‘’Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες’’. Όλο αυτοί που σέβονται τον εαυτό τους έχουν διαβάζει το αριστούργημα του Ξανθούλη.
Και όλοι αυτοί που είναι fan των μεζεδοπωλείων, έχουν περάσει από την Τρυπιά στη Φιλαδέλφεια, δρόμο που σφύζει από ζωή και μεζεδοπωλεία και φυσικά έχουν φάει στις ‘’Μέλισσες’’. Θες για την υπέροχη αυλή του με το εξαιρετικό δεντρόσπιτο, θες για τους μεζέδες, θες συνδυασμό των ανωτέρω, ότι θες.
Έχω πάει. Έχω πάει και μέσα και έξω. Θα ξαναπάω για το έξω. Διότι μέσα νοιώθεις τις μέλισσες που ήρθαν. Και νοιώθεις τις μέλισσες διότι ο εσωτερικός χώρος είναι μικρός, τα τραπέζια σχεδόν δίπλα το ένα με το άλλο οπότε το βουητό είναι θέμα.
Βέβαια είπαμε η πολύ όμορφη χαλικωτή αυλή με το ξύλινο παιδικό σπιτάκι, τα δέντρα, τα λουλούδια, το πηγάδι, τον ξύλινο φράκτη και τα ξύλινα pick – nick τραπεζοκαθίσματα σώζουν τα πάντα, διότι είναι χάρμα οφθαλμού.
Όπως και το εξαιρετικό service που το βρίσκεις δύσκολα στις μέρες μας. Συνεχόμενο πήγαινε – έλα, χαμογελαστοί, επεξηγηματικοί οι σερβιτόροι καταλάβαιναν το κάθε σου νεύμα, αψεγάδιαστοι μέχρι τέλους.
Στα του φαγητού τώρα. Δεν θα κάνω ανάλυση τι περιέχει ο κατάλογος και σε τι τιμές, αυτό το βρίσκεις χαλαρά στο διαδίκτυο. Θα πω μόνο τι φάγαμε και θα καταλάβεις που κινείται το μαγαζί, διότι φάγαμε πολλά.
Θα τα χωρίσω σε 2 κατηγορίες: Σε αυτά που έρχονται σε πήλινο και στα άλλα.
Ναυαρχίδα στα πήλινα το μπουγιουρντί. Το έχει ο κατάλογος με σηματάκι. 2 πιπεριές. Μας ενημέρωσε και η σερβιτόρα ότι καίει τα μάλα. Το ζήτησε ο γιός, τι να κάνω; Ψητά λαχανικά με φέτα, ντομάτα και καυτερή πιπεριά. Μα πολύ καυτερή. Ωραία η γεύση αν και είχε λίγο παραπάνω λάδι που με τα ζουμιά της τομάτας το έκαναν αρκετά λιπαρό για ψωμομαχίες, αλλά τι το θες! Δακρύσαμε λες και ήμασταν σε μνημόσυνο. Ο γιός βέβαια και η παρέα του, του έδωσαν και κατάλαβε.
Χοιρινό με μαυροδάφνη και χοιρινό με πιπεριές. Πλούσια ποσότητα από κομμάτια χοιρινό σε 2 παραλλαγές με αυτό με μαυροδάφνη να έχει αφήσει αυτή με τις πιπεριές ένα στάδιο πίσω. Τα ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια στο πήλινο σου έδιναν την αίσθηση ότι έτρωγες κάτι σαν στιφάδο. Σάλτσα για πολλές βούτες.
2 εκδόσεις από μοσχάρι με λαχανικά και sauce bbq και μανιτάρια με κρέμα γάλακτος και πάλι εδώ πολύ καλό το μοσχάρι αλλά μέχρι εκεί.
Τέλος ξεχώριζε το κοτόπουλο με χαλούμι και πιτούλες. Ωραία εκτέλεση, ωραίο δέσιμο στη σάλτσα, ωραίος ο συνδυασμός με το χαλούμι.
Πάμε τώρα στα άλλα πιάτα.
Ιδιαίτερη μνεία στην συνοδευτική σάλτσα με τα διαφόρων ειδών ψωμάκια που ήρθαν στην αρχή μαζί με το κερασμένο σφηνάκι ρακί. Κάτι ανάμεσα σε πατατοσαλάτα και coleslaw. Ζητήσαμε και έχτρα. Άριστα στέκεται σαν κανονική σαλτσούλα δίπλα στις υπέροχες τυροκαυτερή (αντρική αλλά στα όρια) και μελιτζανοσαλάτα με έντονη τη γεύση του καπνίσματος, σκορδάτη και καρυδάτη. Δεν έμεινε τίποτα.
