Και φτάνουμε στη ‘’Thea’’.
Και γιατί ‘’Thea’’;
Γιατί είμαστε λάτρεις του καλού φαγητού.Γιατί έχουμε φάει σε εστιατόρια εξωτερικού και γνωρίζουμε, τι εστί ακριβό εστιατόριο, τα οποία ακριβά δεν έχουν καμία σχέση με τις τιμές της Ελλάδας.Γιατί ο πιο συμπαθητικός παίκτης και καλός μάγειρας του φετινού master chef ήταν ο Κωστάκης ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου μαγαζιού.Γιατί ήταν επιθυμία των παιδιών.Γιατι… Γιατί… Γιατί… Κράτηση εννοείται αρκετές μέρες νωρίτερα, έτσι ώστε να έχουμε τη δυνατότητα για τραπέζι στην άκρη με θέα. Αφού λοιπόν ετοιμαστήκαμε, κινήσαμε για την ‘’Thea’’ η οποία βρίσκεται κυριολεκτικά κρεμασμένο στην άκρη του Παλιού Χωριού (Χώρα), με εξαιρετική θέα και στα 4 σημεία του ορίζοντα.Το μάτι χάνεται και ονειροπολεί χαζεύοντας…
Για την εξυπηρέτηση δεν έχω λόγια. Ο ορισμός. Καλλιτεχνική θα έλεγα ή για την ακρίβεια θεατρική. Ήταν εκεί να μας καθοδηγήσει στο τι θα διαλέξουμε, να μας εξηγήσει όλη την κάρτα του μενού, δεν χρειάστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής να ψάχνουμε για σερβιτόρο και φυσικά ο Κωστάκης φιλικός και προσιτός για συζήτηση και φωτογραφίες με τα παιδιά.
Φάγαμε καλά συνοδεύοντας με γλυκόπιοτο ασύρτικο, γνωστού κτήματος. Για αρχή ελληνικό μεζέ που απ’ ό,τι είδα συνηθίζεται στο νησί, προφανώς για να δοκιμάσει ο ξένος σε ένα πιάτο 3 ελληνικά ορεκτικά. Ξεχώριζε η εκπληκτική ελιοσαλάτα με αρκετές εντάσεις στην πιρουνιά, ακολουθούσε η λευκή ανάλαφρη mousse ταραμά που δεν προσομοιάζει με την κλασσική ταραμοσαλάτα και τελευταίο το τζατζίκι λίγο επίπεδο παρότι είχε αρκετά μυρωδικά.
Οι λουκουμάδες φέτας ήταν μπουκιά και απόλαυση, συνεπικουρούμενοι από μέλι ανθέων και σουσάμι λευκό και μαύρο. Τα ντολμαδάκια θαλασσινών με το απαραίτητο σαφράν για το έξτρα της γεύσης ήταν μακράν το καλύτερο πιάτο που δοκιμάσαμε. Σωστό τύλιγμα, εξαιρετική η αναλογία θαλασσινών στο εσωτερικό του φύλλου, απαραίτητη η σάλτσα πάνω στη οποία είχαν τοποθετηθεί οι ντολμάδες.
Και μετά ήρθαν οι κεφτέδες με τη σάλτσα ντομάτας. Βέτο έθεσε η κυρία. Αν μπορούσαμε ας κάναμε και αλλιώς. Μυρωδάτοι, μαμαδίσιοι, με έξτρα ένταση από τα αρώματα του ούζου και την τσαχπινιά της μαστίχας, περικυκλωμένοι από δροσερά dots γιαουρτιού.
Συνεχίσαμε με φακές με τόνο Αλοννήσου, για τον οποίο τόνο δεν θα μιλήσω ξανά, είναι εξαιρετικός, όπου τον βρείτε δοκιμάστε τον. Την ένταση στο πιάτο και την ισορροπία στα υπόλοιπα λαχανικά που συνόδευαν την φακή την έδινε το αγγουράκι τουρσί που έκανε και τη διαφορά. Τη σαλάτα (Πανδαισία) την πήραμε για το ψητό ροδάκινο, αλλά και για το –ελάχιστα – περασμένο στο τηγάνι, μανούρι. Μας άρεσε και το κρουτονάκι αλλά και το dressing από ροδάκινο που είχε τόση όση γλυκύτητα, για να μην χαλάσει την δροσιά των λαχανικών.
Στα κυρίως μας εξέπληξε το τραχανώτο γαρίδας το οποίο ήταν σεμιναριακό, πασπαλισμένο άψογα με gremolata και σαλάμι Λευκάδας για να πάει το πιάτο σε άλλη διάσταση.
Νόστιμα και τα σιουφιχτά κλασσικά με στάκα και απάκι, καλομαγειρεμένο το αρνάκι αν και η σάλτσα αρκετά γλυκιά, ο συνδυασμένος πουρές πατάτας σελινόριζας κέρδισε τα εύσημα.
Απολαύσαμε στο κλείσιμο λικεράκι, μαστίχα και vinsanto και όχι γλυκάκι, γιατί μας περίμενε να το δοκιμάσουμε αλλού. H ‘’Thea’’, ο απίθανος chef, αλλά και όλο το προσωπικό του μαγαζιού, μας έδειξαν πώς πρέπει να δουλεύει ένα εστιατόριο, για να φέρει τον κόσμο κοντά του, και μας απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι θα πρέπει να χαίρεσαι χωρίς δεύτερες σκέψεις κάθε στιγμή της ζωής σου.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Και φτάνουμε στη ‘’Thea’’.
