Στο Ελαίας Γη παραβρέθηκα με αφορμή μια εταιρική εκδήλωση. Μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά επειδή σε εκδηλώσεις και αργίες τα πράγματα δεν κυλάνε πάντα ομαλά, καλό είναι να δίνουμε και δεύτερες ευκαιρίες.
Ο χώρος είναι άνετος με ροτόντες, σε λευκό φόντο και ιδιαίτερα φωτεινός γιατί έχει τζαμαρίες. Η εξυπηρέτηση αγχωτική και βιαστική προφανώς για να τους προλάβουν όλους. Καταλαβαίνω ότι ήμασταν πολλά άτομα αλλά θα πρέπει να αντιμετωπίζουν και δύσκολες και απαιτητικές καταστάσεις.
Το φαγητό ήταν γενικά καλό αλλά με κάποιες αστοχίες. Η σούπα μανιταριών που ήρθε στην αρχή ήταν πραγματικά νόστιμη αλλά στην υφή ήταν πιο πηχτή από όσο θα έπρεπε και θα ήταν ωραίο αν είχε μέσα και κάποια κομμάτια τρούφας Τα ψωμάκια ήταν ζεστά και τραγανά και η τριλογία τυριών με μαρμελάδα τομάτας επίσης δυνατό ορεκτικό. Περιείχε τρία διαφορετικά είδη τυριών με κρεμώδη υφή ενώ από κάτω είχε μια βάση που δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Η μαρμελάδα τομάτας από πάνω το απογείωσε. Πράσινη σαλάτα με τυρί, παξιμάδι από χαρούπι και μπαλσάμικο πολύ καλή, και μελιτζανοσαλάτα που ακολούθησε ήταν πολύ ωραία σε γεύση και σερβιρίστηκε σε φέτα μελιτζάνας.
Για κυρίως μας έφεραν μοσχάρι χουνκιάρ με πουρέ μελιτζάνας, ελαφρύς σχετικά και το κρέας καλά μαγειρεμένο με ισορροπημένα τα καρυκεύματα. Η χορτόπιτα πολύ νόστιμη σε γεύση, ενώ ενστάσεις έχω για την ποικιλία κρεατικών καθώς τα μισά κρέατα δεν ήταν τόσο ζεστά. Περιείχε μπιφτέκι, κοτόπουλο, χοιρινά μπριζολάκια, ψητά λαχανικά και πατάτες baby. Κατά τα αλλά ωραία στη γεύση.
Το value for Money είναι πολύ σχετικό. Ξέρω ότι είναι ένα ακριβό μαγαζί για αυτό εντυπωσιάστηκα με τις αστοχίες. Δε θα έδινα προσωπικά παραπάνω από 35€ το άτομο για αυτό το φαγητό. Κατά τα αλλά θα κρίνω σε μελλοντική επίσκεψη, αν προκύψει βέβαια.
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα μαγεμένο κάστρο. Τα κελάρια του με τα τρεχούμενα νερά δεν τα φύλαγε κανένας δράκος με σύνδρομο Στοκχόλμης, αλλά ένας γλυκύτατος σομελιέ που αντί για φλόγες, απευθύνει στο πρόσωπο του εισβολέα χαιρετισμό μετά τσίπουρου ή μαστίχας. Αν ήμουν καχύποπτη, θα έλεγα ότι είναι δηλητηριασμένες οι ελιτσες που το συνοδεύουν, σαν το μήλο της Χιονάτης, αλλά θα κρατήσω τις υποψίες μου για τον εαυτό μου προς το παρόν, λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Τον υπέροχο, υποφωτισμένο χώρο του με τα τεράστια παράθυρα και τα πολυάριθμα τραπέζια φρουρεί ένας αυστηρά ντυμένος μετρ που αντί να σου πάρει την ψυχή, σου παίρνει το παλτό.
Σε αυτό το παραμύθι, λοιπόν, μια μέρα η πριγκίπισσα πήρε ρεπό και πήγε για μπίρες με έναν μηχανόβιο γιατί καλός ο πρίγκιπας, αλλά καλύτερος ο αλήτης και, κάπως έτσι, βρήκα τη θέση της κενή και την αντικατέστησα για μια μέρα. Τώρα θα μου πεις, πείθεις εσύ για πριγκίπισσα, με την αφάνα στο κεφάλι και μελαχροινή σαν ξεβαμμένη Ινδή; Καθόλου, αλλά πάντως το face control του παραμυθιού το πέρασα και με πρόσεξαν σαν πριγκίπισσα. Συνεπώς Σταχτοπούτα – Χρυσανθεμάκι 0-1.
