Φυσαρμόνικα: Πνευστό μουσικό όργανο; Ναι κάτι τέτοιο έρχεται στους περισσότερους που ακούμε την λέξη. Well σε μένα σημαίνει κάτι άλλο, σημαίνει αποκορύφωση της γαστρονομίας vfm και αρμονικό πάντρεμα γκουρμεδιας με ελληνική Comfort κουζίνα. Στην πρόσφατη επίσκεψη μου στην Αθήνα λοιπόν δεν έτυχε να επισκεφθώ τη φυσαρμόνικα, αλλά το επιδίωξα. Έχω περάσει τα καλύτερα μου χρόνια εκεί μέσα. Νιώθω σαν να έχω χτίσει το μαγαζί (emoji που γελάει).
Λοιπόν ο χώρος είναι πολύ άνετος. Έχει ευρύχωρη ευάερη ευήλια αυλή και τραπεζάκια μέσα. Τόσο όσο. Χώρο έχει αλλά δε πέφτει καρφίτσα κάθε βράδυ. Και ο λόγος είναι το φαγητό…. Ξεκινώντας με σαλατούλα, η Ντάκος Καρπούζι ήταν ό,τι πρέπει για αρχή. Και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Ή τουλάχιστον έτσι λένε. Δροσιστική γευστικότατη και μέσα στο θέμα του καλοκαιριού. Η φέτα με το καρπούζι αλάνθαστη ενώ το παξιμάδι έδινε το κρατς που έπρεπε. Μια μικρή σημείωση εδώ. Στον δικό μου ουρανίσκο η πράσινη σαλάτα η οποία είναι τύπου Ceasars έχοντας ως βάση το κοτόπουλο αλλά και την τραγανή φωλιά είναι ελάχιστα καλύτερη αλλά γούστα είναι αυτά.
Από ορεκτικά δε ξέρω από που να αρχίσω. Βασικά ξέρω, τα αρχίσω από την τηγανιά με mojito με juicy κοτόπουλο σβησμένη με ρούμι χυμό μοσχολέμονου, καστανή ζάχαρη και δυόσμο. Πραγματικά όσο και αν φοβήθηκα τον συνδυασμό, τόσο λάθος βγήκα ο ίδιος. Εξαιρετική αρμονία και ιδανική γεύση. Η δεύτερη τηγανιά κυμαίνονταν στα ίδια επίπεδα. Το χοιρινό μέσα σε σάλτσα μαύρης μουστάρδας και μπύρας ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και μια νέα γευστική εμπειρία. Το κρέας είχε τηγανιστεί εξαιρετικά έλιωνε στο στόμα, ενώ οι ξηροί καρποί έδιναν ένα μικρό crunchy στοιχείου που του άρμοζε.
Στη συνέχεια έχουμε τα mini burger προβατίνας. Κρέμα τρούφας και καραμελωμένο κρεμμύδι. Τίποτα άλλο. Ειρήνη στο σύμπαν τρως και γίνεσαι χάλια αλλά το ευχαριστιέσαι. Τουλάχιστον εγώ. Βέβαια ομολογώ πως, στο δρόμο μου για το μπάνιο για να ξεπλύνω τα πάθη μου, είδα τις φάτσες των πελατών να κρίνουν με το στεγνό τους βλέμμα τα κιλά κρέμας στο μουστάκι μου. Για το burger δεν έχω να πω πολλά. Απλά πάρτε το. Μικρό μεν και ίσως τσιμπημένο στο 8.60, αλλά worthy. Επίσης μη διανοηθεί κάποιος να σκεφτεί ότι επειδή είναι 2 τεμάχια φτάνει για 2 άτομα. Ένα και καλό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήμουν εγώ το καλό.
