Η αλήθεια είναι ότι τον Μαραθώνα τον έχω συνδέσει με θαλασσινά. Και επειδή γνωρίζω που θα φάω και δεν θα με φάνε, έχω φάει πολύ καλά. Κρέας καλό είχε στο φράγμα αλλά όχι τώρα πολύ παλιότερα, διότι η after covid period έφερε πολλές παθογένειες στο προσκήνιο.
Η πρόταση που έπεσε από τον brother, παρότι τον εμπιστεύομαι, με έβαλε σε σκέψεις.
Επειδή χατίρια δεν χαλάω, ξεκινήσαμε για το ταξίδι στα παλιά του γνώριμα λημέρια. Το ‘’gia fagaki’’ αποτελεί σχετικά νέα άφιξη εντός της μικρής πλατείας που περιστοιχίζεται από ψαρομάγαζα. Εκεί που λες που πάμε τώρα για κρέας, ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου τη μεγάλη ψησταριά που ζεσταίνεται να παραλάβει τις σούβλες. Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε σχετικά νωρίς και σούβλες δεν δοκιμάσαμε.
Τον χώρο θα τον χαρακτήριζα μοντέρνο αλλά περισσότερο γέρνει -παρά τις όποιες πινελιές- προς χώρο ταχυφαγίου. Μεγάλος, ευρύχωρος, στα άσπρα ντυμένος, με κάποια δείγματα ανθέων και φυτών, plexiglass στην μπροστινή πλευρά, μεγάλη και άνετη ψησταριά για την ευκολία του ψήστη, μεγάλο και καθαρό εσωτερικό. Large σε όλα του.
Μας εξυπηρέτησαν 2-3 σερβιτόροι ανάλογα ποιος έπεφτε μπροστά μας. Εδώ θα πρέπει να βρουν τα πατήματά τους για να ρολάρει μόνο του το σύστημα. Δυσκολευτήκαμε για το refill των ποτών, ψάχναμε για ώρα να πληρώσουμε, κάποιες πληροφορίες ήταν άστοχες. Κατά τα άλλα, ενημερωθήκαμε για τα πιάτα που δεν υπάρχουν και για τις ιδιαίτερες σάλτσες των κρεάτων.
Το ψωμί το ζητήσαμε ψημένο ενώ μπορούσε να το προτείνει ο σερβιτόρος. Ήρθε δε σκέτο, ενώ στον κατάλογο η περιγραφή είχε ελαιόλαδο και ελιές. Δεν ξεκινήσαμε καλά σκέφτηκα, αλλά συνέχισα χωρίς προκατάληψη. Ζήλεψα την σαλάτα με απάκι. Δεν υπήρχε λόγω εποχής!!! Εδώ έφαγα κλωτσιά από τον αδερφό μου για να μην μιλήσω.
Αντ’ αυτής πήραμε την παραδοσιακή χωριάτικη με το κουλούρι Θεσσαλονίκης. Έχοντας μια φοβερή εικόνα σαλάτας που περιέχει τη λέξη κουλούρι είχα μεγάλες προσδοκίες. Αμ’ δε. Φρέσκα τα υλικά δεν λέω και σχετικά πλούσια σε ποσότητα, δεν έχω παράπονο, αλλά το κουλούρι ολόκληρο από πάνω σα φωτοστέφανο. Νομίζω δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να ανεβάσεις επίπεδο μια απλή σαλάτα χρησιμοποιώντας κουλούρι.
Τα sticks κολοκυθιού ήρθαν τραγανά και σωστά κομμένα και τηγανισμένα, σωστά αρωματισμένα με δυόσμο, το δε ντιπ γιαουρτιού έδωσε όση δροσιά απαιτούνταν.
Ωραία η κίνηση με την τριλογία των αλοιφών. Ξεχώριζε η σπιρτόζικη μελιτζανοσαλάτα χωρίς να αφήνει πολύ πίσω, ούτε το δροσερό τζατζίκι αλλά ούτε και την ελαφρώς spicy τυροκαυτερή. Αν θα άλλαζα κάτι, θα ήταν ψημένο και λαδωμένο ψωμί αντί για πίτες.
