Στο Bellagio δεν είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω. Μου αρέσει πολύ σα χώρος και σα γεύσεις, οπότε και η οποιαδήποτε καθυστέρηση και αναμονή για τα κυρίως πιάτα, δε με εμποδίζει στο να το ξανά επισκεφτώ.
Βρεθήκαμε Σάββατο βράδυ παρέα έξι ατόμων, αφού πρώτα είχαμε κάνει κράτηση. Ο χώρος λιτός, όμορφος και για τα δεδομένα μου γουστόζικος. Αποπνέει μια ευρωπαϊκή φινέτσα μπορώ να πω. Η εξυπηρέτηση ευγενική, χαμογελαστή, γρήγορη ως προς τα πρώτα, όπως οι σαλάτες, αλλά αργή στα υπόλοιπα. Δέχομαι βέβαια ότι ήταν ώρα αιχμής, και το μαγαζί ήταν γεμάτο.
Δοκιμάσαμε τρεις διαφορετικές πίτσες, και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν πολύ καλές. Ήταν εξαιρετικά ψημένες, γιατί ψήνονται τόσο όσο, σε ξυλόφουρνο, και έχουν λεπτή και τραγανή ζύμη. Δοκιμάσαμε την Pizza Peperoni, την Parma με ρόκα και προσούτο, και τη Greca με ελιές, κάππαρη, τοματίνια και φέτα. Από ζυμαρικά δοκιμάσαμε τις πένες με κοτόπουλο, τα νιόκι με τέσσερα τυριά και την Carbonara al tartufo. Οι γεύσεις και στα τρία πιάτα ήταν καθαρές. Τα υλικά σε ισορροπία, για να μην καπελώνει το ένα το άλλο. Τα ζυμαρικά σωστά βρασμένα, όπως ακριβώς πρέπει. Για το τέλος πήραμε και δύο γλυκά, την γλυκιά έκδοση της πίτσας, δηλαδή pizza με Nutella και tiramisu.
Μαζί με ένα μπουκάλι κρασί, και μία σαλάτα, πληρώσαμε 27 ευρώ το άτομο και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι. Είναι ένα αγαπημένο μαγαζί, μου αρέσει πολύ και η ιταλική κουζίνα, για αυτό το προτείνω να το δοκιμάσετε ειδικά οι λάτρες των ζυμαρικών και της πίτσας.
Μην πας αν έχεις νεύρα από πριν. Μην πας Σάββατο, γιατί και νεύρα να μην έχεις, θα αποκτήσεις. Φαγητό καλό. Αλλά έχω φάει και καλύτερο. Δεν είναι και το μόνο εκεί έξω. Έχει και άλλες επιλογές. Να περιμένεις μία ώρα για τα κυρίως πιάτα, τραγικό. Να μη συνεννοείται το προσωπικό με τον ιδιοκτήτη, και άλλα να λέει ο ένας και άλλα ο άλλος, ανεπίτρεπτο. Το ότι μας κέρασαν στο τέλος γλυκό δε σώζει την παρτίδα. Γιατί ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η ατάκα του ιδιοκτήτη που του είπα ότι το συγκεκριμένο πιάτο που γεύτηκα, δεν ήταν και θεϊκό για να είναι το καλύτερο του μαγαζιού, και εκείνος να απαντάει «περί ορέξεως κολοκυθόσπορος». Κατά τα άλλα χαμογελαστός!
Χώρος μικρός σχετικά για τον κόσμο που είχε. Όμορφος και προσεγμένος, αποπνέει μια φινέτσα. Αλλά δεν είναι και λόγος να φύγω από την άλλη πλευρά των Αθηνών, για το χώρο, όταν στο ενδιάμεσο της διαδρομής βρίσκω άπειρες επιλογές.
Μια ιδέα από τον κατάλογο πήρα, για να έχω άποψη, αλλά για τον υπόλοιπο που δεν έχω, θα ζήσω και χωρίς να αποκτήσω. Από σαλάτες δοκιμάσαμε εκείνη με την κινόα. Είχε μια πολύ ωραία sauce, η οποία θα την αναδείκνυε ακόμα περισσότερο, αν ήταν παραπάνω σε ποσότητα. Ελλείψει αυτής, το όλο αποτέλεσμα ήταν αδιάφορο. Ευτυχώς συμφωνήσαμε και οι τρεις, γιατί στα κυρίως υπήρξε διχογνωμία!
