Et in Arcadia Ego…
Αφηγείται η Tzia
Ο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να αποτελέσει έναν πλήρη κι εμπεριστατωμένο τουριστικό οδηγό της Αρκαδίας. Ο νομός είναι μεγάλος κι εγώ αγνοώ ολόκληρα κομμάτια του αφού δεν τα έχω επισκεφθεί ποτέ. Εξάλλου αν επιθυμείτε κάτι τέτοιο θα βρείτε άφθονες πληροφορίες τόσο σε ταξιδιωτικά sites όσο και στο διαδίκτυο μιας και η περιοχή γνωρίζει μεγάλη άνθιση, και κερδίζει σε επισκεψιμότητα τα τελευταία χρόνια.
Εγώ θέλω, απλά, να σας πάρω μια βόλτα και να περάσουμε ένα Σαββατοκύριακο, ή αργία, στη δική μου πιο αγαπημένη μικρούλα γωνιά της Ελλάδας με τον δικό μου τρόπο, τη δική μου αίσθηση, κάνοντας τα πράγματα που κάνω εγώ, με τον δικό μου τρόπο.
Τι λέτε; Ξεκινάμε;
Ένα βασικό πλεονέκτημα είναι η απόσταση αφού είναι κοντά επιτρέποντας ακόμη και, μία, μονοήμερη απόδραση όταν αισθάνομαι κουρασμένη και μπαϊλντισμένη από τους ρυθμούς της ζωής μου στην Αθήνα. Φυσικά μόλις το μαθαίνουν οι φίλοι δηλώνουν αμέσως υποψηφιότητα κι έρχονται παρέα.
Η Αθηνών/Κορίνθου/Τριπόλεως δεν παρουσιάζει δύσκολα σημεία ακόμα και κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες. Άνετη διαδρομή, χαίρεσαι να οδηγείς. Για να είμαι ειλικρινής μέχρι την Κόρινθο βαριέμαι, ενίοτε γκρινιάζω κιόλας, αλλά, μόλις περάσουμε τον Ισθμό αχ!… μόλις περάσουμε τον Ισθμό, αυτή η αίσθηση αλλάζει. Το μυαλό μου καθαρίζει, οι σκοτούρες μένουν πίσω, ακούγεται η play list των αγαπημένων μου “ταξιδιάρικων” τραγουδιών. Δεν ξέρω για σας, αλλά όσον αφορά σε μένα δε θεωρώ ότι ταξιδεύω αν δεν ακούω στα ηχεία το “Route 66”, το “Californication”, το “Baby you can drive my car”, το “Letter” και, στα μεγάλα γκάζια, τo “Highway star”. Μόλις περάσουμε τα διόδια της Νεστάνης στρίβουμε δεξιά ακολουθώντας τις πινακίδες προς Λεβίδι, Βυτίνα. Το πρώτο χωριό που θα βρούμε λέγεται Κάψια.
Εκεί θα κάνουμε μια μικρή στάση για να μάθουμε τις ώρες λειτουργίας του Σπηλαίου Κάψια, έτσι ώστε να προγραμματίσουμε την επίσκεψή μας γιατί, πραγματικά, αξίζει αφού αποτελεί ένα μοναδικό θέαμα φυσικής τέχνης. Σε 1,5 χιλιόμετρο περίπου θα στρίψουμε δεξιά , αρκεί να έχουμε τον νου μας και να μη χάσουμε την πινακίδα που λέει Σημειάδες.
Αυτό είναι το χωριό μου κυρίες και κύριοι. Έτσι το λέω παρόλο που ούτε έχω γεννηθεί ούτε μεγαλώσει εκεί. Είναι όμως ο τόπος καταγωγής του αείμνηστου μπαμπά μου και ο τόπος που θεωρώ δικόν μου. Δε μπορώ να είμαι αντικειμενική στην περιγραφή του οπότε δε θα το κάνω. Εγώ το βρίσκω απλά υπέροχο.
Μόλις φθάσουμε λοιπόν θα τρέξω να σας ανοίξω. Αναλόγως της εποχής θα κάτσουμε στην αυλή, τη βεράντα, ή θα ανέβουμε στο “χειμωνιάτικο” ανάβοντας το τζάκι. Δε θα μείνουμε πολύ όμως γιατί μας περιμένει η θεία Κούλα απέναντι που θα μας φτιάξει καφέ ή θα μας κεράσει τσίπουρο ή και τα δύο μαζί. Εννοείται ότι θα φάμε και γλυκό. Προσπαθώ εδώ και άπειρα χρόνια να την τσακώσω απροετοίμαστη. Δεν τα έχω καταφέρει μέχρι σήμερα. Πάντα υπάρχει σπιτικό, υπέροχο κέρασμα. Αν δε ξέρει ότι θα πάμε ετοιμαστείτε για δίπλες και κουραμπιέδες όχι μόνο για να φάμε εκεί αλλά και για να πάρουμε μαζί στην Αθήνα.
