ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ

Αποφάσισα, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, να ξεκινήσω με τα Μαύρα. Και, αφού έχει πολλά μαύρα του ζωικού Βασιλείου η Αττική, θα ξεκινήσω με το μαύρο που εμένα πάντα με βγάζει ασπροπρόσωπη. Αν υπάρχει ένα μαγαζί στην Αττική που μπορείς να μπεις μέσα και να δώσεις εν λευκώ άδεια στον μάγειρα, χωρίς να δεις ποτέ κατάλογο, να φέρει ότι θέλει, είναι αυτό. Όχι, καλέ, γιατί ο Γιάννης είναι ένα όρθιο βουνό κι έχει αγριωπή όψη και φοβάσαι μην παρεξηγηθεί και έρθει με το μπαλτά του, άμα τον γνωρίσεις καταλαβαίνεις ότι είναι ένα γλυκύτατο king size παιδάκι. Πολύ απλά, αν τον αφήσεις ελεύθερο θα φέρει πάντα τα καλύτερα, γιατί ενθουσιάζεται πραγματικά με το καινούργιο τυροκομείο που ανακάλυψε και το κρέας που του ήρθε σήμερα και θέλει να το μοιραστεί μαζί σου.

Έχω πάει τόσες φορές που μου φαίνεται περιττό να κάνω στεγνή κριτική στον Γατούλη. Έχει τον ωραιότερο χώρο που έχω δει ποτέ; Όχι. Ήθελα να μπαίνω μέσα και να ντρέπομαι να πατήσω από τους κίονες και τα γλυπτά; Επίσης όχι. Μου αρέσει αυτό το στυλ, μες την υπόγεια την ταβέρνα; Τόσο που μετακόμιζα εκεί. Ήθελα κάτι παραπάνω από ξύλινα τραπεζάκια, ήσυχο και καθαρό περιβάλλον και αυτό το αίσθημα θαλπωρής που κανένας μοντέρνος βιομηχανικός χώρος δεν ξέρει καν τι είναι; Ε, όχι. Μπόνους οι ανακαινισμένες, πεντακάθαρες τουαλέτες.

Στην εξυπηρέτηση, τώρα, θέλω και δε μπορώ να είμαι αντικειμενική. Το ζευγάρι που έχει το μαγαζί είναι άνθρωποι που με έχουν κερδίσει πολύ καιρό πριν και δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα ψεγάδι τους. Τον Γιάννη μόνο λυπάμαι λίγο, που ούτε να φταρνιστεί δε μπορεί χωρίς να το πάρει είδηση η Βασιλικούλα, η οποία αναγνώρισε το παπούτσι του από στόρι μου στο ίνσταγκραμ. Στόρι με ένα μέτρο μπριζόλα και ένα χιλιοστό παπούτσι ψήστη από κάτω. Δόλιε Γιάννη…. Ραντάρ το κορίτσι! Πλέον έχουν προσθέσει και έναν Κρητικό σερβιτόρο με προφορά, έξω καρδιά και καντάρια τρέλας, που κάνει το βράδυ σου αληθινά διασκεδαστικό.

Φλέγον θέμα, φαγητό. Ή, γιατί να πας χθες στον Μαύρο Γάτο. Εντάξει, εγώ έχω φάει μέχρι και τις γλάστρες με τα λουλουδάκια απ έξω, μόνο το γατί μασκότ μου έχει ξεφύγει, γιατί τρέχει πολύ το ρημάδι. Θα πω, για τα τυπικά, τι φάγαμε στην τελευταία επίσκεψη προ λίγων ημερών, αν και δεν είναι ενδεικτικό γιατί έχει πολλά θεϊκά πιάτα.

Πάντα στο τραπέζι έρχεται ένα χωριάτικο ψωμί σε φετάρες, ιδανικό για μακροβούτια στο λάδι της σαλάτας που είναι πάντα μπόλικο. Μαζί προτείνω τη σαλάτα με ξεφλουδισμένη ντομάτα και χοντρό αλάτι, γιατί είναι πάντα υπέργλυκη και μυρωδάτη. Εμείς πάντως ούτε αυτή τη φορά την παραλείψαμε, και κάναμε και τις απαραίτητες βουτιές στο ωραίο λαδάκι που τις έβρεχε, γιατί εκτιμάμε το καλό πράγμα.