Οι σερβιτόροι του κάστρου είναι πιο καλοκουρδισμένοι και από ελβετικά ρολόγια, δεν ήξερα από που μου έρχονται. Άδειαζε το ποτήρι μου; Ξαναγεμιζε μαγικά αμέσως! Τελείωνε ένα πιάτο; Πουφ! Και εξαφανιζόταν. Άσε που έκαναν και μουσικοχορευτικό σόου δίπλα μου ανακατεύοντας μυστήρια σκευάσματα και φτιάχνοντας ορεκτικά. Ένα φτερό νυχτερίδας, μισή ανάσα μονοκερου και μια μελιτζάνα που γδύνεται μόνη της στο μπολ και να σου μια -επική- μελιτζανοσαλάτα.
Έχετε δει ποτέ αυτά τα τεράστια, εντυπωσιακά δείπνα που σερβίρουν σε όλα τα καθωσπρέπει παραμύθια;Μπορεί να είμαι κατώτερης κατηγορίας πριγκίπισσα from the hood, αλλά το δείπνο μου ήταν αυτό που αρμόζει σε πρωτοκλασάτα ονόματα, βλέπε Ωραία Κοιμωμένη, Πεντάμορφη, Άννα Βισση… Πάρτε βαθιά ανάσα γιατί το μενού των 14 πιάτων θα σας προκαλέσει τόσο φούσκωμα, που ούτε εσείς θα χωράτε στα επίσημα ενδύματα σας.
Το βαλς των πολλαπλών ορεκτικων ξεκινά με σούπα τραχανά με κυβάκια χαλούμι και ένα πιατάκι με λωρίδες από πιτουλες, τύπου κυπριακή, με λάδι και ρίγανη. Τραχανά δεν έτρωγα από μικρή, μόνο που τον ακούω αναγουλιαζω στην σκέψη της ξινίλας, αλλά αυτός ήταν γλυκός, μυρωδάτος δυόσμο και ελαφρύς. Η Μαμα μου θα ήταν πολύ περήφανη για μένα. Οι πιτουλες ήταν άψογες, πολύ ωραιότερες από τα αδιάφορα μαύρα ψωμάκια με παπαρουνόσπορο από πάνω. Ακολουθεί σαλάτα σε μορφή πλήρους γεύματος, αφού είχε τα πάντα μέσα. Μαρούλια, ντοματίνια, σύκο, όσπρια, σιτηρά, ο,τι βρήκαν στο ντουλάπι το έβαλαν. Είναι τόσο πλήρες γεύμα που μετά από αυτή τη σαλάτα μπορείς να τρέξεις μαραθώνιο. Αν αντέχεις, είναι άλλο θέμα, πάντως την ενέργεια θα την έχεις πάρει.
Ακολουθεί ένα αχρείαστο πιατάκι με ελληνικά όσπρια που ουσιαστικά είναι τα ίδια υλικά της σαλάτας, αν αφαιρέσεις την γλυκιά σως και τα λαχανικά. Αδιάφορο και περιττό σε μια χορωδία πιάτων τόσο καλά ενορχηστρωμένη. Μαζί ήρθε και ένα φανταστικό ορεκτικό, που λειτουργεί και σαν επιδόρπιο, ένα μικρό τσιζκεικ με βάση από χαρούπι, κρέμα από τυριά και μαρμελάδα ντομάτας. Δεν ήταν το μόνο πιάτο που άνετα θα έτρωγες αντί γλυκού, γιατί και η σαλάτα και ο λουκουμάς που ακολούθησε είχαν τόσο δυνατές, γλυκές γεύσεις που ένιωθα μια συνεχή κάλυψη του sweet tooth μου που έκανε έναν ασταμάτητο, χαρούμενο χορό!
