Όλες οι ωραίες συζητήσεις ξεκινούν με την αναφώνηση μιας μόνο λέξης: Πεινάω! Αν, δε, ακολουθείται από την, εξισου ενθαρρυντική
φράση «τι θα παραγγείλουμε;», χτυπάει η καρδιά μου δυνατά-τα-τα-τα.
Ανοίγω πλατφόρμα, ελέγχω επιλογές γύρω απ το γραφείο, είναι και οι άλλοι δυο πεταχτουληδες και τους ιντριγκαρουν τα περίεργα, λέμε θα πάρουμε bao. Δυο ο καθένας, γιατί είμαστε στη δίαιτα. Μέση τιμή 4 ευρώ. Μέσο μέγεθος 4 μπουκιές.
Αφού δεχόμαστε το γεγονός ότι δεν είναι για χόρταση, προχωράμε στα σημαντικά: τη γεύση. Επειδή ήταν και ο baldrick ένας από αυτούς τους πεταχτουληδες και επειδή κατά το προσφιλές λεγόμενον, μαζί τα φάγαμε, θεωρήστε αυτή την κριτική άποψη και των δυο.
Όσο περιμέναμε καρτερικά τον διανομέα διαπιστώθηκε ότι το μαγαζί είναι δημιούργημα πρώην παίκτη του master chef, γνωστο για την κολοσσιαία καψούρα του με την ασιατική κουζίνα και την συνήθεια του να βάζει μιριν, σάκε, ντασι και όλα αυτά τα υπερβολικά σε γεύση υλικά μέχρι και στο σπανακορυζο. Ε, μάλλον απ τις πολλές συγκινήσεις οι γευστικοί του κάλυκες έχουν απενεργοποιηθεί, γιατί αυτά τα bao μόνο εντάσεις δεν είχαν.
Το Piggy Bao bun, με πανσέτα, κρεμμύδι, τζίντζερ και Chili garlic mayo, ήταν το πιο καλό που μας έφεραν, γιατί είχε την εντασουλα του. Όχι τίποτα συγκλονιστικό, αλλά στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος επικρατεί.
Στον αντίποδα το Caesar’s ήταν μια αποτυχία σε ψωμάκι ατμού. Το κοτόπουλο και το αισμπεργκ δεν υπάρχουν πουθενα, γιατί τα έχουν θάψει 9 λίτρα σως και παρμεζάνας. Σα να τρώω σαλάτα χωρίς την πρασινάδα ήταν, και αυτό δεν το λες και ευχάριστο. Αν έβγαζα τη σως απ το ψωμάκι, έφτανε για να αρτισω τις σαλάτες του μήνα, και περισσεύει και για ντιπ.
Το burger chicken bun ήταν λίγο αδιάφορο. Το κοτόπουλο πάνε ήταν καλό αλλά στεγνό, το λάχανο δεν ήταν κιμτσι αλλά απλώς ελαφρώς ξιδάτο, το τσενταρ δεν κολλούσε πουθενά και το μόνο που μου άρεσε στον συνδυασμό ήταν η spicy μαγιονέζα, που δεν ήταν πικάντικη αλλά έδινε ένα κάτι.
Το Chicky bun με κέρδισε γιατί μ άρεσαν οι πικλες αγγουριού και η μαγιονέζα ήταν κατατι πιο πικάντικη, που το έδενε καλύτερα.
Ο baldrick συμφωνεί στην διαπίστωση ότι έλειπαν πρασινάδες, έλειπαν γεύσεις και ότι βασικά φάγαμε το άψογο ψωμάκι με λίγο κρέας και πολλές σάλτσες. Δεν είναι κακό, απλώς επιδέχεται βελτίωσης. Και προσθηκης λαχανικών. Δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό σπορ και παρά το μικρό του μέγεθος, με δυο νιώθεις αρκετά χορτασμένος.
