Μετά από πολύμηνη απουσία από το eatingout, αλλά και γενικότερα από τα εγκόσμια χαίρομαι πολύ που επιστρέφω. Δυναμικά θα σημειώσω και εξηγούμαι. Όταν έχεις μήνες ολόκληρους να βγεις, εκτιμάς περισσότερο όλα αυτά που θεωρούσες μέχρι πρότινος δεδομένα. Μη νομίσεις ότι ζω στο Κωσταλέξι ή μπήκα φυλακή, απλώς γέννησα ένα πανέμορφο κουκουβαγιάκι, ουπς, μωράκι ήθελα να πω. Αρκετά γκρινιάρικο και δύσκολο στην αρχή, όμως μας έκανε τη χάρη και μας άφησε να απολαύσουμε ένα υπέροχο τριήμερο με τους μέλλοντες νονούς του στα μέσα Μαρτίου.
Για πού το βάλαμε; Τα κριτήρια σχετικά κοντινής απόστασης από την Αθήνα και του μεγάλου σπιτιού για να είμαστε όλοι άνετα μας οδήγησαν στη Σπάρτη. Δε θα περιγράψω όλο το 3ήμερο φυσικά, μόνο την τελευταία μέρα που επισκεφθήκαμε την καστροπολιτεία του Μυστρά. Must see παρεμπιπτόντως, αλλά στο θέμα μας. Πού θα γεμίσουμε τις κοιλίτσες μας μετά; Ο κουμπάρος πρότεινε το εστιατόριο «Χρώματα» μιας κι ένας φίλος του, ο οποίος έμενε παλιότερα στη Σπάρτη, τον είχε πληροφορήσει ότι εκεί θα βρει πειραγμένες γεύσεις. Δεν έχω τρέλα με τις πειραγμένες γεύσεις, μια χαρά είναι και οι απλές παραδοσιακές. Την αμέσως προηγούμενη ημέρα όμως, φάγαμε μια ωραιότατη φόλα από «παραδοσιακή ταβέρνα», που μάλλον είχε ξεχαστεί στη δεκαετία του ’80 σε όλα της. Πάμε λοιπόν στο «πειραγμένο».
Σε απόσταση αναπνοής από το Μυστρά, στο χωριό Πικουλιάνικα με οδηγό φυσικά το gps, φτάνουμε κάπου λίγο πριν τη μία το μεσημέρι. Από το δρόμο δεν μπορούσα να καταλήξω με σιγουριά ότι αυτό ήταν το εστιατόριο. Ταμπέλα πουθενά. Κατεβαίνω λοιπόν από το αυτοκίνητο για να επιβεβαιώσω ότι οι καρέκλες που έβλεπα από μακριά ήταν του εστιατορίου και αυτό ήταν τα «Χρώματα». Αρχικά δεν είδα κίνηση και θεώρησα ότι είναι κλειστό. Ανοίγω μια παλιά ξύλινη πόρτα σπιτιού και…
Όπα! Σε ποιο παραμύθι μπήκα; Που είναι τα ξωτικά; Οι άγγελοι πότε κατεβαίνουν; Μαγεύτηκα από το χώρο. Χρώματα παντού, ίσως από εκεί το όνομα. Τεράστιος πολυέλαιος με κορδέλες, κρυσταλλάκια, φουντίτσες και φωτάκια. Χρωματιστά ξύλινα τραπέζια. Πολύχρωμο παλιό έπιπλο με συρταράκια, μη ρωτήσεις τι ήταν ακριβώς, ήταν χάρμα οφθαλμού, καθώς και απόλυτα ταιριαστό. Παραδοσιακή ξυλόσομπα σε μια γωνία να καίει σαν τρελή. Φρεσκοκομμένα λουλούδια ολούθε. Αποκορύφωμα; Στο βάθος του εστιατορίου φυσική πέτρα, μάλλον ο βράχος στον οποίο χτίστηκε το κτίριο, διακοσμημένη σε κάθε εσοχή της με άπειρα χιονισμένα σπιτάκια μινιατούρες, καρουζέλ, τρενάκια και φωτισμένη περίτεχνα με πολύχρωμο φωτισμό. Όσοι με ξέρετε, σίγουρα έχετε παρατηρήσει ότι δεν αφιερώνω ποτέ πάνω από δύο γραμμές στο χώρο. Αυτός εδώ αξίζει δικαιωματικά παράγραφο. Απλά παραμυθένιος και επίτηδες δε βάζω φωτογραφία από το χώρο για να μη χαλάσω την έκπληξη σε όποιον πάει.