Next up το χταπόδι. Εγώ χταπόδι δε τρώω απλά έφαγα για τη δοκιμή. Ήταν άρτια ψημένο με εξαιρετική γαρνιτούρα. Πριν πάμε στις φριτες, έχουμε τα τηγανιτές φτερούγες από κουνουπίδι. Το πιάτο θα πρέπει να γίνει σημαία των Vegan. Απλά δε βρίσκω κάτι λάθος. Ήταν το πιο κρεατικό vegan που έχω φάει.
Υποσχέθηκα πατάτες και πατάτες θα κρίνω. Γλυκές και με φλούδα. Συγκεκριμένα έχουμε γλυκοπατάτες με φέτα τριμμένη και ρίγανη, το οποίο ήταν πάρα μα πάρα πολύ ωραία. Σωστό τηγάνισμα και δυνατός safe συνδυασμός. Νούμερο 2, πατατόφλουδες. Έχω φάει το συγκεκριμένο πιάτο άπειρες φορές. Τα κρίνω την τελευταία και πιο πρόσφατη. Ήταν ο αδύναμος κρίκος. Όχι δεν ήταν κακές απλά όταν βάζεις τον πήχη ψηλά κάπου θα τον ρίξεις. Οι πατάτες είχαν ρουφήξει υγρασία χωρίς να αφήσουν πολύ τραγανάδα μέσα τους. Η σως γιαουρτιού πολύ καλή, αν και λίγο κομμένη. Σε γενικές γραμμές, το πιάτο λίγο βαρετό. Δε λέω, το πιάτο πάντα έτσι ήταν αλλά σε τέτοια φαινομενικά απλά πιάτα το κλειδί είναι η γεύση και τεχνική. Ας πούμε ότι χρειάστηκα κλειδαρά. Θα αφήσω πίσω όμως αυτή την κακή παρένθεση και θα πάω στα κυρίως.
Χοιρινή σταβλισια με σάλτσα μπεαρνεζ. Και τώρα θα έρθει ο Βλάχος να ρωτήσει “Μα καλά δεν έχει καμία πατάτα μαζί?” Λοιπόν για να εξηγούμαστε, το σωστό κρέας φαίνεται όταν είναι μόνο του. Τότε παίρνεις όλη του τη γεύση. Η μπεαρνεζ aka λιωμένο βούτυρο (περίπου) απλά έδινε το χώρο να αναδειχθεί το κρέας. Πολύ σωστή επιλογή. Το κρέας είχε το λιπακι του είχε όμως και τα καθαρά του σημεία. Έτσι ικανοποιήθηκαν όλοι.
Το επόμενο και τελευταίο κυρίως είναι το κοτόπουλο σε κρούστα από δημητριακά και bbq mayo. Ένα κτήνος, ένα πανέμορφο κτήνος. Χορταστικό και πολύ σωστή κρούστα. Η bbq άρτια ενώ το κοτόπουλο σωστά παναρισμενο. Αν θα άλλαζα κάτι είναι λίγο καλύτερο μαρινάρισμα στο κοτόπουλο.
Το γεύμα πάντα τελειώνει με γλυκό για να δέσει κάπως η εμπειρία. 2 γλυκά έχει σήμερα. Το πρώτο και πιο γλυκό είναι τα σοκολανακατεματα. Ένα νέο και πραγματικά αχτύπητο γλυκό. Λυγωτικό, αλλά ό,τι πρέπει για μια παρέα. Πραγματικά χορταστικό και απίστευτα έξυπνο γλυκό. Τα brownies αφράτα και ότι πρέπει ενώ ο συνδυασμός λευκής bitter σοκολάτας είναι αλάνθαστος. Γλυκό νούμερο 2 δεν πολύ έφαγα αλλά οι άλλοι το βρήκαν εξαίρετο. Δοκίμασα και ήταν ό,τι πρέπει για καλοκαίρι. Δροσιστικό και καλοκαιρινό. Ραβανί exotic το όνομα και τα λόγια περιττά. Namelaca καρύδας όνειρο ανανάς και mango έδεναν απόλυτα.
