεν ξεφεύγουν, η προσφορά δε του μενού που διακρίθηκε (30 ευρώ), ήταν χαμηλή.
Συνοψίζοντας το ‘’El Resto’’, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα, προσφέρει στους επισκέπτες του, ένα 2ωρο γευστικής εμπειρίας και εγκεφαλικής χαλάρωσης, σε κάνει δε να αισθάνεσαι μέρος ενός θεατρικού σκηνικού στο οποίο πρωταγωνιστής είσαι και εσύ.
Ελληνική δημιουργική κουζίνα με έμφαση στις πρώτες ύλες του βουνού των Κενταύρων και θέα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Η άψογη εξυπηρέτηση, η πηλιορείτικη εκλεπτυσμένη αισθητική στη διακόσμηση, σε πλήρη αρμονία με τη χαλαρότητα του χώρου και του χρόνου που θα το επισκεφτείς, σε κάνει να νοιώσεις όμορφα και να θες ένα repeat ή ένα refill. Πάντα συνδυάζοντας τις ίδιες ή και διαφορετικές γεύσεις ή απλά ένα χαλαρό cocktail, φλερτάροντας με φόντο το γαλάζιο της θάλασσας, το πράσινο του βουνού και την πέτρινη αρχιτεκτονική.
Έκρηξη γεύσεων με το καλωσόρισμα, το οποίο σε προδιαθέτει τι θα επακολουθήσει.
Δύο ταρτάκια μπουκιές εξαιρετικής ζύμης. Κλείνοντας τα μάτια γεύεσαι ανάλαφρες, εκφραστικές mousse λευκής ταραμοσαλάτας με χώμα ελιάς και μελιτζάνας με τουρσί μανιταριών.
Το ζυμωτό ψωμί χειροποίητο, ελάχιστα ποτισμένο με ελαιόλαδο και ρίγανη, έχει μόνο συμπληρωματικό ρόλο στο μενού. Θα μπορούσε βέβαια να δώσει το κάτι έξτρα, χωρίς αυτό να θεωρείται απαραίτητο.
Η χωριάτικη μύριζε μάνα γη. Το χώμα ελιάς μαζί με τα καπαρόμηλα έδιναν μια πικάντικη, ελαφριά πικρή γεύση που εξισορροπούσε με μαεστρία με τo τουρσί κρεμμυδιού και τα dots φέτας.
Ο μουσακάς αποτελεί τον ορισμό και το χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, του πόσο ένα Greek traditional food μπορεί να αναβαθμιστεί σε κάτι τελείως δημιουργικό. Crispy -τόσο όσο- chips μελιτζάνας, bechamel με τρούφα, αλλά το πιάτο απογειώνεται με την καπνιστή πατάτα. Πιάτο που στην τελευταία μπουκιά ζητάς κι άλλο.
Η χοιρινή γαλλικής κοπής είναι πίνακας ζωγραφικής. Άψογα ψημένη, τρυφερή και ζουμερή όσο δεν πάει, έδεσε άψογα με τη σάλτσα από porto χωρίς να ξεφύγει σε γλυκύτητα. Κυρίαρχο των συνοδευτικών το παστινάκι σε δύο υφές, κρέμα και chips. Τo τουρσί ξυνόμηλου και το σινάπι, απλά συμπλήρωναν την παλέτα.
Τα μοσχαρίσια μάγουλα με τη κρέμα πατάτας (mousselin), έλιωναν με το που τα ακουμπούσες. Ωραία γκλασαρισμένα τα baby καρότα, η σάλτσα ψητού είναι φούστα μπλούζα με το κομμάτι του κρέατος, τα βερίκοκα δεν δίνουν κάτι αλλά δεν είναι και της αρεσκείας μου.
Συνοδεύστε αν είναι γεύμα με ένα λευκό κρασί από μια καλή λίστα κρασιών σε νορμάλ τιμές, αν είναι δείπνο σίγουρα με ένα cocktail είτε κλασσικό είτε από αυτά που ‘’παίζουν’’ τελευταία με την χρήση ελληνικών αποσταγμάτων.
