Σάββατο νωρίς το βράδυ και μετά από παιχνίδι της Volleyleague γυναικών μεταξύ Αιγάλεω-Παναθηναϊκός, αποφασίσαμε να δειπνήσουμε στα πέριξ. Τρόπος του λέγειν πέριξ γιατί googlαρα μέχρι και για ταβέρνες στην Μάνδρα. Από τις περιοχές μεταξύ Αιγάλεω, Ίλιον, Πετρούπολη και Μάνδρας, επιλεξάμε το Περιστέρι. Για να ακριβολογώ, πρώτα τηλεφώνησα στην Κοκόνα στο Ίλιον που ειναι τσεκαρισμένη πρόταση του Instagram και μου τα μάσαγαν όταν ζήτησα να κλείσω τραπέζι. Ανέβαλα και τον Χρήστο Ρήγαλο με τα παϊδάκια του για επόμενη έξοδο και τελικά ψηφίσαμε ιταλικά.
Η επιλογή για το Matina δεν ήταν στοχευμένη, θα προτιμούσα μικρούς μεζέδες ή θα εμπιστευόμουν κάποιο άλλο ιταλικό που είχα δοκιμάσει αρκετά παλαιότερα.Σαν κλασικός αναποφάσιστος που είμαι λόγω των αμέτρητων επιλογών, άφησα κάμποση ώρα να περάσει και τελικά καταλήξαμε στο Matina.
Το Matina αριθμεί 41-42 έτη στον γαστρονομικό χάρτη της περιοχής και πιθανότατα θα λειτουργεί για πολλά ακόμη. Επισημαίνει τη συνεργασία με την εταιρία ζυμαρικών De Cecco και ενημερώνει την απευθείας προμήθειά τους από το εργοστάσιο.
Ο χώρος είναι πολιτισμένος και με άνετη διάταξη μεταξύ των τραπεζιών, χωρίς να υπάρχει κάτι πολύ extreme. Ωραία, άνετα ξύλινα τραπεζοκαθίσματα, σουπλά (χωρίς να είναι κακό αυτό) και όχι τραπεζομάντηλο. Στο κέντρο του καταστήματος δεσπόζουν οι φούρνοι όπου το πολυάριθμο προσωπικό προετοιμάζει το φαγητό. Καθαρές τουαλέτες στον επάνω όροφο, φάουλ κατ’ εμέ γιατί στο ακριβώς διπλανό τραπέζι δειπνούσε νεαρή κοπέλα με κινητικά προβλήματα. Έτυχε να διαβάζω και το άρθρο στην ιστοσελίδα μας για τα ΑΜΕΑ ακριβώς την ίδια ημέρα και όντως με έβαλε σε σκέψεις ότι πρέπει να γίνουμε όλοι (ακόμη περισσότερο) πιο ευαισθητοποιήμενοι.
Η εξυπηρέτηση ήταν καλή. Μας έδωσαν τη δυνατότητα επιλογής τραπεζιού, μελετήσαμε με την ησυχία μας τον κατάλογο, ενώ στο τέλος μας έκαναν πακέτο το φαγητό που περίσσεψε. Τυπικά ευγενικοί χωρίς πολλά πολλά. Δεν μας προβλημάτισαν για το παραμικρό.
Οι επιλογές του καταλόγου ποικίλες χωρίς κάτι το τόσο extreme. Σαλάτες, ορεκτικά, πίτσες, ζυμαρικά, ριζότι, κάποια γλυκά αλλά και κρεατικά (μπιφτέκι, κοτόπουλο, ψαρονέφρι, σπαλομπριζόλα). Τα κρεατικά σερβίρονται με πατάτες τηγανητές αλλά υπάρχει η δυνατότητα επιλογής με ζυμαρικά, ρύζι ή ψητά λαχανικά με μια μικρή επιβάρυνση. Προσφέρουν χύμα κρασί αλλά και εμφιαλωμένα. Στην στήλη των ζυμαρικών σημειώνονται το προτεινόμενο είδος σε σχέση με τη σάλτσα τους.
Η παραγγελία μας ήταν η εξής:
– Αρχικά καταφθάνουν στρογγυλά ψωμάκια δικής τους ζύμωσης, καυτά-καυτά! Πραγματικά πολύ νόστιμα και χρήσιμα κατά τη διάρκεια του δείπνου μας. Τρομερή κόρα, καμία σχέση με τα βιομηχανοποιημένα. Η λευκή σως σε ένα μπολάκι μεσαίου μεγέθους δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο σε γεύση παρόλα αυτά το ψωμάκι της έδινε λόγο ύπαρξης.
