Ένα από τα καλύτερα all day bar restaurants της πόλης.
Απλωμένο στην περιοχή του πολυχώρου Τσαλαπάτα, με όμορφο εσωτερικό και άνετο εξωτερικό χώρο. Συνδυασμός ξύλου και μετάλλου, μοντέρνος minimal βιομηχανικός χώρος, vintage αντικείμενα σε προθήκες, αρκετά φυτά που πλαισιώνουν τα τραπέζια και ομορφαίνουν το έξω του, τούβλινες λεπτομέρειες, ευρύχωρα τραπέζια, όμορφα σερβίτσια, lounge μουσική από dj.
Η εξυπηρέτηση των σερβιτόρων ήταν αυτή που έπρεπε. Μας ανέλυσαν τα πιάτα ημέρας, άκουσαν τα παράπονα μας, μας βοήθησαν στην επιλογή του μενού. Από αυτό το κομμάτι οκ.
Στα του φαγητού τώρα. Για μένα ισχύει το κάθε πέρσι και καλύτερα. Όχι βέβαια σε όλα τα πιάτα και εξηγούμαι:
Θυμάμαι τελευταία φορά ένα φανταστικό μενού από όλες τις απόψεις. Χαιρόσουν να δοκιμάζεις πιάτα. Άξιζε σίγουρα τα λεφτά του. Και τώρα, είχα ανάλογες προσδοκίες, αλλά δυστυχώς δεν δικαιώθηκα.
Ξεκινήσαμε με ποικιλία από ψωμάκια και κριτσίνια που συνοδεύονταν από μια νοστιμότατη τυρένια sauce. Αρκετά σε ποσότητα και σίγουρα αξίζουν τα ευρώ που χρεώνονται. Όταν όμως βλέπεις, ότι δεν έχουν φαγωθεί αυτά που ήρθαν αρχικά στο τραπέζι (για 2 άτομα), το ελάχιστο, ρωτάς αν θα φέρεις για τα υπόλοιπα 3. Τακτική που εφαρμόζεται παντού όταν χρεώνεται το καλωσόρισμα.
Η σαλάτα με τα 2 είδη λάχανου και την πανσέτα δεν είναι επιπέδου ‘’Αιθρίου’’. Τι να το κάνω ότι η πανσέτα ήταν άριστα ψημένη τρυφερή και ζουμερή; Το λάχανο μπορούσε να κοπεί καλύτερα όπως και τα φιλέτα από το πορτοκάλι. Η vinaigrette πορτοκαλιού έδενε υπέροχα με τη σαλάτα, σίγουρα όμως δεν ‘’έβγαζε’’ ούτε θυμάρι αλλά ούτε και τσίντζερ.
Βγάζω το καπέλο στον chef στα ορεκτικά.
Τραγανά sticks πατάτας ψιλοκομμένο ψητό απάκι, τυρένια sauce για την υγρασία στη βάση και στο κέντρο να στρογγυλοκάθεται τραγανό αυγό παναρισμένο με αφυδατωμένο μαϊντανό και μυρωδικά. Εξαιρετικό πιάτο ότι καλύτερο για να σε βάλει στο παιγνίδι των κυρίως.
Carpaccio μοσχαρίσιο απίθανης γεύσης με χοντρό αλάτι, μυρωδικά και μουστάρδα μήλου. Η ρόκα από πάνω βοηθούσε μόνο στο ντεκόρ.
Και εκεί λοιπόν που ήμασταν έτοιμοι και ακονίζαμε τα μαχαιροπήρουνα για τα κυρίως, ήρθε η ανώμαλη προσγείωση.
Δοκίμασα το πιάτο ημέρας, χειροποίητες κοχύλες οι οποίες είχαν στρογγυλοκαθίσει σε εύγευστη σάλτσα ντομάτας, γεμιστές με χοιρινό και αρσενικό Νάξου και από πάνω παρμεζάνα. Το ζυμαρικό σε άλλα σημεία ήταν σωστά ψημένο, σε άλλα δεν κοβόταν λόγω του υπερβολικού ψησίματος, το δε χοιρινό ήταν υπερβολικά διαλυμένο από το μαγείρεμα που θύμιζε παιδική τροφή. Πιάτο για το οποίο έγιναν τα παράπονα στον σερβιτόρο αλλά μείναμε στο ‘’θα ενημερώσω τον chef’’. Μόνο και μόνο από ευγένεια, δεν ζήτησα να το πάρει πίσω και να αντικατασταθεί με κάτι άλλο, αλλά μάλλον έπρεπε.
Θα το έλεγα ‘’το σοφρίτο αλλιώς’’, μοσχαρίσια μπαλοτίνα εξαιρετικά παναρισμένη με πάνκο, νόστιμη σάλτσα του γνωστού πιάτου, γευστικός πουρές από πατάτα, πλαισιωμένα με jele κρασιού, slices από ραπανάκι, νόστιμα νιόκι και έξτρα κομμάτια πατάτας περισσότερο για τη διακόσμηση. Το αποτέλεσμα δικαιώνει τον chef, αν και θα προτιμούσα ολόκληρο κομμάτι κρέατος και όχι pulled.
