Μπρος Δραπετσώνα και πίσω Κερατσίνι
Κάθε γειτονιά, κάθε πόλη, μια ιστορία, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές καταβολές, βάσανα, στενοχώριες, χαρές και γέλια…
Βόλτα σε κατ’ εξοχήν Πειραιώτικες συνοικίες, που αν περάσεις ώρα που δεν έχει νυχτώσει ακόμα, θα διακρίνεις τα προσφυγικά σπιτάκια με την τσιμεντένια αυλή, τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα στη γειτονιά, μανάδες με το λάστιχο να δροσίζουν τα στενά, μεσήλικες που γέρασαν να συζητάνε. Ρομαντικές και, συνάμα, σύγχρονες, έχει ορόσημα αλλά και νόστιμα, γευστικά, μυστικά τα οποία σας αποκαλύπτουμε…
Αφηγείται ο General.
Μη μπερδεύεστε… Απλά τυγχάνει το μπροστινό μου μπαλκόνι να βλέπει Δραπετσώνα και θάλασσα και το πίσω Κερατσίνι στα πρώην, ιστορικά για όσους ξέρουν “γαριδάδικα”. Μπορείς να με πεις και διχασμένη προσωπικότητα. Το σπίτι μου είναι στη μέση.
Μπορείτε να με πείτε γέννημα θρέμμα της περιοχής από πάππου προς πάππο, αφού και από τη μητέρα και από τον πατέρα γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί, όπως και εγώ.
Προσφυγικές συνοικίες και οι δύο με τους περισσότερους από τους πρώτους κατοίκους να προέρχονται από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Θα δεις και το άγαλμα της Μικρασιάτισσας μάνας.
Εργατικές συνοικίες επίσης. Πέρασαν εποχές μεγάλης υποβάθμισης αλλά πλέον έχουν αλλάξει πρόσωπο, είναι μοντέρνες, ζωντανές, κρατώντας παράλληλα την αίσθηση της γειτονιάς. Χωρίς χαϊλίκια αλλά με μεγάλη ιστορία και στον γευστικό τομέα.
Πάμε σιγά – σιγά μια βόλτα.
Λόγω της δουλειάς μου φεύγω περίεργες ώρες από το σπίτι…
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο καφές…
Προτιμώ τον ελληνικό από το Bounty.
Έχει ωραίο χαρμάνι, είναι φρεσκοκομμένος και τον κάνουν σε μπρίκι. Μεγάλο συν στις μέρες μας. Αν έχω χρόνο παίρνω και γλυκό. Θεϊκό αυτό με τα soft cookies τα οποία αγκαλιάζουν παγωτό oreo και περιλούζονται με salty caramel sauce. Tα ωραία βέβαια δεν τελειώνουν εδώ αφού προσφέρει και κανονικό φαγητό αλλά του αξίζει μια κανονική κι εμπεριστατωμένη κριτική όταν ανοίξει με το καλό η εστίαση.
Πες όμως ότι φεύγω λίγο αργότερα και θέλω να τσιμπήσω κάτι αλμυρό. Θα κάνω μια στάση οπωσδήποτε στον “Γιώργο”.
Είναι θεσμός στην περιοχή, φημίζεται για τη γλυκιά μπουγάτσα του. Όμως εγώ λατρεύω, εκτός της τυρόπιτας, και τα κιμαδοπιτάκια του τα οποία όμως πρέπει να παραγγείλετε μία τουλάχιστον μέρα νωρίτερα. Κάντε το και δε θα χάσετε. Ωραία ιδέα και για catering σε γιορτές.
Μεσημέριασε και η όρεξη κι η δίαιτα λέει θαλασσινά. Εδώ κυρίες και κύριοι μία είναι η επιλογή όχι μόνο για την περιοχή αλλά και για όλη την Αθήνα. Ε/Γ Ταξιδεύοντας.
Για το συγκεκριμένο μαγαζί ξέρω από πρώτο χέρι ότι ταξιδεύουν πολλοί φίλοι και πάνω από όλα ένας “Καβουροκυνηγός” που έρχεται από μακριά. Τι να πούμε για το συγκεκριμένο μαγαζί! Απλά ότι τα αμέσως επόμενα κολυμπούν στη θάλασσα. Περισσότερες κριτικές θα ακολουθήσουν είμαι σίγουρος…
Αν δε θέλετε θαλασσινά αλλά προτιμάτε κάτι πιο απλό και καθημερινό τότε έχω να προτείνω τον Κατσόγιαννο.