– Ροζέ κρασί στα 6 ευρώ/500 μλ. Ευπαρουσίαστο σε όμορφη μποτίλια και ευκολόπιοτο χωρίς την παραμικρή ζαλάδα.
– Foccacia, στα 9 ευρώ. Ιταλικό ψωμί από βιολογικό αλεύρι με δενδρολίβανο και αλάτι. Σερβίρεται με ποικιλία τυριών και αλλαντικών. Θεωρητικά θα έπρεπε να ήταν η πρωταγωνίστρια του πιάτου. Πρακτικά, περισσότερο μου έμοιαζε ως συνοδευτικό των αλλαντικοτυριών. Σχετικά νόστιμο αν και του έλειπε η ένταση του αλατιού. Η παρουσίαση ήταν σχεδόν σα να έχω τοποθετήσει σε ένα πιάτο υλικά του μπουφέ. Ελιές, πεπερόνι, προσούτο κότο, blue cheese, κάποιο ουδέτερο τυρί και 1-2 ακόμη υλικά. Αν θέλετε να συνοδεύσετε το κρασί σας είναι αξιοπρεπής επιλογή, ώστε να μην το πιείτε ξεροσφύρι.
– Forbito, στα 7.5 ευρώ. Δεματάκια ρικότας από φύλλο κρούστας ψημένα στη σχάρα με ψιλοκομμένα ντοματίνια και σκόρδο. Λανθασμένη περιγραφή γιατί δοκιμάσαμε ένα ορθογώνιο κομμάτι με κρατσανιστό φύλλο που καλυπτόταν από ψιλοκομμένες ντομάτες και τριμμένο τυρί στην κορυφή. Υπήρξε διαφωνία στο γευστικό κομμάτι, εγώ το βρήκα αξιοπρεπές, ενώ η γυναίκα μου θεώρησε ότι άφηνε πικρή επίγευση λόγω υπερβολικής ποσότητας λαδιού. Αν και το τυρί έχει ουδέτερη γεύση, στην προκειμένη περίπτωση συνδυάστηκε μια χαρά με τις ντομάτες και το πιο αλμυρό τριμμένο τυρί.
– Πένες con carne, στα 10 ευρώ. Σάλτσα ντομάτας, μοτσαρέλα, ζουμερά κεφτεδάκια, κομμάτια μελιτζάνας και παρμεζάνα. Σίγουρα δεν με ικανοποίησαν ιδιαίτερα, κυρίως λόγω της άνευρης σάλτσας. Σα να υπήρξε ελάχιστη επεξεργασία. Η μελιτζάνα δεν με προβλημάτισε παραδόξως. Τα κεφτεδάκια όμως ήταν αρκετά ζουμερά και γευστικά!
– Ριζότο Italian, στα 10 ευρώ. Οπτικά φαινόταν πνιγμένο στην κρέμα γάλακτος. Γευστικά όμως ήταν αρκετά νόστιμο, χωρίς να είναι έντονα σε γεύση τα μανιτάρια. Το κοτόπουλο ήταν ζουμερό και ευχάριστο! Το μπέϊκον ήταν διακριτικό στη γεύση, χωρίς να υπερκαλύπτει τα βασικά υλικά.
– New York cheesecake, στα 5 ευρώ. Στον κατάλογο των γλυκών δεν υπήρξε κάποια επιλογή που να ενθουσιάσει, οπότε καταλήξαμε σε αυτό. Πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη και με βάση πάστα Φλώρα, για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα κάποια διαφορά. Στα συστατικά της γέμισης αναγράφεται το βύσσινο, ήταν όμως τόσο συμπαγές και λίγο σε ποσότητα που δεν μας έκανε να αισθανθούμε κάποια ιδιαίτερη γεύση, πόσο μάλλον το τυρί. Ποσοτικά, ήταν οριακό κομμάτι σε σχέση με την τιμή του.
Συνολικά, πληρώσαμε ακριβώς 50 ευρώ.
