Στο Buffalo έχω πάει τρεις φορές συνολικά. Την πρώτη ενθουσιάστηκα, ένιωθα σαν παιδάκι στο χωριό του Άη Βασίλη, αν το Ροβενιέμι ήταν χτισμένο από τραγανές φτερουγες κοτόπουλο. Την δεύτερη απογοητεύτηκα εξωπραγματικά πολύ, γιατί το θυμόμουν καταπληκτικό και δεν ήταν. Την τρίτη, χθες, το είδα επιτέλους στις πραγματικές του διαστάσεις: ένα αγορίστικο μαγαζί με μέτριο φαγητό και άριστο σέρβις.
Ο χώρος δεν έχει τίποτα να πει, αν και μιλάει πολύ. μέσα από τις πολλές, πολλές οθόνες που παίζουν ποδόσφαιρο, χόκει και πρωτάθλημα κουίντιτς ταυτόχρονα, ακόμα και στις τουαλέτες. Booths σαν τα αμερικάνικα sports bars, άνετα τραπέζια, καθαρός χώρος, δεν δίνει περιθώρια για ενθουσιασμό.
Το σέρβις είναι άψογο. Δεν έχω ιδέα γιατί ακολουθούν την αμερικάνικη λογική του να ντύνουν τα παιδιά με κακόγουστες στολές, αν και υποπτεύομαι ότι, όπως και η αλυσίδα που ευχαριστεί τον Μεγαλοδύναμο για τις Παρασκευές, είναι franchise ευθέως ερχόμενο από τη γη που παράγει μπέργκερς, εισβολές στην Ασία και supersizing, αλλά θα του συγχωρήσω το στυλιστικό ατόπημα γιατί τα παιδιά που κακοντύνει είναι καλά. Ο δικός μας σερβιτόρος, και λέω δικός μας γιατί παραλίγο να τον πάρουμε σπίτι τόσο που πρόσεξε την μικρή μου, φέρθηκε άψογα, παρότι είχαμε στο τραπέζι έναν μικρό, βρωμιάρικο τρομοκράτη. Μου έφερε καρεκλάκι για το μωρό, της έφερε το φαγητό της αμέσως, για να προλάβει να το απλώσει στα γειτονικά τραπέζια και το πάτωμα μέχρι να φύγουμε και γενικώς ήταν ευχάριστος, ευγενικός και συμπαθής. Κύριε Buffalo corporate, αν με διαβάζετε, που με διαβάζετε γιατί έχουμε γίνει international σε τούτο τον ιστότοπο, δώστε στο παιδί αύξηση, δυο δουλείες κάνει.
Στα του φαγητού. θα είμαι περιέργως σαφής και συγκεκριμένη, που γενικώς, δε το συνηθίζω. Μαγαζί που λέγεται Wings and Rings οφείλει να κανει άριστα και τα δύο. Είναι στη μαρκίζα, πρέπει να είναι τα μεγάλα ονόματα. Τα wings, είναι. Είναι ζουμερά, είναι τραγανά, δίνουν την επιλογή 148 διαφορετικών σως και τα καυτερά τους το τιμούν το όνομά τους. Τα rings κάπου με πλήγωσαν. Η κρούστα τους είναι φοβερή, ίσως από τις κορυφαίες του είδους, γιατί άλλο κακό να μη σε βρει από σαχλιασμένο κρομμιοδαχτυλίδι, αλλά ρε αδερφέ, όταν καθαρίζεις το κρεμμύδι, την πρώτη στιβάδα πέτα την, μη νιώθω σαν να τρώω πάτο σκαρπινιού.
Οι σαλάτες του είναι μούρλια και, πόσο συχνά το λες αυτό για σαλάτα; Τα μπέργκερ, τώρα, έχουν ένα μεγάλο ντεφό: είναι το αποτέλεσμα του να κυλιούνται τα μοσχάρια τους μέσα σε αλυκή πριν πάνε στο σφαγείο. Πολύ αλάτι. Είναι νόστιμα και σε ωραίους συνδυασμούς, αλλά μετά θες ένα υπογλώσσιο για να κατέβει η μικρή, που μετά από ένα μπιφτέκι τους, δεν είναι πια μικρή. Το δικό μου burger κάπως σωζόταν απο το sour cream και τη ντομάτα, του φίλου που πήρε μια βόμβα υδατάνθρακα και λίπους με μπέικον και τσένταρ έπρεπε να συνοδεύεται από λάστιχο κήπου. Οι πατάτες τους είναι κανονικές και εδώ θέλω να γκρινιάξω. Γιατί τόση ώρα κάνω κάτι άλλο. Σε όλα είστε τόοοοσο αμερικανάκια, στην πατάτα βρήκατε να μνημονεύσετε την πατρίδα; Εκεί που περιμένω πλαστικό;
Για να συνοψίσω, αν με ρωτάς αν θα πάω τέταρτη φορά, η απάντηση είναι…. posibol. Αν βρεθώ στη γειτονιά, νιώθω μια ελαφρά υπόταση και θέλω και δωρεάν μπέιμπι σίττερ, θα το προτιμήσω. Με 15 ευρούδια φεύγεις γεμάτος και συ και οι αρτηρίες σου.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Στο Buffalo έχω πάει τρεις φορές συνολικά. Την πρώτη ενθουσιάστηκα, ένιωθα σαν παιδάκι στο χωριό του Άη Βασίλη, αν το Ροβενιέμι ήταν χτισμένο από τραγανές φτερουγες κοτόπουλο. Την δεύτερη απογοητεύτηκα εξωπραγματικά πολύ, γιατί το θυμόμουν καταπληκτικό και δεν ήταν. Την τρίτη, χθες, το είδα επιτέλους στις πραγματικές του διαστάσεις: ένα αγορίστικο μαγαζί με μέτριο φαγητό και άριστο σέρβις.
