Έχω μια αδυναμία στη Μεξικάνικη κουζίνα από τα χρόνια των Χανίων οπότε ερχόμενος Αθήνα έψαχνα για το καλύτερο. Νομίζω το βρήκα και το βρήκα μόνος μου δεν με πήγε ο γνωστός συμμαθητής! Στην πορεία ανακάλυψα ότι έχουμε τα ίδια γούστα. Βέβαια αυτός ξεκινάει με μαργαρίτα και τελειώνει με σφηνάκια τεκίλας, εγώ ξεκινάω με μαργαρίτα και τελειώνω με ημίγλυκο που και εδώ είναι θεϊκό.
Στο Dos Hermanos πάω με την Έλενα που της αρέσει όπως και σε μένα. Εγώ μαργαρίτα κλασσική με lime και αυτή strawberry. Εννοείται πίνω από τη δική της που μ’ αρέσει καλύτερα. Και πάντα πριν καθίσουμε στο τραπέζι περνάμε από το bar και την μικρούλα αυλή. Όαση δροσιάς με πολλά φυτά, παράθυρα, πόρτες, καναπέδες, φτιαγμένα με μεξικάνικη τεχνοτροπία, χρώματα παστέλ και το κάδρο της Frida σε κεντρικό σημείο του χώρου.
Φάγαμε για αρχή χειροποίητα nachos από καλαμποκένια και σταρένια τορτίγια με σπανάκι που συνοδεύονταν από καυτερή chili sauce και ποικιλία πιπεριών. Εγώ δηλαδή που τρώω καυτερά, η Έλενα τα αποφεύγει.
Θα ήθελα να φάω κακτοσαλάτα αλλά για τους γνωστούς λόγους πήραμε αυτή με mango, μαρούλι, αβοκάντο, cranberries, μαριναρισμένα ψητά κομμάτια φιλέτου και γλυκιά mango sauce. Απολαυστική, ωραίος συνδυασμός των υλικών, θα ήθελα το αβοκάντο ψιλοκομμένο.
Burrito για την Έλενα σε σταρένια μαλακή τορτίγια ψημένη στον φούρνο, γεμισμένη με μεξικάνικα σοταρισμένα φασόλια, κιμά μοσχαρίσιο πικάντικο, λιωμένο τυρί και pico de gallo πάνω σε μαρούλι.
Fajitas για εμένα με μοσχάρι, για να χορτάσω, το οποίο σερβίρεται σε μαντεμένιο σκεύος που τσιτσιρίζει, μαζί με tricolore πιπεριές, ντομάτα και κρεμμύδι. Συνοδεύεται από ρύζι μαριναρισμένο μεξικάνικα, σταρένιες τορτίγιες, guacamole sauce, και sour cream. Παίρνεις την tortilla και την γεμίζεις με ότι έχεις μπροστά σου. Προσοχή στο γέμισμα αν δεν ξέρεις πως διπλώνεται θα γεμίσει όλο το τραπέζι.
Το κλείσιμο του δείπνου, είχε σφηνάκια από τεκίλα ελαφριά σκουρόχρωμη και φρουτώδη τα οποία τα ήπια και τα 2 εγώ.
Με 20-25 ευρώ, τρως αρκετά καλά και χορταστικά και γεύεσαι γεύσεις κουζίνας που θα σ’ αρέσει διότι μοιάζει με την ελληνική. Αν σ’ αρέσει θα το κάνεις στέκι, αν είσαι κολλημένος με άλλο είδος φαγητού θα το μισήσεις, οπότε άσε εμάς που το λατρεύουμε να το χαρούμε.
Τετάρτη μεσημέρι, βρεθήκαμε στην Κηφισιά για δουλειές. Νωρίς το απόγευμα αναζητώντας μέρος για φαγητό στην αρχόντισσα των βορείων προαστίων, ο δρόμος μας έβγαλε στο Dos Hermanos, μάλλον λόγω και της αγάπης μας για τη μεξικάνικη κουζίνα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το επισκεπτόμασταν, αλλά μάλλον η επιλογή έγινε με γνώμονα τις προηγούμενες φορές που είχαμε βρεθεί και μας είχε αρέσει.
Το παρκάρισμα στην περιοχή που βρίσκεται το εστιατόριο, εξαιρετικά δύσκολο, κάτι που συμβαίνει βέβαια σε όλη την Κηφισιά. Εμάς μας ευνόησε μάλλον πως ήταν Τετάρτη απόγευμα. Ο χώρος πανέμορφος, πολύ ζεστός, με έντονα χρώματα, καθαρά μεξικάνικος, ωραία διακοσμημένος, προσεγμένο περιβάλλον και με ευχάριστη, ζεστή ατμόσφαιρα που σε χαλαρώνει. Η μουσική πάρα πολύ ωραία, εμπνευσμένη από το μεξικανικό χαρακτήρα του μαγαζιού, σου έφτιαχνε τη διάθεση. Το προσωπικό πολύ ευγενικό με χαμόγελο και με επαγγελματισμό.
