Αν ήμουν ένας από τους 7 νάνους ΄-όχι στο s/s Cyrenia- θα ήμουν ο γκρινιάρης. Φταίω πάντα; Δεν το νομίζω.
Γκρινιάζοντας, φεύγοντας από το ‘’Ισσαράκι’’, για πολλά πράγματα ήμουν σίγουρος.
– Το πολύ ψάξιμο, δεν θα σε οδηγήσει στην ενδεδειγμένη λύση. Το ψάξαμε από δω – ο brother δλδ – το ψάξαμε από κει, στο τέλος ήμασταν κάπου στη μέση, αν ήταν αυτό που θέλαμε ή αν μας άρεσε βρε αδερφέ. Μας χάλασε στην αρχή, όταν ήρθαν οι κατάλογοι και μας ενημέρωσε η ευγενέστατη σερβιτόρα ότι το κομμάτι ‘’βόλτα στη θάλασσα’’ και κάποια ορεκτικά δεν! Ναι αλλά πρώτα αλλάζεις κατάλογο και γλυτώνεις το δεν. Μας χάλασε στην πορεία. Θέλαμε τσίπουρο. Και μάλιστα ‘’Μαύρο ρόδο’’, εκπληκτική ετικέτα. Φάγαμε μαύρο και δεν ήταν ρόδο. Για την ιστορία ήπιαμε μπύρα και καλό χύμα λευκό κρασί.
– Ο έχων το γενικό πρόσταγμα της κουζίνας έχει φαντασία, γνώσεις και τεχνική αλλά κάπου το χάνει στην πορεία. Κυρίως στα κλασσικά.
Υπόδειγμα σαλάτας το πλιγούρι με το αβοκάντο και το απάκι, δεμένη εξαιρετικά με τη σάλτσα πορτοκαλιού, ένα κρεσέντο γεύσεων με τις εντάσεις να παίζουν πιάνο στον ουρανίσκο σου.
Εξαιρετικές οι μπουκιές γραβιέρας με τη χειροποίητη μαρμελάδα ντομάτας, άψογα παναρισμένες, μπουκιά και νοστιμιά. Πολύ καλά τα ρολάκια κανταϊφιού με γραβιέρα και τριμμένο φιστίκι Αιγίνης που απογείωνε τη μπουκιά. Γραβιέρα όμως πάλι; Άλλο τυρί δεν υπήρχε στη σκέψη κανενός;
Τηγανιτά κολοκυθάκια κομμένα στικς ή μπαστουνάκια, όπως αγαπάει ο καθένας, που θα μπορούσαν να είναι σίγουρα πιο crispy. Έλειπε κάτι να τα βουτήξεις. Ναι ο κατάλογος έλεγε ‘’με αρωματικό γιαούρτι’’, δεν ήρθε ποτέ, δεν το θυμόμασταν ότι το έγραφε, δεν το ζητήσαμε.
Υπέροχα κεφτεδάκια, μαμαδίσια, τραγανά, κιμαδίσια με συνοδεία τζατζικιού. Ότι θέλει κάθε άτομο 4 έως 64 στο πιάτο του. Να καρφώνει, να βουτάει και να γεύεται. Έλα που το τζατζίκι ήταν ελάχιστο για τα κεφτεδάκια και ήταν σε πολύ μικρό μπολ για να κατορθώσεις να βουτήξεις,
Ποικιλία σωστά ψημένων κρεατικών, στη βάση πατάτες και πίτες κομμένες, αλλά μικρή πολύ μικρή για την τιμή της. Για το λουκάνικο (slices) και τις πανσέτες έγινε πόλεμος.
– Υπάρχει ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε μεζεδοπωλείο και ψητοπωλείο – ταβέρνα. Ενώ πήγαμε σε μεζεδοπωλείο, κάπου στη μέση νομίσαμε ότι ήμασταν σε ψητοπωλείο.
Ξεκινώντας από τη διακόσμηση που ανάλογα που κοιτούσες άλλαζε και το στυλ και τελειώνοντας στο φαγητό. Δεν ξέρω αν και αυτό είναι στα πλαίσια αλλαγής ή ανακαίνισης του μαγαζιού, σίγουρα ο προσανατολισμός είναι το α και το ω ενός χώρου εστίασης.
– Με 20 ευρώ το άτομο έχω φάει πολύ καλύτερα και χόρτασα. Εδώ σίγουρα δε χόρτασα.
– Ο Έλληνας όσα χρόνια και να περάσουν δεν βάζει μυαλό στο θέμα του καπνίσματος ή για να είμαι και στο πνεύμα της εποχής του ατμίζματος. Την δεκαετία του 90 σε πολιτεία της Αμερικής έβγαινες έξω να καπνίσεις με 1 μέτρο χιόνι. Στην Ελλάδα βρίσκεις διάφορους τρόπους και δικαιολογίες για να ατμίσεις εντός του χώρου.
Το resume της υπόθεσης:
– Δεν με πάει η πλατεία Μελισσίων, δεν ξαναπάω. Σε όποιο μαγαζί έχω φάει –νομίζω σε όλα- κανένα δεν φάνηκε αντάξιο της επιλογής μου. Μα έτσι, μα αλλιώς, από όλα έχω φύγει απογοητευμένος. Θα εφαρμόσω μου φαίνεται τα λόγια της γνωστής διαφήμισης: Να φύγετε να πάτε αλλού.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Αν ήμουν ένας από τους 7 νάνους ΄-όχι στο s/s Cyrenia- θα ήμουν ο γκρινιάρης. Φταίω πάντα; Δεν το νομίζω.
