Οικογενειακή έξοδος για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου ένα ζεστό αυγουστιάτικο βράδυ. Το ΣΥΡΤΑΚΙ είναι δοκιμασμένη συνταγή από παλιά, πρώτη επίσκεψη γύρω στα 30 χρόνια πριν, τελευταία φορά πριν δύο περίπου χρόνια, και το σίγουρο είναι ότι, αν δεν ήταν στη μέση τα 60+ χιλιόμετρα της απόστασης, θα ήμουν πολύ πιο τακτικός πελάτης. Γιατί το ΣΥΡΤΑΚΙ το αξίζει. Αν μάλιστα ήταν σε σημείο με άνετη θέα στο ναό του Ποσειδώνα, από τον οποίο απέχει σκάρτα πέντε λεπτά πηγαίνοντας προς το Λαύριο, τότε εδώ θα γινόταν σίγουρα το «έλα να δεις». Και έτσι όμως σας συνιστώ να φροντίσετε οπωσδήποτε για κράτηση και να ξέρετε ότι το παρκάρισμα αναλόγως της ώρας, καθώς το μαγαζί βρίσκεται κυριολεκτικά πάνω στο δρόμο, είναι δύσκολη υπόθεση (5,5 στα 10). Όμως το ξαναλέω: Αξίζει τον κόπο.
Στο ΣΥΡΤΑΚΙ συχνάζουν πελάτες-γνώστες όλων των ηλικιών, συνήθως μεγάλες παρέες, που δείχνουν εμφανώς να απολαμβάνουν το φαγητό τους. Σ’ αυτό συντελούν οι εξής τρεις παράγοντες: υποδειγματικό σέρβις, εξαιρετική κουζίνα και λογικές – για την ποιότητα και ποικιλία των προσφερομένων – τιμές.
Ας ξεκινήσουμε από το σέρβις. Με μια λέξη: επαγγελματικό. Όπως και να το κάνουμε, άλλη σιγουριά νιώθεις βλέποντας κάθε φορά γνωστά πρόσωπα επί το έργον. Σαφώς μοιρασμένα καθήκοντα και τομείς ευθύνης, σβελτάδα και χαμόγελο, δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο.
Δυο λόγια για το περιβάλλον. Υπάρχει ένας κλειστός χώρος αρκετά μεγάλος, στενόμακρος, φωτεινός και ζεστός, που φιλοξενεί τους πελάτες το χειμώνα. Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι όμως ο καταπράσινος έξω χώρος, ο οποίος, έτσι όπως είναι σπασμένος σε διάφορα επίπεδα, μειώνει το θόρυβο και συμβάλλει στη δημιουργία παρεΐστικου κλίματος. Τα πάντα καθαρά και φροντισμένα, θεωρώ όμως ότι τα τραπέζια θα μπορούσαν να είναι τοποθετημένα λίγο πιο αραιά. Μουσική, ευτυχώς, δεν υπάρχει, η ησυχία της βραδιάς την καθιστά περιττή.
