Στο χάρτη ορίζεται σαν μικρός παραθαλάσσιος οικισμός, ακριβώς απέναντι από το λιμάνι της Μήλου.
Η πρόσβαση δύσκολη, αν και φέτος ντάλα καλοκαίρι «έπεσε» τσιμέντο σε ένα πολύ μεγάλο τμήμα του δρόμου, υποθέτω προς διευκόλυνση των τουριστών – όμως για καλή μας τύχη σώθηκαν τα υλικά (?) και το στρώσιμο του δρόμου έφτασε έως ένα σημείο.
@Η καλή μας τύχη αφορά τη δική μου άποψη, γιατί όσο η πρόσβαση παραμένει σχετικά δύσκολη, τόσο παραμένει και το «διαμαντάκι» μας αλώβητο.
Βέβαια υπάρχει και η κατηγορία των σκαφάτων που έρχονται σωρηδόν διά θαλάσσης, χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν «νεροφαγώματα» και λοιπά χωμάτινα εμπόδια…. άρα από παντού βαλλόμεθα.
Για τους ντόπιους είναι σημείο αναφοράς, μιας και έχει καταγραφεί στα κύτταρά τους.
Στο παρελθόν από εδώ επιβιβάζονταν σε καΐκια οι -εκ της υπαίθρου προερχόμενοι- Μηλιοί για να περάσουν απέναντι στο Κλίμα και μετέπειτα στο λιμάνι του Αδάμαντα.
Η στάση τους στον Εμπουριό (ή Εμπουρειό) για φαγητό ήταν επιβεβλημένη και ως κοινωνική δραστηριότητα.
Η εξυπηρέτηση τότε γινόταν από το Μανώλη, τώρα έχει περάσει στα χέρια του γιου του Γιάννη και της νεότερων μελών της οικογένειας.
Εννοείται πως ο Εμπουριός δεν οφείλει την επιτυχία του (μόνο) στις μνήμες των Μηλίων!
Οι πρώτες ύλες, η απλότητα, η αυθεντικότητα των γεύσεων και η on the sea τοποθεσία είναι ο κυριότερος λόγος.
Εξ ου και όλες οι φυλές του Ισραήλ μόλις το μάθουν –σπεύδουν ξανά και ξανά.
Σε εμένα επιδρούν οι δύο παραπάνω λόγοι ταυτόχρονα.
Κάθε φορά που παίρνω το δρόμο για τον Εμπουριό νιώθω την ανυπομονησία μικρού παιδιού.
Κοιτάζω αχόρταγα έξω από το παράθυρο, η διαδρομή μου φαντάζει μεγάλη, σε κάθε στροφή ψάχνω με τα μάτια τα μικρά λευκά σπιτάκια του οικισμού…
Όταν πλέον το αυτοκίνητο διασχίζει τα τελευταία μέτρα –σύριζα με τη θάλασσα, τότε ναι – επιτέλους φτάσαμε.
Τα προνομιακά τραπέζια που εφάπτονται στη θάλασσα είναι ανάρπαστα.
Φέτος διπλασιάστηκε ο χώρος, και πάλι δεν είναι αρκετός -σε περιόδους και ώρες αιχμής υπάρχει σχετική αναμονή για τραπέζι.
Στο θέμα μας λοιπόν, που είναι το φαγητό.
Στον Εμπουριό δε θα βρείτε φρέσκο ψάρι.
Θα βρείτε ό,τι καλούδια παράγει η άνυδρη Μηλέικη γη.
Το μποστάνι και η στάνη του Εμπουριού στο πιάτο μας.
Τρυφερά αμπελοφάσουλα, μπάμιες, μελιτζάνες, κολοκυθάκια (διαθέσιμα και σε κολοκυθομελέτα), βλίτα, πατάτες, φάβα….
Τυροκομεί 3 ειδών τυριά : φέτα, ξυνομυζήθρα και τουλουμοτύρι –όλα από κατσικίσιο γάλα.
Η κουζίνα ετοιμάζει τα παραδοσιακά εδέσματα όπως μαμαδίστικα πιταράκια και σαλιγκάρια στιφάδο.
Και το best seller τους, κατσικάκι στον ξυλόφουρνο με πατάτες.
Ο φούρνος ανάβει αυστηρά μόνο τις Κυριακές, όπως κάποτε που το κρέας έμπαινε στο τραπέζι μόνο Κυριακές και εορτές….
Τα περισσότερα των υπόλοιπων εδεσμάτων είναι «εισαγόμενα».
Αλοιφές και σαλάτες, ντοματοκεφτέδες, λουκάνικα, κοκόρια, κεφτεδάκια (με ή χωρίς σάλτσα), τηγανιά, κεμπάπ, μπριζόλα χοιρινή, γαύρος, καλαμαράκι, γαρίδες, χταποδάκι.
Και άλλα που λησμονώ, μάλλον γιατί δεν τα έχω σε προτεραιότητα.
