Νοσταλγώ το παρελθόν, το οποίο δεν προσδιορίζεται χρονικά, αλλά είναι την περίοδο που η μόνη κρίση που με απασχολούσε ήταν η κρίση συνειδήσεως, για ανθρώπους που είχα πληγώσει-στεναχωρήσει.
Μένω και θα συνεχίσω να μένω προσκολλημένος εκεί και θα με απασχολούν μόνο προβλήματα του στυλ ”Αν ταΐσω τις κότες παντζάρια, θα βγουν απευθείας τα αυγά κόκκινα;” Σε όσους αρέσω.
Και μπαίνω στο θέμαΗ 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα, αποτελεί πηγή αναμνήσεων για μένα. Εκεί μεγάλωσα, ανδρώθηκα, αγάπησα, πόνεσα, μάλωσα, έκλαψα, γρατσούνισα πρώτη φορά κιθάρα, έκανα φίλους – boys and girls – αδερφικούς. Με εκείνη την παρέα λοιπόν βρίσκομαι ανά τακτά διαστήματα. Κάτι σαν το story από την ταινία ‘’St’ Elmo’s fire’’, στο πιο χαλαρό βέβαια.
Η τελευταία πολυπληθής συνάντηση, έγινε στο κέντρο της πόλης. Πιο κέντρο δεν γίνεται. Μητροπόλεως, απέναντι από το ‘’Atenas Cervantes’’, έχει ανοίξει εδώ και λίγα χρόνια το μικρότερο αδερφάκι του ‘’Αθηναϊκόν’’.
Γέννηση στη Σανταρόζα 1932, μεταφορά στη Θεμιστοκλέους 1985, νέα γεννητούρια στη Μητροπόλεως 2013. Όνομα πολύ βαρύ, ποιότητα εγγυημένη τουλάχιστον στον μεγάλο αδερφό, θαμώνες μεγάλοι Έλληνες της κάθε εποχής, κλασσική Ελληνική κουζίνα χωρίς πειράγματα και έξτρα τεχνοτροπίες.
Καθίσαμε και κλείσαμε γιατί ήμασταν και πολλοί, το κομμάτι στα δεξιά της εισόδου. Ο χώρος, φινετσάτος, καθαρός, φροντισμένος έως την παραμικρή λεπτομέρεια, ψηλοτάβανος, επιβλητικός, φωτεινός λόγω της τζαμαρίας αριστερά και δεξιά της επιβλητικής εισόδου στην πρόσοψη αλλά και των ανοιχτόχρωμων τοίχων, με μοντέρνα έργα γνωστού ζωγράφου στους τοίχους, βαριά ξύλινα τραπέζια, άνετες καρέκλες, καθρέφτες όλων των μεγεθών, συνδυασμό γυαλιού, μαρμάρου, δέρματος και ξύλου, συγκεντρώνει όλες τις φυλές που επισκέπτονται την πρωτεύουσα αλλά και άτομα της παλιάς και νέας Αθήνας.
Η εξυπηρέτηση, στο ύψος ενός τέτοιου μαγαζιού, άμεση, ευγενική, γίνεται από πολυπληθές προσωπικό ντυμένο ομοιόμορφα, με γνώση των υλικών των πιάτων και χαμόγελο, αλλά αγχωτική για εμάς διότι, είχαμε πάντα κάποιον σε απόσταση βολής από το τραπέζι μας, σχεδόν από πάνω μας. Αυτό σε άλλους αρέσει σε μένα δεν κόλλησε ή δεν κόλλησα εγώ καλύτερα, στο ύφος του μαγαζιού. Και αυτό γιατί σε κάποιες στιγμές, ένοιωσα ότι η πολυπληθής παρέα μας ενοχλούσε, την κατά τα άλλα αρκετή οχλαγωγία του μαγαζιού.
Κινηθήκαμε με κάποιες εξαιρέσεις σε θαλασσινό μενού, μιας και το ‘’Αθηναϊκόν’’ σου δίνει όλες τις επιλογές. Στο τραπέζι έφθασαν μαζί με ωραίο μοσχοφίλερο, χαλούμι ψητό 3 τεμάχια, μαζί με ψητή ντομάτα, αρωματισμένα με λάδι και δυόσμο και κλασσικό σαγανάκι από πεκορίνο αραγμένο πάνω σε φρυγανισμένο ψωμί εν είδει μπρουσκέτας.
Πολύ καλή η γεύση και των 2 τυριών, τέλεια ψημένα, ωραία σχηματισμένη και όχι υπερβολική η κρούστα στο τυρί. Φαγώθηκαν ευχάριστα και άμεσα.