Από κυρίως δοκιμάσαμε Carbonara al tartufo, το πιάτο ημέρας με ριζότο και σολομό με ταλιατέλες από παντζάρι. Η Carbonara άρεσε πολύ, η φίλη δεν άφησε τίποτα στο πιάτο της, και τα ζυμαρικά ήταν πολύ σωστά βρασμένα. Το ριζότο, ήταν εξαιρετικό σε γεύση, αλλά ιδιαίτερα βαρύ σαν πιάτο. Σωστά χυλωμένο, δεν υπάρχει μέσα στον κατάλογο, καθώς ήταν πιάτο ημέρας. Ο σολομός με τις ταλιατέλες ήταν σε ένα πιάτο σερβιρισμένο ξεχωριστά, πολύ ψημένος ο σολομός και ανάλατος, ενώ οι ταλιατέλες από παντζάρια ήταν αρκετά καλές. Σίγουρα ένα πιάτο πολλά υποσχόμενο, αλλά καμία σχέση. Κακό δεν ήταν σε καμία περίπτωση, αντιθέτως, απλά δε δικαίωσε τις προσδοκίες μου. Οι μερίδες μέτριες στο μέγεθος προς οριακά κανονικές. Σίγουρα ολοκληρώνοντας τη γευστική εμπειρία δεν έφυγα και σκασμένη.
Μας βγήκε μαζί με το κρασί που πήραμε γύρω στα 25 ευρώ το άτομο, που δε θα το πω και φτηνό, αν κρίνω τη συνολική εμπειρία, γιατί δεν ενθουσιάστηκα. Ευτυχώς υπάρχουν και άλλες επιλογές. Ακόμα και στους ανθρώπους, στα ιταλικά εστιατόρια θα κολλήσουμε?
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Στο Bellagio δεν είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω. Μου αρέσει πολύ σα χώρος και σα γεύσεις, οπότε και η οποιαδήποτε καθυστέρηση και αναμονή για τα κυρίως πιάτα, δε με εμποδίζει στο να το ξανά επισκεφτώ.
Βρεθήκαμε Σάββατο βράδυ παρέα έξι ατόμων, αφού πρώτα είχαμε κάνει κράτηση. Ο χώρος λιτός, όμορφος και για τα δεδομένα μου γουστόζικος. Αποπνέει μια ευρωπαϊκή φινέτσα μπορώ να πω. Η εξυπηρέτηση ευγενική, χαμογελαστή, γρήγορη ως προς τα πρώτα, όπως οι σαλάτες, αλλά αργή στα υπόλοιπα. Δέχομαι βέβαια ότι ήταν ώρα αιχμής, και το μαγαζί ήταν γεμάτο.
Δοκιμάσαμε τρεις διαφορετικές πίτσες, και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν πολύ καλές. Ήταν εξαιρετικά ψημένες, γιατί ψήνονται τόσο όσο, σε ξυλόφουρνο, και έχουν λεπτή και τραγανή ζύμη. Δοκιμάσαμε την Pizza Peperoni, την Parma με ρόκα και προσούτο, και τη Greca με ελιές, κάππαρη, τοματίνια και φέτα. Από ζυμαρικά δοκιμάσαμε τις πένες με κοτόπουλο, τα νιόκι με τέσσερα τυριά και την Carbonara al tartufo. Οι γεύσεις και στα τρία πιάτα ήταν καθαρές. Τα υλικά σε ισορροπία, για να μην καπελώνει το ένα το άλλο. Τα ζυμαρικά σωστά βρασμένα, όπως ακριβώς πρέπει. Για το τέλος πήραμε και δύο γλυκά, την γλυκιά έκδοση της πίτσας, δηλαδή pizza με Nutella και tiramisu.
