Μυτιλήνη, μια αρχόντισσα στο νησί της αρμονίας
Μέσα από τα μάτια ενός επισκέπτη…..
Γράφει η Julie 05.
Είχα πάντα στο μυαλό μου ότι σε ένα νησί πας μόνο καλοκαίρι και ότι αυτή είναι η μόνη περίοδος του χρόνου, που αξίζει την επίσκεψη. Κάποιες φορές όμως έρχεται η ίδια η ζωή να σου δείξει είτε με καλό, είτε με σκληρό, είτε με διδακτικό, είτε ακόμη και, με έναν πιο εκκωφαντικό τρόπο, ότι οι πεποιθήσεις μας δεν είναι οι αλήθειες μας. Η ανατροπή που βίωσα στη ζωή μου έφερε ριζικές αλλαγές, βρέθηκα σε μια καινούρια δουλειά στην οποία με ενημέρωσαν ότι η θέση που μου προτάθηκε θα περιλαμβάνει ταξίδια στην επαρχία και συγκεκριμένα στη Μυτιλήνη.
Ωραία! αναφώνησα. Εννοείται ότι το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό ήταν ότι τους καλοκαιρινούς μήνες θα κάνω μπάνια στη θάλασσα, στον ελεύθερο χρόνο μου, και μια χαρά όλα. Φευ! ξαφνικά περνάει από το μυαλό μου ότι δεν είναι μόνο για καλοκαίρι, αλλά θα κάνω ταξίδια όλο τον χρόνο!!!!!
Μυτιλήνη; Νησί; Χειμώνας; Ζημιά…… και πάω τον Οκτώβρη, και πέφτω και σε αέρηδες, βροχές, νοτιάδες….. και να η καλή σου τον Δεκέμβρη, σαν τον Άγιο Βασίλη, να προσπαθεί να δαμάσει την ομπρέλα της μέσα στα 8 μποφόρ δίνοντας ταυτόχρονα μάχη με τη βροχή από την οποία, τελικά, δε γλίτωσε κανείς.
Κι όμως μέσα στην ημέρα ξεπροβάλει μέσα από τη συννεφιά, ένα, πραγματικά, υπέροχο χειμερινό τοπίο, λίγο μελαγχολικό, με τα αρχοντικά να δεσπόζουν, φέρνοντάς σου έναν αέρα πολύ διαφορετικό από εκείνον των οκτώ μποφόρ. Μια αύρα αλλιώτικη, φερμένη από τα απέναντι παράλια, για να μην ξεχνάς και να σέβεσαι ιστορίες, πολιτισμούς κι ανθρώπους για να καταλήξεις ότι, τελικά, η Μυτιλήνη είναι κάτι παραπάνω από μια πρωτεύουσα νησιού…
Αν και η πόλη έχει γίνει ευρέως γνωστή από τις προσφυγικές ροές που δέχτηκε τα τελευταία χρόνια, εν τούτοις είναι ένα νησί, που ακόμα και η προσφυγιά είναι κομμάτι του που το ζει ανά εκατονταετία. Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι και τα Παράλια, και δη η Σμύρνη όταν καιγόταν, η Μυτιλήνη ήταν πάντα ένα τόπος άρρηκτα συνδεδεμένος με την εισροή προσφύγων. Δεν έχασε όμως ούτε την ανθρωπιά της, ούτε την αρχοντιά της…
Παραμένει αγέρωχη σε όλες τις συνθήκες να θυμίζει ότι είναι η Αρχόντισσα Μυτιλήνη, αντλώντας δύναμη από τους φύλακες της, τον Άγιο Ραφαήλ και τον Ταξιάρχη…..
Το πόσα πολλά πράγματα μπορείς να κάνεις στο νησί, δε μας χωράει ολόκληρο βιβλίο για να τα περιγράψουμε. Καταρχήν, μέσα σε όλα, αν και φημίζεται για τις σαρδέλες της, μπορείς να γευτείς και θαλασσινά και κρεατικά, μαγειρεμένα ή στη σχάρα, χωρίς να σημαίνει ότι είναι γκουρμέ, αλλά τόσο οι πρώτες ύλες, όσο και η διαδικασία της μαγειρικής, εγγυάται ότι στην επιστροφή σου, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πληρώσεις υπέρβαρο από τα παραπανίσια κιλά!