Οι τιμές είναι στα επίπεδα που πρέπει και δεν ξεφεύγουν. Άλλωστε το ‘’El resto’’ αποτελεί γεύσεων εμπειρία σίγουρα.
Είναι φορές σαν και αυτή, που νιώθεις ότι σε σέβονται, αισθάνεσαι τη ζεστασιά του χώρου, τρως πολύ καλές πρώτες ύλες, άρτια εκτελεσμένες, που τιμούν τη γεύση και τα αρώματα του ελληνικού γαστρονομικού χάρτη, και φεύγεις με ένα πλατύ χαμόγελο αφού το αποτέλεσμα έχει καλύψει το μάτι και τον ουρανίσκο και με την υπόσχεση στους οικείους σου ότι θα το επαναλάβετε.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Δεν έχανα ποτέ μεγάλα γευστικά events στην πρωτεύουσα. Ήταν το φόρτε μου. Γνώριμα πρόσωπα, γευστικά ταξίδια μαζεμένα στο ίδιο χώρο, συνοδεία πάντα από καλές μουσικές.
Η μετακίνηση στην επαρχία δεν έβαλε φρένο στα θέλω μου. Βέβαια, κάποιες απόπειρες street food festival, beer festival κλπ, ήταν τραγικές. Οπότε μόνο τα βραβεία ελληνικής κουζίνας γνωστού περιοδικού που περιλαμβάνουν και χώρους εστίασης επαρχίας σώζουν την κατάσταση. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι καλύτεροι chef ξεκίνησαν από επαρχία!!!
Σε ένα τέτοιο γεγονός, ένα σούρουπο καθημερινής, βρέθηκα ξανά στο αγαπημένο ‘’El Resto’’ στο Μούρεσι του Πηλίου, για να δοκιμάσω το μενού γευσιγνωσίας – και όχι μόνο- που απέσπασε τιμητική διάκριση.
Είναι αλήθεια ότι αν θες να απολαύσεις πανδαισία χρωμάτων στο υπέροχο μπαλκόνι του μαγαζιού, θα πρέπει να πας την ώρα που σουρουπώνει. Χάνεσαι στις αποχρώσεις του γαλάζιου και στην πορεία μαγεύεσαι από τις εναλλαγές στις αποχρώσεις της παλέτας του ορίζοντα.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, το τραπέζι μας ήταν στην άκρη του μπαλκονιού οπότε απολαύσαμε τα πάντα εντός και εκτός τραπεζιού.
Η εξυπηρέτηση ήταν άριστη από όλο το προσωπικό και ιδιαίτερα από τον επικεφαλής αυτών στον χώρο. Έγιναν τα πάντα για να μην μας λείψει τίποτα και ενημερωθήκαμε με την παραμικρή λεπτομέρεια για ότι σερβιρήστηκε στο τραπέζι μας.
Ξεκινήσαμε με ζυμωτό ψωμί σε τρεις υφές, ταυτόχρονα με το καλωσόρισμα του μαγαζιού, ένα τραγανό ταρτάκι με βελούδινη mousse αυγοτάραχου και ντοματίνι για την εναλλαγή στην υφή και τη γεύση. Μια μπουκιά όπως πρέπει να είναι το amuse bouche με σκοπό, τις εκρήξεις γεύσεων στον ουρανίσκο και για να σε προδιαθέσει για το ύφος της κουζίνας του chef!
Η ντοματόσουπα που έπεσε στο πιάτο για να λούσει τα υλικά που υπήρχαν μέσα, έδωσε την απαραίτητη δροσιά στη mousse φέτας και το sponge ελιάς, έτσι ώστε μαζί με τα υπόλοιπα υλικά να αποτελέσουν ένα ομοιογενές, ευχάριστο και εύγευστο σύνολο.
