Μετά την προχθεσινή πρώτη μου επίσκεψη στο DÖNER TZH ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω ότι έκανα τρία χρόνια να επισκεφτώ ένα μαγαζί που απέχει δέκα λεπτά από το σπίτι μου. Το μόνο ελαφρυντικό που έχω να αναφέρω είναι ότι το DÖNER TZH (= ντονερτζήδικο) είναι ελαφρώς απόμερο και όπως φαίνεται αλλεργικό στη διαφήμιση. Δεν περνάς εύκολα από μπροστά του, εκτός κι αν εξακολουθείς να είσαι φανατικός θαμώνας της ιστορικής πιτσαρίας Pizza Zeas, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, στη γωνία με την οδό Αιγαίου. Ας είναι καλά μια ανάρτηση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ στην GOOGLE που μου κίνησε την προσοχή/περιέργεια.
Το DÖNER TZH ανήκει, όπως διάβασα, στον Γιλμάζ Σεκμάν αφέντη, με προηγούμενη θητεία στο PERAN της Νέας Φιλαδέλφειας και στο ALLADIN της Αμφιθέας. Από εκεί που καθόμασταν, με το ζόρι τον διέκρινα πίσω από τον πάγκο του, η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο ντονέρ που γύριζε σιγά σιγά στην ειδική κατασκευή από μαντέμι με ράφια, όπου τοποθετούνται τα ξύλα, έτσι ώστε να ρυθμίζεται αντίστοιχα η φωτιά. Εκείνο που δεν φαινόταν είναι το δεύτερο τεχνικό επίτευγμα που βοηθά τον ψήστη μετά το «ντονέρ μεκάν»: ο φούρνος όπου ψήνονται οι γνωστές πίτες λαβάς, οι οποίες σερβίρονται με όλα τα πιάτα αντί ψωμιού. Πατάτες τηγανιτές ούτε για δείγμα!
Τους τελευταίους δύο μήνες είχα προσπαθήσει – ανεπιτυχώς – τρεις φορές να κάνω κράτηση στο DÖNER TZH. Όταν φτάσαμε, λίγο μετά τις 8 το βράδυ, ήμασταν οι πρώτοι πελάτες, στις 9 η ώρα όμως όλα τα τραπέζια, μέσα και έξω, ήταν γεμάτα. Σημειώστε λοιπόν ότι μια κρατησούλα είναι απολύτως απαραίτητη. Η εξυπηρέτηση (μέχρι και μια κυρία από την κουζίνα βοηθούσε κάθε τόσο) σωστή και γρήγορη, τα πιάτα φτάνουν στα τραπέζια μόλις είναι έτοιμα. Όταν παρακαλέσαμε να αλλάξουμε το χύμα κόκκινο, που είχαν παραγγείλει οι δύο κυρίες της παρέας, με λευκό, ζήτησαν – πράγμα που θεωρώ επιβεβλημένο – ευγενικά να μάθουν γιατί δεν μας άρεσε και έκαναν την αλλαγή χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ο κατάλογος χωρίζεται σε μεζέδες, ορεκτικά, κυρίως πιάτα, ποτά και (ένα) γλυκό, είναι καλαίσθητος και με όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Η πρώτη ομάδα μεζέδων συνοδεύτηκε από το πρώτο κέρασμα, ένα πιάτο με σουκρούτ (= ξινό λάχανο) στο κέντρο και τέσσερις γιαλαντζή ντολμάδες και ιτς κιοφτέ περιμετρικά. Η – ελαφρώς πικάντικη – σύσταση των ιτς κιοφτέ μου θύμισε την χορτοφαγική αλοιφή που είχαμε δει στην Πόλη να αλείφεται πάνω σε πίτα λαβάς. Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση το γεγονός ότι μας πρόσφεραν δωρεάν ένα όχι μόνο γενναίο ως μερίδα και νόστιμο, αλλά και τόσο φροντισμένο στην εμφάνιση πιάτο. Ρίξτε μια ματιά στη φωτογραφία και θα καταλάβετε.