Συμπερασματικά, το Matina είναι μια διαχρονική επιλογή της περιοχής με τιμές χαμηλότερες από άλλα της ιδίας κατηγορίας που αυτό όμως αντικατοπτρίζεται και στην ποιότητά του. Κατά την άποψή μου έχει περιθώρια βελτίωσης και θα έδινα μια ευκαιρία στο μέλλον, ώστε να εξετάσω τις πίτσες του.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Σάββατο νωρίς το βράδυ και μετά από παιχνίδι της Volleyleague γυναικών μεταξύ Αιγάλεω-Παναθηναϊκός, αποφασίσαμε να δειπνήσουμε στα πέριξ. Τρόπος του λέγειν πέριξ γιατί googlαρα μέχρι και για ταβέρνες στην Μάνδρα. Από τις περιοχές μεταξύ Αιγάλεω, Ίλιον, Πετρούπολη και Μάνδρας, επιλεξάμε το Περιστέρι. Για να ακριβολογώ, πρώτα τηλεφώνησα στην Κοκόνα στο Ίλιον που ειναι τσεκαρισμένη πρόταση του Instagram και μου τα μάσαγαν όταν ζήτησα να κλείσω τραπέζι. Ανέβαλα και τον Χρήστο Ρήγαλο με τα παϊδάκια του για επόμενη έξοδο και τελικά ψηφίσαμε ιταλικά.
Η επιλογή για το Matina δεν ήταν στοχευμένη, θα προτιμούσα μικρούς μεζέδες ή θα εμπιστευόμουν κάποιο άλλο ιταλικό που είχα δοκιμάσει αρκετά παλαιότερα.Σαν κλασικός αναποφάσιστος που είμαι λόγω των αμέτρητων επιλογών, άφησα κάμποση ώρα να περάσει και τελικά καταλήξαμε στο Matina.
Το Matina αριθμεί 41-42 έτη στον γαστρονομικό χάρτη της περιοχής και πιθανότατα θα λειτουργεί για πολλά ακόμη. Επισημαίνει τη συνεργασία με την εταιρία ζυμαρικών De Cecco και ενημερώνει την απευθείας προμήθειά τους από το εργοστάσιο.
Ο χώρος είναι πολιτισμένος και με άνετη διάταξη μεταξύ των τραπεζιών, χωρίς να υπάρχει κάτι πολύ extreme. Ωραία, άνετα ξύλινα τραπεζοκαθίσματα, σουπλά (χωρίς να είναι κακό αυτό) και όχι τραπεζομάντηλο. Στο κέντρο του καταστήματος δεσπόζουν οι φούρνοι όπου το πολυάριθμο προσωπικό προετοιμάζει το φαγητό. Καθαρές τουαλέτες στον επάνω όροφο, φάουλ κατ’ εμέ γιατί στο ακριβώς διπλανό τραπέζι δειπνούσε νεαρή κοπέλα με κινητικά προβλήματα. Έτυχε να διαβάζω και το άρθρο στην ιστοσελίδα μας για τα ΑΜΕΑ ακριβώς την ίδια ημέρα και όντως με έβαλε σε σκέψεις ότι πρέπει να γίνουμε όλοι (ακόμη περισσότερο) πιο ευαισθητοποιήμενοι.
Η εξυπηρέτηση ήταν καλή. Μας έδωσαν τη δυνατότητα επιλογής τραπεζιού, μελετήσαμε με την ησυχία μας τον κατάλογο, ενώ στο τέλος μας έκαναν πακέτο το φαγητό που περίσσεψε. Τυπικά ευγενικοί χωρίς πολλά πολλά. Δεν μας προβλημάτισαν για το παραμικρό.
Οι επιλογές του καταλόγου ποικίλες χωρίς κάτι το τόσο extreme. Σαλάτες, ορεκτικά, πίτσες, ζυμαρικά, ριζότι, κάποια γλυκά αλλά και κρεατικά (μπιφτέκι, κοτόπουλο, ψαρονέφρι, σπαλομπριζόλα). Τα κρεατικά σερβίρονται με πατάτες τηγανητές αλλά υπάρχει η δυνατότητα επιλογής με ζυμαρικά, ρύζι ή ψητά λαχανικά με μια μικρή επιβάρυνση. Προσφέρουν χύμα κρασί αλλά και εμφιαλωμένα. Στην στήλη των ζυμαρικών σημειώνονται το προτεινόμενο είδος σε σχέση με τη σάλτσα τους.
Η παραγγελία μας ήταν η εξής:
– Αρχικά καταφθάνουν στρογγυλά ψωμάκια δικής τους ζύμωσης, καυτά-καυτά! Πραγματικά πολύ νόστιμα και χρήσιμα κατά τη διάρκεια του δείπνου μας. Τρομερή κόρα, καμία σχέση με τα βιομηχανοποιημένα. Η λευκή σως σε ένα μπολάκι μεσαίου μεγέθους δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο σε γεύση παρόλα αυτά το ψωμάκι της έδινε λόγο ύπαρξης.