Ο χώρος δεν έχει τίποτα να πει, αν και μιλάει πολύ. μέσα από τις πολλές, πολλές οθόνες που παίζουν ποδόσφαιρο, χόκει και πρωτάθλημα κουίντιτς ταυτόχρονα, ακόμα και στις τουαλέτες. Booths σαν τα αμερικάνικα sports bars, άνετα τραπέζια, καθαρός χώρος, δεν δίνει περιθώρια για ενθουσιασμό.
Το σέρβις είναι άψογο. Δεν έχω ιδέα γιατί ακολουθούν την αμερικάνικη λογική του να ντύνουν τα παιδιά με κακόγουστες στολές, αν και υποπτεύομαι ότι, όπως και η αλυσίδα που ευχαριστεί τον Μεγαλοδύναμο για τις Παρασκευές, είναι franchise ευθέως ερχόμενο από τη γη που παράγει μπέργκερς, εισβολές στην Ασία και supersizing, αλλά θα του συγχωρήσω το στυλιστικό ατόπημα γιατί τα παιδιά που κακοντύνει είναι καλά. Ο δικός μας σερβιτόρος, και λέω δικός μας γιατί παραλίγο να τον πάρουμε σπίτι τόσο που πρόσεξε την μικρή μου, φέρθηκε άψογα, παρότι είχαμε στο τραπέζι έναν μικρό, βρωμιάρικο τρομοκράτη. Μου έφερε καρεκλάκι για το μωρό, της έφερε το φαγητό της αμέσως, για να προλάβει να το απλώσει στα γειτονικά τραπέζια και το πάτωμα μέχρι να φύγουμε και γενικώς ήταν ευχάριστος, ευγενικός και συμπαθής. Κύριε Buffalo corporate, αν με διαβάζετε, που με διαβάζετε γιατί έχουμε γίνει international σε τούτο τον ιστότοπο, δώστε στο παιδί αύξηση, δυο δουλείες κάνει.
Στα του φαγητού. θα είμαι περιέργως σαφής και συγκεκριμένη, που γενικώς, δε το συνηθίζω. Μαγαζί που λέγεται Wings and Rings οφείλει να κανει άριστα και τα δύο. Είναι στη μαρκίζα, πρέπει να είναι τα μεγάλα ονόματα. Τα wings, είναι. Είναι ζουμερά, είναι τραγανά, δίνουν την επιλογή 148 διαφορετικών σως και τα καυτερά τους το τιμούν το όνομά τους. Τα rings κάπου με πλήγωσαν. Η κρούστα τους είναι φοβερή, ίσως από τις κορυφαίες του είδους, γιατί άλλο κακό να μη σε βρει από σαχλιασμένο κρομμιοδαχτυλίδι, αλλά ρε αδερφέ, όταν καθαρίζεις το κρεμμύδι, την πρώτη στιβάδα πέτα την, μη νιώθω σαν να τρώω πάτο σκαρπινιού.
Οι σαλάτες του είναι μούρλια και, πόσο συχνά το λες αυτό για σαλάτα; Τα μπέργκερ, τώρα, έχουν ένα μεγάλο ντεφό: είναι το αποτέλεσμα του να κυλιούνται τα μοσχάρια τους μέσα σε αλυκή πριν πάνε στο σφαγείο. Πολύ αλάτι. Είναι νόστιμα και σε ωραίους συνδυασμούς, αλλά μετά θες ένα υπογλώσσιο για να κατέβει η μικρή, που μετά από ένα μπιφτέκι τους, δεν είναι πια μικρή. Το δικό μου burger κάπως σωζόταν απο το sour cream και τη ντομάτα, του φίλου που πήρε μια βόμβα υδατάνθρακα και λίπους με μπέικον και τσένταρ έπρεπε να συνοδεύεται από λάστιχο κήπου. Οι πατάτες τους είναι κανονικές και εδώ θέλω να γκρινιάξω. Γιατί τόση ώρα κάνω κάτι άλλο. Σε όλα είστε τόοοοσο αμερικανάκια, στην πατάτα βρήκατε να μνημονεύσετε την πατρίδα; Εκεί που περιμένω πλαστικό;
Για να συνοψίσω, αν με ρωτάς αν θα πάω τέταρτη φορά, η απάντηση είναι…. posibol. Αν βρεθώ στη γειτονιά, νιώθω μια ελαφρά υπόταση και θέλω και δωρεάν μπέιμπι σίττερ, θα το προτιμήσω. Με 15 ευρούδια φεύγεις γεμάτος και συ και οι αρτηρίες σου.