Είναι μερικά πράγματα που διατηρούν την αίγλη και το μεγαλείο τους, ακόμα και πολύ μετά την κατάπτωση τους: τα νέα μοντέλα Yaris, ο καπιταλισμός, το αβοκάντο toast… και οι ταβέρνες στη Σταμάτα. Άμα ρωτήσεις 100 Αθηναίους τη γνώμη τους θα σου πουν για τα φοβερα πεϊνιρλί της Δροσιάς και τα ανυπέρβλητα κοψίδια της Σταμάτας. Ναι καλά, φάε κάτι πριν έρθεις, γιατί η γλαροσουπα δεν φτάνει για όλους.
Όπως οι περισσότερες της περιοχής, έτσι και ο Κόκκαλης, διατηρεί το όνομα, το πρεστίζ και την εντοπιότητα, αλλά το φαγητό του έχει προ πολλού πάψει να είναι αυτό που διατηρούμε στη μνήμη μας με αγωνία και λαχτάρα. Επειδή, όμως, και οι υπόλοιπες της περιοχής έχουν κατά κανόνα πάρει την κατιούσα, πέσαμε στην ανάγκη του ένα βράδυ Τετάρτης. Έτσι βρεθήκαμε το τρίο Στουντζες, μπαμ, μπαμπάς και μπεμπα στα τραπεζάκια του κοντά στο τζάκι, να παραγγέλνουμε τον μισό κατάλογο γιατί ο μπαμπάς είναι του πλουραλισμού, και να ανακαλύπτουμε ποσο η κρίση δίνει δικαιολογίες στον μέσο μαγαζάτορα να κάνει την ποιότητα βετεξ για να επιβιώσει η επιχείρηση του.
Το σέρβις είναι με το ζόρι παντρειά. Ένας σερβιτόρος, μάλλον ιδιοκτήτης, με την αντίληψη του «Άμα θέλετε, δε μας κάνετε και χάρη», πήρε παραγγελια ανάμεσα σε μουγκρητά, και αμέσως μετά εξαφανίστηκε δια παντός. Μόνο τα πιάτα έφερνε, όταν έβγαιναν από την κουζίνα, και δεν μας ξαναπλησιασε. Μάλλον του είπαν ότι έχουμε λέπρα. Βέβαια, είμαστε και μείς αχάριστοι, θα μπορούσε να τα πετάει σαν φρισμπι προς τη γενική κατεύθυνση μας, ελπίζοντας ότι θα τα πιάσουμε στον αέρα. Ακόμα και όταν θελήσαμε να φύγουμε, τον κυνηγήσαμε στα άδυτα του μαγαζιού και, η επική απάντηση του στο αίτημα μας για πακετάρισμα του φαγητού που έμεινε ήταν να μας δώσουν ένα κουτί και ένα αλουμινόχαρτο. Ευτυχώς, δεν μας κάλεσαν στην κουζίνα να ψήσουμε κιόλας.
Το φαγητό ορίζεται ως «το ξανατρωγα εθελοντικά μόνο σε τραπέζι γάμου». Η σαλάτα, χωριάτικη κλασσικη, ήταν το καλύτερο πιάτο που ήρθε, και αυτό λέει παρά πολλά για την κουζίνα τους. Τεράστια μερίδα, με ωραία φέτα. Δεν ξέρω τι παραπάνω να πω, χωριάτικη είναι, αν δεν την πετύχεις και αυτή κλεις’το και άνοιξε προποτζιδικο. Πατάτες τηγανίτες που δεν επιδέχονται περιγραφής, πέρα από το ότι είναι σπιτικές και όχι ιδιαίτερα τραγανές και μακράν τα χειρότερα τηγανητά κολοκυθάκια που έχουν φτιάχνει ποτε στην ανθρώπινη ιστορία, ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι, επειδή είναι το αγαπημένο μου πιάτο στις ταβέρνες, έχω ήδη αρκετά χαμηλά στάνταρ. Ήταν σαχλά, μαλακά, λαδοπιωμενα, με την πιο χάλια κρουστά που έχω συναντήσει ποτε και μπόνους πόντους γιατί το λάδι στο οποιο είχαν τηγανιστεί ήταν πιθανότατα βαλβολίνη και είχε μια επίγευση από την κολαση. Το μωρό δάγκωσε ένα, είπε «δεν είναι καλό» και το άφησε πίσω.
