Με τον εκκλησιασμό δεν τα πήγαινα ποτέ καλά.
Ούτε τότε στα μικράτα μου στο νησί, ούτε μετέπειτα στην Αθήνα.
Ακόμη θυμάμαι τον εφιάλτη του Κυριακάτικου πρωινού ξυπνήματος για τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό.
Όλη η τάξη, στοιχισμένη σε μία σειρά -υπό το αυστηρό βλέμμα της δασκάλας- υπέφερε το μαρτύριο του λιβανίσματος, των ακαταλαβίστικων ψαλμών και της ορθοστασίας, περιμένοντας στωικά τη λήξη της λειτουργίας.
Όμως τη Μεγάλη εβδομάδα ήταν αλλιώς! Το καρτερούσα – μου άρεσε!
Σχεδόν όλα διαδραματίζονταν μέσα στην εκκλησία, στον περίβολό της, σε ερημικά ξωκλήσια, σε πρόβες χορωδίας για τα εγκώμια, σε στολισμούς και περιφορές επιταφίων.
“Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου”, κατάνυξη τότε – τώρα απλώς την αναζητώ, εις μάτην.
Τελικά τα έθιμα του κάθε τόπου είναι ρίζες-άγκυρες…
Μεγάλη Παρασκευή στην Αθήνα, μαζί με πλήθος Αθηναίων και τουριστών πάμε στον επιτάφιο της Παναγίας Χρυσοκαστριώτισσας στην Πλάκα.
Συναντιόμαστε με φιλικό ζευγάρι έξω από την εκκλησία, στεκόμαστε εκεί στα σκαλιά, στριμωγμένοι, προσπαθώντας να ακούσουμε λίγο από εγκώμια, το σούσουρο του κόσμου καλύπτει τα πάντα……
Εν τω μεταξύ η παρέα μας διευρύνεται -λίγο πριν την περιφορά, φτάνουμε τους έξι.
Ο ένας εξ΄ αυτών κλείνει τραπέζι στη Λύρα Απολλώνια στην Πλάκα, θα πάμε με τη λήξη της θρησκευτικής μας δραστηριότητας.
Μια φωνούλα μέσα μου προσπαθεί να με αποτρέψει από ένα γεύμα στην Πλάκα -μέρα που είναι την αγνοώ.
Περπατάμε προς τη Λύρα, η Πλάκα πάλλεται, τα σοκάκια της είναι γεμάτα από παρέες, φωνές, χαμόγελα που λάμπουν υπό το φως των αναμμένων κεριών.
Φτάνουμε στη Λύρα Απολλώνια και μας οδηγούν στο τελευταίο άδειο τραπέζι τους (στο πίσω σοκάκι που αποδεικνύεται ό,τι καλύτερο, μιας και η διέλευση του κόσμου σε εκείνο το στενό είναι ελάχιστη).
Η εξυπηρέτηση γρήγορη και ευγενική.
Οι τιμές παραπάνω από το “κανονικό”, Πλάκα είναι αυτή, πρώτη θέση πίστα στην τουριστική φέτα της Αθήνας…
Μόλις δώσαμε την παραγγελία μας, ήρθε στο τραπέζι νερό βρύσης και μαύρο ψωμάκι (δηλαδή 1 φέτα/άτομο) με ελαιόλαδο για «βούτα» ή dip όπως το αναφέρουν στον κατάλογο. Το εν λόγω κουβέρ κοστολογήθηκε στα euro 1,00/άτομο.
Και δε μου άρεσε καθόλου σαν ιδέα ντιπ…για ντιπ…..
Οι μερίδες όμως τόσο απελπιστικά μικρές που -κυριολεκτικά- αναλογούσε μία πιρουνιά στον καθένα, μία πολύ μικρή πιρουνιά.
Κλείσαμε το γεύμα μας με ένα καταίφι παγωτό και κορμό σοκολάτας.
Και στα γλυκά η βαθμολογία που δόθηκε ήταν υψηλή.
Η κουζίνα τα «σπάει», ο μάγειρας ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του και μπράβο σε όλους τους γιατί τέτοιες δύσκολες ημέρες με τόσο κόσμο φαίνεται η αξιοσύνη.
Το γεύμα συμπληρώθηκε από 2 καραφάκια τσίπουρο και 1 λίτρο λευκό κρασί -που κρίθηκε πολύ κάτω του μετρίου, και ναι θα γκρινιάξω γιατί είναι ανεπίτρεπτο να σερβίρεις τόσο μα τόσο νερωμένο κρασί που το λες Μαλαγουζιά.
Και θα γκρινιάξω ακόμη περισσότερο γιατί αποπειράθηκαν να σερβίρουν αυτό το κρασί σε νεροπότηρα!!!
Άστραψα και βρόντηξα όταν άκουσα πως τους τελείωσαν τα ποτήρια του κρασιού!
Οι αστραπές και βροντές μου, έφεραν αποτέλεσμα και σε 2-3 λεπτά βρήκαν και μας έφεραν κανονικά ποτήρια κρασιού.
Ωστόσο, για αυτή την αστοχία αφαιρώ ένα αστέρι στην εξυπηρέτηση -με τη σημείωση πως τα παιδιά στο service ήταν υπέροχα.
Λογαριασμός στα euro 192,00 και κάπου εκεί ακούσαμε τις καμπάνες να ηχούν ξανά!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Με τον εκκλησιασμό δεν τα πήγαινα ποτέ καλά.
Ούτε τότε στα μικράτα μου στο νησί, ούτε μετέπειτα στην Αθήνα.