– Ροζέ κρασί στα 6 ευρώ/500 μλ. Ευπαρουσίαστο σε όμορφη μποτίλια και ευκολόπιοτο χωρίς την παραμικρή ζαλάδα.
– Foccacia, στα 9 ευρώ. Ιταλικό ψωμί από βιολογικό αλεύρι με δενδρολίβανο και αλάτι. Σερβίρεται με ποικιλία τυριών και αλλαντικών. Θεωρητικά θα έπρεπε να ήταν η πρωταγωνίστρια του πιάτου. Πρακτικά, περισσότερο μου έμοιαζε ως συνοδευτικό των αλλαντικοτυριών. Σχετικά νόστιμο αν και του έλειπε η ένταση του αλατιού. Η παρουσίαση ήταν σχεδόν σα να έχω τοποθετήσει σε ένα πιάτο υλικά του μπουφέ. Ελιές, πεπερόνι, προσούτο κότο, blue cheese, κάποιο ουδέτερο τυρί και 1-2 ακόμη υλικά. Αν θέλετε να συνοδεύσετε το κρασί σας είναι αξιοπρεπής επιλογή, ώστε να μην το πιείτε ξεροσφύρι.
– Forbito, στα 7.5 ευρώ. Δεματάκια ρικότας από φύλλο κρούστας ψημένα στη σχάρα με ψιλοκομμένα ντοματίνια και σκόρδο. Λανθασμένη περιγραφή γιατί δοκιμάσαμε ένα ορθογώνιο κομμάτι με κρατσανιστό φύλλο που καλυπτόταν από ψιλοκομμένες ντομάτες και τριμμένο τυρί στην κορυφή. Υπήρξε διαφωνία στο γευστικό κομμάτι, εγώ το βρήκα αξιοπρεπές, ενώ η γυναίκα μου θεώρησε ότι άφηνε πικρή επίγευση λόγω υπερβολικής ποσότητας λαδιού. Αν και το τυρί έχει ουδέτερη γεύση, στην προκειμένη περίπτωση συνδυάστηκε μια χαρά με τις ντομάτες και το πιο αλμυρό τριμμένο τυρί.
– Πένες con carne, στα 10 ευρώ. Σάλτσα ντομάτας, μοτσαρέλα, ζουμερά κεφτεδάκια, κομμάτια μελιτζάνας και παρμεζάνα. Σίγουρα δεν με ικανοποίησαν ιδιαίτερα, κυρίως λόγω της άνευρης σάλτσας. Σα να υπήρξε ελάχιστη επεξεργασία. Η μελιτζάνα δεν με προβλημάτισε παραδόξως. Τα κεφτεδάκια όμως ήταν αρκετά ζουμερά και γευστικά!
– Ριζότο Italian, στα 10 ευρώ. Οπτικά φαινόταν πνιγμένο στην κρέμα γάλακτος. Γευστικά όμως ήταν αρκετά νόστιμο, χωρίς να είναι έντονα σε γεύση τα μανιτάρια. Το κοτόπουλο ήταν ζουμερό και ευχάριστο! Το μπέϊκον ήταν διακριτικό στη γεύση, χωρίς να υπερκαλύπτει τα βασικά υλικά.
– New York cheesecake, στα 5 ευρώ. Στον κατάλογο των γλυκών δεν υπήρξε κάποια επιλογή που να ενθουσιάσει, οπότε καταλήξαμε σε αυτό. Πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη και με βάση πάστα Φλώρα, για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα κάποια διαφορά. Στα συστατικά της γέμισης αναγράφεται το βύσσινο, ήταν όμως τόσο συμπαγές και λίγο σε ποσότητα που δεν μας έκανε να αισθανθούμε κάποια ιδιαίτερη γεύση, πόσο μάλλον το τυρί. Ποσοτικά, ήταν οριακό κομμάτι σε σχέση με την τιμή του.
Συνολικά, πληρώσαμε ακριβώς 50 ευρώ.
Συμπερασματικά, το Matina είναι μια διαχρονική επιλογή της περιοχής με τιμές χαμηλότερες από άλλα της ιδίας κατηγορίας που αυτό όμως αντικατοπτρίζεται και στην ποιότητά του. Κατά την άποψή μου έχει περιθώρια βελτίωσης και θα έδινα μια ευκαιρία στο μέλλον, ώστε να εξετάσω τις πίτσες του.