Η Αθήνα έχει κατακλυστεί από κεμπαπτζίδικα, είτε γιατί παρά τον δυτικό της χαρακτήρα την ελκύει η κουζίνα της Ανατολής, είτε γιατί υπάρχουν ακόμα ρίζες και αναμνήσεις από χαμένες πατρίδες, είτε στην τελική λόγω της πολυπολιτισμικότητας, γιατί έχει γεμίσει αλλοδαπά άτομα και προσπαθεί να τα προσεγγίσει και να τα κάνει να νοιώσουν σαν τον τόπο τους. Παραδείγματος χάρη, σχολείο στα Κ. Πατήσια από τα 25 παιδιά της 5ης Δημοτικού, το απίστευτο νούμερο του ενός παιδιού είναι Έλληνας. Κάπου λοιπόν πρέπει να φάνε και τα υπόλοιπα 24.
‘’Ο πρόεδρος’’ αποτελεί μία αξιοπρεπή αλυσίδα για ανατολίτικες γεύσεις σε σχέση με άλλες αλυσίδες ή μεμονωμένα μαγαζιά που είτε υπάρχουν για να υπάρχουν, είτε απλά συντηρούνται, είτε έχουν χαμηλή ποιότητα υλικών.
Ο χώρος
Παραπέμπει σε κλασσικό μεζεδοπωλείο στα πρώτα του βήματα παρά σε κεμπαπτζίδικο. Άσπρα τραπέζια, καρέκλες καφενείου με κομμάτι πολύχρωμης κουρελούς στην ψάθα, είδη παντοπωλείου στην είσοδο, είδη τυροκομείου αλλαντοποιείου στο εσωτερικό, μπακιρένια σκεύη σε προθήκες, πέτρινοι καναπέδες στις πλευρές του παράδρομου της Μεσογείων, κοντινές αποστάσεις στα τραπέζια, χοντρό πλαστικό πέριξ του εσωτερικού χώρου και τέλος. Παρ’ όλα αυτά είναι καθαρός και φροντισμένος Γενικά όλοι οι Πρόεδροι στην πρωτεύουσα στολίζονται στα λευκά. Μπορούσες λίγο καλύτερα Πρόεδρε.
Η εξυπηρέτηση
Δεν άργησε κάτι, έγινε καλή ανάλυση του περιεχομένου των πιάτων, μας σταμάτησε εκεί που έπρεπε. Παρ’ όλα αυτά χωρίς να είμαι παράξενος, ο σερβιτόρος που μας εξυπηρετούσε, πήρε μόνος του θάρρος και ανέπτυξε οικειότητα πέραν του επιτρεπτού ορίου. Λίγη προσπάθεια ακόμα Πρόεδρε.
Το φαγητό
Στην αρχή ήρθε ψωμάκι και νερό σε φιάλη. Κοίταξα γύρω και είδα ότι σε όλα τα τραπέζια υπήρχε εμφιαλωμένο. Υπέθεσα ότι στη Μεσογείων δεν θα πίνεται το νερό και το εμφιαλωμένο δεν θα χρεώνεται. Λάθος.
Όπως και λάθος το ψωμί. Με πίτα σε κάθε πιάτο, δεν ρωτάς αν θα φέρεις ψωμί κύριε Πρόεδρε.
Ξεκινήσαμε δοκιμάζοντας την προεδρική σαλάτα. Πρασινάδα, γαλοτύρι, ψιλοκομμένη ντομάτα και ξηροί καρποί. Δροσιστική, νόστιμη, ποσότητα νορμάλ, φαγώθηκε άμεσα. Δεν κατάλαβα τα ξηροκάρπια, ούτε το γαλοτύρι το οποίο είχε ανακατευτεί με την πρασινάδα και έμοιαζε περισσότερο με sauce.
Τζατζίκι δροσερό, βελούδινο και λίγο καυτερό όπως πρέπει να είναι.
Πατάτες τηγανιτές χεράτες και νόστιμες με χοντρό αλάτι πάνω. Βέβαια πατάτες είναι, ο καθένας ξέρει να τηγανίζει.