Τέλος το οικονομικό, το οικονομικό είναι normal ούτε κρύο ούτε ζέστη, κάποιοι θα το βρουν ακριβό κάποιοι φτηνό σίγουρα όμως το φαγητό αξίζει για τα λεφτά του
Στη ‘’Φυσαρμόνικα’’ πάω χρόνια τώρα για το κρασί. Έχει ένα καταπληκτικό ημίγλυκο που με ανεβάζει στον Παράδεισο. Όταν κατεβαίνω, βλέπω ότι στο τραπέζι υπάρχουν διάφορα πιάτα με τουλάχιστον οπτικά, ωραίο περιεχόμενο. Τα δοκιμάζω και είναι τρομερά γευστικά. Οπότε πάω και ξαναπάω και ξαναπάω, αλλάζω παρέες κάθε φορά, αλλά πάντα πάω με φίλο και συμμαθητή που δεν θα πω το όνομα του για να μην του κάνω διαφήμιση.
Πολλές φορές έρχεται και ο Ιόλας. Θα πείτε, ζει ο Ιόλας; Ο δικός μας Ιόλας ζει και έρχεται μαζί μας κυρίως βράδια. Το μεσημέρι δεν βγαίνει είναι ντροπαλός. Όταν δε, αποφασίζει να φάει κάτι διαφορετικό από αρακά στο μπλέντερ, δεν προλαβαίνουμε εμείς, να φάμε στη ‘’Φυσαρμόνικα’’. Άσε που επειδή το μενού αλλάζει ανά 6άμηνο, βλέπει καινούριο πιάτο και θέλει να το δοκιμάσει!!! Οπότε καταλαβαίνετε τι γίνεται.
Τελευταία φορά πήγαμε μεσημέρι και έφαγα πολύ. Διότι:
Νέα πιάτα, έλειπε ο Ιόλας, ο Δημήτρης συντηρούσε το κορμί του. Χόρτασα δεν λέω. Επίσης το ευχαριστήθηκα.
Τα τηγανιτά ρεβίθια με το ντιπάκι με γιαούρτι σκόρδο και σουμάκ, μου άνοιξαν την όρεξη. Είπαμε να πάρουμε και ένα πειραγμένο τζατζίκι με κολοκύθι και λάδι τρούφας. Εξαιρετικό. Τρώγαμε, τρώγαμε και δεν τελείωνε. Χόρταινε ένα πλήρες στοιχείο όλμων 4.2’’. Αφού είπα το περίσσευμα να το πάρω πακέτο αλλά ντράπηκα. Μεστή γεύση και special υφή.
Βλέπω γλυκοπατάτες και λέω θέλω. Είχα βέβαια άσχημη εμπειρία από τον γιό μου στο σπίτι που προσπάθησε να μιμηθεί το master chef αλλά λέω ας το παίξω. Bingo!!! Με φέτα και ρίγανη από πάνω, τρώγονται χαλαρά με το χέρι. Γεύση που σε κολάζει. Ξεκινάω να μιλάω γαλλικά αλλά ξέχασα ότι ο συμμαθητής μου δεν ξέρει και αρχίζω την μετάφραση. Ξέχασα με τη μια τις πατατόφλουδες που έπαιρνα πάντα στη ‘’Φυσαρμόνικα’’.
Στην Κύπρο δεν υπηρέτησα αλλά το χαλούμι με εξιτάρει. Και όχι μόνο εμένα. Στην τελευταία version του μαγαζιού, είναι μέσα σε tortilla με chili, avocado dots και sweet oil & oregano sauce. Τελικά όταν μαρέσει κάτι πάρα πολύ, μιλάω και τα αγγλικά καλά. Γεύση δυναμίτης και όχι τόσο γλυκιά όσο ακούγεται.