Κριθαρότο με λουκάνικο κόκορα και νιβατό από τα Βερδικούσια Λάρισας, ένα εξαιρετικό κρεμμώδες τυρί με έντονη γεύση που άνετα στέκεται μόνο του στο τραπέζι. Σωστά δεμένο και χυλωμένο το κριθαρότο, ωραία τα αρώματα από τα μυρωδικά και τέλος. Το νιβατό έκλεβε ή καλύτερα χαλούσε τα αρώματα από το κριθαρότο, το δε ολόκληρο λουκάνικο μέσα στο πιάτο και κόκορα να ήταν, δε νομίζω ότι έδινε κάτι στο όλο σύνολο. Θα το προτιμούσα κάπως αλλιώς για να προσδώσει τη γεύση.
Το καλύτερο πιάτο που έφτασε στο τραπέζι ήταν η μοσχαρίσια ουρά με τις πλεξούδες. Εξαιρετικό το ζυμαρικό, ωραία μαγειρεμένη η ουρά. Όλα τα συνοδευτικά, η κρέμα κολοκύθας με κάρι, το μαύρο σκόρδο αλλά και το κατσικίσιο τυρί είχαν λόγο ύπαρξης στο πιάτο και ανέβαζαν τη γεύση.
Τέλος το μπούτι κοτόπουλο, σωστά ψημένο, γευστικός ο πουρές γλυκοπατάτας αλλά καλύφθηκαν οι γεύσεις από όλα τα υπόλοιπα που περιέχει το πιάτο.
Κλείσαμε με εξαιρετική namelaka άρτια εκτελεσμένη με φοβερές γεύσεις και αρώματα στο σύνολο και άνευρο σπασμένο mille feuille όπου η κρέμα μασκαρπόνε αλλά και η λευκή σοκολάτα το ρίχνουν επίπεδο.
Δώσαμε 25 ευρώ pp μαζί με 2 νερά, 2 μπύρες και ½ ροζέ κρασί, που αν το φαγητό ήταν στα προηγούμενα επίπεδα θα ήταν το ιδανικό vfm. Δυστυχώς όμως δεν ήταν. Τέλος όταν αλλάζεις όλο το μενού καλό είναι να αλλάζεις και τα επιδόρπια, πράγμα που δεν έχει γίνει.
Θα ξαναδώσω και άλλη ευκαιρία στο ‘’Αίθριο’’, μ’ αρέσουν πολλά στον συγκεκριμένο χώρο, αυτή τη φορά όμως με απογοήτευσε.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Ένα από τα καλύτερα all day bar restaurants της πόλης.
Απλωμένο στην περιοχή του πολυχώρου Τσαλαπάτα, με όμορφο εσωτερικό και άνετο εξωτερικό χώρο. Συνδυασμός ξύλου και μετάλλου, μοντέρνος minimal βιομηχανικός χώρος, vintage αντικείμενα σε προθήκες, αρκετά φυτά που πλαισιώνουν τα τραπέζια και ομορφαίνουν το έξω του, τούβλινες λεπτομέρειες, ευρύχωρα τραπέζια, όμορφα σερβίτσια, lounge μουσική από dj.
Η εξυπηρέτηση των σερβιτόρων ήταν αυτή που έπρεπε. Μας ανέλυσαν τα πιάτα ημέρας, άκουσαν τα παράπονα μας, μας βοήθησαν στην επιλογή του μενού. Από αυτό το κομμάτι οκ.
Στα του φαγητού τώρα. Για μένα ισχύει το κάθε πέρσι και καλύτερα. Όχι βέβαια σε όλα τα πιάτα και εξηγούμαι:
Θυμάμαι τελευταία φορά ένα φανταστικό μενού από όλες τις απόψεις. Χαιρόσουν να δοκιμάζεις πιάτα. Άξιζε σίγουρα τα λεφτά του. Και τώρα, είχα ανάλογες προσδοκίες, αλλά δυστυχώς δεν δικαιώθηκα.
Ξεκινήσαμε με ποικιλία από ψωμάκια και κριτσίνια που συνοδεύονταν από μια νοστιμότατη τυρένια sauce. Αρκετά σε ποσότητα και σίγουρα αξίζουν τα ευρώ που χρεώνονται. Όταν όμως βλέπεις, ότι δεν έχουν φαγωθεί αυτά που ήρθαν αρχικά στο τραπέζι (για 2 άτομα), το ελάχιστο, ρωτάς αν θα φέρεις για τα υπόλοιπα 3. Τακτική που εφαρμόζεται παντού όταν χρεώνεται το καλωσόρισμα.
Η σαλάτα με τα 2 είδη λάχανου και την πανσέτα δεν είναι επιπέδου ‘’Αιθρίου’’. Τι να το κάνω ότι η πανσέτα ήταν άριστα ψημένη τρυφερή και ζουμερή; Το λάχανο μπορούσε να κοπεί καλύτερα όπως και τα φιλέτα από το πορτοκάλι. Η vinaigrette πορτοκαλιού έδενε υπέροχα με τη σαλάτα, σίγουρα όμως δεν ‘’έβγαζε’’ ούτε θυμάρι αλλά ούτε και τσίντζερ.
