Σαββατόβραδο με όρεξη για ιταλικό, αλλά όχι όρεξη για αναζήτηση. Τηλεφωνώ στις πρώτες επιλογές της wishlist μου. Mario e Luigi στην Ηλιούπολη. Με το που καλείς, ο αυτόματος τηλεφωνητής σε ενημερώνει οτι δεν υπάρχει καμία διαθεσιμότητα. Επιλογή no2 το Pizza Days στον Άγιο Δημήτριο με διαθεσιμότητα μόνο στον εξωτερικό χώρο. Δεν το διακινδυνεύσαμε με το κρύο που υπήρχε. Και θυμάμαι το Caton L’Anziano όπου δεν το είχα ματαδεί ποτέ. Για καλή μας τύχη, υπήρξε διαθέσιμο τραπέζι στον εσωτερικό χώρο στις 21.45
Αφού καταφθάνουμε στην Αργυρούπολη κι ταλαιπωρούμαστε στην εύρεση πάρκινγκ, τακτοποιούμαστε με συνοπτικές διαδικασίες. Μικρός αλλά πολιτισμένος χώρος, ευχάριστο περιβάλλον με διακόσμηση που σε ελάχιστα τετραγωνικά σε παραπέμπει σε ανατολίτικα αλλά και ιαπωνικά στοιχεία. Υπάρχει και εξωτερικός χώρος που μπορείς να καθίσεις με τη χρήση σόμπας. Δεν συγκρίνεται βέβαια με τον εσωτερικό.
Το Caton L’Anziano αντικατέστησε κάποιο παλιότερο ιταλικό εστιατόριο. Οφείλει την ονομασία του σε οικογενειακή υπόθεση μεταξύ πατέρα και γιου και είναι μια νέα, φρέσκια πρόταση με πολλές πιθανότητες να εδραιωθεί. Δε θα επιλέξετε ανάμεσα σε αμέτρητα πιάτα, σίγουρα όμως θα χρειαστείτε και δεύτερη επίσκεψη ώστε να διαμορφώσετε μια πιο τεκμηριωμένη άποψη. Πιο συγκεκριμένα, ο κατάλογος τέλη Ιανουαρίου 2024 φιλοξενούσε:
– 4 ορεκτικά
– 3 σαλάτες
– 8 πίτσες
– 6 ζυμαρικά
– 3 κυρίως (λαζάνια το ένα εξ’αυτών)
– 2 γλυκά
Όλα αυτά χωρίς να περιλαμβάνει θαλασσινά παρά μόνο σε ένα ζυμαρικό.
Η εξυπηρέτηση ανταποκρίθηκε στο επίπεδο που επιθυμεί η επιχείρηση, ευγενική και επαγγελματική χωρίς καθυστερήσεις. Επεξηγήθηκαν όλες οι απορίες και έγινε ειδική μνεία στο είδος της πίτσας που παρασκευάζουν. Ζυμάρι που “ξεκουράζεται” για 48 ώρες αν δεν απατώμαι, με χαρακτηριστικό στεφάνι στις άκρες που κόβεται με ψαλίδι. Κι όντως, δεν ήταν καθόλου βαρίδι στο στομάχι μας!
Αφού παραγγείλαμε τα ποτά, χωρίς την τάση να πιούμε ιδιαίτερα, μελετήσαμε τον κατάλογο. Για την ιστορία:
– Μπύρα 330 μλ Peroni Nastro Azzurro, στα 5 ευρώ.
– Ποτήρι κρασί Chianti Ricasoli, στα 8 ευρώ.
– 2 αναψυκτικά Coca Cola 250ml, στα 6 ευρώ.
– Εμφιαλωμένο νερό Θεόνη ενός λίτρου, στα 3 ευρώ.