Ο κατάλογος του μενού μεγάλος, με πάρα πολλές επιλογές, όπου χρειάζεσαι λίγο χρόνο για να διαλέξεις και ας έχει ξαναπάει σε μεξικάνικα. Στην αρχή μας προσέφεραν nachos με μια κόκκινη σάλτα καυτερή, η οποία ήταν γευστική. Εμείς πήραμε για ορεκτικό taquitos, δηλαδή τραγανή tortilla με μιξ τυριών και κοτόπουλο μαγειρεμένο, το οποίο ήταν πολύ νόστιμο, συνοδευόμενο με guacamole και sour cream. Για κυρίως πήραμε fajitas με κοτόπουλο και μοσχάρι μιξ. Τα fajitas μαζί με τις σάλτσες που τα συνοδεύουν (guacamole, ντομάτα καυτερή και sour cream) και τις tortillas, σερβιρίστηκαν με ρύζι μεξικάνικο. Το ρύζι ήταν πολύ γευστικό και λίγο πικάντικο, οι tortillas ήταν πολύ μικρές και λίγες, το κοτόπουλο πολύ ωραία μαγειρεμένο, το μοσχάρι νόστιμο, αλλά λίγο σκληρό. Όταν ξαναπάω θα προτιμήσω κοτόπουλο ή χοιρινό.
Για το δεύτερο κυρίως πιάτο διαλέξαμε το Mexican pineapple pollo, την πρόταση που μας έκανε ο σερβιτόρος και μας διαβεβαίωσε ότι θα μας αρέσει, αν και εμείς διστάζαμε, λόγω του ανανά. Τελικά είχε δίκαιο, το πιάτο ήταν υπέροχο. Το φιλέτο κοτόπουλο ήταν μαριναρισμένο στη σχάρα με σος από ανανά, πάρα πολύ νόστιμο, τρυφερό και ζουμερό. Ενώ αρχικά είχαμε φοβηθεί τον ανανά, έδενε υπέροχα με το κοτόπουλο και ήταν και αυτό σερβιρισμένο με ρύζι, αβοκάντο και σαλάτα. Όλα τα πιάτα ήταν εξαιρετικά. Εδώ να σημειώσω ότι η παρουσίαση των πιάτων ήταν πάρα πολύ προσεγμένη και όμορφη και όλα τα πιάτα είχαν χρώμα. Από ποτά πήραμε μια μαργαρίτα και μία σαγκρία, όπου και τα δύο ήταν πολύ ωραία. Οι τιμές θεωρώ φυσιολογικές για μεξικάνικο στην Κηφισιά, 47 ευρώ για όλα τα παραπάνω.
Κάτι που δε μας άρεσε είναι πως μόλις μπήκαμε στις 17:30 μας είπαν ότι πρέπει να αφήσουμε το τραπέζι στις 19:30, γιατί ήταν reserve. Να σημειώσω ότι όταν μπήκαμε είχε μόνο ένα τραπέζι πιασμένο με δύο άτομα. Το μαγαζί δεν είναι μικρό, έχει μάλιστα δύο ορόφους και ήταν δύσκολο να πιστέψουμε ότι μέσα σε 2 ώρες, Τετάρτη απόγευμα θα γέμιζε, ώστε να πρέπει να φύγουμε. Στις 19:30 φύγαμε και ήμασταν η μοναδική παρέα στο μαγαζί, ενώ την ώρα που φεύγαμε ήρθε μια παρέα τριών ατόμων. Αδυνατώ να καταλάβω αυτή την πολιτική του μαγαζιού. Μπορεί τα Σαββατοκύριακα να γεμίζει και να χρειάζεται κράτηση, αλλά όταν είναι άδειο το μαγαζί να σου λένε να φύγεις; Ποιον συμφέρει κάτι τέτοιο; Μόνο κακή εντύπωση προκαλεί.