Ψηλές φέτες απάκι λεμονάτο, πασπαλισμένο με μπούκοβο, μεζές για πολύ ρακί. Το τιμήσαμε δις όπως και τα γευστικά πλευρώτους.
Λεπτά κομμένα, σωστό ψήσιμο και λίγη πρασινάδα από πάνω. Και το ρακί αλλά και το οινόμελο έρεαν άφθονα.
Σαλάτες, ντάκος με ξυνομυζήθρα, ψιλοκομμένη ντομάτα και λαδάκι, σωστά νοτισμένα τα παξιμάδια πολύ καλή και πρασινάδα με ταλαγάνι, καρύδια και sauce βαλσάμικο νοστιμότατη, δροσερή, σωστά ψημένο το ταλαγάνι έδινε συνολικά ωραία γεύση.
Πατάτες στη σέσουλα επί 2, εννοείται με sauce φέτας, τραγανές, χοντροκομμένες, φλουδάτες ενδιαφέρουσες.
Τέλος λουκάνικα Δράμας τα κλασικά λεπτά λουκάνικα, μόνο για τους λάτρεις αυτής της κατηγορίας και γιαουρτλού επί 2 ωραία ψημένα τα κεμπαπάκια, και ωραία παρουσίαση του πιάτου με χωριστά πίτες, κεμπάπ και γιαούρτι με την κόκκινη σάλτσα.
Οι τιμές είναι νορμάλ και δεν θα εκπλήξουν δυσάρεστα κανέναν. Θα φας καλά, χωρίς τα κλασσικά ‘’ουάου’’, ‘’τι φτιάχνει ο μάγειρας’’, αλλά νομίζω θα το συστήσεις στην παρέα και σίγουρα θα ξαναέρθεις για την αυλή του, την γλυκόπιοτη ρακί αλλά και τα
νόστιμα μεζεδάκια.
Διότι ως μεζεδοπωλείο, το μαγαζί έχει ευδιάκριτα αρχή, μέση και τέλος και σε σέβεται.
Υ.Γ. Μια ανακαίνιση του μενού κρίνεται απαραίτητη. Είναι σαν το άσμα με τίτλο ‘’στο ίδιο έργο θεατές’’ σε όποια εκτέλεση και να θελήσεις να το ακούσεις.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
‘’Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες’’. Όλο αυτοί που σέβονται τον εαυτό τους έχουν διαβάζει το αριστούργημα του Ξανθούλη.
Και όλοι αυτοί που είναι fan των μεζεδοπωλείων, έχουν περάσει από την Τρυπιά στη Φιλαδέλφεια, δρόμο που σφύζει από ζωή και μεζεδοπωλεία και φυσικά έχουν φάει στις ‘’Μέλισσες’’. Θες για την υπέροχη αυλή του με το εξαιρετικό δεντρόσπιτο, θες για τους μεζέδες, θες συνδυασμό των ανωτέρω, ότι θες.
Έχω πάει. Έχω πάει και μέσα και έξω. Θα ξαναπάω για το έξω. Διότι μέσα νοιώθεις τις μέλισσες που ήρθαν. Και νοιώθεις τις μέλισσες διότι ο εσωτερικός χώρος είναι μικρός, τα τραπέζια σχεδόν δίπλα το ένα με το άλλο οπότε το βουητό είναι θέμα.
Βέβαια είπαμε η πολύ όμορφη χαλικωτή αυλή με το ξύλινο παιδικό σπιτάκι, τα δέντρα, τα λουλούδια, το πηγάδι, τον ξύλινο φράκτη και τα ξύλινα pick – nick τραπεζοκαθίσματα σώζουν τα πάντα, διότι είναι χάρμα οφθαλμού.
Όπως και το εξαιρετικό service που το βρίσκεις δύσκολα στις μέρες μας. Συνεχόμενο πήγαινε – έλα, χαμογελαστοί, επεξηγηματικοί οι σερβιτόροι καταλάβαιναν το κάθε σου νεύμα, αψεγάδιαστοι μέχρι τέλους.
Στα του φαγητού τώρα. Δεν θα κάνω ανάλυση τι περιέχει ο κατάλογος και σε τι τιμές, αυτό το βρίσκεις χαλαρά στο διαδίκτυο. Θα πω μόνο τι φάγαμε και θα καταλάβεις που κινείται το μαγαζί, διότι φάγαμε πολλά.
Θα τα χωρίσω σε 2 κατηγορίες: Σε αυτά που έρχονται σε πήλινο και στα άλλα.