Συνεχίσαμε τη δοκιμή μας με:
– Aranc-cheezy, στα 8 ευρώ. Όπως φανερώνει και η ονομασία τους, επρόκειτο για τις αγαπημένες ρυζόμπαλες γεμισμένες με 4 είδη τυριών (γκοργοντζόλα, ρικότα, καπνιστή πρόβολα και μοτσαρέλα) και διακριτικό τσάτνεϊ ελιάς – ντομάτας. Αρκετά τραγανά με επικράτηση της γκοργκοντζόλα στη γεύση (φέρνει σε ροκφόρ ή blue cheese). Ζουμερά, 3/4 έμειναν ικανοποιημένοι.
– Pizza Majorie, στα 12.5 ευρώ. Ντομάτα San Marzano, μοτσαρέλα fior di latte, Grana Padano, ντοματίνια, κρέμα bufala, φρέσκος βασιλικός, έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Διαβάζοντας όλα αυτά τα υλικά, πιθανόν να περιμένετε μια μπουχτιστική pizza. Κι όμως, όχι! Ήταν τόσο αρμονικά κατανεμημένα που σε ικανοποιούσαν ακόμη κι αν το στεφάνι της πίτσας τραβάει τα βλέμματα. Με τα δυσκολίας προσέφερε ένα κομμάτι η αδελφή μου στους υπόλοιπους.
– Pizza Saporita Piccante, στα 14 ευρώ. Ντομάτα San Marzano, μοτσαρέλα fior di latte, κρέμα nduja, λουκάνικο, γκοργκοντζόλα, μέλι, τσίλι και θυμάρι. Πολύ νόστιμο στεφάνι, ποιοτικά υλικά με αισθητό το touch από μέλι και τσίλι. Παρουσιάζεται εντυπωσιακά καθώς έχει πάρει φωτιά, εννοώντας φλαμπέ! Η γλυκιά σάλτσα υπερίσχυε ελαφρώς σε σχέση με τα υπόλοιπα υλικά.
– Amatrice, στα 14 ευρώ. Φρέσκο σπαγγέτι κιτάρα, χοιρινό μάγουλο, πικάντικο λουκάνικο, σάλτσα ντομάτας, ημίλιαστες ντομάτες και κρέμα do bufala. Πικάντικη, παρόμοιου στυλ με την κλασική αματριτσιάνα. Δεν είναι η αγαπημένη μου, αλλά δεν την έλεγες και κακή. Θα προτιμούσα να τη δοκιμάσω με ριγκατόνι, χωρίς να σημαίνει ότι θα έκανα και τη σωστή επιλογή ζυμαρικού. Φάνηκε αρκετά συμπυκνωμένη η σάλτσα ντομάτας.
– Carbonara, στα 13.5 ευρώ. Ριγκατόνι mezzi, πεκορίνο, μαύρο πιπέρι, χοιρινό μάγουλο και κρόκος αυγού. Η αυθεντική συνταγή και όχι η εξελληνισμένη έκδοση της αγαπημένης συνταγής. Ήταν αυτό αρκετό; Κατά την άποψή μου, όχι. Αυτό που δεν μας συνάρπασε ήταν το καψαλισμένο μάγουλο που άφηνε αίσθηση πικρίλας. Ούτε το αυγό είχε κάποια ένταση που να ισορροπεί το πιάτο. Προσφέρεται με φρέσκια μαύρη τρούφα στην έξτρα χρέωση των 5 ευρώ.
– Osso buco, στα 16.5 ευρώ. Μοσχαρίσιο κότσι με πουρέ πατάτας, γκρεμολάτα και τραγανό κρεμμύδι. Ευπαρουσίαστο πιάτο, τρυφερό κρέας και νόστιμος πουρέ χωρίς να σβολιάζει. Αν έχω κάτι προς σημείωση είναι το κρεμμύδι που άρεσε μεν, ίσως θα χρειαζόταν να ήταν λιγότερο δε. Θα το δοκίμαζα ξανα; Ναι!
– Χρεωθήκαμε 1 ευρώ την τριμμένη παρμεζάνα που ζητήσαμε για τα ζυμαρικά.