Με τα κρέατα είχαμε λίγο καλύτερη τύχη. Ας ξεκινήσω με τα θετικά. Η χοιρινή ήταν τεράστια, απίστευτα ζουμερή και πολύ ωραία ψημένη. Αν ξαναβρεθω ποτε στον Κόκκαλη με απειλή όπλου, θα πάρω μια χοιρινή και θα φύγω και χαρουμενη. Η μοσχαρίσια, από την άλλη, ήταν ψημένη μέχρι να πάψει να είναι έμβιος οργανισμός μέχρι και ο προπάππους της, επομένως ακόμα και αν ήταν από καλό κομμάτι κρέας, δεν το μάθαμε ποτε γιατί δεν έχουμε φτάσει ακόμα εξελικτικά στο σημείο να μασάμε σόλες παπουτσιού. Ακόμα είναι στο ψυγείο μου ακέραιη, και θα αποτελέσει το βραδινό των σκύλων μου απόψε. Ήταν τουλάχιστον μπαμπατσικη και θα τις ταΐσει και τις δυο.
Τρίτο πιάτο, γιατί η υπερβολή μας διακρίνει γενικά, που πήραμε για το παιδί ήταν το κοτόπουλο. Αρχικά, δεν μας είπαν ότι είναι παϊδακι κοτόπουλο, γεμάτο κοκκαλα, όπως οφείλει ένα παϊδακι να είναι, παρότι είπαμε ότι είναι για το μωρό. Όπου μωρό βάλε τον δίχρονο τρομοκράτη που είχαμε μαζί. Θεώρησαν κατάλληλο αυτό το πιάτο για το τσουνάμι με κοτσιδια που φώναζε «κοπολουλο Μαμα!» και μας άφησαν να το παραγγείλουμε χωρίς διευκρινησεις. Ήταν καλά ψημένο, που είναι και αυτό μια επιτυχία όσο να πεις, αλλά η πέτσα ήταν αυτή η κίτρινη που πάντα με απωθεί λίγο οπτικά και, δεν βοηθούσε καθόλου ότι δεν ήταν ξεροψημένη αλλά μαλακή. Ποιος τρώει μαλακή πέτσα σε κοτόπουλο, να του παραγγείλω μια ψυχιατρική εξέταση;
Με τα αναψυκτικά που πήραμε κόστισε κοντά 20€ το άτομο, αλλά είχαμε πάρει υπερβολικά πολλά πράγματα, επομένως δεν κατατάσσεται στα ακριβά μαγαζιά. Αν το φαγητό του ήταν καλό, μια χαρά vfm θα είχε. Απλώς, δεν ήταν καλό.
Συμπερασματικά, αυτό μπορεί να είναι στη Σταματα, αλλά εσυ, καλού κακού, μη σταματάς.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Είναι μερικά πράγματα που διατηρούν την αίγλη και το μεγαλείο τους, ακόμα και πολύ μετά την κατάπτωση τους: τα νέα μοντέλα Yaris, ο καπιταλισμός, το αβοκάντο toast… και οι ταβέρνες στη Σταμάτα. Άμα ρωτήσεις 100 Αθηναίους τη γνώμη τους θα σου πουν για τα φοβερα πεϊνιρλί της Δροσιάς και τα ανυπέρβλητα κοψίδια της Σταμάτας. Ναι καλά, φάε κάτι πριν έρθεις, γιατί η γλαροσουπα δεν φτάνει για όλους.
Όπως οι περισσότερες της περιοχής, έτσι και ο Κόκκαλης, διατηρεί το όνομα, το πρεστίζ και την εντοπιότητα, αλλά το φαγητό του έχει προ πολλού πάψει να είναι αυτό που διατηρούμε στη μνήμη μας με αγωνία και λαχτάρα. Επειδή, όμως, και οι υπόλοιπες της περιοχής έχουν κατά κανόνα πάρει την κατιούσα, πέσαμε στην ανάγκη του ένα βράδυ Τετάρτης. Έτσι βρεθήκαμε το τρίο Στουντζες, μπαμ, μπαμπάς και μπεμπα στα τραπεζάκια του κοντά στο τζάκι, να παραγγέλνουμε τον μισό κατάλογο γιατί ο μπαμπάς είναι του πλουραλισμού, και να ανακαλύπτουμε ποσο η κρίση δίνει δικαιολογίες στον μέσο μαγαζάτορα να κάνει την ποιότητα βετεξ για να επιβιώσει η επιχείρηση του.
Το σέρβις είναι με το ζόρι παντρειά. Ένας σερβιτόρος, μάλλον ιδιοκτήτης, με την αντίληψη του «Άμα θέλετε, δε μας κάνετε και χάρη», πήρε παραγγελια ανάμεσα σε μουγκρητά, και αμέσως μετά εξαφανίστηκε δια παντός. Μόνο τα πιάτα έφερνε, όταν έβγαιναν από την κουζίνα, και δεν μας ξαναπλησιασε. Μάλλον του είπαν ότι έχουμε λέπρα. Βέβαια, είμαστε και μείς αχάριστοι, θα μπορούσε να τα πετάει σαν φρισμπι προς τη γενική κατεύθυνση μας, ελπίζοντας ότι θα τα πιάσουμε στον αέρα. Ακόμα και όταν θελήσαμε να φύγουμε, τον κυνηγήσαμε στα άδυτα του μαγαζιού και, η επική απάντηση του στο αίτημα μας για πακετάρισμα του φαγητού που έμεινε ήταν να μας δώσουν ένα κουτί και ένα αλουμινόχαρτο. Ευτυχώς, δεν μας κάλεσαν στην κουζίνα να ψήσουμε κιόλας.