Η μελιτζανοσαλάτα που παρασκευάζεται ακριβώς δίπλα σου και σερβίρεται επιτόπου ήταν μακράν η καλύτερη που έχω φάει ποτέ, και μιλάμε για εγγόνι πολιτισσας γιαγιάς με αδυναμία στην μαγειρική. Ήταν υπέροχη, γεμάτη γεύσεις, σκέτη απόλαυση. Ακολουθούν άλλα δυο γλυκά πιάτα, ένα ντονατ φέτας με σορμπέ λεμονιού, με υφή μαλακού κέικ και υποτυρένια γεύση, που προσωπικά λάτρεψα, και μια πάπια μπρεζέ με πουρέ γλυκοπατάτας και σάλτσα από φρούτα του δάσους. Αυτή η γεύση είναι πολύ χαρακτηριστική και καλύπτεται από την γλυκοπατάτα, με τα υπόλοιπα υλικά να κρατάνε τον ρυθμό.
Κάπου εδώ έχεις ήδη λύσει τα κορδόνια του κορσέ και ανασαίνεις βαριά όσο απολαμβάνεις ένα σφηνάκι σορμπέ λεμόνι με σιρόπι δυόσμου, που σου καθαρίζει την παλέτα. Και τότε συμβαίνει. Ένα πιάτο με ζουμερή ταλιάτα, ψημένη μέτρια προσγειώνεται μπροστά σου και νιώθεις τον κορεσμό να σου ψιθυρίζει στο αυτί. Το κρέας είναι βουτυρενιο και τρυφερό, τα συνοδευτικά -3 μπειμπι πατατούλες, 3 κομμάτια μανιτάρι και χόρτα- εντελώς αδιάφορα αλλά ποιος νοιάζεται, όταν το κρέας είναι τόσο νόστιμο, και νιώθεις αυτό που θα περιέγραφα με την φράση: Το στόμα μου ζητάει κι άλλο, αλλά η κοιλιτσα μου όχι.
Αφού περάσεις και τον σκόπελο αυτό και αφού έχεις ήδη ορκιστεί ότι δεν θα ξαναφάς μέχρι η Δόξα Δράμας να προκριθεί στο Μουντιάλ, έρχονται τα γλυκά και πως να αντισταθείς; Μικρούτσικα μπακλαβαδάκια όπως ο θεός φρόντισε να είναι, δηλαδή με φιστίκι Αιγινης και όχι καρύδια και λοιπές κουτοπονηριές, παγωτό λουκούμι τριαντάφυλλο με αυτή τη χαρακτηριστική γεύση που όλοι λατρεύουμε να μισούμε γιατί όταν ήμαστε μικρά ζητούσαμε γλυκό και μας έδιναν λουκούμια, λες και επιθύμησε ποτέ κανείς λουκουμακι συριανό, και τέλος η καλύτερη μους σοκολάτα που έχει επινοήσει ποτέ άνθρωπος ή μάγος. Ήταν όλα τα α που μπορώ να σκεφτώ: απίθανη, ανυπέρβλητη, ασυναγώνιστη, αχ και να είχα λίγη τώρα… Ήταν απαλή σαν μους αλλά σφιχτή και δεμένη σαν σοκολατένιο τσιμέντο.
Κρασί ήπιαμε μια Μαλαγουζιά, το μπουκάλι ολόκληρο, οπότε η κατά λάθος πριγκίπισσα έκανε κεφάλι και έφυγε λίγο πιο σκουντούφλω από ότι μπήκε στο ξένο παραμύθι. Επίσης, δεν έφυγε φτωχότερη, γιατί εντελώς ιπποτικά την κέρασαν, αλλά, μεταξύ μας και μην βγει παραέξω, ευχαρίστως θυσιάζει το πριγκιπικό της κομπόδεμα για να ξαναπάει επίσκεψη εκεί.
Συνολικά, ευχαρίστως θα εξοντώσω όποια Ελσα, Άριελ ή Μουλάν χρειαστεί προκειμένου να ξαναζήσω μια νύχτα σε αυτό τον παραμυθένιο κόσμο του καλού γούστου και του καλύτερου φαγητού, γι’αυτό περιμένω προτάσεις εξολόθρευσης πριγκίπισσας στο inbox μου παρακαλώ. Δεν μπορώ να βάλω κάτι λιγότερο από άριστα, και ας μην βρήκα λόγο ύπαρξης στα όσπρια που ήταν πολύ απολαυστικότερα στη σαλάτα, και ας αντάλλαζα ευχαρίστως την γλυκοπάπια με ένα μπολ φρικασέ, που ταιριάζει καλύτερα στις γεύσεις του μενού.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Στο Ελαίας Γη παραβρέθηκα με αφορμή μια εταιρική εκδήλωση. Μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά επειδή σε εκδηλώσεις και αργίες τα πράγματα δεν κυλάνε πάντα ομαλά, καλό είναι να δίνουμε και δεύτερες ευκαιρίες.