Όχι γιατί υστερούν σε γεύση, ίσα-ίσα νοστιμότατα είναι όλα και με πολύ καλό τηγάνι , όμως κακά τα ψέματα, τα δικής τους παραγωγής προϊόντα είναι όλα τα λεφτά!
Το θέμα μας είναι και η τοποθεσία.
Μακριά από τον πολιτισμό, 5-6 άσπρα σπιτάκια με πολύχρωμες πόρτες, κατσικάκια που ξέφυγαν από τα γύρω χωράφια και κυκλοφορούν ατάραχα μέσα στο στενό δρόμο, άντε και τα πλεούμενα που αράζουν για να χορτάσουν εδώ τα πληρώματά τους.
Στην αυλή του Εμπουριού είσαι ακριβώς πάνω στη θάλασσα, αγναντεύεις περιμετρικά το μεγάλο φυσικό κόλπο του λιμανιού, μυρίζεις το ιώδιο, πετάς μπουκιές από ψωμάκι στη θάλασσα για να εφορμήσουν με κάθετη βουτιά τα γλαροπούλια ή να μαζευτεί κοπάδι ψαριών και όποιος πρόλαβε……
Και εάν μπει-βγει κάποιο από τα high-speed πλοία στο λιμάνι, τότε εμείς που είμαστε παλιές καραβάνες περιμένουμε χασκογελώντας το κύμα που θα φουσκώσει τη θάλασσα και θα σκεπάσει το πάτωμα της αυλής της ταβέρνας βρέχοντας τα πόδια μας και ότι άλλο συναντήσει στο διάβα του.
Οι ανυποψίαστοι απλώς ξαφνιάζονται αρχικά, μα αμέσως οι περισσότεροι βγάζουν τα ίδια χαρούμενα επιφωνήματα με εμάς.
Εδώ θα βρεις και την τοπική μπίρα Syrma (γιατί αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει).
Ο λογαριασμός κινείται σε απόλυτα λογικά επίπεδα, που το κατατάσσει αμέσως στο vfm.
Κέρασμα το δροσερό γιαουρτογλυκό, ιδανικό για το κλείσιμο του γεύματος.
ΥΓ.1 Το dress code στον Εμπουριό είναι μαγιό, καφτάνι, σορτσάκι.
ΥΓ.2 Οι φωτογραφίες δεν είναι δικές μου –αλλά αλιευμένες από το internet (έχω δηλώσει επισήμως ότι είμαι άσχετη με τις απαθανατίσεις).
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Στο χάρτη ορίζεται σαν μικρός παραθαλάσσιος οικισμός, ακριβώς απέναντι από το λιμάνι της Μήλου.
Η πρόσβαση δύσκολη, αν και φέτος ντάλα καλοκαίρι «έπεσε» τσιμέντο σε ένα πολύ μεγάλο τμήμα του δρόμου, υποθέτω προς διευκόλυνση των τουριστών – όμως για καλή μας τύχη σώθηκαν τα υλικά (?) και το στρώσιμο του δρόμου έφτασε έως ένα σημείο.
@Η καλή μας τύχη αφορά τη δική μου άποψη, γιατί όσο η πρόσβαση παραμένει σχετικά δύσκολη, τόσο παραμένει και το «διαμαντάκι» μας αλώβητο.
Βέβαια υπάρχει και η κατηγορία των σκαφάτων που έρχονται σωρηδόν διά θαλάσσης, χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν «νεροφαγώματα» και λοιπά χωμάτινα εμπόδια…. άρα από παντού βαλλόμεθα.
Για τους ντόπιους είναι σημείο αναφοράς, μιας και έχει καταγραφεί στα κύτταρά τους.
Στο παρελθόν από εδώ επιβιβάζονταν σε καΐκια οι -εκ της υπαίθρου προερχόμενοι- Μηλιοί για να περάσουν απέναντι στο Κλίμα και μετέπειτα στο λιμάνι του Αδάμαντα.
Η στάση τους στον Εμπουριό (ή Εμπουρειό) για φαγητό ήταν επιβεβλημένη και ως κοινωνική δραστηριότητα.
Η εξυπηρέτηση τότε γινόταν από το Μανώλη, τώρα έχει περάσει στα χέρια του γιου του Γιάννη και της νεότερων μελών της οικογένειας.
Εννοείται πως ο Εμπουριός δεν οφείλει την επιτυχία του (μόνο) στις μνήμες των Μηλίων!
Οι πρώτες ύλες, η απλότητα, η αυθεντικότητα των γεύσεων και η on the sea τοποθεσία είναι ο κυριότερος λόγος.
Εξ ου και όλες οι φυλές του Ισραήλ μόλις το μάθουν –σπεύδουν ξανά και ξανά.
Σε εμένα επιδρούν οι δύο παραπάνω λόγοι ταυτόχρονα.
Κάθε φορά που παίρνω το δρόμο για τον Εμπουριό νιώθω την ανυπομονησία μικρού παιδιού.