Εκείνο το πιάτο που ξεχώριζε μακράν ήταν οι τυροκροκέτες. Απίθανη μίξη γλυκού και αλμυρού τυριού άψογα παναρισμένη, διάσπαρτος φρέσκος μαιντανός, πειραγμένη sauce με βάση τη μαγιονέζα και στην κορυφή κομματάκια chorizo. Must eat.
Εξαιρετικό και το λουκάνικο από κομμάτι black angus με συνοδεία μόνο λάχανου και λεμονιού για να μην του κλέψουν τη δόξα.
Τέλος κλείσαμε με tomahawk ή τέλος πάντων μια ζουμερή μπριζόλα από το κομμάτι του κρέατος που βγάζει rib eye και tomahawk. Έχω ξαναπεί πως είναι η συγκεκριμένη κοπή οπότε δεν θα επανέλθω στην περιγραφή της. Ζουμερό το κομμάτι, σωστά ψημένο με χοντρό αλάτι στο πλάι, σωστή η σάλτσα με βάση το θυμάρι και ωραία παρουσίαση στο χάλκινο μπρίκι, αλλά όχι tomahawk.
Με αυτά και μ’ αυτά ήρθε η ώρα να φύγουμε. Αφού μπορέσαμε να βρούμε τον σερβιτόρο, η τιμή (25 περίπου pp) ήταν πολύ καλή για αυτά που φάγαμε και ήπιαμε. Μου έχουν μείνει οι οπτικά απίθανες σούβλες οπότε σίγουρα θα επανέλθω.
Η προσπάθεια του ‘’gia fagaki’’ σίγουρα γέρνει προς το θετικό. Χρειάζεται κάποιες πινελιές όμως για να μπορέσει να διατηρηθεί και να γίνει σημείο επίσκεψης σε μια περιοχή που κυρίαρχο είναι το ψάρι.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Η αλήθεια είναι ότι τον Μαραθώνα τον έχω συνδέσει με θαλασσινά. Και επειδή γνωρίζω που θα φάω και δεν θα με φάνε, έχω φάει πολύ καλά. Κρέας καλό είχε στο φράγμα αλλά όχι τώρα πολύ παλιότερα, διότι η after covid period έφερε πολλές παθογένειες στο προσκήνιο.
Η πρόταση που έπεσε από τον brother, παρότι τον εμπιστεύομαι, με έβαλε σε σκέψεις.
Επειδή χατίρια δεν χαλάω, ξεκινήσαμε για το ταξίδι στα παλιά του γνώριμα λημέρια. Το ‘’gia fagaki’’ αποτελεί σχετικά νέα άφιξη εντός της μικρής πλατείας που περιστοιχίζεται από ψαρομάγαζα. Εκεί που λες που πάμε τώρα για κρέας, ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου τη μεγάλη ψησταριά που ζεσταίνεται να παραλάβει τις σούβλες. Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε σχετικά νωρίς και σούβλες δεν δοκιμάσαμε.
Τον χώρο θα τον χαρακτήριζα μοντέρνο αλλά περισσότερο γέρνει -παρά τις όποιες πινελιές- προς χώρο ταχυφαγίου. Μεγάλος, ευρύχωρος, στα άσπρα ντυμένος, με κάποια δείγματα ανθέων και φυτών, plexiglass στην μπροστινή πλευρά, μεγάλη και άνετη ψησταριά για την ευκολία του ψήστη, μεγάλο και καθαρό εσωτερικό. Large σε όλα του.
Μας εξυπηρέτησαν 2-3 σερβιτόροι ανάλογα ποιος έπεφτε μπροστά μας. Εδώ θα πρέπει να βρουν τα πατήματά τους για να ρολάρει μόνο του το σύστημα. Δυσκολευτήκαμε για το refill των ποτών, ψάχναμε για ώρα να πληρώσουμε, κάποιες πληροφορίες ήταν άστοχες. Κατά τα άλλα, ενημερωθήκαμε για τα πιάτα που δεν υπάρχουν και για τις ιδιαίτερες σάλτσες των κρεάτων.