Μαζί με ένα μπουκάλι κρασί, και μία σαλάτα, πληρώσαμε 27 ευρώ το άτομο και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι. Είναι ένα αγαπημένο μαγαζί, μου αρέσει πολύ και η ιταλική κουζίνα, για αυτό το προτείνω να το δοκιμάσετε ειδικά οι λάτρες των ζυμαρικών και της πίτσας.
Μην πας αν έχεις νεύρα από πριν. Μην πας Σάββατο, γιατί και νεύρα να μην έχεις, θα αποκτήσεις. Φαγητό καλό. Αλλά έχω φάει και καλύτερο. Δεν είναι και το μόνο εκεί έξω. Έχει και άλλες επιλογές. Να περιμένεις μία ώρα για τα κυρίως πιάτα, τραγικό. Να μη συνεννοείται το προσωπικό με τον ιδιοκτήτη, και άλλα να λέει ο ένας και άλλα ο άλλος, ανεπίτρεπτο. Το ότι μας κέρασαν στο τέλος γλυκό δε σώζει την παρτίδα. Γιατί ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η ατάκα του ιδιοκτήτη που του είπα ότι το συγκεκριμένο πιάτο που γεύτηκα, δεν ήταν και θεϊκό για να είναι το καλύτερο του μαγαζιού, και εκείνος να απαντάει «περί ορέξεως κολοκυθόσπορος». Κατά τα άλλα χαμογελαστός!
Χώρος μικρός σχετικά για τον κόσμο που είχε. Όμορφος και προσεγμένος, αποπνέει μια φινέτσα. Αλλά δεν είναι και λόγος να φύγω από την άλλη πλευρά των Αθηνών, για το χώρο, όταν στο ενδιάμεσο της διαδρομής βρίσκω άπειρες επιλογές.
Μια ιδέα από τον κατάλογο πήρα, για να έχω άποψη, αλλά για τον υπόλοιπο που δεν έχω, θα ζήσω και χωρίς να αποκτήσω. Από σαλάτες δοκιμάσαμε εκείνη με την κινόα. Είχε μια πολύ ωραία sauce, η οποία θα την αναδείκνυε ακόμα περισσότερο, αν ήταν παραπάνω σε ποσότητα. Ελλείψει αυτής, το όλο αποτέλεσμα ήταν αδιάφορο. Ευτυχώς συμφωνήσαμε και οι τρεις, γιατί στα κυρίως υπήρξε διχογνωμία!
Από κυρίως δοκιμάσαμε Carbonara al tartufo, το πιάτο ημέρας με ριζότο και σολομό με ταλιατέλες από παντζάρι. Η Carbonara άρεσε πολύ, η φίλη δεν άφησε τίποτα στο πιάτο της, και τα ζυμαρικά ήταν πολύ σωστά βρασμένα. Το ριζότο, ήταν εξαιρετικό σε γεύση, αλλά ιδιαίτερα βαρύ σαν πιάτο. Σωστά χυλωμένο, δεν υπάρχει μέσα στον κατάλογο, καθώς ήταν πιάτο ημέρας. Ο σολομός με τις ταλιατέλες ήταν σε ένα πιάτο σερβιρισμένο ξεχωριστά, πολύ ψημένος ο σολομός και ανάλατος, ενώ οι ταλιατέλες από παντζάρια ήταν αρκετά καλές. Σίγουρα ένα πιάτο πολλά υποσχόμενο, αλλά καμία σχέση. Κακό δεν ήταν σε καμία περίπτωση, αντιθέτως, απλά δε δικαίωσε τις προσδοκίες μου. Οι μερίδες μέτριες στο μέγεθος προς οριακά κανονικές. Σίγουρα ολοκληρώνοντας τη γευστική εμπειρία δεν έφυγα και σκασμένη.
Μας βγήκε μαζί με το κρασί που πήραμε γύρω στα 25 ευρώ το άτομο, που δε θα το πω και φτηνό, αν κρίνω τη συνολική εμπειρία, γιατί δεν ενθουσιάστηκα. Ευτυχώς υπάρχουν και άλλες επιλογές. Ακόμα και στους ανθρώπους, στα ιταλικά εστιατόρια θα κολλήσουμε?