Ο χώρος είναι άνετος με ροτόντες, σε λευκό φόντο και ιδιαίτερα φωτεινός γιατί έχει τζαμαρίες. Η εξυπηρέτηση αγχωτική και βιαστική προφανώς για να τους προλάβουν όλους. Καταλαβαίνω ότι ήμασταν πολλά άτομα αλλά θα πρέπει να αντιμετωπίζουν και δύσκολες και απαιτητικές καταστάσεις.
Το φαγητό ήταν γενικά καλό αλλά με κάποιες αστοχίες. Η σούπα μανιταριών που ήρθε στην αρχή ήταν πραγματικά νόστιμη αλλά στην υφή ήταν πιο πηχτή από όσο θα έπρεπε και θα ήταν ωραίο αν είχε μέσα και κάποια κομμάτια τρούφας Τα ψωμάκια ήταν ζεστά και τραγανά και η τριλογία τυριών με μαρμελάδα τομάτας επίσης δυνατό ορεκτικό. Περιείχε τρία διαφορετικά είδη τυριών με κρεμώδη υφή ενώ από κάτω είχε μια βάση που δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Η μαρμελάδα τομάτας από πάνω το απογείωσε. Πράσινη σαλάτα με τυρί, παξιμάδι από χαρούπι και μπαλσάμικο πολύ καλή, και μελιτζανοσαλάτα που ακολούθησε ήταν πολύ ωραία σε γεύση και σερβιρίστηκε σε φέτα μελιτζάνας.
Για κυρίως μας έφεραν μοσχάρι χουνκιάρ με πουρέ μελιτζάνας, ελαφρύς σχετικά και το κρέας καλά μαγειρεμένο με ισορροπημένα τα καρυκεύματα. Η χορτόπιτα πολύ νόστιμη σε γεύση, ενώ ενστάσεις έχω για την ποικιλία κρεατικών καθώς τα μισά κρέατα δεν ήταν τόσο ζεστά. Περιείχε μπιφτέκι, κοτόπουλο, χοιρινά μπριζολάκια, ψητά λαχανικά και πατάτες baby. Κατά τα αλλά ωραία στη γεύση.
Το value for Money είναι πολύ σχετικό. Ξέρω ότι είναι ένα ακριβό μαγαζί για αυτό εντυπωσιάστηκα με τις αστοχίες. Δε θα έδινα προσωπικά παραπάνω από 35€ το άτομο για αυτό το φαγητό. Κατά τα αλλά θα κρίνω σε μελλοντική επίσκεψη, αν προκύψει βέβαια.
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα μαγεμένο κάστρο. Τα κελάρια του με τα τρεχούμενα νερά δεν τα φύλαγε κανένας δράκος με σύνδρομο Στοκχόλμης, αλλά ένας γλυκύτατος σομελιέ που αντί για φλόγες, απευθύνει στο πρόσωπο του εισβολέα χαιρετισμό μετά τσίπουρου ή μαστίχας. Αν ήμουν καχύποπτη, θα έλεγα ότι είναι δηλητηριασμένες οι ελιτσες που το συνοδεύουν, σαν το μήλο της Χιονάτης, αλλά θα κρατήσω τις υποψίες μου για τον εαυτό μου προς το παρόν, λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Τον υπέροχο, υποφωτισμένο χώρο του με τα τεράστια παράθυρα και τα πολυάριθμα τραπέζια φρουρεί ένας αυστηρά ντυμένος μετρ που αντί να σου πάρει την ψυχή, σου παίρνει το παλτό.
Σε αυτό το παραμύθι, λοιπόν, μια μέρα η πριγκίπισσα πήρε ρεπό και πήγε για μπίρες με έναν μηχανόβιο γιατί καλός ο πρίγκιπας, αλλά καλύτερος ο αλήτης και, κάπως έτσι, βρήκα τη θέση της κενή και την αντικατέστησα για μια μέρα. Τώρα θα μου πεις, πείθεις εσύ για πριγκίπισσα, με την αφάνα στο κεφάλι και μελαχροινή σαν ξεβαμμένη Ινδή; Καθόλου, αλλά πάντως το face control του παραμυθιού το πέρασα και με πρόσεξαν σαν πριγκίπισσα. Συνεπώς Σταχτοπούτα – Χρυσανθεμάκι 0-1.
