Η πλατεία της Πεντέλης εκτός του φανταστικού all time classic ‘’Παλιάτσου’’ φημίζεται για τις οικογενειακές ταβέρνες, στις οποίες μπορείς να φας καλά ελληνικά κοψίδια όσο τραβάει η όρεξη σου. Αρκεί να πας ΠΣΚ όπου οι σούβλες γυρίζουν σα να μην υπάρχει αύριο, οι πατάτες είναι φρεσκοκομμένες και τα ορεκτικά θεσπέσια. Ή σχεδόν.
‘’Μια Κυριακή ποιος το περίμενε πως θα ‘ταν Κυριακή’’ η πείνα και το κοντινό της τοποθεσίας το έφερε και ανεβήκαμε πλατεία. Αυτή τη φορά η επιλογή ήταν το ‘’Πηλιορείτικο’’. Προφανώς για να ονομαστεί έτσι, η καταγωγή του ιδιοκτήτη θα είναι από το βουνό των Κενταύρων.
Ωραίος χώρος, δροσερός κήπος που θυμίζει πλατεία χωριού του στυλ όλοι μια μεγάλη παρέα, που θες προσπάθεια να ακούσεις τον διπλανό σου. Κατάσταση πλατείας χωριού είπαμε με δέντρα για παχιά σκιά, σούβλες με κρέατα να ψήνονται αργά – αργά, λουλούδια, τραπέζια και καρέκλες, κλασικά ταβέρνας ή καλύτερα χασαποταβέρνας όπως ονομάζονταν παλαιότερα.
Η εξυπηρέτηση καλή και τέλος. Απόμακρη, αχαμογέλαστη, άνευ περιττών συζητήσεων, προτάσεων μάλλον από την κούραση της ημέρας. Παραγγείλαμε, ήρθαν χωρίς σειρά αλλά σε καλό χρόνο, φάγαμε, πληρώσαμε, δεν μας κέρασαν και φύγαμε.
Εμμμ δεν κάνουν έτσι στα χωριά του Πηλίου κυρ Στέφανε.
Φάγαμε ντακοσαλάτα γευστική και δροσερή, η οποία έχει γίνει must από όπου και να είσαι. Δροσιά της Κρήτης στο πιάτο σου αν και λίγο ακόμα τριμμένη φέτα έπαιρνε.
Τζατζίκι σωστά αρτυμένο και ολίγον spicy, τυροκαυτερή που απείχε πολύ να μοιάσει την κοκκινωπή του Βόλου και σε κάψιμο και σε γεύση, τραγανά slices κολοκυθιού όπως προβλέπεται, κολοκυθοκεφτέδες αφράτοι εσωτερικά, με ωραία κρούστα εξωτερικά με μια ανεπαίσθητη sauce γιαουρτιού, κορυφαίες χρυσαφένιες τηγανιτές πατάτες έξτρα από αυτές των κρεάτων και παστουρμαλί γευστικό και τραγανό αλλά ο παστουρμάς του, πέρασε και δεν ακούμπησε.
Μερίδα κοντοσούβλι το οποίο αν και μεγάλη μερίδα με ελάχιστο πάχος, ήταν λάθος μπαχαρωμένο. Φαγώθηκε αλλά δεν συγκίνησε γευστικά.
Νοστιμότατο αρνί, σωστά ψημένο με crispy υπέροχη πέτσα που χαλαρά ζητούσες και άλλο. Σωστός ο ψήστης, καλλιτέχνης. Το καλύτερο πιάτο της βραδιάς.
Τέλος χοιρινό μπρεζέ, γευστικότατο, μαγειρεμένο σε μπύρα, συνοδευόμενο από μανιτάρια και καραμελωμένα κρεμμύδια που χάνονταν στη γεύση του όλου πιάτου.
Όλα αυτά συνοδεύτηκαν από πολύ καλό, γλυκόπιοτο και ελαφρύ λευκό κρασί και τσίπουρο άνευ, γνωστής Βολιώτικης φίρμας.
Συμπερασματικά αν δεν θες να ξενιτευτείς για να φας ψητά, η Πεντέλη αποτελεί μια καλή λύση, ειδικά ΠΣΚ όπου θα βρεις σούβλες να γυρίζουν και θα θυμηθείς το χωριό σου.