Ο πρώτος γύρος κέρδισε από τα αποδυτήρια τις εντυπώσεις. Ιτσλί κιοφτέ αλλιώτικοι, με μαλακή ζύμη και την κλασική γέμιση, ταμπουλέ χωρίς να υπερισχύει το κουσκούς, φρέσκια και δροσιστική, αραβική μελιτζανοσαλάτα που εκτός από μελιτζάνα περιέχει ταχίνι, σκόρδο και γιαούρτι, και πρώτη γνωριμία με νεροπιτάκια, δηλαδή τυρόπιτα με βραστό φύλλο και τέσσερα διαφορετικά τυριά στη γέμιση, θα μπορούσατε να το πείτε και λαζανόπιτα. Τα κυρίως πιάτα δεν έκρυβαν εκπλήξεις, ήταν ωστόσο το ένα πιο νόστιμο από το άλλο. Υποχρεωτικά δοκιμάσαμε το ντονέρ, φτιαγμένο με την πολίτικη συνταγή (κιμάς μοσχαρίσιος και αρνίσιος και ενδιάμεσα φιλέτα μοσχαριού), που δεν έχει καθόλου λίπος, σερβιρισμένο με ξερό κρεμμύδι και πιλάφι – νομίζω μπασμάτι. Κατόπιν γιαουρτλού με ντονέρ και γιαούρτι που φτιάχνουν οι ίδιοι, και κλείσιμο με παραδοσιακό χουνκιάρ μπεγεντί, με φιλετάκια αρνίσια και κρέμα μελιτζάνας.
Το επιδόρπιο κέρασμα ένα κεφάλαιο μόνο του, θα σας παραπέμψω πάλι στη φωτογραφία: Τριγωνικά μπακλαβαδάκια με γέμιση από κρέμα και καρύδι. Άλλο να σας το περιγράφω και άλλο να το γεύεστε.
Για όλα αυτά, συν κρασί και μπύρες, πληρώσαμε – τέσσερις νοματαίοι – σχεδόν ακριβώς 80 ευρώ. Το DÖNER TZH είναι άπαιχτο και στις τιμές. Σύμφωνα με την κλίμακα fratello κερδίζει πανάξια τρία αστέρια, πάει να πει αξίζει να έρθετε να το επισκεφτείτε όπου κι αν μένετε. Το ξέρω, η Αθήνα είναι μεγάλη, όμως πραγματικά αξίζει τον κόπο. Εγώ ήδη έκανα προσημείωση στο μυαλό μου για την επόμενη επίσκεψη: εσμέ, μαντί, πίτα Καισάρειας και κιουνεφέ.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Μετά την προχθεσινή πρώτη μου επίσκεψη στο DÖNER TZH ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω ότι έκανα τρία χρόνια να επισκεφτώ ένα μαγαζί που απέχει δέκα λεπτά από το σπίτι μου. Το μόνο ελαφρυντικό που έχω να αναφέρω είναι ότι το DÖNER TZH (= ντονερτζήδικο) είναι ελαφρώς απόμερο και όπως φαίνεται αλλεργικό στη διαφήμιση. Δεν περνάς εύκολα από μπροστά του, εκτός κι αν εξακολουθείς να είσαι φανατικός θαμώνας της ιστορικής πιτσαρίας Pizza Zeas, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, στη γωνία με την οδό Αιγαίου. Ας είναι καλά μια ανάρτηση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ στην GOOGLE που μου κίνησε την προσοχή/περιέργεια.
Το DÖNER TZH ανήκει, όπως διάβασα, στον Γιλμάζ Σεκμάν αφέντη, με προηγούμενη θητεία στο PERAN της Νέας Φιλαδέλφειας και στο ALLADIN της Αμφιθέας. Από εκεί που καθόμασταν, με το ζόρι τον διέκρινα πίσω από τον πάγκο του, η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο ντονέρ που γύριζε σιγά σιγά στην ειδική κατασκευή από μαντέμι με ράφια, όπου τοποθετούνται τα ξύλα, έτσι ώστε να ρυθμίζεται αντίστοιχα η φωτιά. Εκείνο που δεν φαινόταν είναι το δεύτερο τεχνικό επίτευγμα που βοηθά τον ψήστη μετά το «ντονέρ μεκάν»: ο φούρνος όπου ψήνονται οι γνωστές πίτες λαβάς, οι οποίες σερβίρονται με όλα τα πιάτα αντί ψωμιού. Πατάτες τηγανιτές ούτε για δείγμα!