Σαλάτες η ομώνυμη, υπερπαραγωγή, με πρασινάδα, μανούρι, ντοματίνια, λιαστή ντομάτα, πιπεριά Φλωρίνης, κρουτόν και μια απαλή sauce μελιού. Ήταν ότι πιο δροσιστικό ήθελα, τη στιγμή που ήρθε το τραπέζι μας. Ωραία αρώματα και μυρωδικά, ένα επίπεδο πιο πάνω από την ρόκα με λάχανο και flakes παρμεζάνας, η οποία ήταν, παρ’ όλη τη sauce αγριοράπανου που είχε περαστεί η πρασινάδα, άνευρη, ελαφρώς άγευστη και πέρασε απαρατήρητη.
Φρέσκο καλαμάρι γεμιστό, ωραία ψημένο και αρωματισμένο με μυρωδικά που του έδιναν την απαραίτητη ένταση, γεμάτο με ντομάτα, πιπεριά και τυριά (πεκορίνο, φέτα). Πιάτο καθ’ όλα αντάξιο της ιστορίας του εστιατορίου.
Μύδια κρασάτα, κλασικό πιάτο χωρίς να χρειάζεται τέχνη για να τα καταφέρεις, ωστόσο το φρέσκο ψωμί, έκανε αρκετές βυθίσεις. Ριζότο μανιταριών με παρμεζάνα, ωραία χυλωμένο το ριζότο, 3 είδη ψιλοκομμένα μανιτάρια, ωραία αρώματα, ωραίες εντάσεις.
Κριθαρότο θαλασσινών με σχοινόπρασο και ντομάτα. Αρκετή η ποσότητα από γαρίδες καθαρισμένες, κομματάκια σουπιάς, μύδια και κυδώνι, επαγγελματικό το χύλωμα, πιάτο πολύ γεμάτο από υλικά, μοσχοβολούσε από τα μυρωδικά.
Μαζί με 2 πιάτα κρεατικών, κάποιες επαναλήψεις των πιάτων μας και αρκετό κρασί δώσαμε 26 ευρώ per person. Διχάζομαι και ‘’διαχωρίζομαι’’ αν είναι οκ ή υψηλή η τιμή, το σίγουρο είναι ότι λόγω των θαλασσινών πιάτων δεν χόρτασα.Το ‘’Αθηναϊκόν’’ θα ικανοποιήσει σίγουρα, αυτόν που επιθυμεί να ευχαριστήσει συγγενείς κάποιας ηλικίας ή φίλους με κάτι επίσημο, αλλά και αυτόν που θέλει χώρο για γεύμα ή δείπνο εργασίας. Δεν προτείνεται για χαλαρές καταστάσεις.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Νοσταλγώ το παρελθόν, το οποίο δεν προσδιορίζεται χρονικά, αλλά είναι την περίοδο που η μόνη κρίση που με απασχολούσε ήταν η κρίση συνειδήσεως, για ανθρώπους που είχα πληγώσει-στεναχωρήσει.
Μένω και θα συνεχίσω να μένω προσκολλημένος εκεί και θα με απασχολούν μόνο προβλήματα του στυλ ”Αν ταΐσω τις κότες παντζάρια, θα βγουν απευθείας τα αυγά κόκκινα;” Σε όσους αρέσω.
Και μπαίνω στο θέμαΗ 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα, αποτελεί πηγή αναμνήσεων για μένα. Εκεί μεγάλωσα, ανδρώθηκα, αγάπησα, πόνεσα, μάλωσα, έκλαψα, γρατσούνισα πρώτη φορά κιθάρα, έκανα φίλους – boys and girls – αδερφικούς. Με εκείνη την παρέα λοιπόν βρίσκομαι ανά τακτά διαστήματα. Κάτι σαν το story από την ταινία ‘’St’ Elmo’s fire’’, στο πιο χαλαρό βέβαια.
Η τελευταία πολυπληθής συνάντηση, έγινε στο κέντρο της πόλης. Πιο κέντρο δεν γίνεται. Μητροπόλεως, απέναντι από το ‘’Atenas Cervantes’’, έχει ανοίξει εδώ και λίγα χρόνια το μικρότερο αδερφάκι του ‘’Αθηναϊκόν’’.
Γέννηση στη Σανταρόζα 1932, μεταφορά στη Θεμιστοκλέους 1985, νέα γεννητούρια στη Μητροπόλεως 2013. Όνομα πολύ βαρύ, ποιότητα εγγυημένη τουλάχιστον στον μεγάλο αδερφό, θαμώνες μεγάλοι Έλληνες της κάθε εποχής, κλασσική Ελληνική κουζίνα χωρίς πειράγματα και έξτρα τεχνοτροπίες.