Όπως είναι λογικό, θα κλείναμε με γλυκό. Πήραμε και τα 2.
– Βaba au rum, στα 8.5 ευρώ. Μπαμπάς με ρούμι, κρέμα σοκολάτας, σαντιγί, μούρα και φυστίκι Αιγίνης. Εμφανισιακά, φέρνει προς την τάρτα γιατί υπερκαλύπτεται από τα υπόλοιπα υλικά. Δεν μας φάνηκε ισορροπημένος παρά την ελαφρά bitterίλα της σοκολάτας που έκανε αντίθεση με την όξινη αίσθηση των μούρων. Αυτά υπερίσχυσαν, το ρούμι δεν θυμάμαι να το ένιωσα.
Pera, στα 9 ευρώ. Με διαφορά γευστικότερο έναντι του μπαμπά. Αχλάδι ποσέ, σεμιφρέντο λευκής σοκολάτας, σάλτσα bitter σοκολάτας και μπαχαρικά. Πολύ ωραία υφή στο σεμιφρέντο, εθιστικό. Η bitter σοκολάτα “δεν ενόχλησε” ούτε έριξε το γλυκό. Το αχλάδι ποσέ πιο πολύ διακοσμητικό στην κορυφή του γλυκού φάνηκε. Έγινε μάχη στη μοιρασιά τεσσάρων ατόμων. Η ονομασία του πιάτου ίσως δεν είναι απόλυτα εύστοχη λαμβάνοντας υπόψιν το βασικό υλικό.
Συνολικό κόστος: 119 ευρώ.
Συμπερασματικά, ήταν μια καλή εμπειρία που έχει περιθώρια βελτίωσης. Θεωρώ πως θα ανανεώνεται το μενού τους ανά διαστήματα ώστε να διατηρήσει το ενδιαφέρον των θαμώνων. Κάποια στιγμή θα το επισκεπτόμουν ξανά ώστε να γευτώ την εγγυημένη πίτσα του.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Σαββατόβραδο με όρεξη για ιταλικό, αλλά όχι όρεξη για αναζήτηση. Τηλεφωνώ στις πρώτες επιλογές της wishlist μου. Mario e Luigi στην Ηλιούπολη. Με το που καλείς, ο αυτόματος τηλεφωνητής σε ενημερώνει οτι δεν υπάρχει καμία διαθεσιμότητα. Επιλογή no2 το Pizza Days στον Άγιο Δημήτριο με διαθεσιμότητα μόνο στον εξωτερικό χώρο. Δεν το διακινδυνεύσαμε με το κρύο που υπήρχε. Και θυμάμαι το Caton L’Anziano όπου δεν το είχα ματαδεί ποτέ. Για καλή μας τύχη, υπήρξε διαθέσιμο τραπέζι στον εσωτερικό χώρο στις 21.45
Αφού καταφθάνουμε στην Αργυρούπολη κι ταλαιπωρούμαστε στην εύρεση πάρκινγκ, τακτοποιούμαστε με συνοπτικές διαδικασίες. Μικρός αλλά πολιτισμένος χώρος, ευχάριστο περιβάλλον με διακόσμηση που σε ελάχιστα τετραγωνικά σε παραπέμπει σε ανατολίτικα αλλά και ιαπωνικά στοιχεία. Υπάρχει και εξωτερικός χώρος που μπορείς να καθίσεις με τη χρήση σόμπας. Δεν συγκρίνεται βέβαια με τον εσωτερικό.