Γενικά οι εντυπώσεις μου για αυτό το εστιατόριο είναι θετικές. Τόσο για τις γεύσεις των φαγητών, όσο και για το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα του. Θεωρώ ότι είναι από τα καλά μεξικάνικα εστιατόρια. Σίγουρα θα ξαναπάω, όταν με βγάλει ο δρόμος προς τα βόρεια προάστια.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Έχω μια αδυναμία στη Μεξικάνικη κουζίνα από τα χρόνια των Χανίων οπότε ερχόμενος Αθήνα έψαχνα για το καλύτερο. Νομίζω το βρήκα και το βρήκα μόνος μου δεν με πήγε ο γνωστός συμμαθητής! Στην πορεία ανακάλυψα ότι έχουμε τα ίδια γούστα. Βέβαια αυτός ξεκινάει με μαργαρίτα και τελειώνει με σφηνάκια τεκίλας, εγώ ξεκινάω με μαργαρίτα και τελειώνω με ημίγλυκο που και εδώ είναι θεϊκό.
Στο Dos Hermanos πάω με την Έλενα που της αρέσει όπως και σε μένα. Εγώ μαργαρίτα κλασσική με lime και αυτή strawberry. Εννοείται πίνω από τη δική της που μ’ αρέσει καλύτερα. Και πάντα πριν καθίσουμε στο τραπέζι περνάμε από το bar και την μικρούλα αυλή. Όαση δροσιάς με πολλά φυτά, παράθυρα, πόρτες, καναπέδες, φτιαγμένα με μεξικάνικη τεχνοτροπία, χρώματα παστέλ και το κάδρο της Frida σε κεντρικό σημείο του χώρου.
Φάγαμε για αρχή χειροποίητα nachos από καλαμποκένια και σταρένια τορτίγια με σπανάκι που συνοδεύονταν από καυτερή chili sauce και ποικιλία πιπεριών. Εγώ δηλαδή που τρώω καυτερά, η Έλενα τα αποφεύγει.
Θα ήθελα να φάω κακτοσαλάτα αλλά για τους γνωστούς λόγους πήραμε αυτή με mango, μαρούλι, αβοκάντο, cranberries, μαριναρισμένα ψητά κομμάτια φιλέτου και γλυκιά mango sauce. Απολαυστική, ωραίος συνδυασμός των υλικών, θα ήθελα το αβοκάντο ψιλοκομμένο.
Burrito για την Έλενα σε σταρένια μαλακή τορτίγια ψημένη στον φούρνο, γεμισμένη με μεξικάνικα σοταρισμένα φασόλια, κιμά μοσχαρίσιο πικάντικο, λιωμένο τυρί και pico de gallo πάνω σε μαρούλι.
Fajitas για εμένα με μοσχάρι, για να χορτάσω, το οποίο σερβίρεται σε μαντεμένιο σκεύος που τσιτσιρίζει, μαζί με tricolore πιπεριές, ντομάτα και κρεμμύδι. Συνοδεύεται από ρύζι μαριναρισμένο μεξικάνικα, σταρένιες τορτίγιες, guacamole sauce, και sour cream. Παίρνεις την tortilla και την γεμίζεις με ότι έχεις μπροστά σου. Προσοχή στο γέμισμα αν δεν ξέρεις πως διπλώνεται θα γεμίσει όλο το τραπέζι.
Το κλείσιμο του δείπνου, είχε σφηνάκια από τεκίλα ελαφριά σκουρόχρωμη και φρουτώδη τα οποία τα ήπια και τα 2 εγώ.
Με 20-25 ευρώ, τρως αρκετά καλά και χορταστικά και γεύεσαι γεύσεις κουζίνας που θα σ’ αρέσει διότι μοιάζει με την ελληνική. Αν σ’ αρέσει θα το κάνεις στέκι, αν είσαι κολλημένος με άλλο είδος φαγητού θα το μισήσεις, οπότε άσε εμάς που το λατρεύουμε να το χαρούμε.
Τετάρτη μεσημέρι, βρεθήκαμε στην Κηφισιά για δουλειές. Νωρίς το απόγευμα αναζητώντας μέρος για φαγητό στην αρχόντισσα των βορείων προαστίων, ο δρόμος μας έβγαλε στο Dos Hermanos, μάλλον λόγω και της αγάπης μας για τη μεξικάνικη κουζίνα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το επισκεπτόμασταν, αλλά μάλλον η επιλογή έγινε με γνώμονα τις προηγούμενες φορές που είχαμε βρεθεί και μας είχε αρέσει.
Το παρκάρισμα στην περιοχή που βρίσκεται το εστιατόριο, εξαιρετικά δύσκολο, κάτι που συμβαίνει βέβαια σε όλη την Κηφισιά. Εμάς μας ευνόησε μάλλον πως ήταν Τετάρτη απόγευμα. Ο χώρος πανέμορφος, πολύ ζεστός, με έντονα χρώματα, καθαρά μεξικάνικος, ωραία διακοσμημένος, προσεγμένο περιβάλλον και με ευχάριστη, ζεστή ατμόσφαιρα που σε χαλαρώνει. Η μουσική πάρα πολύ ωραία, εμπνευσμένη από το μεξικανικό χαρακτήρα του μαγαζιού, σου έφτιαχνε τη διάθεση. Το προσωπικό πολύ ευγενικό με χαμόγελο και με επαγγελματισμό.