Σε περίπτωση που δε μείνετε σπίτι μου στο χωριό θα φροντίσω να σας έχω κλείσει διαμονή στο κοντινό Λεβίδι.
Καθότι κεφαλοχώρι και αρκούντως τουριστικό έχει αρκετά καταλύματα. Προσωπικά επιλέγω τον ξενώνα Έπαυλη για τους φίλους. Όμορφα δωμάτια πλήρως εξοπλισμένα, γλυκύτατοι οικοδεσπότες και σας ρωτούν αν θέλετε κάτι ιδιαίτερο για πρωινό.
Αφού τακτοποιηθείτε θα βγούμε βόλτα. Θα περπατήσουμε, θα χαζέψουμε, θα σχολιάσουμε και θα καταλήξουμε στην πλατεία.
Θα αράξουμε σε κάποιο από τα μαγαζιά για να πιούμε το κατιτίς μας. Θα περιοριστούμε σε τσιπουράκι ή μπύρα και θα αποφύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι τα cocktails. Ξεχάστε τα! Στην Αρκαδία είμαστε… δεν το έχουν.
Θα φάμε σε κάποιο από τα εστιατόρια εκεί γιατί όσο να’ ναι έχουμε κουραστεί λίγο και την επομένη έχουμε βόλτες. Αξιοπρεπές φαγητό και νόστιμο αλλά επ’ ουδενί αξέχαστο. Υπερτερούν το Βαρελάδικο και ο Σκούρκος (αν έχει τη μπύρα Κάρμα από τη Νεμέα θα την πάρουμε οπωσδήποτε). Τώρα αν είστε βιτσιόζοι και θέλετε pizza θα φάμε στον Κόκκορη, εκείνες τις παλιές με την ψωμένια ζύμη.
Μετά πάμε για ύπνο. Σας υπόσχομαι ότι θα κάνετε έναν από τους καλύτερους της ζωής σας. Το μόνον που μπορεί να σας ενοχλήσει θα είναι η παντελής ησυχία και τα τιτιβίσματα των πουλιών τα οποία θα σας ξυπνήσουν το πρωί.
Την επόμενη το πρωί δίνουμε ραντεβού στο chalet Μαίναλον. Αγαπημένο μαγαζί. Ξύλο, πέτρα, τζάκι, φοβερή εξυπηρέτηση και μια τζαμαρία η οποία προσφέρει θαυμάσια θέα στο βουνό. Καφές, χειροποίητα γλυκά και πίτες δια χειρός Ασήμως. Περισσότερες λεπτομέρειες στην κριτική που οφείλω για να το γνωρίσετε καλύτερα.
Εγώ είμαι ικανή να αράξω εκεί μέχρι την ώρα του μεσημεριανού φαγητού αλλά αφού έρχεστε για πρώτη φορά ας δούμε κι άλλα μέρη.
Πάμε Δημητσάνα και επισκεπτόμαστε το μουσείο Υδροκίνησης. Στη Στεμνίτσα ψάχνουμε να βρούμε κοσμήματα παιδιών που φοιτούν στη σχολή αργυροχρυσοχοΐας που υπάρχει εκεί. Αν είστε αθλητικοί τύποι πάμε για rafting στον Λούσιο ποταμό (εμένα μη με υπολογίζετε). Αν θέλετε μια καινούργια εμπειρία κάνουμε βόλτα με άλογα στο βουνό (εκεί με υπολογίζετε).
Γυρίζοντας θα περάσουμε από τα Λαγκάδια. Το “κρεμαστό χωριό” όπως αποκαλείται από παλιά. Πραγματικά είναι εντυπωσιακό με τα πετρόχτιστα αρχοντικά, τα καλντερίμια, τις παλιές εκκλησίες του. Θα διαλέξουμε για να καθίσουμε το μαγαζί που προφέρει την καλύτερη θέα και θα αφήσουμε τη ματιά μας να περιπλανηθεί στο επιβλητικό κι υποβλητικό τοπίο.
Βλέπω ότι αρχίσατε να πεινάτε έτσι δεν είναι? Πέρασε κι η ώρα. Κάναμε μεγάλη βόλτα. Αφού όμως είναι στον δρόμο μας είναι κρίμα να μη σταματήσουμε λίγο και στη Βυτίνα. Περπατάμε στον “δρόμο της αγάπης”, χαζεύουμε στα μαγαζιά, αγοράζουμε χρήσιμα ή διακοσμητικά ξύλινα αντικείμενα .