Η εξυπηρέτηση από τον μοναδικό ευγενέστατο και φιλικό σερβιτόρο ήταν άριστη και σε σωστούς χρόνους. Τον αγάπησα λίγο περισσότερο που μας έβαλε στο τραπέζι στο βάθος, ακριβώς μπροστά από τον μαγικό διάκοσμο.
Ο κατάλογος μικρός και ουσιαστικός, ενημερωθήκαμε εξαρχής για τις ελάχιστες ελλείψεις και παραγγείλαμε:
Σαλάτα «Χρώματα», πολύχρωμη σαλάτα με μανιτάρι, καρύδι, αρωματικά λαδοτυράκια και βινεγκρέτ πορτοκαλιού (12,8€)
Τι να πρωτοπώ για αυτή τη σαλάτα; Ας πω ότι περίμενα πως θα πάει άκλαυτη από τα παιδιά και τελικά ίσα που μας άφησαν λίγη να δοκιμάσουμε. Πρωτότυπη και γευστικότατη! Όταν τρώνε ωμό μανιτάρι 6χρονα και 11χρονα, να τα ακούς.
Ταλαγάνι Μεσσηνίας στη σχάρα με μαρμελάδα κίτρινης κολοκύθας και κάσιους (8,5€)
Αλμυρό τυρί με μαρμελάδα λαχανικού δεν τη λες καινοτόμα ιδέα, αλλά με τη σωστή εκτέλεση γίνεται υπέροχο.
Φέτα σε χωριάτικο φύλλο με μέλι και σουσάμι (7,5€)
Επίσης άριστη εκτέλεση ενός κλασικού πλέον πιάτου.
Μανιτάρια σχάρας με βινεγκρέτ βαλσάμικο και μέλι (8€)
Ωραίο ψήσιμο, ισορροπημένη σε ποσότητα, οξύτητα και γλυκύτητα η βινεγκρέτ.
Ρουμελιώτικο χοιρινό ψιλοκομμένο σχάρας με πίτα και ψητή ντομάτα (9€)
Λίγο αδιάφορο σε σχέση με τα υπόλοιπα πιάτα που παρέλασαν από το τραπέζι, παρ’ όλα αυτά νόστιμο.
Κοτόπουλο τηγανιά με σιναπόσπορο και λικέρ μαστίχας σε βάση από κανταΐφι (9,5€)
ΠΙΑΤΑΡΑ! Μπουμ γεύσης στον ουρανίσκο, δε θέλαμε να τελειώσει. Η ιδιότητα του γονέα στη συγκεκριμένη φάση δε βοήθησε. Τι εννοείς ότι επειδή είναι 6χρονο πρέπει να του δώσω από το δικό μου; Πέρασαν κάτι τέτοιες σκέψεις στιγμιαία, το ομολογώ.
2 * Παπαρδέλες με μανιτάρια του δάσους, λάδι τρούφας και γραβιέρα Ταϋγέτου (13€)
Άλλο ένα πιάτο του ονείρου! Βρασμένες όσο πρέπει οι παπαρδέλες, τόσο όσο το τρουφέλαιο, τελικό touch η γραβιέρα, η νοστιμιά σε όλο της το μεγαλείο!
Κριθαράκι Σπάρτης με κοτόπουλο, κίτρινη κολοκύθα, πράσο και φέτα Τραχειάς (12,5€)
Ταπεινό όπως το διάβασα στον κατάλογο, μεγαλειώδες όταν το γεύτηκα. Βαθιά γεύση, φοβερό πιάτο!
Ριζότο με λαχανικά, πέστο λουίζας και γαλοτύρι (11,5€) Πεντανόστιμο, αλλά επισκιάστηκε από το κριθαράκι.