Το σκουμπρί ισορρόπησε άψογα με τη υπόξινη vinaigrette λεμονιού και ανέβηκε επίπεδο με τις φύτρες αρακά, ενώ το λαυράκι έχοντας παρέα εξαιρετικά συνοδευτικά –απίθανη mousse φασολιού και αξιοζήλευτο gel παντζαριού- και ταυτόχρονα με το γεγονός ότι η πέτσα του ήθελε λίγο ακόμα να γίνει crispy, ήρθε σε δεύτερη μοίρα.
Το καλύτερο πιάτο που δεν θεωρούσα ότι θα τρώγεται καλοκαίρι, το εξαιρετικό τραχανότο με 2 ειδών μανιτάρια, βρώσιμα λουλούδια και λάδι τρούφας, υποδειγματικά χυλωμένο και ζουμερό, κάθε του κουταλιά έβγαζε τρομερά αρώματα και δεν ήθελες να τελειώσει.
Κάπου εδώ προσγειώθηκε στο τραπέζι το sorbet λεμόνι για να μας προετοιμάσει για την αλλαγή στη γεύση. Θα προτιμούσα απλά ένα σφηνάκι sorbet, το scoop που ήρθε ήταν υπερβολικό.
Για την προβατίνα είχα μεγάλες προσδοκίες, άλλωστε αποτελεί πλέον το talk of the town σε όλες τις κουζίνες που ξέρουν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο το συγκεκριμένο είδος. Το μάτι λάτρεψε το πιάτο, το οποίο ήταν πίνακας ζωγραφικής, το στομάχι χάρηκε τα συνοδευτικά ειδικά τις baby πατάτες, τον πουρέ καπνιστής μελιτζάνας και τη σάλτσα με άρωμα κέδρου και κάπου εκεί τελείωσε η χαρά. Όση από την προβατίνα μπορέσαμε να φάμε είχε πολύ καλό ψήσιμο και γεύση, το μεγαλύτερο όμως κομμάτι της ήταν παχύ και λιπαρό και δεν τρωγόταν. Θεωρώ δεν έπρεπε καν να παραληφθεί από τον προμηθευτή.
Το κοτόπουλο που πήραμε έξτρα, ήταν μια πετυχημένη μπαλοτίνα σε κομμάτια, τρυφερή και ζουμερή, με τη σάλτσα τρούφας, το crumble βρώμης και τον άψογο σε υφή και παρουσίαση πουρέ πατάτας να το εκτοξεύουν. Δεν βρήκα λόγω ύπαρξης του pop corn.
Κλείσαμε με την εύγευστη αποδομημένη γαλατόπιτα, με τραγανό καραμελωμένο φύλλο που συνδυάστηκε τέλεια με το παγωτό με γεύση καραμέλα. Η κρέμα, γλυκιά και πετυχημένη anglaise.
Γλυκό παλιάς κοπής σε μοντέρνα εκτέλεση και η μπάρα σοκολάτας, με την βελούδινη mousse σοκολάτας να κλέβει την παράσταση.
Συνοδέψαμε με μαργαρίτα, αρωματική και τόσο όσο spicy, λίγο προσοχή χρειάζεται στο αλάτι του χείλους για να υπάρχει ισοκατανομή.
Οι τιμές είναι ανάλογες των πιάτων που δοκιμάζεις, σε καμία περίπτωση δεν ξεφεύγουν, η προσφορά δε του μενού που διακρίθηκε (30 ευρώ), ήταν χαμηλή.
Συνοψίζοντας το ‘’El Resto’’, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα, προσφέρει στους επισκέπτες του, ένα 2ωρο γευστικής εμπειρίας και εγκεφαλικής χαλάρωσης, σε κάνει δε να αισθάνεσαι μέρος ενός θεατρικού σκηνικού στο οποίο πρωταγωνιστής είσαι και εσύ.