Στην παρούσα φάση είναι ναι μεν, αλλά. Και κάνουμε και καμία βόλτα από τη λαϊκη κύριε Γλωσσιδη, όχι μόνο από τις ασιατικές αγορές.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Όλες οι ωραίες συζητήσεις ξεκινούν με την αναφώνηση μιας μόνο λέξης: Πεινάω! Αν, δε, ακολουθείται από την, εξισου ενθαρρυντική
φράση «τι θα παραγγείλουμε;», χτυπάει η καρδιά μου δυνατά-τα-τα-τα.
Ανοίγω πλατφόρμα, ελέγχω επιλογές γύρω απ το γραφείο, είναι και οι άλλοι δυο πεταχτουληδες και τους ιντριγκαρουν τα περίεργα, λέμε θα πάρουμε bao. Δυο ο καθένας, γιατί είμαστε στη δίαιτα. Μέση τιμή 4 ευρώ. Μέσο μέγεθος 4 μπουκιές.
Αφού δεχόμαστε το γεγονός ότι δεν είναι για χόρταση, προχωράμε στα σημαντικά: τη γεύση. Επειδή ήταν και ο baldrick ένας από αυτούς τους πεταχτουληδες και επειδή κατά το προσφιλές λεγόμενον, μαζί τα φάγαμε, θεωρήστε αυτή την κριτική άποψη και των δυο.
Όσο περιμέναμε καρτερικά τον διανομέα διαπιστώθηκε ότι το μαγαζί είναι δημιούργημα πρώην παίκτη του master chef, γνωστο για την κολοσσιαία καψούρα του με την ασιατική κουζίνα και την συνήθεια του να βάζει μιριν, σάκε, ντασι και όλα αυτά τα υπερβολικά σε γεύση υλικά μέχρι και στο σπανακορυζο. Ε, μάλλον απ τις πολλές συγκινήσεις οι γευστικοί του κάλυκες έχουν απενεργοποιηθεί, γιατί αυτά τα bao μόνο εντάσεις δεν είχαν.
Το Piggy Bao bun, με πανσέτα, κρεμμύδι, τζίντζερ και Chili garlic mayo, ήταν το πιο καλό που μας έφεραν, γιατί είχε την εντασουλα του. Όχι τίποτα συγκλονιστικό, αλλά στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος επικρατεί.
Στον αντίποδα το Caesar’s ήταν μια αποτυχία σε ψωμάκι ατμού. Το κοτόπουλο και το αισμπεργκ δεν υπάρχουν πουθενα, γιατί τα έχουν θάψει 9 λίτρα σως και παρμεζάνας. Σα να τρώω σαλάτα χωρίς την πρασινάδα ήταν, και αυτό δεν το λες και ευχάριστο. Αν έβγαζα τη σως απ το ψωμάκι, έφτανε για να αρτισω τις σαλάτες του μήνα, και περισσεύει και για ντιπ.
Το burger chicken bun ήταν λίγο αδιάφορο. Το κοτόπουλο πάνε ήταν καλό αλλά στεγνό, το λάχανο δεν ήταν κιμτσι αλλά απλώς ελαφρώς ξιδάτο, το τσενταρ δεν κολλούσε πουθενά και το μόνο που μου άρεσε στον συνδυασμό ήταν η spicy μαγιονέζα, που δεν ήταν πικάντικη αλλά έδινε ένα κάτι.
Το Chicky bun με κέρδισε γιατί μ άρεσαν οι πικλες αγγουριού και η μαγιονέζα ήταν κατατι πιο πικάντικη, που το έδενε καλύτερα.
Ο baldrick συμφωνεί στην διαπίστωση ότι έλειπαν πρασινάδες, έλειπαν γεύσεις και ότι βασικά φάγαμε το άψογο ψωμάκι με λίγο κρέας και πολλές σάλτσες. Δεν είναι κακό, απλώς επιδέχεται βελτίωσης. Και προσθηκης λαχανικών. Δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό σπορ και παρά το μικρό του μέγεθος, με δυο νιώθεις αρκετά χορτασμένος.
Στην παρούσα φάση είναι ναι μεν, αλλά. Και κάνουμε και καμία βόλτα από τη λαϊκη κύριε Γλωσσιδη, όχι μόνο από τις ασιατικές αγορές.