Ακόμη θυμάμαι τον εφιάλτη του Κυριακάτικου πρωινού ξυπνήματος για τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό.
Όλη η τάξη, στοιχισμένη σε μία σειρά -υπό το αυστηρό βλέμμα της δασκάλας- υπέφερε το μαρτύριο του λιβανίσματος, των ακαταλαβίστικων ψαλμών και της ορθοστασίας, περιμένοντας στωικά τη λήξη της λειτουργίας.
Όμως τη Μεγάλη εβδομάδα ήταν αλλιώς! Το καρτερούσα – μου άρεσε!
Σχεδόν όλα διαδραματίζονταν μέσα στην εκκλησία, στον περίβολό της, σε ερημικά ξωκλήσια, σε πρόβες χορωδίας για τα εγκώμια, σε στολισμούς και περιφορές επιταφίων.
“Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου”, κατάνυξη τότε – τώρα απλώς την αναζητώ, εις μάτην.
Τελικά τα έθιμα του κάθε τόπου είναι ρίζες-άγκυρες…
Μεγάλη Παρασκευή στην Αθήνα, μαζί με πλήθος Αθηναίων και τουριστών πάμε στον επιτάφιο της Παναγίας Χρυσοκαστριώτισσας στην Πλάκα.
Συναντιόμαστε με φιλικό ζευγάρι έξω από την εκκλησία, στεκόμαστε εκεί στα σκαλιά, στριμωγμένοι, προσπαθώντας να ακούσουμε λίγο από εγκώμια, το σούσουρο του κόσμου καλύπτει τα πάντα……
Εν τω μεταξύ η παρέα μας διευρύνεται -λίγο πριν την περιφορά, φτάνουμε τους έξι.
Ο ένας εξ΄ αυτών κλείνει τραπέζι στη Λύρα Απολλώνια στην Πλάκα, θα πάμε με τη λήξη της θρησκευτικής μας δραστηριότητας.
Μια φωνούλα μέσα μου προσπαθεί να με αποτρέψει από ένα γεύμα στην Πλάκα -μέρα που είναι την αγνοώ.
Περπατάμε προς τη Λύρα, η Πλάκα πάλλεται, τα σοκάκια της είναι γεμάτα από παρέες, φωνές, χαμόγελα που λάμπουν υπό το φως των αναμμένων κεριών.
Φτάνουμε στη Λύρα Απολλώνια και μας οδηγούν στο τελευταίο άδειο τραπέζι τους (στο πίσω σοκάκι που αποδεικνύεται ό,τι καλύτερο, μιας και η διέλευση του κόσμου σε εκείνο το στενό είναι ελάχιστη).
Η εξυπηρέτηση γρήγορη και ευγενική.
Οι τιμές παραπάνω από το “κανονικό”, Πλάκα είναι αυτή, πρώτη θέση πίστα στην τουριστική φέτα της Αθήνας…
Μόλις δώσαμε την παραγγελία μας, ήρθε στο τραπέζι νερό βρύσης και μαύρο ψωμάκι (δηλαδή 1 φέτα/άτομο) με ελαιόλαδο για «βούτα» ή dip όπως το αναφέρουν στον κατάλογο. Το εν λόγω κουβέρ κοστολογήθηκε στα euro 1,00/άτομο.
Και δε μου άρεσε καθόλου σαν ιδέα ντιπ…για ντιπ…..
Σταδιακά πέρασαν από το τραπέζι μας:
Χταπόδι σχάρας Χ 2
Κριθαρότο γαρίδας
Πράσινο ρυζότο
πατάτες φούρνου Χ 2
Πράσινη σαλάτα
Μελιτζάνα ψητή
Οι μερίδες όμως τόσο απελπιστικά μικρές που -κυριολεκτικά- αναλογούσε μία πιρουνιά στον καθένα, μία πολύ μικρή πιρουνιά.
Κλείσαμε το γεύμα μας με ένα καταίφι παγωτό και κορμό σοκολάτας.
Και στα γλυκά η βαθμολογία που δόθηκε ήταν υψηλή.
Η κουζίνα τα «σπάει», ο μάγειρας ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του και μπράβο σε όλους τους γιατί τέτοιες δύσκολες ημέρες με τόσο κόσμο φαίνεται η αξιοσύνη.
Το γεύμα συμπληρώθηκε από 2 καραφάκια τσίπουρο και 1 λίτρο λευκό κρασί -που κρίθηκε πολύ κάτω του μετρίου, και ναι θα γκρινιάξω γιατί είναι ανεπίτρεπτο να σερβίρεις τόσο μα τόσο νερωμένο κρασί που το λες Μαλαγουζιά.
Και θα γκρινιάξω ακόμη περισσότερο γιατί αποπειράθηκαν να σερβίρουν αυτό το κρασί σε νεροπότηρα!!!
Άστραψα και βρόντηξα όταν άκουσα πως τους τελείωσαν τα ποτήρια του κρασιού!
Οι αστραπές και βροντές μου, έφεραν αποτέλεσμα και σε 2-3 λεπτά βρήκαν και μας έφεραν κανονικά ποτήρια κρασιού.
Ωστόσο, για αυτή την αστοχία αφαιρώ ένα αστέρι στην εξυπηρέτηση -με τη σημείωση πως τα παιδιά στο service ήταν υπέροχα.
Λογαριασμός στα euro 192,00 και κάπου εκεί ακούσαμε τις καμπάνες να ηχούν ξανά!