Το ψωμί το ζητήσαμε ψημένο ενώ μπορούσε να το προτείνει ο σερβιτόρος. Ήρθε δε σκέτο, ενώ στον κατάλογο η περιγραφή είχε ελαιόλαδο και ελιές. Δεν ξεκινήσαμε καλά σκέφτηκα, αλλά συνέχισα χωρίς προκατάληψη. Ζήλεψα την σαλάτα με απάκι. Δεν υπήρχε λόγω εποχής!!! Εδώ έφαγα κλωτσιά από τον αδερφό μου για να μην μιλήσω.
Αντ’ αυτής πήραμε την παραδοσιακή χωριάτικη με το κουλούρι Θεσσαλονίκης. Έχοντας μια φοβερή εικόνα σαλάτας που περιέχει τη λέξη κουλούρι είχα μεγάλες προσδοκίες. Αμ’ δε. Φρέσκα τα υλικά δεν λέω και σχετικά πλούσια σε ποσότητα, δεν έχω παράπονο, αλλά το κουλούρι ολόκληρο από πάνω σα φωτοστέφανο. Νομίζω δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να ανεβάσεις επίπεδο μια απλή σαλάτα χρησιμοποιώντας κουλούρι.
Τα sticks κολοκυθιού ήρθαν τραγανά και σωστά κομμένα και τηγανισμένα, σωστά αρωματισμένα με δυόσμο, το δε ντιπ γιαουρτιού έδωσε όση δροσιά απαιτούνταν.
Ωραία η κίνηση με την τριλογία των αλοιφών. Ξεχώριζε η σπιρτόζικη μελιτζανοσαλάτα χωρίς να αφήνει πολύ πίσω, ούτε το δροσερό τζατζίκι αλλά ούτε και την ελαφρώς spicy τυροκαυτερή. Αν θα άλλαζα κάτι, θα ήταν ψημένο και λαδωμένο ψωμί αντί για πίτες.
Εκείνο το πιάτο που ξεχώριζε μακράν ήταν οι τυροκροκέτες. Απίθανη μίξη γλυκού και αλμυρού τυριού άψογα παναρισμένη, διάσπαρτος φρέσκος μαιντανός, πειραγμένη sauce με βάση τη μαγιονέζα και στην κορυφή κομματάκια chorizo. Must eat.
Εξαιρετικό και το λουκάνικο από κομμάτι black angus με συνοδεία μόνο λάχανου και λεμονιού για να μην του κλέψουν τη δόξα.
Τέλος κλείσαμε με tomahawk ή τέλος πάντων μια ζουμερή μπριζόλα από το κομμάτι του κρέατος που βγάζει rib eye και tomahawk. Έχω ξαναπεί πως είναι η συγκεκριμένη κοπή οπότε δεν θα επανέλθω στην περιγραφή της. Ζουμερό το κομμάτι, σωστά ψημένο με χοντρό αλάτι στο πλάι, σωστή η σάλτσα με βάση το θυμάρι και ωραία παρουσίαση στο χάλκινο μπρίκι, αλλά όχι tomahawk.
Με αυτά και μ’ αυτά ήρθε η ώρα να φύγουμε. Αφού μπορέσαμε να βρούμε τον σερβιτόρο, η τιμή (25 περίπου pp) ήταν πολύ καλή για αυτά που φάγαμε και ήπιαμε. Μου έχουν μείνει οι οπτικά απίθανες σούβλες οπότε σίγουρα θα επανέλθω.
Η προσπάθεια του ‘’gia fagaki’’ σίγουρα γέρνει προς το θετικό. Χρειάζεται κάποιες πινελιές όμως για να μπορέσει να διατηρηθεί και να γίνει σημείο επίσκεψης σε μια περιοχή που κυρίαρχο είναι το ψάρι.