Μπιφτέκι μόσχου με χειροποίητη μαγιονέζα κρεμμυδιού, αγγουράκι, πίκλα και πατάτες τηγανητές (12,5€)
Πόσες συνώνυμες λέξεις να βρω για το «νόστιμο» ώστε να μην επαναλαμβάνομαι; Στέρεψα. Το μπιφτέκι υπέροχα ψημένο και με όμορφα αρώματα, η πίκλα λίγο γλυκιά για τα γούστα μου, η μαγιονέζα κρεμμυδιού, αν και με λίγο πιο ρευστή υφή από τη μαγιονέζα, έκλεψε την παράσταση σε πρωτοτυπία και νοστιμιά! Οι πατάτες τραγανές και χρυσαφένιες.
Κοτόπουλο φιλέτο γεμιστό με καπνιστό χοιρινό, μανιτάρια, γραβιέρα Νάξου σε βάση από ξινό τραχανά (14,5€)
Ωραία γεύση το πιάτο συνολικά, αλλά δυστυχώς αρκετά στεγνό το κοτόπουλο.
¼ ροζέ κρασί χύμα
Αρωματικό και ποιοτικό.
Αρκετά αναψυκτικά.
Το γεγονός ότι δεν είχαμε χρόνο για να δοκιμάσουμε και τα γλυκά τους, μου στοίχισε πολύ. Είμαι σίγουρη πως θα ήταν κι αυτά από άλλο κόσμο! Περιττό να σχολιάσω το vfm. Τα 175 περίπου ευρώ για τόσα πιάτα σε μεγάλες μερίδες, αλλά το κυριότερο τέτοιες γεύσεις είναι πολύ τίμιο.
Η χαρά που αισθάνομαι είναι απερίγραπτη, όταν στα πιο απίθανα μέρη βρίσκω τέτοια διαμάντια, που δημιουργήθηκαν από μερακλήδες νέους ανθρώπους με σεβασμό στις εποχές, τις γεύσεις, τα αρώματα και τα τοπικά προϊόντα. Μα πρώτα απ’ όλα με σεβασμό στον εαυτό τους και το επάγγελμά τους.
Μπράβο παιδιά, συνεχίστε έτσι! Και μην τη μαλώνεις πολύ τη μαμά στην κουζίνα, οι μαμάδες είναι θησαυροί. ????
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Μετά από πολύμηνη απουσία από το eatingout, αλλά και γενικότερα από τα εγκόσμια χαίρομαι πολύ που επιστρέφω. Δυναμικά θα σημειώσω και εξηγούμαι. Όταν έχεις μήνες ολόκληρους να βγεις, εκτιμάς περισσότερο όλα αυτά που θεωρούσες μέχρι πρότινος δεδομένα. Μη νομίσεις ότι ζω στο Κωσταλέξι ή μπήκα φυλακή, απλώς γέννησα ένα πανέμορφο κουκουβαγιάκι, ουπς, μωράκι ήθελα να πω. Αρκετά γκρινιάρικο και δύσκολο στην αρχή, όμως μας έκανε τη χάρη και μας άφησε να απολαύσουμε ένα υπέροχο τριήμερο με τους μέλλοντες νονούς του στα μέσα Μαρτίου.
Για πού το βάλαμε; Τα κριτήρια σχετικά κοντινής απόστασης από την Αθήνα και του μεγάλου σπιτιού για να είμαστε όλοι άνετα μας οδήγησαν στη Σπάρτη. Δε θα περιγράψω όλο το 3ήμερο φυσικά, μόνο την τελευταία μέρα που επισκεφθήκαμε την καστροπολιτεία του Μυστρά. Must see παρεμπιπτόντως, αλλά στο θέμα μας. Πού θα γεμίσουμε τις κοιλίτσες μας μετά; Ο κουμπάρος πρότεινε το εστιατόριο «Χρώματα» μιας κι ένας φίλος του, ο οποίος έμενε παλιότερα στη Σπάρτη, τον είχε πληροφορήσει ότι εκεί θα βρει πειραγμένες γεύσεις. Δεν έχω τρέλα με τις πειραγμένες γεύσεις, μια χαρά είναι και οι απλές παραδοσιακές. Την αμέσως προηγούμενη ημέρα όμως, φάγαμε μια ωραιότατη φόλα από «παραδοσιακή ταβέρνα», που μάλλον είχε ξεχαστεί στη δεκαετία του ’80 σε όλα της. Πάμε λοιπόν στο «πειραγμένο».