Βγάζω το καπέλο στον chef στα ορεκτικά.
Τραγανά sticks πατάτας ψιλοκομμένο ψητό απάκι, τυρένια sauce για την υγρασία στη βάση και στο κέντρο να στρογγυλοκάθεται τραγανό αυγό παναρισμένο με αφυδατωμένο μαϊντανό και μυρωδικά. Εξαιρετικό πιάτο ότι καλύτερο για να σε βάλει στο παιγνίδι των κυρίως.
Carpaccio μοσχαρίσιο απίθανης γεύσης με χοντρό αλάτι, μυρωδικά και μουστάρδα μήλου. Η ρόκα από πάνω βοηθούσε μόνο στο ντεκόρ.
Και εκεί λοιπόν που ήμασταν έτοιμοι και ακονίζαμε τα μαχαιροπήρουνα για τα κυρίως, ήρθε η ανώμαλη προσγείωση.
Δοκίμασα το πιάτο ημέρας, χειροποίητες κοχύλες οι οποίες είχαν στρογγυλοκαθίσει σε εύγευστη σάλτσα ντομάτας, γεμιστές με χοιρινό και αρσενικό Νάξου και από πάνω παρμεζάνα. Το ζυμαρικό σε άλλα σημεία ήταν σωστά ψημένο, σε άλλα δεν κοβόταν λόγω του υπερβολικού ψησίματος, το δε χοιρινό ήταν υπερβολικά διαλυμένο από το μαγείρεμα που θύμιζε παιδική τροφή. Πιάτο για το οποίο έγιναν τα παράπονα στον σερβιτόρο αλλά μείναμε στο ‘’θα ενημερώσω τον chef’’. Μόνο και μόνο από ευγένεια, δεν ζήτησα να το πάρει πίσω και να αντικατασταθεί με κάτι άλλο, αλλά μάλλον έπρεπε.
Θα το έλεγα ‘’το σοφρίτο αλλιώς’’, μοσχαρίσια μπαλοτίνα εξαιρετικά παναρισμένη με πάνκο, νόστιμη σάλτσα του γνωστού πιάτου, γευστικός πουρές από πατάτα, πλαισιωμένα με jele κρασιού, slices από ραπανάκι, νόστιμα νιόκι και έξτρα κομμάτια πατάτας περισσότερο για τη διακόσμηση. Το αποτέλεσμα δικαιώνει τον chef, αν και θα προτιμούσα ολόκληρο κομμάτι κρέατος και όχι pulled.
Κριθαρότο με λουκάνικο κόκορα και νιβατό από τα Βερδικούσια Λάρισας, ένα εξαιρετικό κρεμμώδες τυρί με έντονη γεύση που άνετα στέκεται μόνο του στο τραπέζι. Σωστά δεμένο και χυλωμένο το κριθαρότο, ωραία τα αρώματα από τα μυρωδικά και τέλος. Το νιβατό έκλεβε ή καλύτερα χαλούσε τα αρώματα από το κριθαρότο, το δε ολόκληρο λουκάνικο μέσα στο πιάτο και κόκορα να ήταν, δε νομίζω ότι έδινε κάτι στο όλο σύνολο. Θα το προτιμούσα κάπως αλλιώς για να προσδώσει τη γεύση.
Το καλύτερο πιάτο που έφτασε στο τραπέζι ήταν η μοσχαρίσια ουρά με τις πλεξούδες. Εξαιρετικό το ζυμαρικό, ωραία μαγειρεμένη η ουρά. Όλα τα συνοδευτικά, η κρέμα κολοκύθας με κάρι, το μαύρο σκόρδο αλλά και το κατσικίσιο τυρί είχαν λόγο ύπαρξης στο πιάτο και ανέβαζαν τη γεύση.
Τέλος το μπούτι κοτόπουλο, σωστά ψημένο, γευστικός ο πουρές γλυκοπατάτας αλλά καλύφθηκαν οι γεύσεις από όλα τα υπόλοιπα που περιέχει το πιάτο.
Κλείσαμε με εξαιρετική namelaka άρτια εκτελεσμένη με φοβερές γεύσεις και αρώματα στο σύνολο και άνευρο σπασμένο mille feuille όπου η κρέμα μασκαρπόνε αλλά και η λευκή σοκολάτα το ρίχνουν επίπεδο.
Δώσαμε 25 ευρώ pp μαζί με 2 νερά, 2 μπύρες και ½ ροζέ κρασί, που αν το φαγητό ήταν στα προηγούμενα επίπεδα θα ήταν το ιδανικό vfm. Δυστυχώς όμως δεν ήταν. Τέλος όταν αλλάζεις όλο το μενού καλό είναι να αλλάζεις και τα επιδόρπια, πράγμα που δεν έχει γίνει.
Θα ξαναδώσω και άλλη ευκαιρία στο ‘’Αίθριο’’, μ’ αρέσουν πολλά στον συγκεκριμένο χώρο, αυτή τη φορά όμως με απογοήτευσε.