Και γιατί ‘’Thea’’;
Γιατί είμαστε λάτρεις του καλού φαγητού.Γιατί έχουμε φάει σε εστιατόρια εξωτερικού και γνωρίζουμε, τι εστί ακριβό εστιατόριο, τα οποία ακριβά δεν έχουν καμία σχέση με τις τιμές της Ελλάδας.Γιατί ο πιο συμπαθητικός παίκτης και καλός μάγειρας του φετινού master chef ήταν ο Κωστάκης ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου μαγαζιού.Γιατί ήταν επιθυμία των παιδιών.Γιατι… Γιατί… Γιατί…
Κράτηση εννοείται αρκετές μέρες νωρίτερα, έτσι ώστε να έχουμε τη δυνατότητα για τραπέζι στην άκρη με θέα. Αφού λοιπόν ετοιμαστήκαμε, κινήσαμε για την ‘’Thea’’ η οποία βρίσκεται κυριολεκτικά κρεμασμένο στην άκρη του Παλιού Χωριού (Χώρα), με εξαιρετική θέα και στα 4 σημεία του ορίζοντα.Το μάτι χάνεται και ονειροπολεί χαζεύοντας…
Για την εξυπηρέτηση δεν έχω λόγια. Ο ορισμός. Καλλιτεχνική θα έλεγα ή για την ακρίβεια θεατρική. Ήταν εκεί να μας καθοδηγήσει στο τι θα διαλέξουμε, να μας εξηγήσει όλη την κάρτα του μενού, δεν χρειάστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής να ψάχνουμε για σερβιτόρο και φυσικά ο Κωστάκης φιλικός και προσιτός για συζήτηση και φωτογραφίες με τα παιδιά.
Φάγαμε καλά συνοδεύοντας με γλυκόπιοτο ασύρτικο, γνωστού κτήματος. Για αρχή ελληνικό μεζέ που απ’ ό,τι είδα συνηθίζεται στο νησί, προφανώς για να δοκιμάσει ο ξένος σε ένα πιάτο 3 ελληνικά ορεκτικά. Ξεχώριζε η εκπληκτική ελιοσαλάτα με αρκετές εντάσεις στην πιρουνιά, ακολουθούσε η λευκή ανάλαφρη mousse ταραμά που δεν προσομοιάζει με την κλασσική ταραμοσαλάτα και τελευταίο το τζατζίκι λίγο επίπεδο παρότι είχε αρκετά μυρωδικά.
Οι λουκουμάδες φέτας ήταν μπουκιά και απόλαυση, συνεπικουρούμενοι από μέλι ανθέων και σουσάμι λευκό και μαύρο.
Τα ντολμαδάκια θαλασσινών με το απαραίτητο σαφράν για το έξτρα της γεύσης ήταν μακράν το καλύτερο πιάτο που δοκιμάσαμε. Σωστό τύλιγμα, εξαιρετική η αναλογία θαλασσινών στο εσωτερικό του φύλλου, απαραίτητη η σάλτσα πάνω στη οποία είχαν τοποθετηθεί οι ντολμάδες.
Και μετά ήρθαν οι κεφτέδες με τη σάλτσα ντομάτας. Βέτο έθεσε η κυρία. Αν μπορούσαμε ας κάναμε και αλλιώς. Μυρωδάτοι, μαμαδίσιοι, με έξτρα ένταση από τα αρώματα του ούζου και την τσαχπινιά της μαστίχας, περικυκλωμένοι από δροσερά dots γιαουρτιού.
Συνεχίσαμε με φακές με τόνο Αλοννήσου, για τον οποίο τόνο δεν θα μιλήσω ξανά, είναι εξαιρετικός, όπου τον βρείτε δοκιμάστε τον. Την ένταση στο πιάτο και την ισορροπία στα υπόλοιπα λαχανικά που συνόδευαν την φακή την έδινε το αγγουράκι τουρσί που έκανε και τη διαφορά.
Τη σαλάτα (Πανδαισία) την πήραμε για το ψητό ροδάκινο, αλλά και για το –ελάχιστα – περασμένο στο τηγάνι, μανούρι. Μας άρεσε και το κρουτονάκι αλλά και το dressing από ροδάκινο που είχε τόση όση γλυκύτητα, για να μην χαλάσει την δροσιά των λαχανικών.
Στα κυρίως μας εξέπληξε το τραχανώτο γαρίδας το οποίο ήταν σεμιναριακό, πασπαλισμένο άψογα με gremolata και σαλάμι Λευκάδας για να πάει το πιάτο σε άλλη διάσταση.
Νόστιμα και τα σιουφιχτά κλασσικά με στάκα και απάκι, καλομαγειρεμένο το αρνάκι αν και η σάλτσα αρκετά γλυκιά, ο συνδυασμένος πουρές πατάτας σελινόριζας κέρδισε τα εύσημα.
Απολαύσαμε στο κλείσιμο λικεράκι, μαστίχα και vinsanto και όχι γλυκάκι, γιατί μας περίμενε να το δοκιμάσουμε αλλού.
H ‘’Thea’’, ο απίθανος chef, αλλά και όλο το προσωπικό του μαγαζιού, μας έδειξαν πώς πρέπει να δουλεύει ένα εστιατόριο, για να φέρει τον κόσμο κοντά του, και μας απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι θα πρέπει να χαίρεσαι χωρίς δεύτερες σκέψεις κάθε στιγμή της ζωής σου.