Κοιτάζω αχόρταγα έξω από το παράθυρο, η διαδρομή μου φαντάζει μεγάλη, σε κάθε στροφή ψάχνω με τα μάτια τα μικρά λευκά σπιτάκια του οικισμού…
Όταν πλέον το αυτοκίνητο διασχίζει τα τελευταία μέτρα –σύριζα με τη θάλασσα, τότε ναι – επιτέλους φτάσαμε.
Τα προνομιακά τραπέζια που εφάπτονται στη θάλασσα είναι ανάρπαστα.
Φέτος διπλασιάστηκε ο χώρος, και πάλι δεν είναι αρκετός -σε περιόδους και ώρες αιχμής υπάρχει σχετική αναμονή για τραπέζι.
Στο θέμα μας λοιπόν, που είναι το φαγητό.
Στον Εμπουριό δε θα βρείτε φρέσκο ψάρι.
Θα βρείτε ό,τι καλούδια παράγει η άνυδρη Μηλέικη γη.
Το μποστάνι και η στάνη του Εμπουριού στο πιάτο μας.
Τρυφερά αμπελοφάσουλα, μπάμιες, μελιτζάνες, κολοκυθάκια (διαθέσιμα και σε κολοκυθομελέτα), βλίτα, πατάτες, φάβα….
Τυροκομεί 3 ειδών τυριά : φέτα, ξυνομυζήθρα και τουλουμοτύρι –όλα από κατσικίσιο γάλα.
Η κουζίνα ετοιμάζει τα παραδοσιακά εδέσματα όπως μαμαδίστικα πιταράκια και σαλιγκάρια στιφάδο.
Και το best seller τους, κατσικάκι στον ξυλόφουρνο με πατάτες.
Ο φούρνος ανάβει αυστηρά μόνο τις Κυριακές, όπως κάποτε που το κρέας έμπαινε στο τραπέζι μόνο Κυριακές και εορτές….
Τα περισσότερα των υπόλοιπων εδεσμάτων είναι «εισαγόμενα».
Αλοιφές και σαλάτες, ντοματοκεφτέδες, λουκάνικα, κοκόρια, κεφτεδάκια (με ή χωρίς σάλτσα), τηγανιά, κεμπάπ, μπριζόλα χοιρινή, γαύρος, καλαμαράκι, γαρίδες, χταποδάκι.
Και άλλα που λησμονώ, μάλλον γιατί δεν τα έχω σε προτεραιότητα.
Όχι γιατί υστερούν σε γεύση, ίσα-ίσα νοστιμότατα είναι όλα και με πολύ καλό τηγάνι , όμως κακά τα ψέματα, τα δικής τους παραγωγής προϊόντα είναι όλα τα λεφτά!
Το θέμα μας είναι και η τοποθεσία.
Μακριά από τον πολιτισμό, 5-6 άσπρα σπιτάκια με πολύχρωμες πόρτες, κατσικάκια που ξέφυγαν από τα γύρω χωράφια και κυκλοφορούν ατάραχα μέσα στο στενό δρόμο, άντε και τα πλεούμενα που αράζουν για να χορτάσουν εδώ τα πληρώματά τους.
Στην αυλή του Εμπουριού είσαι ακριβώς πάνω στη θάλασσα, αγναντεύεις περιμετρικά το μεγάλο φυσικό κόλπο του λιμανιού, μυρίζεις το ιώδιο, πετάς μπουκιές από ψωμάκι στη θάλασσα για να εφορμήσουν με κάθετη βουτιά τα γλαροπούλια ή να μαζευτεί κοπάδι ψαριών και όποιος πρόλαβε……
Και εάν μπει-βγει κάποιο από τα high-speed πλοία στο λιμάνι, τότε εμείς που είμαστε παλιές καραβάνες περιμένουμε χασκογελώντας το κύμα που θα φουσκώσει τη θάλασσα και θα σκεπάσει το πάτωμα της αυλής της ταβέρνας βρέχοντας τα πόδια μας και ότι άλλο συναντήσει στο διάβα του.
Οι ανυποψίαστοι απλώς ξαφνιάζονται αρχικά, μα αμέσως οι περισσότεροι βγάζουν τα ίδια χαρούμενα επιφωνήματα με εμάς.
Εδώ θα βρεις και την τοπική μπίρα Syrma (γιατί αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει).
Ο λογαριασμός κινείται σε απόλυτα λογικά επίπεδα, που το κατατάσσει αμέσως στο vfm.
Κέρασμα το δροσερό γιαουρτογλυκό, ιδανικό για το κλείσιμο του γεύματος.
ΥΓ.1 Το dress code στον Εμπουριό είναι μαγιό, καφτάνι, σορτσάκι.
ΥΓ.2 Οι φωτογραφίες δεν είναι δικές μου –αλλά αλιευμένες από το internet (έχω δηλώσει επισήμως ότι είμαι άσχετη με τις απαθανατίσεις).