Το στομάχι ήθελε κάτι σε πρωτεΐνη. Βλέπω μπεργεράκια προβατίνας αλλά δεν κάνω κίνηση διότι κρέας από πρόβατο ή τρως ή δεν τρως. Ευτυχώς ο συμμαθητής μίλησε. Ωραία η υφή του μπιφτεκιού, το ψήσιμο όπως το προτιμώ, σωστό το καραμέλωμα στα κρεμμύδια, άψογη παρασκευασμένη η sauce με τρούφα για να μην σκεπάσει τις άλλες γεύσεις.
Και αφού το στομάχι άνοιξε, νάσου και η σταβλίσια, κομμένη κιόλας να μην κουραστούμε και πασπαλισμένη με χοντρό αλάτι. Νόστιμη, ζουμερή και σχεδόν άπαχη.
Δεν βούτηξα στη μπεαρνέζ, διότι ήταν πιο νερουλή απότι έπρεπε, απόλαυσα σκέτη πρωτεΐνη, βοηθάει και στη γράμμωση.
Κλείσαμε με κερασμένο εξωτικό ραβανί – ο συμμαθητής έχει τα μέσα- και μαστίχα σφηνάκι για τη χώνεψη. Εγώ δηλαδή που έφαγα τα περισσότερα. Η ναμελάκα από καρύδα ήταν όλα τα λεφτά. Και όλο το μπολάκι να είχε ναμελάκα θα το έτρωγα.
Για τιμές δεν συζητάω καν. Λίγο ακόμα κα θα είναι σα να κλέβεις εκκλησία.
Η ‘’Φυσαρμόνικα’’ αποτελεί σταθερό προορισμό και γιαυτό συνεχίζω και πάω από τη μέρα που την έμαθα. Τρώω καλά, ευχαριστιέται η Έλενα και αρέσει σε όσους την έχω προτείνει. Πάντα μαθαίνω και κάτι νέο.
Α και να μην το ξεχάσω το καλύτερο ημίγλυκο. Δεν μπορώ χωρίς αυτό!!!
Η μαμά μου δε με πάει συχνά βόλτες. Είπε στη θεία Πόπη ότι είμαι ανυπόφορη τώρα που έμαθα να περπατάω. Νόμιζε ότι δεν το άκουσα αλλά εγώ ακόμα και όταν παίζω την κρυφακούω, μην και αποκαλύψει επιτέλους που κρύβει τα μπισκότα. Δεν μπόρεσε όμως να αρνηθεί όταν την κάλεσαν οι φίλοι της στην Φυσαρμόνικα, αν και θα έπρεπε αν κρίνω απ το πως κατέληξε η βραδιά!
Είχα όμως το σχέδιο μου. Αφού η μαμά με διαβάλλει δεξιά και αριστερά και λέει ότι δεν παλεύομαι, πράγμα στο οποίο βεβαίως έχει δίκιο γιατί πίνω όλο μου το γάλα και είμαι πολύ δυνατή, αποφάσισα να της αποδείξω ότι κάνει λάθος! Αμέσως μόλις φτάσαμε έβαλα το σχέδιο σε εφαρμογή! Μπήκαμε σε ένα μαγαζί ομορφούτσικο, με μεγάλο εξωτερικό χώρο σαν αυλή που όμως δεν ήταν αυλή. Ξέρω εγώ από αυλές, στο σπίτι μας έχουμε τεράστια, αλλά η δικιά μας έχει δέντρα και άγρια ζώα! Μη σας πω καλύτερα πως έσκουξα η μαμά όταν είδε μια σαρανταποδαρούσα πάνω στο πόδι μου τις προάλλες! Ούτε φίλους δεν με αφήνει να κάνω πια! Τι καταπίεση!!