Η κουζίνα διακρίνεται για την ποικιλία και την πρωτοτυπία της. Όταν πάτε για πρώτη φορά, δώστε στον εαυτό σας χρόνο για τη μελέτη του καταλόγου. Δεν είναι κουραστικά ατέλειωτος, δίνει όμως άνετα την ευκαιρία να στήσετε κάθε φορά διαφορετικό μενού, απαντώντας αρχικά στο ερώτημα αν θα παραγγείλετε «χοντρό» ψάρι ή θα «περιοριστείτε» στα υπόλοιπα. Θα έλεγα ότι μια επίσκεψη στο ψυγείο όπου φυλάσσονται τα ψάρια επιβάλλεται, ειδικά αν είστε μεγάλη παρέα. Εμείς ήμασταν μόλις τέσσερις, όμως βάλαμε στο τέλος κάτω ένα φαγκρί βάρους 1.360 γραμμαρίων και κόστους 78,50 €, ψημένο υποδειγματικά να κρατά τους χυμούς του και καθαρισμένο όπως έπρεπε, και του δώσαμε να καταλάβει. Πριν φθάσουμε βέβαια στο φαγκρί, πήραμε ως επιβάλλεται γαύρο μαρινάτο με μπόλικο σκορδάκι (αν έχετε πρόβλημα, καλύτερα πάρτε κάτι άλλο, γιατί το σκόρδο πραγματικά «ακούγεται»), κατόπιν ως νέα είσοδο στον κατάλογο σαρδελοντολμάδες (= ντολμαδάκια ρυζιού με πολύ λεπτό αμπελόφυλλο τυλιγμένα σε σαρδέλα ελαφρά μαριναρισμένη και μια ελαφρά υπόξινη λευκή σαλτσούλα δίπλα), εν συνέχεια σαγανάκι με τέσσερις πολύ μεγάλες γαρίδες με μπόλικη ντομάτα και φέτα, και τέλος το απαραίτητο νούμερο 2 στις επιλογές, που δεν είναι άλλο από το αγαπημένο μου ριζότο σουπιάς, ένα πιάτο που σε καθηλώνει με τη γεύση του, καθώς γλυκούτσικο, λόγω μελάνης, το περιμένεις και αλμυρούτσικο, λόγω παρμεζάνας, προκύπτει. Ως συνοδεία χύμα λευκό του μαγαζιού, απόλυτα ικανοποιητικό. Επιδόρπιο λόγω περίστασης ένα κομμάτι από την τούρτα γενεθλίων, στα υπόλοιπα τραπέζια από μια πιατέλα καρπούζι.
Για όλα αυτά πληρώσαμε 147 ευρώπουλα, ποσό που, όπως προείπα, θεωρώ απόλυτα δικαιολογημένο. Κλείνοντας δεν έχω παρά να σας συστήσω θερμά να επισκεφθείτε μια φορά το ΣΥΡΤΑΚΙ, με καλή παρέα και άνεση χρόνου. Θα με θυμηθείτε!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Οικογενειακή έξοδος για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου ένα ζεστό αυγουστιάτικο βράδυ. Το ΣΥΡΤΑΚΙ είναι δοκιμασμένη συνταγή από παλιά, πρώτη επίσκεψη γύρω στα 30 χρόνια πριν, τελευταία φορά πριν δύο περίπου χρόνια, και το σίγουρο είναι ότι, αν δεν ήταν στη μέση τα 60+ χιλιόμετρα της απόστασης, θα ήμουν πολύ πιο τακτικός πελάτης. Γιατί το ΣΥΡΤΑΚΙ το αξίζει. Αν μάλιστα ήταν σε σημείο με άνετη θέα στο ναό του Ποσειδώνα, από τον οποίο απέχει σκάρτα πέντε λεπτά πηγαίνοντας προς το Λαύριο, τότε εδώ θα γινόταν σίγουρα το «έλα να δεις». Και έτσι όμως σας συνιστώ να φροντίσετε οπωσδήποτε για κράτηση και να ξέρετε ότι το παρκάρισμα αναλόγως της ώρας, καθώς το μαγαζί βρίσκεται κυριολεκτικά πάνω στο δρόμο, είναι δύσκολη υπόθεση (5,5 στα 10). Όμως το ξαναλέω: Αξίζει τον κόπο.
Στο ΣΥΡΤΑΚΙ συχνάζουν πελάτες-γνώστες όλων των ηλικιών, συνήθως μεγάλες παρέες, που δείχνουν εμφανώς να απολαμβάνουν το φαγητό τους. Σ’ αυτό συντελούν οι εξής τρεις παράγοντες: υποδειγματικό σέρβις, εξαιρετική κουζίνα και λογικές – για την ποιότητα και ποικιλία των προσφερομένων – τιμές.
Ας ξεκινήσουμε από το σέρβις. Με μια λέξη: επαγγελματικό. Όπως και να το κάνουμε, άλλη σιγουριά νιώθεις βλέποντας κάθε φορά γνωστά πρόσωπα επί το έργον. Σαφώς μοιρασμένα καθήκοντα και τομείς ευθύνης, σβελτάδα και χαμόγελο, δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο.