Ελληνική δημιουργική κουζίνα με έμφαση στις πρώτες ύλες του βουνού των Κενταύρων και θέα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Η άψογη εξυπηρέτηση, η πηλιορείτικη εκλεπτυσμένη αισθητική στη διακόσμηση, σε πλήρη αρμονία με τη χαλαρότητα του χώρου και του χρόνου που θα το επισκεφτείς, σε κάνει να νοιώσεις όμορφα και να θες ένα repeat ή ένα refill. Πάντα συνδυάζοντας τις ίδιες ή και διαφορετικές γεύσεις ή απλά ένα χαλαρό cocktail, φλερτάροντας με φόντο το γαλάζιο της θάλασσας, το πράσινο του βουνού και την πέτρινη αρχιτεκτονική.
Έκρηξη γεύσεων με το καλωσόρισμα, το οποίο σε προδιαθέτει τι θα επακολουθήσει.
Δύο ταρτάκια μπουκιές εξαιρετικής ζύμης. Κλείνοντας τα μάτια γεύεσαι ανάλαφρες, εκφραστικές mousse λευκής ταραμοσαλάτας με χώμα ελιάς και μελιτζάνας με τουρσί μανιταριών.
Το ζυμωτό ψωμί χειροποίητο, ελάχιστα ποτισμένο με ελαιόλαδο και ρίγανη, έχει μόνο συμπληρωματικό ρόλο στο μενού. Θα μπορούσε βέβαια να δώσει το κάτι έξτρα, χωρίς αυτό να θεωρείται απαραίτητο.
Η χωριάτικη μύριζε μάνα γη. Το χώμα ελιάς μαζί με τα καπαρόμηλα έδιναν μια πικάντικη, ελαφριά πικρή γεύση που εξισορροπούσε με μαεστρία με τo τουρσί κρεμμυδιού και τα dots φέτας.
Ο μουσακάς αποτελεί τον ορισμό και το χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, του πόσο ένα Greek traditional food μπορεί να αναβαθμιστεί σε κάτι τελείως δημιουργικό. Crispy -τόσο όσο- chips μελιτζάνας, bechamel με τρούφα, αλλά το πιάτο απογειώνεται με την καπνιστή πατάτα. Πιάτο που στην τελευταία μπουκιά ζητάς κι άλλο.
Η χοιρινή γαλλικής κοπής είναι πίνακας ζωγραφικής. Άψογα ψημένη, τρυφερή και ζουμερή όσο δεν πάει, έδεσε άψογα με τη σάλτσα από porto χωρίς να ξεφύγει σε γλυκύτητα. Κυρίαρχο των συνοδευτικών το παστινάκι σε δύο υφές, κρέμα και chips. Τo τουρσί ξυνόμηλου και το σινάπι, απλά συμπλήρωναν την παλέτα.
Τα μοσχαρίσια μάγουλα με τη κρέμα πατάτας (mousselin), έλιωναν με το που τα ακουμπούσες. Ωραία γκλασαρισμένα τα baby καρότα, η σάλτσα ψητού είναι φούστα μπλούζα με το κομμάτι του κρέατος, τα βερίκοκα δεν δίνουν κάτι αλλά δεν είναι και της αρεσκείας μου.
Συνοδεύστε αν είναι γεύμα με ένα λευκό κρασί από μια καλή λίστα κρασιών σε νορμάλ τιμές, αν είναι δείπνο σίγουρα με ένα cocktail είτε κλασσικό είτε από αυτά που ‘’παίζουν’’ τελευταία με την χρήση ελληνικών αποσταγμάτων.
Οι τιμές είναι στα επίπεδα που πρέπει και δεν ξεφεύγουν. Άλλωστε το ‘’El resto’’ αποτελεί γεύσεων εμπειρία σίγουρα.
Είναι φορές σαν και αυτή, που νιώθεις ότι σε σέβονται, αισθάνεσαι τη ζεστασιά του χώρου, τρως πολύ καλές πρώτες ύλες, άρτια εκτελεσμένες, που τιμούν τη γεύση και τα αρώματα του ελληνικού γαστρονομικού χάρτη, και φεύγεις με ένα πλατύ χαμόγελο αφού το αποτέλεσμα έχει καλύψει το μάτι και τον ουρανίσκο και με την υπόσχεση στους οικείους σου ότι θα το επαναλάβετε.