Το Caton L’Anziano αντικατέστησε κάποιο παλιότερο ιταλικό εστιατόριο. Οφείλει την ονομασία του σε οικογενειακή υπόθεση μεταξύ πατέρα και γιου και είναι μια νέα, φρέσκια πρόταση με πολλές πιθανότητες να εδραιωθεί. Δε θα επιλέξετε ανάμεσα σε αμέτρητα πιάτα, σίγουρα όμως θα χρειαστείτε και δεύτερη επίσκεψη ώστε να διαμορφώσετε μια πιο τεκμηριωμένη άποψη. Πιο συγκεκριμένα, ο κατάλογος τέλη Ιανουαρίου 2024 φιλοξενούσε:
– 4 ορεκτικά
– 3 σαλάτες
– 8 πίτσες
– 6 ζυμαρικά
– 3 κυρίως (λαζάνια το ένα εξ’αυτών)
– 2 γλυκά
Όλα αυτά χωρίς να περιλαμβάνει θαλασσινά παρά μόνο σε ένα ζυμαρικό.
Η εξυπηρέτηση ανταποκρίθηκε στο επίπεδο που επιθυμεί η επιχείρηση, ευγενική και επαγγελματική χωρίς καθυστερήσεις. Επεξηγήθηκαν όλες οι απορίες και έγινε ειδική μνεία στο είδος της πίτσας που παρασκευάζουν. Ζυμάρι που “ξεκουράζεται” για 48 ώρες αν δεν απατώμαι, με χαρακτηριστικό στεφάνι στις άκρες που κόβεται με ψαλίδι. Κι όντως, δεν ήταν καθόλου βαρίδι στο στομάχι μας!
Αφού παραγγείλαμε τα ποτά, χωρίς την τάση να πιούμε ιδιαίτερα, μελετήσαμε τον κατάλογο. Για την ιστορία:
– Μπύρα 330 μλ Peroni Nastro Azzurro, στα 5 ευρώ.
– Ποτήρι κρασί Chianti Ricasoli, στα 8 ευρώ.
– 2 αναψυκτικά Coca Cola 250ml, στα 6 ευρώ.
– Εμφιαλωμένο νερό Θεόνη ενός λίτρου, στα 3 ευρώ.
Συνεχίσαμε τη δοκιμή μας με:
– Aranc-cheezy, στα 8 ευρώ. Όπως φανερώνει και η ονομασία τους, επρόκειτο για τις αγαπημένες ρυζόμπαλες γεμισμένες με 4 είδη τυριών (γκοργοντζόλα, ρικότα, καπνιστή πρόβολα και μοτσαρέλα) και διακριτικό τσάτνεϊ ελιάς – ντομάτας. Αρκετά τραγανά με επικράτηση της γκοργκοντζόλα στη γεύση (φέρνει σε ροκφόρ ή blue cheese). Ζουμερά, 3/4 έμειναν ικανοποιημένοι.
– Pizza Majorie, στα 12.5 ευρώ. Ντομάτα San Marzano, μοτσαρέλα fior di latte, Grana Padano, ντοματίνια, κρέμα bufala, φρέσκος βασιλικός, έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Διαβάζοντας όλα αυτά τα υλικά, πιθανόν να περιμένετε μια μπουχτιστική pizza. Κι όμως, όχι! Ήταν τόσο αρμονικά κατανεμημένα που σε ικανοποιούσαν ακόμη κι αν το στεφάνι της πίτσας τραβάει τα βλέμματα. Με τα δυσκολίας προσέφερε ένα κομμάτι η αδελφή μου στους υπόλοιπους.
– Pizza Saporita Piccante, στα 14 ευρώ. Ντομάτα San Marzano, μοτσαρέλα fior di latte, κρέμα nduja, λουκάνικο, γκοργκοντζόλα, μέλι, τσίλι και θυμάρι. Πολύ νόστιμο στεφάνι, ποιοτικά υλικά με αισθητό το touch από μέλι και τσίλι. Παρουσιάζεται εντυπωσιακά καθώς έχει πάρει φωτιά, εννοώντας φλαμπέ! Η γλυκιά σάλτσα υπερίσχυε ελαφρώς σε σχέση με τα υπόλοιπα υλικά.