Το φαγητό ορίζεται ως «το ξανατρωγα εθελοντικά μόνο σε τραπέζι γάμου». Η σαλάτα, χωριάτικη κλασσικη, ήταν το καλύτερο πιάτο που ήρθε, και αυτό λέει παρά πολλά για την κουζίνα τους. Τεράστια μερίδα, με ωραία φέτα. Δεν ξέρω τι παραπάνω να πω, χωριάτικη είναι, αν δεν την πετύχεις και αυτή κλεις’το και άνοιξε προποτζιδικο. Πατάτες τηγανίτες που δεν επιδέχονται περιγραφής, πέρα από το ότι είναι σπιτικές και όχι ιδιαίτερα τραγανές και μακράν τα χειρότερα τηγανητά κολοκυθάκια που έχουν φτιάχνει ποτε στην ανθρώπινη ιστορία, ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι, επειδή είναι το αγαπημένο μου πιάτο στις ταβέρνες, έχω ήδη αρκετά χαμηλά στάνταρ. Ήταν σαχλά, μαλακά, λαδοπιωμενα, με την πιο χάλια κρουστά που έχω συναντήσει ποτε και μπόνους πόντους γιατί το λάδι στο οποιο είχαν τηγανιστεί ήταν πιθανότατα βαλβολίνη και είχε μια επίγευση από την κολαση. Το μωρό δάγκωσε ένα, είπε «δεν είναι καλό» και το άφησε πίσω.
Με τα κρέατα είχαμε λίγο καλύτερη τύχη. Ας ξεκινήσω με τα θετικά. Η χοιρινή ήταν τεράστια, απίστευτα ζουμερή και πολύ ωραία ψημένη. Αν ξαναβρεθω ποτε στον Κόκκαλη με απειλή όπλου, θα πάρω μια χοιρινή και θα φύγω και χαρουμενη. Η μοσχαρίσια, από την άλλη, ήταν ψημένη μέχρι να πάψει να είναι έμβιος οργανισμός μέχρι και ο προπάππους της, επομένως ακόμα και αν ήταν από καλό κομμάτι κρέας, δεν το μάθαμε ποτε γιατί δεν έχουμε φτάσει ακόμα εξελικτικά στο σημείο να μασάμε σόλες παπουτσιού. Ακόμα είναι στο ψυγείο μου ακέραιη, και θα αποτελέσει το βραδινό των σκύλων μου απόψε. Ήταν τουλάχιστον μπαμπατσικη και θα τις ταΐσει και τις δυο.
Τρίτο πιάτο, γιατί η υπερβολή μας διακρίνει γενικά, που πήραμε για το παιδί ήταν το κοτόπουλο. Αρχικά, δεν μας είπαν ότι είναι παϊδακι κοτόπουλο, γεμάτο κοκκαλα, όπως οφείλει ένα παϊδακι να είναι, παρότι είπαμε ότι είναι για το μωρό. Όπου μωρό βάλε τον δίχρονο τρομοκράτη που είχαμε μαζί. Θεώρησαν κατάλληλο αυτό το πιάτο για το τσουνάμι με κοτσιδια που φώναζε «κοπολουλο Μαμα!» και μας άφησαν να το παραγγείλουμε χωρίς διευκρινησεις. Ήταν καλά ψημένο, που είναι και αυτό μια επιτυχία όσο να πεις, αλλά η πέτσα ήταν αυτή η κίτρινη που πάντα με απωθεί λίγο οπτικά και, δεν βοηθούσε καθόλου ότι δεν ήταν ξεροψημένη αλλά μαλακή. Ποιος τρώει μαλακή πέτσα σε κοτόπουλο, να του παραγγείλω μια ψυχιατρική εξέταση;
Με τα αναψυκτικά που πήραμε κόστισε κοντά 20€ το άτομο, αλλά είχαμε πάρει υπερβολικά πολλά πράγματα, επομένως δεν κατατάσσεται στα ακριβά μαγαζιά. Αν το φαγητό του ήταν καλό, μια χαρά vfm θα είχε. Απλώς, δεν ήταν καλό.
Συμπερασματικά, αυτό μπορεί να είναι στη Σταματα, αλλά εσυ, καλού κακού, μη σταματάς.