Βάζοντας στο κασετόφωνο μια κασέτα με τις αλλοπρόσαλλες επιλογές μου στις παλαιές εκείνες εποχές του ’93 και ακούγοντας εκείνο το φουρουριστικό άσμα που τιτλοφορείται ‘’Kites’’ με την μανδαρινική διάλεκτο κάπου στο μέσο του τραγουδιού, μου ήρθε έμπνευση.
Οπότε λέω, ‘’Ήρθε η ώρα του ‘’Ανέμι’’.
Το οποίο ‘’Ανέμι’’ προέκυψε εντελώς τυχαία, μια μέρα πριν την αναχώρηση για US.
Και θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης, ‘’έφυγε μετανάστης Αμέρικα;’’
Με την απορία λοιπόν να πλανάται, μαζί με τον έτερο Καππαδόκη είπαμε να καθίσουμε σε αυτό το μοντέρνο τσιπουράδικο, μιας και τα υπόλοιπα μαγαζιά του είδους είχαν αρκετή φασαρία και η συζήτηση επρόκειτο να είναι σοβαρή.
Έλα όμως που το μαγαζί δουλεύει με κρατήσεις και εμείς δεν είχαμε κάνει!
Μέχρι να βρούμε λοιπόν που θα καθίσουμε, χαιρετήσαμε τον Γιώργο, τον owner του απέναντι μαγαζιού με τα καλύτερα falafel στην πόλη και μετά την παρέλευση 5αλέπτου βολευτήκαμε σε ένα stand τo μόνο ελεύθερο στο μαγαζί.
Θα μου πεις τσίπουρο και μεζέδες σε stand;
Ναι διότι ωραίοι και μοιραίοι και κοσμογυρισμένοι μπορούμε και σε stand!
Έξαλλου τι διαφορά έχουμε από τους Ισπανούς που τρώνε tapas και πίνουν cerveza σε stand;
Πάμε λοιπόν στα του λόγου που καθίσαμε.
Παραγγείλαμε εκείνο το τσίπουρο που φτιάχνεται στη Χίο –αδυναμία- με σταφύλια Τυρνάβου και του έχουμε μια σχετική αδυναμία.
Οι μεζέδες με πειραγμένη εκτέλεση, ήρθαν αρκετά γρήγορα αν και το μαγαζί γεμάτο, οπότε οι σερβιτόροι, ειδικά οι 2 νεαρές του εξωτερικού χώρου, έκαναν άριστα τη δουλειά τους.
Ξεκινήσαμε με εντυπωσιακό κους κους με ψιλοκομμένα λαχανικά και σωστά αρτυμένο ψαράκι μαζί με ψητό σκουμπρί με μια υπέροχη sauce με υποψία μελιού, πιάτα στα οποία ο chef έδειξε τι μπορεί να κάνει.
Ωραίο το χταπόδι που ξεκουραζόταν πάνω σε κόκκινο λάχανο, ωραία και η φάβα με το καραμελωμένο κρεμμύδι, θα την ήθελα πιο πυκνόρρευστη αλλά δικό μου γούστο αυτό.
Ωραία τα sticks κολοκυθιού με κλασσικάσυνοδευτικό νόστιμο τζατζίκι, σωστά ψημένη η σαρδέλα, οκ ο γαλέος (αν θυμάμαι καλά) με τη σκορδαλιά, καλή η λευκή ταραμοσαλάτα, κακό το πιάτο με τις βίδες και τις γαρίδες, πιάτο που δεν έπρεπε καν να πάει σε τραπέζι.
Στο τέλος κέρασμα παστάκι για το sweet της υπόθεσης.
Ο λογαριασμός λίγο πιο πάνω από τα κλασσικά τσιπουράδικα αλλά αυτό δεν ενοχλεί κανέναν αν φάει καλά.
Η ουσία είναι τι επιζητεί ο καθένας από ένα μαγαζί όπου οι μεζέδες είναι ανάλογοι, του πόσο θα πιεις και ακολουθούν μια ορθολογική σειρά.
Σε καμία περίπτωση δεν φάγαμε άσχημα, η σειρά όμως αν και ξεκίνησε άριστα και με υψηλές προσδοκίες κάπου μας προσγείωσε απότομα συνεχίζοντας σε έναν flat ρυθμό.
Στο δια ταύτα θεωρώ ότι το ‘’Ανέμι’’ θα συνεχίσει να είναι γεμάτο, κυρίως με άτομα μικρότερων ηλικιών, διότι ναι μεν διαθέτει τις προδιαγραφές για δυνατό ξεπέταγμα αλλά από την άλλη επαναπαύεται στο γεγονός ότι χαλαρά γεμίζει τα τραπέζια του.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Βάζοντας στο κασετόφωνο μια κασέτα με τις αλλοπρόσαλλες επιλογές μου στις παλαιές εκείνες εποχές του ’93 και ακούγοντας εκείνο το φουρουριστικό άσμα που τιτλοφορείται ‘’Kites’’ με την μανδαρινική διάλεκτο κάπου στο μέσο του τραγουδιού, μου ήρθε έμπνευση.