Το τραπέζι μας ήταν ένα μεγάλο στο βάθος, που το φτάσαμε με δυσκολία γιατί όλα τα τραπέζια ήταν πολύ κοντά. Μη μάθει ένα μωρό να περπατάει, αμέσως, να του βάλουν εμπόδια! Εκεί κάθονταν πολλοί φίλοι της μαμάς. Κάποιους τους θυμόμουν, κάποιους δεν τους ήξερα και την γελαστή κυρία που κάθε φορά που την συναντώ με πασπατεύει και μου γεμίζει το πιάτο φαγητό είπα στη μαμά να την πάρουμε σπίτι μας. Και ο άντρας της καλός είναι, ειδικά όταν ψήνει στο μπάρμπεκιου ή όταν τη λέει στη μαμά. Εμένα βέβαια την προσοχή μου τράβηξε ένα ζευγάρι παιδιών στο δίπλα τραπέζι που μάλλον ήταν στο πρώτο ραντεβού. Έκατσα στο τραπέζι τους μια ώρα και τους έκανα χαλάστρα, γιατί έχω ακούσει ότι έτσι ξεκινάνε τα ζευγάρια από το πρώτο ραντεβού και καταλήγουν με μωρά πιο μικρά από μένα. Για τέτοια είμαστε;
Οι σερβιτόροι, που ήταν όλοι ωραία αγόρια, αλλά αυτό μην το πείτε στη μαμά μου γιατί δεν καταλαβαίνει ότι βιάζομαι να μεγαλώσω, ερχόντουσαν συνέχεια. Είμαι σίγουρη ότι για μένα ερχόντουσαν αλλά, αφού έκαναν τον κόπο, έφερναν και από κάτι για αντιπερισπασμό. Κάπως έτσι καταλήξαμε με ένα τραπέζι γεμάτο φαγητό, τους μισούς φίλους της μαμάς μου μισομεθυσμένους και την κοιλίτσα μου παραφουσκωμένη
Όλα τα πιάτα δεν τα θυμάμαι, ήταν πάρα πολλά, άσε που αυτή η μονάρχης η μαμά μου δεν με άφηνε να τα δοκιμάσω όλα. Να μου το θυμηθείτε κάποια συγγένεια πρέπει να έχει με τη Γερμανία. Θα το ψάξω, όταν μεγαλώσω! Αυτά όμως που θυμάμαι είναι τα εξής:
Δύο σαλάτες, μια Φυσαρμόνικα, που ήταν κλασική πράσινη με μαρούλια που δεν μπορώ να τα μασήσω και πνίγομαι, και ξινόμηλο, που η μαμά μου φοβάται να το φάω γιατί λέει τα μωρά και τα μήλα δεν πάνε μαζί, εκτός και αν είναι στον φούρνο, και άλλη μια με ένα χοντρό μπαλάκι από πάνω που το τρύπησαν και έσκασε σαν ηφαίστειο. Το μπαλάκι το είπαν μπουράτα, που μάλλον είναι τυρί, αλλά από αυτή δεν έφαγα γιατί ήταν πολύ μακριά. Την λιγουρεύτηκα, όμως, και αν ξαναπάμε θα φροντίσω να κάθομαι πιο κοντά της για να σκάσω εγώ αυτό το μυστήριο, ηφαιστειακό τυρί. Επίσης πήραμε και κάτι που έμοιαζε με σαλάτα χωρίς να είναι, από αυτές που τρώνε όλοι αυτοί οι φιτ βιγκανιστες για να γίνουν σούπερ. Είχε αυτά τα μικροσκοπικά μπιλάκια που η γιαγιά τα λέει κινόα και πολλές φορές μου τα έχει ταΐσει μαζί με κρέας για να μην τα καταλάβω, λες και είμαι καμία χαζή, και όλα τα υλικά που θα είχε μια πλιγουροσαλάτα, αν δεν ήταν πολύ ξεπερασμένο το πλιγούρι. Νόστιμη ήταν, από αυτή έφαγα. Βλέπεις η μαμά ακολουθεί τα χνάρια της γιαγιάς. Τη βάψαμε.