Τυλιχτό κασερλί κεμπάπ. Καλή πίτα αλάδωτη και τέλος. Αρκετό κρεμμύδι με γλυκιά πάπρικα επάνω, αρκετή ντομάτα και ένα κεμπάπ που το κασέρι ξεχώριζε χαρακτηριστικά μέσα στον κιμά και πίκριζε. Κάτι σαν γεμιστό μπιφτέκι. Δεν άφηνε να φανεί η γεύση και τα μπαχαρικά που είχε ο κιμάς και αλλοίωνε χαρακτηριστικά το όλο αποτέλεσμα. Η καταστροφή του στόλου του Κατσώνη από τον Αλγερινό στόλο κύριε Πρόεδρε.
Το οποίο βέβαια αποτέλεσμα φαινόταν στο απλό κεμπάπ. Μερίδα με 4 σχετικά μεγάλα κεμπάπ, πλαισιωμένη από ψητή ντομάτα, πιπεριά και κρεμμύδι με γλυκιά πάπρικα επάνω και στη βάση αλάδωτη πίτα. Όλα τα υλικά του πιάτου είχαν το σωστό ψήσιμο, ο κιμάς κρατούσε τα ζουμιά του, είχε τα σωστά μπαχάρια και τρωγόταν ευχάριστα, χωρίς να εκπλήσσει.
Τέλος σις κοτόπουλο. 2 μέτριες σούβλες ζουμερού, τρυφερού και με τα σωστά μπαχαρικά κοτόπουλου, πλαισιωμένου με τα ίδια συνοδευτικά.
Μαζί με μια παγωμένη βαρελίσια, οι τιμές είναι αρκετά χαμηλές για την εποχή, φεύγεις χορτασμένος και εννοείται σε γλυκαίνουν στο τέλος με κερασματάκι.
Με το σκεπτικό ότι γίνεται μαζική παραγωγή του κεμπάπ και των υπολοίπων κρεάτων στο εργοστάσιο της αλυσίδας, το αποτέλεσμα τουλάχιστον στο απλό κεμπάπ είναι καλό και καλύτερο από παρόμοιους χώρους του είδους.
Κλείνω, ακούγοντας τις τελευταίες νότες από το ‘’Taxim’’ των Αμερικανών Kaleidoscope με τον Paul Lago (από που να είναι άραγε;) στη σύνθεσή τους, διότι πώς θα γράψεις κριτική αν δεν έχεις την κατάλληλη μουσική υπόκρουση;
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Η Αθήνα έχει κατακλυστεί από κεμπαπτζίδικα, είτε γιατί παρά τον δυτικό της χαρακτήρα την ελκύει η κουζίνα της Ανατολής, είτε γιατί υπάρχουν ακόμα ρίζες και αναμνήσεις από χαμένες πατρίδες, είτε στην τελική λόγω της πολυπολιτισμικότητας, γιατί έχει γεμίσει αλλοδαπά άτομα και προσπαθεί να τα προσεγγίσει και να τα κάνει να νοιώσουν σαν τον τόπο τους. Παραδείγματος χάρη, σχολείο στα Κ. Πατήσια από τα 25 παιδιά της 5ης Δημοτικού, το απίστευτο νούμερο του ενός παιδιού είναι Έλληνας. Κάπου λοιπόν πρέπει να φάνε και τα υπόλοιπα 24.
‘’Ο πρόεδρος’’ αποτελεί μία αξιοπρεπή αλυσίδα για ανατολίτικες γεύσεις σε σχέση με άλλες αλυσίδες ή μεμονωμένα μαγαζιά που είτε υπάρχουν για να υπάρχουν, είτε απλά συντηρούνται, είτε έχουν χαμηλή ποιότητα υλικών.
Ο χώρος
Παραπέμπει σε κλασσικό μεζεδοπωλείο στα πρώτα του βήματα παρά σε κεμπαπτζίδικο. Άσπρα τραπέζια, καρέκλες καφενείου με κομμάτι πολύχρωμης κουρελούς στην ψάθα, είδη παντοπωλείου στην είσοδο, είδη τυροκομείου αλλαντοποιείου στο εσωτερικό, μπακιρένια σκεύη σε προθήκες, πέτρινοι καναπέδες στις πλευρές του παράδρομου της Μεσογείων, κοντινές αποστάσεις στα τραπέζια, χοντρό πλαστικό πέριξ του εσωτερικού χώρου και τέλος. Παρ’ όλα αυτά είναι καθαρός και φροντισμένος Γενικά όλοι οι Πρόεδροι στην πρωτεύουσα στολίζονται στα λευκά. Μπορούσες λίγο καλύτερα Πρόεδρε.