Τρως και στη συνέχεια πας και στο παρακείμενο μπαράκι για να ακούσεις, το ροκ που παίζουν τα μάτια σου.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Η πλατεία της Πεντέλης εκτός του φανταστικού all time classic ‘’Παλιάτσου’’ φημίζεται για τις οικογενειακές ταβέρνες, στις οποίες μπορείς να φας καλά ελληνικά κοψίδια όσο τραβάει η όρεξη σου. Αρκεί να πας ΠΣΚ όπου οι σούβλες γυρίζουν σα να μην υπάρχει αύριο, οι πατάτες είναι φρεσκοκομμένες και τα ορεκτικά θεσπέσια. Ή σχεδόν.
‘’Μια Κυριακή ποιος το περίμενε πως θα ‘ταν Κυριακή’’ η πείνα και το κοντινό της τοποθεσίας το έφερε και ανεβήκαμε πλατεία. Αυτή τη φορά η επιλογή ήταν το ‘’Πηλιορείτικο’’. Προφανώς για να ονομαστεί έτσι, η καταγωγή του ιδιοκτήτη θα είναι από το βουνό των Κενταύρων.
Ωραίος χώρος, δροσερός κήπος που θυμίζει πλατεία χωριού του στυλ όλοι μια μεγάλη παρέα, που θες προσπάθεια να ακούσεις τον διπλανό σου. Κατάσταση πλατείας χωριού είπαμε με δέντρα για παχιά σκιά, σούβλες με κρέατα να ψήνονται αργά – αργά, λουλούδια, τραπέζια και καρέκλες, κλασικά ταβέρνας ή καλύτερα χασαποταβέρνας όπως ονομάζονταν παλαιότερα.
Η εξυπηρέτηση καλή και τέλος. Απόμακρη, αχαμογέλαστη, άνευ περιττών συζητήσεων, προτάσεων μάλλον από την κούραση της ημέρας. Παραγγείλαμε, ήρθαν χωρίς σειρά αλλά σε καλό χρόνο, φάγαμε, πληρώσαμε, δεν μας κέρασαν και φύγαμε.
Εμμμ δεν κάνουν έτσι στα χωριά του Πηλίου κυρ Στέφανε.
Φάγαμε ντακοσαλάτα γευστική και δροσερή, η οποία έχει γίνει must από όπου και να είσαι. Δροσιά της Κρήτης στο πιάτο σου αν και λίγο ακόμα τριμμένη φέτα έπαιρνε.
Τζατζίκι σωστά αρτυμένο και ολίγον spicy, τυροκαυτερή που απείχε πολύ να μοιάσει την κοκκινωπή του Βόλου και σε κάψιμο και σε γεύση, τραγανά slices κολοκυθιού όπως προβλέπεται, κολοκυθοκεφτέδες αφράτοι εσωτερικά, με ωραία κρούστα εξωτερικά με μια ανεπαίσθητη sauce γιαουρτιού, κορυφαίες χρυσαφένιες τηγανιτές πατάτες έξτρα από αυτές των κρεάτων και παστουρμαλί γευστικό και τραγανό αλλά ο παστουρμάς του, πέρασε και δεν ακούμπησε.
Μερίδα κοντοσούβλι το οποίο αν και μεγάλη μερίδα με ελάχιστο πάχος, ήταν λάθος μπαχαρωμένο. Φαγώθηκε αλλά δεν συγκίνησε γευστικά.
Νοστιμότατο αρνί, σωστά ψημένο με crispy υπέροχη πέτσα που χαλαρά ζητούσες και άλλο. Σωστός ο ψήστης, καλλιτέχνης. Το καλύτερο πιάτο της βραδιάς.
Τέλος χοιρινό μπρεζέ, γευστικότατο, μαγειρεμένο σε μπύρα, συνοδευόμενο από μανιτάρια και καραμελωμένα κρεμμύδια που χάνονταν στη γεύση του όλου πιάτου.
Όλα αυτά συνοδεύτηκαν από πολύ καλό, γλυκόπιοτο και ελαφρύ λευκό κρασί και τσίπουρο άνευ, γνωστής Βολιώτικης φίρμας.
Συμπερασματικά αν δεν θες να ξενιτευτείς για να φας ψητά, η Πεντέλη αποτελεί μια καλή λύση, ειδικά ΠΣΚ όπου θα βρεις σούβλες να γυρίζουν και θα θυμηθείς το χωριό σου.
Τρως και στη συνέχεια πας και στο παρακείμενο μπαράκι για να ακούσεις, το ροκ που παίζουν τα μάτια σου.