Το πιάτο που ξεκάθαρα μονοπώλησα, δηλαδή μια που προσγειώθηκε μπροστά μου, μια που έχωσα τα τσουπωτά χουφτάκια μου μέσα για να δηλώσω στους γύρω μου ότι δεν αστειεύομαι και μην κάνουν κανένα αστείο και τσιμπήσουν γιατί θα γίνει μάχη και είπαμε, έχω γίνει πολύ δυνατή από το τόσο γάλα, ήταν οι πατατόφλουδες. Μιαμ μιαμ, ακόμα το σκέφτομαι αυτό το πιάτο. Ήταν κάτι στριφογυριστές τηγανιτές πατατούλες με τη φλούδα τους, τραγανιάρικες και μπόλικες στο πιάτο, με μια σάλτσα γιαουρτιού από πάνω και κυβάκια ντομάτας. Ευτυχώς όχι από το γιαούρτι με φράουλα που μου δίνει η μαμά, νομίζω δε θα ταίριαζε. Πολύ ωραίο πιάτο. Θα το ξανά παραγγείλω όταν μάθω να μιλάω. Πήραν και κάτι άλλες πατάτες σαν κουτάκια τετράγωνα με σάλτσα από πάνω, αλλά έκαιγαν λίγο και μου είπαν ότι θα κλαίω αν τις φάω. Μωρέ, αν δεν με κοιτούσαν συνεχώς θα είχα βουτήξει ένα κουτάκι αλλά είχα ένα σκασμό μάτια πάνω μου.
Ένα πολύ χρωματιστό πιάτο με κάτι παντζάρια πράσινα, κόκκινα και κίτρινα, ήταν τελικά τυρί χαλούμι, αλλά έτσι που ήταν μέσα στον λαχανόκηπο δεν το αναγνώρισα. Ήταν πολύ νόστιμο και όλα αυτά τα πολύχρωμα παντζάρια του πήγαιναν πολύ, θα έλεγα και στη μαμά μου να το φτιάξει αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μου βάψει τα παντζάρια με λαδομπογιά, δεν την εμπιστεύομαι στην κουζίνα. Τυροκαυτερή δεν έφαγα, είχε το καυτερή στο όνομα της και σε τέτοιες παγίδες δεν πέφτω, έφαγα όμως ένα λίγο ξενέρωτο παστρουρμαδοπιτάκι. Από αυτά έχω φάει και καλύτερο. Επίσης δοκίμασα και από μια τηγανιά με μανιτάρια. Παρότι είναι μύκητες και εγώ ξέρω ότι τους μύκητες το σκοτώνεις με κρέμα, δεν τους τρως, ήταν πολύ ζουμερή και νόστιμη, αλλά μην το πείτε παραέξω και αρχίσουν και μου φτιάχνουν και στο σπίτι.
Από τα θαλασσινά δυύ θυμάμαι. Μια γαρίδα παναρισμένη, σαν μικρή μούμια, που ήταν πολύ νόστιμη και μια μπασκέτα; Όχι μπασκέτα. Μπρουσκέτα. Ένα ψημένο ψωμάκι τέλος πάντων με αυγά σοκ μου, γαύρο μαρινάτο και ταραμοσαλάτα. Αυτό το τσάκισε η μαμά μου, είπε ότι ήταν θεϊκό. Εμένα ψαρίλα μου μύριζε, και δεν πολυήθελα να το δοκιμάσω, αλλά και να ήθελα, έτρωγε η μάνα και του παιδιού δεν έδινε. Κατάλαβες; Δέκα στα δέκα είπε για την ψαρίλα. Δεν πάει καλά αυτή.
Πήραν και πάρα πολλά κρέατα. Η διάσημη τηγανιά μοχίτο, από την οποία δοκίμασα γιατί ήρθε επιτέλους η ώρα να αρχίσω και εγώ να πίνω, δεν ήταν τόσο γουάου όσο περίμενα. Το λουκάνικο όμως ήταν μούρλια, αν με άφηναν θα το είχα φάει όλο μόνη μου. Άμα πάτε λουκάνικο να πάρετε, όμως αφήστε και κανένα για μένα. Και το συκώτι που έφαγα τρυφερό ήταν, ενώ το μοσχαρίσιο σουβλάκι, αν και ήταν μαλακό, το βρήκα λιγάκι βαρετό. Τα γιουβαρλάκια γαλοπούλας όμως, αυτά μάλιστα. Κάτι μεγάλες μπάλες σαν του μπιλιάρδου με αυγολέμονο από πάνω, αυτό ευχαρίστως το έτρωγα κάθε μέρα.