Πατάτες και τζατζίκι μην ξεχάσετε. Χεράτα και τα δυο, ταιριάζουν όπως ο τέντζερης και το καπάκι. Ειδικά αυτό το τζατζίκι το μπαρούτι, το σκορδάτο, που δεν είναι αυτό το φλώρικο γιαουρταγγούρι κουβά που σερβίρουν πλέον σε τόσα και τόσα μαγαζιά, είναι κολασμένο. Θα μπορούσα να τρώω πατατίτσες και τζατζίκι εκεί για πάντα, χωρίς ποτέ να βαρεθώ.

Ειδική μνεία στα τυριά τους. Συνεργάζονται με μικρούς παραγωγούς κι φέρνουν τα καλύτερα της ελληνικής τυροκομίας. Η φέτα τους, που πάντα μας τη φέρνουν σε μπαμπάτσικες κομματάρες είναι σκληρή και βουτυράτη, με μια γεύση χωριού δυνατή. Είπαμε, δεν το έχουν με τα ημίμετρα. Αυτή τη φορά μας ήρθε κι ένα σαγανάκι τούβλο, στο μέγεθος, γιατί κατά τα άλλα ήταν μαλακό, μαστιχωτό και κυρίως πεντανόστιμο. Πεκορίνο Αμφιλοχίας μας το είπε ο Γιάννης, τώρα που ξέρετε το μυστικό, ξέρετε και τι να κάνετε. Εγώ πάντως το έφαγα μόνη μου όλο και καθόλου δε ντράπηκα.
Κρέατος το ανάγνωσμα. Έχω φάει, μεταξύ πολλών άλλων, εκπληκτικό συκώτι, τρυφερά παϊδάκια και ένα βοδινό σκέτη αμαρτία. Μην το πείτε παραέξω αλλά ένα κοπάδι έχω ξεκληρίσει σε τόσες επισκέψεις. Την τελευταία φορά ο ψήστης μας έφερε μια μοσχαρίσια ταλιάτα, ψημένη medium, με τα πιπέρια της στην άκρη του ξύλου κοπής, τρυφερή, ζουμερή, όνειρο. Χαίρομαι που δεν διαλέγουμε εμείς το κρέας και κάθε φορά ο άνθρωπος ξεπερνάει τον εαυτό του, γιατί καλύτερες επιλογές από αυτές που κάνει για μας δεν θα κάναμε σίγουρα.

Η σακαφιόρα συνδαιτυμόνας μου, με το κωδικό όνομα Tzia, ήπιε ένα τεταρτάκι κρασί και γω, που είμαι γερό ποτήρι σαν Ουκρανός εργάτης οικοδομής, τα έτσουξα με σουρωτή, το μεγάλο μπουκάλι παρακαλώ.

Περάσαμε όσο καλά φαντάζεστε, σκάσαμε στο φαγητό, γελάσαμε παρά πολύ με το παλαβιάρικο κρητικάτσι και πληρώσαμε δυσανάλογα λίγα για την ποσότητα και την ποιότητα που μας προσφέρθηκε. Ακριβείς τιμές δεν έχω κοιτάξει ποτέ, ούτε με ενδιαφέρουν, γιατί ξέρω ότι πληρώνω πολύ λιγότερο από όσο αξίζουν όσα μας προσφέρονται κάθε φορά. Υπολογίστε ότι με λιγότερο από 20 ευρώ το άτομο τρως και πίνεις σαν πρίγκιπας πάντως και παίρνεις και πακέτο για το σπίτι.

Για να συνοψίσουμε.

Ψάχνεις γκουρμεδιές; Μην πας στον γάτο. Δεν ξέρεις να τρως και χαραμίζεις λουκουμίσια μοσχάρια που δεν τους άξιζε να πάνε έτσι αχάριστα. Θέλεις φιούζιον; Μην πας στο γάτο! Δε θα βρίσκουμε εμείς τραπέζι για να γκρινιάζεις εσύ που δε σου τύλιξαν το αρνί σε φύκι. Είσαι βίγκαν; Αν πας στο γάτο, μην γκρινιάζεις που βόσκησες όλο το βράδυ. Θέλεις καλό κρέας,χειροποίητους μεζέδες και καλό κρασάκι; Τι κάνεις ακόμα εδώ και δεν είσαι ήδη στον Γάτο;