Ναυαρχίδα στα πήλινα το μπουγιουρντί. Το έχει ο κατάλογος με σηματάκι. 2 πιπεριές. Μας ενημέρωσε και η σερβιτόρα ότι καίει τα μάλα. Το ζήτησε ο γιός, τι να κάνω; Ψητά λαχανικά με φέτα, ντομάτα και καυτερή πιπεριά. Μα πολύ καυτερή. Ωραία η γεύση αν και είχε λίγο παραπάνω λάδι που με τα ζουμιά της τομάτας το έκαναν αρκετά λιπαρό για ψωμομαχίες, αλλά τι το θες! Δακρύσαμε λες και ήμασταν σε μνημόσυνο. Ο γιός βέβαια και η παρέα του, του έδωσαν και κατάλαβε.
Χοιρινό με μαυροδάφνη και χοιρινό με πιπεριές. Πλούσια ποσότητα από κομμάτια χοιρινό σε 2 παραλλαγές με αυτό με μαυροδάφνη να έχει αφήσει αυτή με τις πιπεριές ένα στάδιο πίσω. Τα ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια στο πήλινο σου έδιναν την αίσθηση ότι έτρωγες κάτι σαν στιφάδο. Σάλτσα για πολλές βούτες.
2 εκδόσεις από μοσχάρι με λαχανικά και sauce bbq και μανιτάρια με κρέμα γάλακτος και πάλι εδώ πολύ καλό το μοσχάρι αλλά μέχρι εκεί.
Τέλος ξεχώριζε το κοτόπουλο με χαλούμι και πιτούλες. Ωραία εκτέλεση, ωραίο δέσιμο στη σάλτσα, ωραίος ο συνδυασμός με το χαλούμι.
Πάμε τώρα στα άλλα πιάτα.
Ιδιαίτερη μνεία στην συνοδευτική σάλτσα με τα διαφόρων ειδών ψωμάκια που ήρθαν στην αρχή μαζί με το κερασμένο σφηνάκι ρακί. Κάτι ανάμεσα σε πατατοσαλάτα και coleslaw. Ζητήσαμε και έχτρα. Άριστα στέκεται σαν κανονική σαλτσούλα δίπλα στις υπέροχες τυροκαυτερή (αντρική αλλά στα όρια) και μελιτζανοσαλάτα με έντονη τη γεύση του καπνίσματος, σκορδάτη και καρυδάτη. Δεν έμεινε τίποτα.
Ψηλές φέτες απάκι λεμονάτο, πασπαλισμένο με μπούκοβο, μεζές για πολύ ρακί. Το τιμήσαμε δις όπως και τα γευστικά πλευρώτους.
Λεπτά κομμένα, σωστό ψήσιμο και λίγη πρασινάδα από πάνω. Και το ρακί αλλά και το οινόμελο έρεαν άφθονα.
Σαλάτες, ντάκος με ξυνομυζήθρα, ψιλοκομμένη ντομάτα και λαδάκι, σωστά νοτισμένα τα παξιμάδια πολύ καλή και πρασινάδα με ταλαγάνι, καρύδια και sauce βαλσάμικο νοστιμότατη, δροσερή, σωστά ψημένο το ταλαγάνι έδινε συνολικά ωραία γεύση.
Πατάτες στη σέσουλα επί 2, εννοείται με sauce φέτας, τραγανές, χοντροκομμένες, φλουδάτες ενδιαφέρουσες.
Τέλος λουκάνικα Δράμας τα κλασικά λεπτά λουκάνικα, μόνο για τους λάτρεις αυτής της κατηγορίας και γιαουρτλού επί 2 ωραία ψημένα τα κεμπαπάκια, και ωραία παρουσίαση του πιάτου με χωριστά πίτες, κεμπάπ και γιαούρτι με την κόκκινη σάλτσα.
Οι τιμές είναι νορμάλ και δεν θα εκπλήξουν δυσάρεστα κανέναν. Θα φας καλά, χωρίς τα κλασσικά ‘’ουάου’’, ‘’τι φτιάχνει ο μάγειρας’’, αλλά νομίζω θα το συστήσεις στην παρέα και σίγουρα θα ξαναέρθεις για την αυλή του, την γλυκόπιοτη ρακί αλλά και τα
νόστιμα μεζεδάκια.
Διότι ως μεζεδοπωλείο, το μαγαζί έχει ευδιάκριτα αρχή, μέση και τέλος και σε σέβεται.
Υ.Γ. Μια ανακαίνιση του μενού κρίνεται απαραίτητη. Είναι σαν το άσμα με τίτλο ‘’στο ίδιο έργο θεατές’’ σε όποια εκτέλεση και να θελήσεις να το ακούσεις.