Σε μια τυπικά βροχερή μέρα, η Προκυμαία έχει τη βρεγμένη χάρη της, και μπορείτε να την περπατήσετε, αρκεί να μην έχετε βγει από το κομμωτήριο. Αμαρτία είναι…
Αφού πάρετε έναν καφέ, ξεκινήστε να κάνετε βόλτα στο κέντρο, μέσα στα σοκάκια στην Ερμού. Επισκεφτείτε τον Άγιο Θεράποντα, τη μεγάλη εκκλησία με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική. Ο ίδιος αρχιτέκτονας έχτισε και την εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, στο Καγιάνι, λίγα χιλιόμετρα μακριά, όπου μπορείτε να πάτε για να αγναντέψετε το νησί από ψηλά, ειδικά το χειμερινό τοπίο. Το μέρος ορεινό και βραχώδες, εξ’ ού και το όνομα του: Καγιάνι. Στα Τούρκικα, Καγιάς ήταν ο βράχος. Όλα τελικά, εκτός από την εξήγηση τους, έχουν και μια προέλευση! Άμα έχει καθαρή ατμόσφαιρα, θα δείτε και τα απέναντι φώτα. Ειδυλλιακά, αν σκεφτεί κανείς ότι το μακριά μπορεί να γίνει τόσο κοντά.
Και φυσικά μείνετε για φαγητό. Πού; Στον Αντώνη. Αρκεί βέβαια να βρείτε τραπέζι, το μέρος είναι μικρό και πάντα γεμάτο, και όση διάθεση να έχει ο Κυρ Αντώνης να σας εξυπηρετήσει, πού να σε βάλει μάνα μου;
Από την άλλη πλευρά του λιμανιού, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, αν δε διαθέτετε αμάξι αλλά θέλετε να ρίξετε μια βουτιά, μπορείτε να αράξετε στην παραλία, ενώ τις απογευματινές ώρες μπορείτε να κάνετε έναν περίπατο στον ειδικά διαμορφωμένο δρόμο με κατεύθυνση προς το Κάστρο.
Εννοείται ότι το αποφεύγετε με αέρα, γιατί η βόλτα μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Για τους αθλητικούς τύπους, ο χώρος πίσω από το λιμάνι ενδείκνυται και για τρέξιμο, με ασφάλεια. Αν συνεχίσετε προς το Κάστρο, και είστε τίποτα πειναλέοι τύποι σαν τη γράφουσα, τότε κάντε μια στάση στο Ρεφενέ και φάτε θαλασσινά. Καλαμάρι ψητό μην ξεχάσετε να παραγγείλετε, σας έφαγα!!!!
Γενικότερα πάντως, το πού μπορείτε να φάτε, μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε σπαζοκεφαλιά, καθώς η Μυτιλήνη διαθέτει πολλά ωραία μέρη για φαγητό. Έχουν γίνει πολλές αναφορές για τα γαστρονομικά στέκια της, αλλά καλό είναι να τα εξερευνήσετε και μόνοι σας. Ό,τι όμως κι αν αποφασίσετε να γευτείτε, θα είναι μια εμπειρία.
Από κρεατικά, προτιμήστε αρνάκι σε όλες τις εκδοχές, χωρίς τα υπόλοιπα να υστερούν σε κάτι, ενώ από θαλασσινά προτιμήστε, απλά, τα πάντα όλα. Τα ορεκτικά τους και οι θαλασσινοί μεζέδες τους είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί, καθώς συνοδεύονται από μια ατέρμονη ποικιλία ούζου. Ακόμα και για εκείνους που δεν πίνουν, εδώ είναι σίγουρο ότι θα κάνουν μια εξαίρεση.