Δυο λόγια για το περιβάλλον. Υπάρχει ένας κλειστός χώρος αρκετά μεγάλος, στενόμακρος, φωτεινός και ζεστός, που φιλοξενεί τους πελάτες το χειμώνα. Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι όμως ο καταπράσινος έξω χώρος, ο οποίος, έτσι όπως είναι σπασμένος σε διάφορα επίπεδα, μειώνει το θόρυβο και συμβάλλει στη δημιουργία παρεΐστικου κλίματος. Τα πάντα καθαρά και φροντισμένα, θεωρώ όμως ότι τα τραπέζια θα μπορούσαν να είναι τοποθετημένα λίγο πιο αραιά. Μουσική, ευτυχώς, δεν υπάρχει, η ησυχία της βραδιάς την καθιστά περιττή.
Η κουζίνα διακρίνεται για την ποικιλία και την πρωτοτυπία της. Όταν πάτε για πρώτη φορά, δώστε στον εαυτό σας χρόνο για τη μελέτη του καταλόγου. Δεν είναι κουραστικά ατέλειωτος, δίνει όμως άνετα την ευκαιρία να στήσετε κάθε φορά διαφορετικό μενού, απαντώντας αρχικά στο ερώτημα αν θα παραγγείλετε «χοντρό» ψάρι ή θα «περιοριστείτε» στα υπόλοιπα. Θα έλεγα ότι μια επίσκεψη στο ψυγείο όπου φυλάσσονται τα ψάρια επιβάλλεται, ειδικά αν είστε μεγάλη παρέα. Εμείς ήμασταν μόλις τέσσερις, όμως βάλαμε στο τέλος κάτω ένα φαγκρί βάρους 1.360 γραμμαρίων και κόστους 78,50 €, ψημένο υποδειγματικά να κρατά τους χυμούς του και καθαρισμένο όπως έπρεπε, και του δώσαμε να καταλάβει. Πριν φθάσουμε βέβαια στο φαγκρί, πήραμε ως επιβάλλεται γαύρο μαρινάτο με μπόλικο σκορδάκι (αν έχετε πρόβλημα, καλύτερα πάρτε κάτι άλλο, γιατί το σκόρδο πραγματικά «ακούγεται»), κατόπιν ως νέα είσοδο στον κατάλογο σαρδελοντολμάδες (= ντολμαδάκια ρυζιού με πολύ λεπτό αμπελόφυλλο τυλιγμένα σε σαρδέλα ελαφρά μαριναρισμένη και μια ελαφρά υπόξινη λευκή σαλτσούλα δίπλα), εν συνέχεια σαγανάκι με τέσσερις πολύ μεγάλες γαρίδες με μπόλικη ντομάτα και φέτα, και τέλος το απαραίτητο νούμερο 2 στις επιλογές, που δεν είναι άλλο από το αγαπημένο μου ριζότο σουπιάς, ένα πιάτο που σε καθηλώνει με τη γεύση του, καθώς γλυκούτσικο, λόγω μελάνης, το περιμένεις και αλμυρούτσικο, λόγω παρμεζάνας, προκύπτει. Ως συνοδεία χύμα λευκό του μαγαζιού, απόλυτα ικανοποιητικό. Επιδόρπιο λόγω περίστασης ένα κομμάτι από την τούρτα γενεθλίων, στα υπόλοιπα τραπέζια από μια πιατέλα καρπούζι.
Για όλα αυτά πληρώσαμε 147 ευρώπουλα, ποσό που, όπως προείπα, θεωρώ απόλυτα δικαιολογημένο. Κλείνοντας δεν έχω παρά να σας συστήσω θερμά να επισκεφθείτε μια φορά το ΣΥΡΤΑΚΙ, με καλή παρέα και άνεση χρόνου. Θα με θυμηθείτε!