Πήραν οοοοουυυυυ κι άλλα πολλά πιάτα, Που ούτε τα θυμάμαι γιατί είχα ήδη φύγει για το δίπλα τραπέζι. Ή δουλεύουμε σαν κινητή αντισύλληψη σωστά ή να πάμε σπίτι μας. Κοίταζα όμως με την άκρη του ματιού μου τη μαμά που κατέβαζε ένα κοκτέιλ με το όνομα Χιώτικο και έδειχνε πολύ χαρούμενη. Ο φίλος της της είπε ότι το καλύτερο πράγμα που προσφέρει η Χίος είναι την πιθανότητα να βουλιάξει. Και η γυναίκα του τον στραβοκοίταξε. Εγώ στη θέση του θα πρόσεχα τι λέω μπροστά της, γυαλίζει το μάτι της.
Εκεί λοιπόν που παίζω αμέριμνη και δεν ενοχλώ κανέναν, εκτός ίσως από το αγόρι της κοπέλας που είχε άλλα σχέδια, παίρνει η γιαγιά τηλέφωνο πανικόβλητη. Είχε ξεκινήσει χιονοθύελλα και οι δρόμοι είχαν γίνει πίστα για σκι. Η μαμά σκι δεν ξέρει, αφού όσες φορές έχει πάει κάθεται και λιάζεται αντί να ιδρώνει τη φανέλα, οπότε με βούτηξε και φύγαμε. Η βραδιά έκλεισε χαμηλή σε κόστος από άποψη φαγητού αλλά η μαμά την πλήρωσε πολύ ακριβά. Το αμάξι δεν μπορούσε να φτάσει σπίτι όποτε με τύλιξε με μια κουβέρτα και περπάτησε μέσα στη χιονοθύελλα 2 χιλιόμετρα, και όλα αυτά στη γιορτή της, 19 Μαρτίου, όχι μέσα στο καταχείμωνο. Αυτά παθαίνει όποιος μένει στον Διόνυσο, αν μέναμε Γλυφάδα θα μάθαινα το χιόνι από τις χριστουγεννιάτικες ταινίες, όπως όλα τα φυσιολογικά παιδάκια. Ίσως μετά από όλα αυτά να κάτσει να μάθει σκι.
Η πρώτη φορά που βρέθηκα στη ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ ήταν σ’ ένα τραπέζι φίλων καλοφαγάδων, κάτι σαν βλάχικος γάμος με καμιά 25ριά συνδαιτυμόνες – αυτή τη φορά ήμασταν «μόλις» 8, συν η μικρή Ελπίδα, μασκότ της παρέας. Τότε είχαμε φάει, πιει και κουβεντιάσει με τις ώρες, τολμώ μάλιστα να πω ότι εκεί μπήκε ο σπόρος της παρέας που οδήγησε μεταξύ άλλων – μετά από τρία χρόνια – στην ίδρυση του eating out. Εδώ τελειώνει η ιστορική αναδρομή, ας μπούμε στο ζουμί της ιστορίας.
Η ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ (Μεσογείων 180) αυτοπροσδιορίζεται ως «μεζεδοποτείον» και έχει το πλεονέκτημα του σχετικά άνετου (3,5 στα 10) παρκαρίσματος, ειδικά αν προνοήσετε να μπείτε στον παράδρομο της λεωφόρου μόλις περάσετε το Πεντάγωνο. Είναι στην ουσία η πρώτη γωνία του Χολαργού – θα ΄πρεπε όμως να έχει μια πιο φωτεινή ταμπέλα. Η πελατεία κυρίως νεολαία, ως επί το πλείστον μεγάλες παρέες, ένας σχετικός συνωστισμός μοιάζει αναπόφευκτος. Σάββατο βράδυ δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα.