– Amatrice, στα 14 ευρώ. Φρέσκο σπαγγέτι κιτάρα, χοιρινό μάγουλο, πικάντικο λουκάνικο, σάλτσα ντομάτας, ημίλιαστες ντομάτες και κρέμα do bufala. Πικάντικη, παρόμοιου στυλ με την κλασική αματριτσιάνα. Δεν είναι η αγαπημένη μου, αλλά δεν την έλεγες και κακή. Θα προτιμούσα να τη δοκιμάσω με ριγκατόνι, χωρίς να σημαίνει ότι θα έκανα και τη σωστή επιλογή ζυμαρικού. Φάνηκε αρκετά συμπυκνωμένη η σάλτσα ντομάτας.
– Carbonara, στα 13.5 ευρώ. Ριγκατόνι mezzi, πεκορίνο, μαύρο πιπέρι, χοιρινό μάγουλο και κρόκος αυγού. Η αυθεντική συνταγή και όχι η εξελληνισμένη έκδοση της αγαπημένης συνταγής. Ήταν αυτό αρκετό; Κατά την άποψή μου, όχι. Αυτό που δεν μας συνάρπασε ήταν το καψαλισμένο μάγουλο που άφηνε αίσθηση πικρίλας. Ούτε το αυγό είχε κάποια ένταση που να ισορροπεί το πιάτο. Προσφέρεται με φρέσκια μαύρη τρούφα στην έξτρα χρέωση των 5 ευρώ.
– Osso buco, στα 16.5 ευρώ. Μοσχαρίσιο κότσι με πουρέ πατάτας, γκρεμολάτα και τραγανό κρεμμύδι. Ευπαρουσίαστο πιάτο, τρυφερό κρέας και νόστιμος πουρέ χωρίς να σβολιάζει. Αν έχω κάτι προς σημείωση είναι το κρεμμύδι που άρεσε μεν, ίσως θα χρειαζόταν να ήταν λιγότερο δε. Θα το δοκίμαζα ξανα; Ναι!
– Χρεωθήκαμε 1 ευρώ την τριμμένη παρμεζάνα που ζητήσαμε για τα ζυμαρικά.
Όπως είναι λογικό, θα κλείναμε με γλυκό. Πήραμε και τα 2.
– Βaba au rum, στα 8.5 ευρώ. Μπαμπάς με ρούμι, κρέμα σοκολάτας, σαντιγί, μούρα και φυστίκι Αιγίνης. Εμφανισιακά, φέρνει προς την τάρτα γιατί υπερκαλύπτεται από τα υπόλοιπα υλικά. Δεν μας φάνηκε ισορροπημένος παρά την ελαφρά bitterίλα της σοκολάτας που έκανε αντίθεση με την όξινη αίσθηση των μούρων. Αυτά υπερίσχυσαν, το ρούμι δεν θυμάμαι να το ένιωσα.
Pera, στα 9 ευρώ. Με διαφορά γευστικότερο έναντι του μπαμπά. Αχλάδι ποσέ, σεμιφρέντο λευκής σοκολάτας, σάλτσα bitter σοκολάτας και μπαχαρικά. Πολύ ωραία υφή στο σεμιφρέντο, εθιστικό. Η bitter σοκολάτα “δεν ενόχλησε” ούτε έριξε το γλυκό. Το αχλάδι ποσέ πιο πολύ διακοσμητικό στην κορυφή του γλυκού φάνηκε. Έγινε μάχη στη μοιρασιά τεσσάρων ατόμων. Η ονομασία του πιάτου ίσως δεν είναι απόλυτα εύστοχη λαμβάνοντας υπόψιν το βασικό υλικό.
Συνολικό κόστος: 119 ευρώ.
Συμπερασματικά, ήταν μια καλή εμπειρία που έχει περιθώρια βελτίωσης. Θεωρώ πως θα ανανεώνεται το μενού τους ανά διαστήματα ώστε να διατηρήσει το ενδιαφέρον των θαμώνων. Κάποια στιγμή θα το επισκεπτόμουν ξανά ώστε να γευτώ την εγγυημένη πίτσα του.