Οι σερβιτόροι του κάστρου είναι πιο καλοκουρδισμένοι και από ελβετικά ρολόγια, δεν ήξερα από που μου έρχονται. Άδειαζε το ποτήρι μου; Ξαναγεμιζε μαγικά αμέσως! Τελείωνε ένα πιάτο; Πουφ! Και εξαφανιζόταν. Άσε που έκαναν και μουσικοχορευτικό σόου δίπλα μου ανακατεύοντας μυστήρια σκευάσματα και φτιάχνοντας ορεκτικά. Ένα φτερό νυχτερίδας, μισή ανάσα μονοκερου και μια μελιτζάνα που γδύνεται μόνη της στο μπολ και να σου μια -επική- μελιτζανοσαλάτα.
Έχετε δει ποτέ αυτά τα τεράστια, εντυπωσιακά δείπνα που σερβίρουν σε όλα τα καθωσπρέπει παραμύθια;Μπορεί να είμαι κατώτερης κατηγορίας πριγκίπισσα from the hood, αλλά το δείπνο μου ήταν αυτό που αρμόζει σε πρωτοκλασάτα ονόματα, βλέπε Ωραία Κοιμωμένη, Πεντάμορφη, Άννα Βισση… Πάρτε βαθιά ανάσα γιατί το μενού των 14 πιάτων θα σας προκαλέσει τόσο φούσκωμα, που ούτε εσείς θα χωράτε στα επίσημα ενδύματα σας.
Το βαλς των πολλαπλών ορεκτικων ξεκινά με σούπα τραχανά με κυβάκια χαλούμι και ένα πιατάκι με λωρίδες από πιτουλες, τύπου κυπριακή, με λάδι και ρίγανη. Τραχανά δεν έτρωγα από μικρή, μόνο που τον ακούω αναγουλιαζω στην σκέψη της ξινίλας, αλλά αυτός ήταν γλυκός, μυρωδάτος δυόσμο και ελαφρύς. Η Μαμα μου θα ήταν πολύ περήφανη για μένα. Οι πιτουλες ήταν άψογες, πολύ ωραιότερες από τα αδιάφορα μαύρα ψωμάκια με παπαρουνόσπορο από πάνω. Ακολουθεί σαλάτα σε μορφή πλήρους γεύματος, αφού είχε τα πάντα μέσα. Μαρούλια, ντοματίνια, σύκο, όσπρια, σιτηρά, ο,τι βρήκαν στο ντουλάπι το έβαλαν. Είναι τόσο πλήρες γεύμα που μετά από αυτή τη σαλάτα μπορείς να τρέξεις μαραθώνιο. Αν αντέχεις, είναι άλλο θέμα, πάντως την ενέργεια θα την έχεις πάρει.
Ακολουθεί ένα αχρείαστο πιατάκι με ελληνικά όσπρια που ουσιαστικά είναι τα ίδια υλικά της σαλάτας, αν αφαιρέσεις την γλυκιά σως και τα λαχανικά. Αδιάφορο και περιττό σε μια χορωδία πιάτων τόσο καλά ενορχηστρωμένη. Μαζί ήρθε και ένα φανταστικό ορεκτικό, που λειτουργεί και σαν επιδόρπιο, ένα μικρό τσιζκεικ με βάση από χαρούπι, κρέμα από τυριά και μαρμελάδα ντομάτας. Δεν ήταν το μόνο πιάτο που άνετα θα έτρωγες αντί γλυκού, γιατί και η σαλάτα και ο λουκουμάς που ακολούθησε είχαν τόσο δυνατές, γλυκές γεύσεις που ένιωθα μια συνεχή κάλυψη του sweet tooth μου που έκανε έναν ασταμάτητο, χαρούμενο χορό!