Οπότε λέω, ‘’Ήρθε η ώρα του ‘’Ανέμι’’.
Το οποίο ‘’Ανέμι’’ προέκυψε εντελώς τυχαία, μια μέρα πριν την αναχώρηση για US.
Και θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης, ‘’έφυγε μετανάστης Αμέρικα;’’
Με την απορία λοιπόν να πλανάται, μαζί με τον έτερο Καππαδόκη είπαμε να καθίσουμε σε αυτό το μοντέρνο τσιπουράδικο, μιας και τα υπόλοιπα μαγαζιά του είδους είχαν αρκετή φασαρία και η συζήτηση επρόκειτο να είναι σοβαρή.
Έλα όμως που το μαγαζί δουλεύει με κρατήσεις και εμείς δεν είχαμε κάνει!
Μέχρι να βρούμε λοιπόν που θα καθίσουμε, χαιρετήσαμε τον Γιώργο, τον owner του απέναντι μαγαζιού με τα καλύτερα falafel στην πόλη και μετά την παρέλευση 5αλέπτου βολευτήκαμε σε ένα stand τo μόνο ελεύθερο στο μαγαζί.
Θα μου πεις τσίπουρο και μεζέδες σε stand;
Ναι διότι ωραίοι και μοιραίοι και κοσμογυρισμένοι μπορούμε και σε stand!
Έξαλλου τι διαφορά έχουμε από τους Ισπανούς που τρώνε tapas και πίνουν cerveza σε stand;
Πάμε λοιπόν στα του λόγου που καθίσαμε.
Παραγγείλαμε εκείνο το τσίπουρο που φτιάχνεται στη Χίο –αδυναμία- με σταφύλια Τυρνάβου και του έχουμε μια σχετική αδυναμία.
Οι μεζέδες με πειραγμένη εκτέλεση, ήρθαν αρκετά γρήγορα αν και το μαγαζί γεμάτο, οπότε οι σερβιτόροι, ειδικά οι 2 νεαρές του εξωτερικού χώρου, έκαναν άριστα τη δουλειά τους.
Ξεκινήσαμε με εντυπωσιακό κους κους με ψιλοκομμένα λαχανικά και σωστά αρτυμένο ψαράκι μαζί με ψητό σκουμπρί με μια υπέροχη sauce με υποψία μελιού, πιάτα στα οποία ο chef έδειξε τι μπορεί να κάνει.
Ωραίο το χταπόδι που ξεκουραζόταν πάνω σε κόκκινο λάχανο, ωραία και η φάβα με το καραμελωμένο κρεμμύδι, θα την ήθελα πιο πυκνόρρευστη αλλά δικό μου γούστο αυτό.
Ωραία τα sticks κολοκυθιού με κλασσικά συνοδευτικό νόστιμο τζατζίκι, σωστά ψημένη η σαρδέλα, οκ ο γαλέος (αν θυμάμαι καλά) με τη σκορδαλιά, καλή η λευκή ταραμοσαλάτα, κακό το πιάτο με τις βίδες και τις γαρίδες, πιάτο που δεν έπρεπε καν να πάει σε τραπέζι.
Στο τέλος κέρασμα παστάκι για το sweet της υπόθεσης.
Ο λογαριασμός λίγο πιο πάνω από τα κλασσικά τσιπουράδικα αλλά αυτό δεν ενοχλεί κανέναν αν φάει καλά.
Η ουσία είναι τι επιζητεί ο καθένας από ένα μαγαζί όπου οι μεζέδες είναι ανάλογοι, του πόσο θα πιεις και ακολουθούν μια ορθολογική σειρά.
Σε καμία περίπτωση δεν φάγαμε άσχημα, η σειρά όμως αν και ξεκίνησε άριστα και με υψηλές προσδοκίες κάπου μας προσγείωσε απότομα συνεχίζοντας σε έναν flat ρυθμό.
Στο δια ταύτα θεωρώ ότι το ‘’Ανέμι’’ θα συνεχίσει να είναι γεμάτο, κυρίως με άτομα μικρότερων ηλικιών, διότι ναι μεν διαθέτει τις προδιαγραφές για δυνατό ξεπέταγμα αλλά από την άλλη επαναπαύεται στο γεγονός ότι χαλαρά γεμίζει τα τραπέζια του.