Στο λιμάνι πάντως καθίστε στο Απάγγιο, χειμώνα καλοκαίρι, ο Κύριος Στάθης είναι σταθερή αξία. Ιδιαίτερη μορφή από εκείνες τις σπάνιες που νιώθεις τυχερός που τον συνάντησες. Όσο για το τι θα φάτε; Απλά, τα πάντα!!!!
Και καλά χειμώνα παίρνεις τα βουνά, το καλοκαίρι με τις ζέστες, πού είναι και μεγάλο νησί, και δε θέλεις να απομακρυνθείς, αλλά θέλεις να κάνεις μια βουτιά αξιοπρεπή, μέσα σε καθαρά Αιγαιοπελαγίτικα νερά, τι κάνεις; Θα μείνεις στο λιμάνι; Επιλογές υπάρχουν ευτυχώς, χωρίς απαραίτητα να ξενιτευτείς, απλά κάποιες φορές οι ίδιοι οι δρόμοι είναι αυτοί που μετατρέπουν τις αποστάσεις, λες και πας Αθήνα-Χαλκίδα με διανυκτέρευση.
Εντάξει υπερβάλλω λίγο, αλλά τι να κάνεις που εκεί που λες να ευχαριστηθείς τη διαδρομή μέσα από τα πεύκα και τις ελιές, σου έρχεται να ρίξεις και μια γυροβολιά τσιφτετέλι, από τη γείτονα χώρα που πιάνει τα πάντα, ενώ είσαι επί ελληνικού εδάφους, αλλά σήμα γιοκ! Για αρχή σταματήστε μετά το αεροδρόμιο σε ένα από τα τρία συνεχόμενα beach bar στα αριστερά του δρόμου. Αν μείνετε πάνω από τρεις ώρες, κάντε αίτηση για δουλειά στον πύργο ελέγχου, γιατί θα έχετε μάθει το πρόγραμμα όλων των πτήσεων από και προς το νησί! Τρέμε πιλότε!
Αν πάλι θέλετε την ησυχία σας, τότε συνεχίστε όπως πάει ο δρόμος, σιγά σιγά και με σύνεση, και μετά από επτά χιλιόμετρα στον κυκλικό κόμβο που θα συναντήσετε , με μια ελιά στη μέση, που αρνήθηκαν, προφανώς, οι τοπικοί φορείς να κόψουν, κάντε αριστερά και κατευθυνθείτε στην παραλία της Χαραμίδας.
Τρία beach bar κι εδώ, προφανώς γιατί αν ήταν δύο θα προσομοίαζαν τους Χιώτες που πάνε δυο δυο και δε λέει. Η παραλία είναι αμμουδερή, με λίγες πέτρες στην αρχή, ενώ βαθαίνει σταδιακά.
Αν σε εκείνον τον κυκλικό κόμβο προχωρήσετε άλλα τρία χιλιόμετρα, τότε θα προσεγγίσετε τον Άγιο Ερμογένη. Πρόκειται για ένα μικρό πευκόφυτο κόλπο, με λίγες ξαπλώστρες και μία ταβέρνα, η οποία κλείνει κατά τις επτά. Στο λόφο πάνω από την παραλία δεσπόζει το ομώνυμο εκκλησάκι, ενώ η θάλασσα έχει άμμο και καταγάλανα νερά. Μια επίσκεψη μέχρι εκεί αξίζει τον κόπο, κι ας ακούσετε ό,τι υπάρχει σε ανατολίτικο ρυθμό και βάλε.
Τελικά κλείνοντας, από όπου και αν τη δεις, είτε από ψηλά με τον πλούτο της και τα ελαιόδεντρα της, είτε από το βυθό της, που είναι πλούσιος και βγάζει υπέροχα ψάρια, καταλήγεις σε ένα συμπέρασμα- μονόδρομο….
Ότι η Μυτιλήνη, δεν είναι απλά μια νησιώτικη πόλη…. Για όποια χρονική περίοδο, σας δοθεί η ευκαιρία να ταξιδέψετε προς τα εκεί, απλά αρπάξτε την! Και αν δε σας δοθεί η ευκαιρία, τότε δημιουργήστε εσείς μια.