Ο κατάλογος του μενού μεγάλος, με πάρα πολλές επιλογές, όπου χρειάζεσαι λίγο χρόνο για να διαλέξεις και ας έχει ξαναπάει σε μεξικάνικα. Στην αρχή μας προσέφεραν nachos με μια κόκκινη σάλτα καυτερή, η οποία ήταν γευστική. Εμείς πήραμε για ορεκτικό taquitos, δηλαδή τραγανή tortilla με μιξ τυριών και κοτόπουλο μαγειρεμένο, το οποίο ήταν πολύ νόστιμο, συνοδευόμενο με guacamole και sour cream. Για κυρίως πήραμε fajitas με κοτόπουλο και μοσχάρι μιξ. Τα fajitas μαζί με τις σάλτσες που τα συνοδεύουν (guacamole, ντομάτα καυτερή και sour cream) και τις tortillas, σερβιρίστηκαν με ρύζι μεξικάνικο. Το ρύζι ήταν πολύ γευστικό και λίγο πικάντικο, οι tortillas ήταν πολύ μικρές και λίγες, το κοτόπουλο πολύ ωραία μαγειρεμένο, το μοσχάρι νόστιμο, αλλά λίγο σκληρό. Όταν ξαναπάω θα προτιμήσω κοτόπουλο ή χοιρινό.
Για το δεύτερο κυρίως πιάτο διαλέξαμε το Mexican pineapple pollo, την πρόταση που μας έκανε ο σερβιτόρος και μας διαβεβαίωσε ότι θα μας αρέσει, αν και εμείς διστάζαμε, λόγω του ανανά. Τελικά είχε δίκαιο, το πιάτο ήταν υπέροχο. Το φιλέτο κοτόπουλο ήταν μαριναρισμένο στη σχάρα με σος από ανανά, πάρα πολύ νόστιμο, τρυφερό και ζουμερό. Ενώ αρχικά είχαμε φοβηθεί τον ανανά, έδενε υπέροχα με το κοτόπουλο και ήταν και αυτό σερβιρισμένο με ρύζι, αβοκάντο και σαλάτα. Όλα τα πιάτα ήταν εξαιρετικά. Εδώ να σημειώσω ότι η παρουσίαση των πιάτων ήταν πάρα πολύ προσεγμένη και όμορφη και όλα τα πιάτα είχαν χρώμα. Από ποτά πήραμε μια μαργαρίτα και μία σαγκρία, όπου και τα δύο ήταν πολύ ωραία. Οι τιμές θεωρώ φυσιολογικές για μεξικάνικο στην Κηφισιά, 47 ευρώ για όλα τα παραπάνω.
Κάτι που δε μας άρεσε είναι πως μόλις μπήκαμε στις 17:30 μας είπαν ότι πρέπει να αφήσουμε το τραπέζι στις 19:30, γιατί ήταν reserve. Να σημειώσω ότι όταν μπήκαμε είχε μόνο ένα τραπέζι πιασμένο με δύο άτομα. Το μαγαζί δεν είναι μικρό, έχει μάλιστα δύο ορόφους και ήταν δύσκολο να πιστέψουμε ότι μέσα σε 2 ώρες, Τετάρτη απόγευμα θα γέμιζε, ώστε να πρέπει να φύγουμε. Στις 19:30 φύγαμε και ήμασταν η μοναδική παρέα στο μαγαζί, ενώ την ώρα που φεύγαμε ήρθε μια παρέα τριών ατόμων. Αδυνατώ να καταλάβω αυτή την πολιτική του μαγαζιού. Μπορεί τα Σαββατοκύριακα να γεμίζει και να χρειάζεται κράτηση, αλλά όταν είναι άδειο το μαγαζί να σου λένε να φύγεις; Ποιον συμφέρει κάτι τέτοιο; Μόνο κακή εντύπωση προκαλεί.
Γενικά οι εντυπώσεις μου για αυτό το εστιατόριο είναι θετικές. Τόσο για τις γεύσεις των φαγητών, όσο και για το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα του. Θεωρώ ότι είναι από τα καλά μεξικάνικα εστιατόρια. Σίγουρα θα ξαναπάω, όταν με βγάλει ο δρόμος προς τα βόρεια προάστια.