Καθίσαμε και κλείσαμε γιατί ήμασταν και πολλοί, το κομμάτι στα δεξιά της εισόδου. Ο χώρος, φινετσάτος, καθαρός, φροντισμένος έως την παραμικρή λεπτομέρεια, ψηλοτάβανος, επιβλητικός, φωτεινός λόγω της τζαμαρίας αριστερά και δεξιά της επιβλητικής εισόδου στην πρόσοψη αλλά και των ανοιχτόχρωμων τοίχων, με μοντέρνα έργα γνωστού ζωγράφου στους τοίχους, βαριά ξύλινα τραπέζια, άνετες καρέκλες, καθρέφτες όλων των μεγεθών, συνδυασμό γυαλιού, μαρμάρου, δέρματος και ξύλου, συγκεντρώνει όλες τις φυλές που επισκέπτονται την πρωτεύουσα αλλά και άτομα της παλιάς και νέας Αθήνας.
Η εξυπηρέτηση, στο ύψος ενός τέτοιου μαγαζιού, άμεση, ευγενική, γίνεται από πολυπληθές προσωπικό ντυμένο ομοιόμορφα, με γνώση των υλικών των πιάτων και χαμόγελο, αλλά αγχωτική για εμάς διότι, είχαμε πάντα κάποιον σε απόσταση βολής από το τραπέζι μας, σχεδόν από πάνω μας. Αυτό σε άλλους αρέσει σε μένα δεν κόλλησε ή δεν κόλλησα εγώ καλύτερα, στο ύφος του μαγαζιού. Και αυτό γιατί σε κάποιες στιγμές, ένοιωσα ότι η πολυπληθής παρέα μας ενοχλούσε, την κατά τα άλλα αρκετή οχλαγωγία του μαγαζιού.
Κινηθήκαμε με κάποιες εξαιρέσεις σε θαλασσινό μενού, μιας και το ‘’Αθηναϊκόν’’ σου δίνει όλες τις επιλογές. Στο τραπέζι έφθασαν μαζί με ωραίο μοσχοφίλερο, χαλούμι ψητό 3 τεμάχια, μαζί με ψητή ντομάτα, αρωματισμένα με λάδι και δυόσμο και κλασσικό σαγανάκι από πεκορίνο αραγμένο πάνω σε φρυγανισμένο ψωμί εν είδει μπρουσκέτας.
Πολύ καλή η γεύση και των 2 τυριών, τέλεια ψημένα, ωραία σχηματισμένη και όχι υπερβολική η κρούστα στο τυρί. Φαγώθηκαν ευχάριστα και άμεσα.
Σαλάτες η ομώνυμη, υπερπαραγωγή, με πρασινάδα, μανούρι, ντοματίνια, λιαστή ντομάτα, πιπεριά Φλωρίνης, κρουτόν και μια απαλή sauce μελιού. Ήταν ότι πιο δροσιστικό ήθελα, τη στιγμή που ήρθε το τραπέζι μας. Ωραία αρώματα και μυρωδικά, ένα επίπεδο πιο πάνω από την ρόκα με λάχανο και flakes παρμεζάνας, η οποία ήταν, παρ’ όλη τη sauce αγριοράπανου που είχε περαστεί η πρασινάδα, άνευρη, ελαφρώς άγευστη και πέρασε απαρατήρητη.
Φρέσκο καλαμάρι γεμιστό, ωραία ψημένο και αρωματισμένο με μυρωδικά που του έδιναν την απαραίτητη ένταση, γεμάτο με ντομάτα, πιπεριά και τυριά (πεκορίνο, φέτα). Πιάτο καθ’ όλα αντάξιο της ιστορίας του εστιατορίου.
Μύδια κρασάτα, κλασικό πιάτο χωρίς να χρειάζεται τέχνη για να τα καταφέρεις, ωστόσο το φρέσκο ψωμί, έκανε αρκετές βυθίσεις. Ριζότο μανιταριών με παρμεζάνα, ωραία χυλωμένο το ριζότο, 3 είδη ψιλοκομμένα μανιτάρια, ωραία αρώματα, ωραίες εντάσεις.
Κριθαρότο θαλασσινών με σχοινόπρασο και ντομάτα. Αρκετή η ποσότητα από γαρίδες καθαρισμένες, κομματάκια σουπιάς, μύδια και κυδώνι, επαγγελματικό το χύλωμα, πιάτο πολύ γεμάτο από υλικά, μοσχοβολούσε από τα μυρωδικά.
Μαζί με 2 πιάτα κρεατικών, κάποιες επαναλήψεις των πιάτων μας και αρκετό κρασί δώσαμε 26 ευρώ per person. Διχάζομαι και ‘’διαχωρίζομαι’’ αν είναι οκ ή υψηλή η τιμή, το σίγουρο είναι ότι λόγω των θαλασσινών πιάτων δεν χόρτασα.Το ‘’Αθηναϊκόν’’ θα ικανοποιήσει σίγουρα, αυτόν που επιθυμεί να ευχαριστήσει συγγενείς κάποιας ηλικίας ή φίλους με κάτι επίσημο, αλλά και αυτόν που θέλει χώρο για γεύμα ή δείπνο εργασίας. Δεν προτείνεται για χαλαρές καταστάσεις.