Ιστορική ταβέρνα με πολλά χιλιόμετρα μνήμης πίσω της. Κάποτε περίμενα το κέρασμά τους το οποίο ήταν παγωτό καϊμάκι σε ποτήρι με σιρόπι βύσσινο. Τότε ήμουν μικρός. Σήμερα περιμένω το άψογα ψημένο συκώτι τους, τις χρυσαφένιες σπιτικές πατάτες, τα ελαφριά παστουρμαδοπιτάκια και πάνω από όλα τα τραγανά έξω ζουμερά μέσα μυρωδάτα κεφτεδάκια του. Το παγωτό εξακολουθεί να έρχεται ως κέρασμα στο ίδιο ποτήρι αλλά το σταφύλι έχει πάρει τη θέση του βύσσινου.
Βραδιάζει… κι είμαι κουρασμένος μετά τη βάρδια μου.. Θέλω να φάω κάτι επί τόπου χωρίς πολλά – πολλά, ή να το πάρω σπίτι μου. Δύο είναι οι standards επιλογές μου.
Όταν λέμε σουβλάκι ένα όνομα μου έρχεται πρώτο στο μυαλό. Κοσμίδης.
Ακόμα περιμένω να το μοιραστώ με τη μελλοντική (κατά πως μου έχει υποσχεθεί) μεγαλοπαράνυμφη.
Έχει τυλιχτά μεν πλέον, τα τελευταία χρόνια αλλά εσείς που ξέρετε θα διαλέξετε μερίδα. Δύο στρώσεις αφράτης πίτας η οποία θα έχει ποτίσει από τη γλυκιά ,όσο και αρκούντως καυτερή, μυστική σάλτσα η οποία αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του. Όσον αφορά στο κρέας η επιλογή περιορίζεται σε χοιρινό, ή μπιφτέκι. Διαλέξτε και τα δύο. Δε θα σας απογοητεύσει.
Κι όταν λέμε πεινιρλί γατί όπως είπαμε η περιοχή έχει μικρασιατικές καταβολές μιλάμε για τον “Σαββουλίδη” ή ευρύτερα γνωστόν ως ”Μπάρμπα Σταύρος”.
Βαρκούλες απίστευτης, τραγανής εξωτερικά, ζουμερής εσωτερικά, ζύμης. Τη γέμιση θα τη διαλέξετε ανάλογα με τα γούστα σας. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, όμως, το τυρί θα λιώνει ρέοντας αγκαλιάζοντας τη ζύμη όταν την κόψετε, το βούτυρο θα δίνει μια ξεχωριστή ευωδιά και τα υπόλοιπα τα αφήνω σε σας. Προσωπικό αγαπημένο το special. Κιμάς, αυγό, λουκάνικο, ζαμπόν.
Περιέργως είμαι ελεύθερος το βράδυ. Έρχονται φίλοι για επίσκεψη στα μέρη μου… Είναι καλοφαγάδες. Θα τους πάω στο “Μήπως” το οποίο φημίζεται τόσο για την ποιότητα όσο και για την ποσότητα των μερίδων του.
Τα πιάτα του αλλάζουν συχνά, αλλά αν βρείτε φιλετάκια με καπνιστό τυρί και οποιαδήποτε παρασκευή με (φρεσκότατο) κιμά κι ότι άλλο σας χτυπήσει στο μάτι.. Πάρτε το.. δε θα σας απογοητεύσει.
Θα μείνουμε χωρίς γλυκιά επίγευση? Όχι βέβαια…
Ξεχωρίζω τον ‘’Παυλάκη’’ για τις φρέσκιες πάστες, το παγωτό ιταλικού τύπου και τη μηλόπιτα με τραγανό φύλλο και κάτι σιροπιαστά τα οποία η ΕΛΣΤΑΤ συζητά ακόμη.
Αν κινηθούμε απόλυτα παραδοσιακά δε θα παραλείψετε το ρυζόγαλο του ‘’Αντωνίου’’ το οποίο θα ζητήσετε με extra κανέλλα και θα γυρίσετε πολλά χρόνια πίσω. Ούτε τα κουρκουμπίνια του. Ελπίζω να τα πετύχετε ζεστά και να ξέρετε σε τι ακριβώς αναφέρομαι.
Έχουμε κλειστεί όλοι και μας βαραίνει. Μας λείπουν οι φίλοι μας. Μας λείπει η δυνατότητα να βρεθούμε μαζί τους γύρω από ένα τραπέζι. Μας λείπουν μαγαζιά. Βέβαια τα περισσότερα από αυτά που σας είπα είναι ανοιχτά ή έχουν υπηρεσία delivery ή take out. Κάτι είναι κι αυτό. Τα υπόλοιπα θα περιμένουν να τελειώσει αυτό που ζούμε. Θα μείνουμε ασφαλείς, θα κάνουμε σχέδια, θα μπούμε σε Χριστουγεννιάτικο (έστω και διαφορετικό) κλίμα και θα κάνουμε νοερές βόλτες.
Η επόμενη βόλτα θα αφορά στον Πολυχώρο, πλέον λιπασμάτων, για να δείτε πως αλλάζει, μία μέχρι τώρα, απόλυτα, υποβαθμισμένη περιοχή του Πειραιά!