Τους τελευταίους δύο μήνες είχα προσπαθήσει – ανεπιτυχώς – τρεις φορές να κάνω κράτηση στο DÖNER TZH. Όταν φτάσαμε, λίγο μετά τις 8 το βράδυ, ήμασταν οι πρώτοι πελάτες, στις 9 η ώρα όμως όλα τα τραπέζια, μέσα και έξω, ήταν γεμάτα. Σημειώστε λοιπόν ότι μια κρατησούλα είναι απολύτως απαραίτητη. Η εξυπηρέτηση (μέχρι και μια κυρία από την κουζίνα βοηθούσε κάθε τόσο) σωστή και γρήγορη, τα πιάτα φτάνουν στα τραπέζια μόλις είναι έτοιμα. Όταν παρακαλέσαμε να αλλάξουμε το χύμα κόκκινο, που είχαν παραγγείλει οι δύο κυρίες της παρέας, με λευκό, ζήτησαν – πράγμα που θεωρώ επιβεβλημένο – ευγενικά να μάθουν γιατί δεν μας άρεσε και έκαναν την αλλαγή χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ο κατάλογος χωρίζεται σε μεζέδες, ορεκτικά, κυρίως πιάτα, ποτά και (ένα) γλυκό, είναι καλαίσθητος και με όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Η πρώτη ομάδα μεζέδων συνοδεύτηκε από το πρώτο κέρασμα, ένα πιάτο με σουκρούτ (= ξινό λάχανο) στο κέντρο και τέσσερις γιαλαντζή ντολμάδες και ιτς κιοφτέ περιμετρικά. Η – ελαφρώς πικάντικη – σύσταση των ιτς κιοφτέ μου θύμισε την χορτοφαγική αλοιφή που είχαμε δει στην Πόλη να αλείφεται πάνω σε πίτα λαβάς. Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση το γεγονός ότι μας πρόσφεραν δωρεάν ένα όχι μόνο γενναίο ως μερίδα και νόστιμο, αλλά και τόσο φροντισμένο στην εμφάνιση πιάτο. Ρίξτε μια ματιά στη φωτογραφία και θα καταλάβετε.
Ο πρώτος γύρος κέρδισε από τα αποδυτήρια τις εντυπώσεις. Ιτσλί κιοφτέ αλλιώτικοι, με μαλακή ζύμη και την κλασική γέμιση, ταμπουλέ χωρίς να υπερισχύει το κουσκούς, φρέσκια και δροσιστική, αραβική μελιτζανοσαλάτα που εκτός από μελιτζάνα περιέχει ταχίνι, σκόρδο και γιαούρτι, και πρώτη γνωριμία με νεροπιτάκια, δηλαδή τυρόπιτα με βραστό φύλλο και τέσσερα διαφορετικά τυριά στη γέμιση, θα μπορούσατε να το πείτε και λαζανόπιτα. Τα κυρίως πιάτα δεν έκρυβαν εκπλήξεις, ήταν ωστόσο το ένα πιο νόστιμο από το άλλο. Υποχρεωτικά δοκιμάσαμε το ντονέρ, φτιαγμένο με την πολίτικη συνταγή (κιμάς μοσχαρίσιος και αρνίσιος και ενδιάμεσα φιλέτα μοσχαριού), που δεν έχει καθόλου λίπος, σερβιρισμένο με ξερό κρεμμύδι και πιλάφι – νομίζω μπασμάτι. Κατόπιν γιαουρτλού με ντονέρ και γιαούρτι που φτιάχνουν οι ίδιοι, και κλείσιμο με παραδοσιακό χουνκιάρ μπεγεντί, με φιλετάκια αρνίσια και κρέμα μελιτζάνας.
Το επιδόρπιο κέρασμα ένα κεφάλαιο μόνο του, θα σας παραπέμψω πάλι στη φωτογραφία: Τριγωνικά μπακλαβαδάκια με γέμιση από κρέμα και καρύδι. Άλλο να σας το περιγράφω και άλλο να το γεύεστε.
Για όλα αυτά, συν κρασί και μπύρες, πληρώσαμε – τέσσερις νοματαίοι – σχεδόν ακριβώς 80 ευρώ. Το DÖNER TZH είναι άπαιχτο και στις τιμές. Σύμφωνα με την κλίμακα fratello κερδίζει πανάξια τρία αστέρια, πάει να πει αξίζει να έρθετε να το επισκεφτείτε όπου κι αν μένετε. Το ξέρω, η Αθήνα είναι μεγάλη, όμως πραγματικά αξίζει τον κόπο. Εγώ ήδη έκανα προσημείωση στο μυαλό μου για την επόμενη επίσκεψη: εσμέ, μαντί, πίτα Καισάρειας και κιουνεφέ.