Η μελιτζανοσαλάτα που παρασκευάζεται ακριβώς δίπλα σου και σερβίρεται επιτόπου ήταν μακράν η καλύτερη που έχω φάει ποτέ, και μιλάμε για εγγόνι πολιτισσας γιαγιάς με αδυναμία στην μαγειρική. Ήταν υπέροχη, γεμάτη γεύσεις, σκέτη απόλαυση. Ακολουθούν άλλα δυο γλυκά πιάτα, ένα ντονατ φέτας με σορμπέ λεμονιού, με υφή μαλακού κέικ και υποτυρένια γεύση, που προσωπικά λάτρεψα, και μια πάπια μπρεζέ με πουρέ γλυκοπατάτας και σάλτσα από φρούτα του δάσους. Αυτή η γεύση είναι πολύ χαρακτηριστική και καλύπτεται από την γλυκοπατάτα, με τα υπόλοιπα υλικά να κρατάνε τον ρυθμό.
Κάπου εδώ έχεις ήδη λύσει τα κορδόνια του κορσέ και ανασαίνεις βαριά όσο απολαμβάνεις ένα σφηνάκι σορμπέ λεμόνι με σιρόπι δυόσμου, που σου καθαρίζει την παλέτα. Και τότε συμβαίνει. Ένα πιάτο με ζουμερή ταλιάτα, ψημένη μέτρια προσγειώνεται μπροστά σου και νιώθεις τον κορεσμό να σου ψιθυρίζει στο αυτί. Το κρέας είναι βουτυρενιο και τρυφερό, τα συνοδευτικά -3 μπειμπι πατατούλες, 3 κομμάτια μανιτάρι και χόρτα- εντελώς αδιάφορα αλλά ποιος νοιάζεται, όταν το κρέας είναι τόσο νόστιμο, και νιώθεις αυτό που θα περιέγραφα με την φράση: Το στόμα μου ζητάει κι άλλο, αλλά η κοιλιτσα μου όχι.
Αφού περάσεις και τον σκόπελο αυτό και αφού έχεις ήδη ορκιστεί ότι δεν θα ξαναφάς μέχρι η Δόξα Δράμας να προκριθεί στο Μουντιάλ, έρχονται τα γλυκά και πως να αντισταθείς; Μικρούτσικα μπακλαβαδάκια όπως ο θεός φρόντισε να είναι, δηλαδή με φιστίκι Αιγινης και όχι καρύδια και λοιπές κουτοπονηριές, παγωτό λουκούμι τριαντάφυλλο με αυτή τη χαρακτηριστική γεύση που όλοι λατρεύουμε να μισούμε γιατί όταν ήμαστε μικρά ζητούσαμε γλυκό και μας έδιναν λουκούμια, λες και επιθύμησε ποτέ κανείς λουκουμακι συριανό, και τέλος η καλύτερη μους σοκολάτα που έχει επινοήσει ποτέ άνθρωπος ή μάγος. Ήταν όλα τα α που μπορώ να σκεφτώ: απίθανη, ανυπέρβλητη, ασυναγώνιστη, αχ και να είχα λίγη τώρα… Ήταν απαλή σαν μους αλλά σφιχτή και δεμένη σαν σοκολατένιο τσιμέντο.
Κρασί ήπιαμε μια Μαλαγουζιά, το μπουκάλι ολόκληρο, οπότε η κατά λάθος πριγκίπισσα έκανε κεφάλι και έφυγε λίγο πιο σκουντούφλω από ότι μπήκε στο ξένο παραμύθι. Επίσης, δεν έφυγε φτωχότερη, γιατί εντελώς ιπποτικά την κέρασαν, αλλά, μεταξύ μας και μην βγει παραέξω, ευχαρίστως θυσιάζει το πριγκιπικό της κομπόδεμα για να ξαναπάει επίσκεψη εκεί.
Συνολικά, ευχαρίστως θα εξοντώσω όποια Ελσα, Άριελ ή Μουλάν χρειαστεί προκειμένου να ξαναζήσω μια νύχτα σε αυτό τον παραμυθένιο κόσμο του καλού γούστου και του καλύτερου φαγητού, γι’αυτό περιμένω προτάσεις εξολόθρευσης πριγκίπισσας στο inbox μου παρακαλώ. Δεν μπορώ να βάλω κάτι λιγότερο από άριστα, και ας μην βρήκα λόγο ύπαρξης στα όσπρια που ήταν πολύ απολαυστικότερα στη σαλάτα, και ας αντάλλαζα ευχαρίστως την γλυκοπάπια με ένα μπολ φρικασέ, που ταιριάζει καλύτερα στις γεύσεις του μενού.
Και ζήσανε αυτοί καλά, και εγώ δυο κιλά βαρύτερη.