Η εξυπηρέτηση
Δεν άργησε κάτι, έγινε καλή ανάλυση του περιεχομένου των πιάτων, μας σταμάτησε εκεί που έπρεπε. Παρ’ όλα αυτά χωρίς να είμαι παράξενος, ο σερβιτόρος που μας εξυπηρετούσε, πήρε μόνος του θάρρος και ανέπτυξε οικειότητα πέραν του επιτρεπτού ορίου. Λίγη προσπάθεια ακόμα Πρόεδρε.
Το φαγητό
Στην αρχή ήρθε ψωμάκι και νερό σε φιάλη. Κοίταξα γύρω και είδα ότι σε όλα τα τραπέζια υπήρχε εμφιαλωμένο. Υπέθεσα ότι στη Μεσογείων δεν θα πίνεται το νερό και το εμφιαλωμένο δεν θα χρεώνεται. Λάθος.
Όπως και λάθος το ψωμί. Με πίτα σε κάθε πιάτο, δεν ρωτάς αν θα φέρεις ψωμί κύριε Πρόεδρε.
Ξεκινήσαμε δοκιμάζοντας την προεδρική σαλάτα. Πρασινάδα, γαλοτύρι, ψιλοκομμένη ντομάτα και ξηροί καρποί. Δροσιστική, νόστιμη, ποσότητα νορμάλ, φαγώθηκε άμεσα. Δεν κατάλαβα τα ξηροκάρπια, ούτε το γαλοτύρι το οποίο είχε ανακατευτεί με την πρασινάδα και έμοιαζε περισσότερο με sauce.
Τζατζίκι δροσερό, βελούδινο και λίγο καυτερό όπως πρέπει να είναι.
Πατάτες τηγανιτές χεράτες και νόστιμες με χοντρό αλάτι πάνω. Βέβαια πατάτες είναι, ο καθένας ξέρει να τηγανίζει.
Τυλιχτό κασερλί κεμπάπ. Καλή πίτα αλάδωτη και τέλος. Αρκετό κρεμμύδι με γλυκιά πάπρικα επάνω, αρκετή ντομάτα και ένα κεμπάπ που το κασέρι ξεχώριζε χαρακτηριστικά μέσα στον κιμά και πίκριζε. Κάτι σαν γεμιστό μπιφτέκι. Δεν άφηνε να φανεί η γεύση και τα μπαχαρικά που είχε ο κιμάς και αλλοίωνε χαρακτηριστικά το όλο αποτέλεσμα. Η καταστροφή του στόλου του Κατσώνη από τον Αλγερινό στόλο κύριε Πρόεδρε.
Το οποίο βέβαια αποτέλεσμα φαινόταν στο απλό κεμπάπ. Μερίδα με 4 σχετικά μεγάλα κεμπάπ, πλαισιωμένη από ψητή ντομάτα, πιπεριά και κρεμμύδι με γλυκιά πάπρικα επάνω και στη βάση αλάδωτη πίτα. Όλα τα υλικά του πιάτου είχαν το σωστό ψήσιμο, ο κιμάς κρατούσε τα ζουμιά του, είχε τα σωστά μπαχάρια και τρωγόταν ευχάριστα, χωρίς να εκπλήσσει.
Τέλος σις κοτόπουλο. 2 μέτριες σούβλες ζουμερού, τρυφερού και με τα σωστά μπαχαρικά κοτόπουλου, πλαισιωμένου με τα ίδια συνοδευτικά.
Μαζί με μια παγωμένη βαρελίσια, οι τιμές είναι αρκετά χαμηλές για την εποχή, φεύγεις χορτασμένος και εννοείται σε γλυκαίνουν στο τέλος με κερασματάκι.
Με το σκεπτικό ότι γίνεται μαζική παραγωγή του κεμπάπ και των υπολοίπων κρεάτων στο εργοστάσιο της αλυσίδας, το αποτέλεσμα τουλάχιστον στο απλό κεμπάπ είναι καλό και καλύτερο από παρόμοιους χώρους του είδους.
Κλείνω, ακούγοντας τις τελευταίες νότες από το ‘’Taxim’’ των Αμερικανών Kaleidoscope με τον Paul Lago (από που να είναι άραγε;) στη σύνθεσή τους, διότι πώς θα γράψεις κριτική αν δεν έχεις την κατάλληλη μουσική υπόκρουση;