Σε απόσταση αναπνοής από το Μυστρά, στο χωριό Πικουλιάνικα με οδηγό φυσικά το gps, φτάνουμε κάπου λίγο πριν τη μία το μεσημέρι. Από το δρόμο δεν μπορούσα να καταλήξω με σιγουριά ότι αυτό ήταν το εστιατόριο. Ταμπέλα πουθενά. Κατεβαίνω λοιπόν από το αυτοκίνητο για να επιβεβαιώσω ότι οι καρέκλες που έβλεπα από μακριά ήταν του εστιατορίου και αυτό ήταν τα «Χρώματα». Αρχικά δεν είδα κίνηση και θεώρησα ότι είναι κλειστό. Ανοίγω μια παλιά ξύλινη πόρτα σπιτιού και…
Όπα! Σε ποιο παραμύθι μπήκα; Που είναι τα ξωτικά; Οι άγγελοι πότε κατεβαίνουν; Μαγεύτηκα από το χώρο. Χρώματα παντού, ίσως από εκεί το όνομα. Τεράστιος πολυέλαιος με κορδέλες, κρυσταλλάκια, φουντίτσες και φωτάκια. Χρωματιστά ξύλινα τραπέζια. Πολύχρωμο παλιό έπιπλο με συρταράκια, μη ρωτήσεις τι ήταν ακριβώς, ήταν χάρμα οφθαλμού, καθώς και απόλυτα ταιριαστό. Παραδοσιακή ξυλόσομπα σε μια γωνία να καίει σαν τρελή. Φρεσκοκομμένα λουλούδια ολούθε. Αποκορύφωμα; Στο βάθος του εστιατορίου φυσική πέτρα, μάλλον ο βράχος στον οποίο χτίστηκε το κτίριο, διακοσμημένη σε κάθε εσοχή της με άπειρα χιονισμένα σπιτάκια μινιατούρες, καρουζέλ, τρενάκια και φωτισμένη περίτεχνα με πολύχρωμο φωτισμό. Όσοι με ξέρετε, σίγουρα έχετε παρατηρήσει ότι δεν αφιερώνω ποτέ πάνω από δύο γραμμές στο χώρο. Αυτός εδώ αξίζει δικαιωματικά παράγραφο. Απλά παραμυθένιος και επίτηδες δε βάζω φωτογραφία από το χώρο για να μη χαλάσω την έκπληξη σε όποιον πάει.
Η εξυπηρέτηση από τον μοναδικό ευγενέστατο και φιλικό σερβιτόρο ήταν άριστη και σε σωστούς χρόνους. Τον αγάπησα λίγο περισσότερο που μας έβαλε στο τραπέζι στο βάθος, ακριβώς μπροστά από τον μαγικό διάκοσμο.
Ο κατάλογος μικρός και ουσιαστικός, ενημερωθήκαμε εξαρχής για τις ελάχιστες ελλείψεις και παραγγείλαμε:
Σαλάτα «Χρώματα», πολύχρωμη σαλάτα με μανιτάρι, καρύδι, αρωματικά λαδοτυράκια και βινεγκρέτ πορτοκαλιού (12,8€)
Τι να πρωτοπώ για αυτή τη σαλάτα; Ας πω ότι περίμενα πως θα πάει άκλαυτη από τα παιδιά και τελικά ίσα που μας άφησαν λίγη να δοκιμάσουμε. Πρωτότυπη και γευστικότατη! Όταν τρώνε ωμό μανιτάρι 6χρονα και 11χρονα, να τα ακούς.
Ταλαγάνι Μεσσηνίας στη σχάρα με μαρμελάδα κίτρινης κολοκύθας και κάσιους (8,5€)
Αλμυρό τυρί με μαρμελάδα λαχανικού δεν τη λες καινοτόμα ιδέα, αλλά με τη σωστή εκτέλεση γίνεται υπέροχο.
Φέτα σε χωριάτικο φύλλο με μέλι και σουσάμι (7,5€)
Επίσης άριστη εκτέλεση ενός κλασικού πλέον πιάτου.
Μανιτάρια σχάρας με βινεγκρέτ βαλσάμικο και μέλι (8€)
Ωραίο ψήσιμο, ισορροπημένη σε ποσότητα, οξύτητα και γλυκύτητα η βινεγκρέτ.