Σίγουρα θα μπείτε στον πειρασμό να φάμε εκεί. Μπορεί να σας χτυπήσουν στο μάτι οι ταμπέλες με τα μενού. Ξεχάστε το. Δεν έχετε έρθει στην Αρκαδία για να φάτε δημιουργικά ή πειραγμένα πιάτα. Έχει, αρκετά, συμπαθητικές ταβέρνες δε λέω αλλά θα σας πάω κάπου πολύ καλύτερα.
Θα φάμε στο Χάνι της Κανδύλας και θα φάμε νόστιμα!
Θα ξεκινήσουμε με το δικό τους ζυμωτό ψωμί. Ντόπια κρέατα, αρνιά, κατσίκια, χοιρινά μαγειρευτά ή ψητά. Χόρτα και λαχανικά από το περιβόλι τους. Πίτες που φτιάχνει η μαμά των παιδιών που έχουν το μαγαζί. Τυριά από την περιοχή. Μερίδες τεράστιες. Κρασί, επίσης, παραγωγής τους. Ελαφρύ, αρωματικό, ονειρεμένο. Μην ξεχνάτε ότι είστε στην πατρίδα του Μοσχοφίλερου. Αυθεντικό “χωριάτικο” σπιτικό φαγητό. Το παραδέχεται μέχρι κι η εξαδέλφη Χαρούλα η οποία είναι άπαιχτη μαγείρισσα. Αυτή τη φορά ήθελα να την ξεκουράσω γι αυτό και δε δέχτηκα να μας κάνει ένα από τα, επικά, τραπέζια της οι φωτογραφίες των οποίων κάνουν τη διαιτολόγο μου να παθαίνει πολλαπλά εγκεφαλικά.
Σουρουπώνει σιγά σιγά κι εγώ μελαγχολώ. Ήρθε η ώρα να ετοιμαστούμε για το ταξίδι της επιστροφής. Πως πέρασαν έτσι οι μέρες κι ώρες? Νεράκι!
Μια γρήγορη στάση στο χωριό για να μαζέψουμε τα πράγματα, να χαιρετήσουμε και να δούμε πως θα βολέψουμε στο αμάξι τα καλούδια που θα μας φιλέψουν. Θα αγοράσουμε οπωσδήποτε μέλι από τον Κώστα Προκοπίου στο χωριό. Θα είμαστε τυχεροί αν “το έλατο έχει δώσει βανίλια” ένα πολύ ξεχωριστό μέλι πραγματικά σχεδόν λευκό, πηχτό, εξαίρετης διατροφικής αξίας. Θα πάρουμε καρύδια κι αμύγδαλα για τα χριστουγεννιάτικα γλυκά μας. Πατάτες. Μήλα Τριπόλεως φρέσκα, σφιχτά, ελαφρώς ξινούτσικα. Κρασί. Χυλοπίτες, τραχανά και παραδοσιακά ζυμαρικά από το οικογενειακό εργαστήρι του Κλαδούρη στου Κάψια. Η τελευταία στάση θα είναι στην “Αρκαδία” λίγο πιο έξω από του Κάψια στον δρόμο της επιστροφής. Εκεί θα προμηθευτούμε τυριά, γιαούρτια και παξιμάδια. Μπορεί και να τσιμπολογήσουμε στο αμάξι αν μας πιάσει καμιά λιγουρίτσα.
Στο δρόμο της επιστροφής θα είμαι σιωπηλή. Θα ακούω μουσική και θα κοιτάζω, χωρίς να βλέπω στην πραγματικότητα, έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου τον δρόμο και τα φώτα. Η Αθήνα ,όσο κι αν την αγαπώ, θα μου φανεί γκρίζα και μίζερη.
Η δική μου Αρκαδία έχει χρώμα βαθύ πράσινο.
Μυρωδιά από ξύλο.
Γεύση από αρνάκι λαδορίγανη.
Ήχο από γέλια.
Αποπνέει παιδικότητα, ανεμελιά, γαλήνη.
Αναμνήσεις.
Αίσθηση σφιχτής αγκαλιάς κι αγάπης.
Η τελευταία εικόνα που παίρνω μαζί μου είναι τα μάτια των δικών μου ανθρώπων που με κοιτούν παραπονεμένα και με ρωτούν: Πότε θα ξανάρθεις?
Αυτή είναι η δική μου Αρκαδία. Ελπίζω να σας άρεσε και περάσατε καλά. Θα χαρώ να ξαναέρθετε. Μακάρι να είμαι κι εγώ εκεί αλλά, κι αυτό να μη συμβεί, τα μυστικά, πλέον, τα ξέρετε.
Σειρά σας τώρα να με πάρετε μαζί σε αγαπημένους προορισμούς και μέρη. Περιμένω πρόσκληση.