Γκρινιάζοντας, φεύγοντας από το ‘’Ισσαράκι’’, για πολλά πράγματα ήμουν σίγουρος.
– Το πολύ ψάξιμο, δεν θα σε οδηγήσει στην ενδεδειγμένη λύση. Το ψάξαμε από δω – ο brother δλδ – το ψάξαμε από κει, στο τέλος ήμασταν κάπου στη μέση, αν ήταν αυτό που θέλαμε ή αν μας άρεσε βρε αδερφέ. Μας χάλασε στην αρχή, όταν ήρθαν οι κατάλογοι και μας ενημέρωσε η ευγενέστατη σερβιτόρα ότι το κομμάτι ‘’βόλτα στη θάλασσα’’ και κάποια ορεκτικά δεν! Ναι αλλά πρώτα αλλάζεις κατάλογο και γλυτώνεις το δεν. Μας χάλασε στην πορεία. Θέλαμε τσίπουρο. Και μάλιστα ‘’Μαύρο ρόδο’’, εκπληκτική ετικέτα. Φάγαμε μαύρο και δεν ήταν ρόδο. Για την ιστορία ήπιαμε μπύρα και καλό χύμα λευκό κρασί.
– Ο έχων το γενικό πρόσταγμα της κουζίνας έχει φαντασία, γνώσεις και τεχνική αλλά κάπου το χάνει στην πορεία. Κυρίως στα κλασσικά.
Υπόδειγμα σαλάτας το πλιγούρι με το αβοκάντο και το απάκι, δεμένη εξαιρετικά με τη σάλτσα πορτοκαλιού, ένα κρεσέντο γεύσεων με τις εντάσεις να παίζουν πιάνο στον ουρανίσκο σου.
Εξαιρετικές οι μπουκιές γραβιέρας με τη χειροποίητη μαρμελάδα ντομάτας, άψογα παναρισμένες, μπουκιά και νοστιμιά. Πολύ καλά τα ρολάκια κανταϊφιού με γραβιέρα και τριμμένο φιστίκι Αιγίνης που απογείωνε τη μπουκιά. Γραβιέρα όμως πάλι; Άλλο τυρί δεν υπήρχε στη σκέψη κανενός;
Τηγανιτά κολοκυθάκια κομμένα στικς ή μπαστουνάκια, όπως αγαπάει ο καθένας, που θα μπορούσαν να είναι σίγουρα πιο crispy. Έλειπε κάτι να τα βουτήξεις. Ναι ο κατάλογος έλεγε ‘’με αρωματικό γιαούρτι’’, δεν ήρθε ποτέ, δεν το θυμόμασταν ότι το έγραφε, δεν το ζητήσαμε.
Υπέροχα κεφτεδάκια, μαμαδίσια, τραγανά, κιμαδίσια με συνοδεία τζατζικιού. Ότι θέλει κάθε άτομο 4 έως 64 στο πιάτο του. Να καρφώνει, να βουτάει και να γεύεται. Έλα που το τζατζίκι ήταν ελάχιστο για τα κεφτεδάκια και ήταν σε πολύ μικρό μπολ για να κατορθώσεις να βουτήξεις,
Ποικιλία σωστά ψημένων κρεατικών, στη βάση πατάτες και πίτες κομμένες, αλλά μικρή πολύ μικρή για την τιμή της. Για το λουκάνικο (slices) και τις πανσέτες έγινε πόλεμος.
– Υπάρχει ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε μεζεδοπωλείο και ψητοπωλείο – ταβέρνα. Ενώ πήγαμε σε μεζεδοπωλείο, κάπου στη μέση νομίσαμε ότι ήμασταν σε ψητοπωλείο.
Ξεκινώντας από τη διακόσμηση που ανάλογα που κοιτούσες άλλαζε και το στυλ και τελειώνοντας στο φαγητό. Δεν ξέρω αν και αυτό είναι στα πλαίσια αλλαγής ή ανακαίνισης του μαγαζιού, σίγουρα ο προσανατολισμός είναι το α και το ω ενός χώρου εστίασης.
– Με 20 ευρώ το άτομο έχω φάει πολύ καλύτερα και χόρτασα. Εδώ σίγουρα δε χόρτασα.
– Ο Έλληνας όσα χρόνια και να περάσουν δεν βάζει μυαλό στο θέμα του καπνίσματος ή για να είμαι και στο πνεύμα της εποχής του ατμίζματος. Την δεκαετία του 90 σε πολιτεία της Αμερικής έβγαινες έξω να καπνίσεις με 1 μέτρο χιόνι. Στην Ελλάδα βρίσκεις διάφορους τρόπους και δικαιολογίες για να ατμίσεις εντός του χώρου.
Το resume της υπόθεσης:
– Δεν με πάει η πλατεία Μελισσίων, δεν ξαναπάω. Σε όποιο μαγαζί έχω φάει –νομίζω σε όλα- κανένα δεν φάνηκε αντάξιο της επιλογής μου. Μα έτσι, μα αλλιώς, από όλα έχω φύγει απογοητευμένος. Θα εφαρμόσω μου φαίνεται τα λόγια της γνωστής διαφήμισης: Να φύγετε να πάτε αλλού.