Ρουμελιώτικο χοιρινό ψιλοκομμένο σχάρας με πίτα και ψητή ντομάτα (9€)
Λίγο αδιάφορο σε σχέση με τα υπόλοιπα πιάτα που παρέλασαν από το τραπέζι, παρ’ όλα αυτά νόστιμο.
Κοτόπουλο τηγανιά με σιναπόσπορο και λικέρ μαστίχας σε βάση από κανταΐφι (9,5€)
ΠΙΑΤΑΡΑ! Μπουμ γεύσης στον ουρανίσκο, δε θέλαμε να τελειώσει. Η ιδιότητα του γονέα στη συγκεκριμένη φάση δε βοήθησε. Τι εννοείς ότι επειδή είναι 6χρονο πρέπει να του δώσω από το δικό μου; Πέρασαν κάτι τέτοιες σκέψεις στιγμιαία, το ομολογώ.
2 * Παπαρδέλες με μανιτάρια του δάσους, λάδι τρούφας και γραβιέρα Ταϋγέτου (13€)
Άλλο ένα πιάτο του ονείρου! Βρασμένες όσο πρέπει οι παπαρδέλες, τόσο όσο το τρουφέλαιο, τελικό touch η γραβιέρα, η νοστιμιά σε όλο της το μεγαλείο!
Κριθαράκι Σπάρτης με κοτόπουλο, κίτρινη κολοκύθα, πράσο και φέτα Τραχειάς (12,5€)
Ταπεινό όπως το διάβασα στον κατάλογο, μεγαλειώδες όταν το γεύτηκα. Βαθιά γεύση, φοβερό πιάτο!
Ριζότο με λαχανικά, πέστο λουίζας και γαλοτύρι (11,5€) Πεντανόστιμο, αλλά επισκιάστηκε από το κριθαράκι.
Μπιφτέκι μόσχου με χειροποίητη μαγιονέζα κρεμμυδιού, αγγουράκι, πίκλα και πατάτες τηγανητές (12,5€)
Πόσες συνώνυμες λέξεις να βρω για το «νόστιμο» ώστε να μην επαναλαμβάνομαι; Στέρεψα. Το μπιφτέκι υπέροχα ψημένο και με όμορφα αρώματα, η πίκλα λίγο γλυκιά για τα γούστα μου, η μαγιονέζα κρεμμυδιού, αν και με λίγο πιο ρευστή υφή από τη μαγιονέζα, έκλεψε την παράσταση σε πρωτοτυπία και νοστιμιά! Οι πατάτες τραγανές και χρυσαφένιες.
Κοτόπουλο φιλέτο γεμιστό με καπνιστό χοιρινό, μανιτάρια, γραβιέρα Νάξου σε βάση από ξινό τραχανά (14,5€)
Ωραία γεύση το πιάτο συνολικά, αλλά δυστυχώς αρκετά στεγνό το κοτόπουλο.
¼ ροζέ κρασί χύμα
Αρωματικό και ποιοτικό.
Αρκετά αναψυκτικά.
Το γεγονός ότι δεν είχαμε χρόνο για να δοκιμάσουμε και τα γλυκά τους, μου στοίχισε πολύ. Είμαι σίγουρη πως θα ήταν κι αυτά από άλλο κόσμο! Περιττό να σχολιάσω το vfm. Τα 175 περίπου ευρώ για τόσα πιάτα σε μεγάλες μερίδες, αλλά το κυριότερο τέτοιες γεύσεις είναι πολύ τίμιο.
Η χαρά που αισθάνομαι είναι απερίγραπτη, όταν στα πιο απίθανα μέρη βρίσκω τέτοια διαμάντια, που δημιουργήθηκαν από μερακλήδες νέους ανθρώπους με σεβασμό στις εποχές, τις γεύσεις, τα αρώματα και τα τοπικά προϊόντα. Μα πρώτα απ’ όλα με σεβασμό στον εαυτό τους και το επάγγελμά τους.
Μπράβο παιδιά, συνεχίστε έτσι! Και μην τη μαλώνεις πολύ τη μαμά στην κουζίνα, οι μαμάδες είναι θησαυροί. ????