Ο μέσα χώρος φιλοξενεί, μαζί με την κουζίνα και τις τουαλέτες, με το ζόρι μια ντουζίνα τραπέζια, είναι όμως γουστόζικος. Μεξικάνικα χρώματα (σκούρο φιστικί και κεραμιδί), πλακάκι λίγο πιο σκούρο από το ξύλο των τραπεζιών, φθηνή αλλά προσεγμένη διακόσμηση (παλιά εξώφυλλα περιοδικών, διαφημίσεις της δεκαετίας του ’60, γλαστράκια με φυτά, vintage φαναράκια) συν το ότι λεωφόρο ούτε βλέπεις ούτε ακούς, δημιουργούν ένα συμπαθές σύνολο. Ο έξω χώρος, περιμετρικός σε σχήμα Γ και τεντοσκεπής, καταφέρνει, χάρη στις ζαρντινιέρες με χαμηλότερα ή ψηλότερα φυτά στην πλευρά του κάθετου προς τη λεωφόρο δρόμου και με μια σταθερή τζαμαρία στο μέτωπο της Μεσογείων, να περιορίσει αισθητότατα την ηχορύπανση. Κάνουν εντύπωση ο τέλειος, αθόρυβος εξαερισμός στο μέσα χώρο και το εξίσου τέλειο σύστημα θέρμανσης στον έξω χώρο με σωλήνες που διοχετεύουν φυσικό αέριο στα επιτοίχια θερμαντικά σώματα. Ρουστίκ ξύλινα τραπέζια στο σωστό μέγεθος, αναπαυτικές καρέκλες και καλής ποιότητας σερβίτσια και ποτηρικά, όλα μια χαρά.
Μένουν τα βασικά ατού: Στο σέρβις η ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ ΦΥΣάει: Πανταχού παρόντες, ακούραστοι, ευχάριστοι, ο καθένας στο πόστο του, με ρέγουλα στο σερβίρισμα (πολύ σημαντικό, όταν έχεις να εξυπηρετήσεις μεγάλες παρέες), κυριολεκτικά αλάνθαστοι. Μεγάλο ρόλο παίζει το γεγονός ότι οι δύο ιδιοκτήτες κυκλοφορούν διαρκώς και ελέγχουν αν όλα βαίνουν καλώς.
Δεύτερο ατού η ποικιλία και η ποιότητα των εδεσμάτων. Παραγγείλαμε και δοκιμάσαμε, οι αθεόφοβοι, 18 από τα 40 πιάτα του καταλόγου, ορισμένα μάλιστα x 2. Για να μην σας πονοκεφαλιάσω, θα «περιοριστώ» να αναφέρω αυτά που μου άρεσαν ιδιαίτερα. Από τις τρεις σαλάτες ξεχώρισε η buffalo burrata cheese (8,60 €), με ψητή κολοκύθα, μπέιμπι σπανάκι, ρόδι και καραμελωμένη κοιλιά χοιρινού. Από τα πιάτα του πρώτου γύρου καλή η μελιτζανοσαλάτα (4,50 €) με γιαούρτι και ταχίνι, πρωτότυπο το ψητό χαλούμι (7 €) με συνοδεία ψητό κίτρινο παντζάρι + τα φύλλα του και καρύδι, απογοήτευση τα παστουρμαδοπιτάκια (7,50 €), που τα περίμενα πώς και πώς και ήρθαν χωρίς τη γέμιση με μαρμελάδα ντομάτας. Από τα πιάτα με πατάτες κέρδισαν τα βραχάκια (5,30 €) με σάλτσα ντομάτας και σκορδάκι, νόστιμες και οι μπρουσκέτες (6,20 €) σε φρυγανισμένο ψωμί, με ταραμοσαλάτα, σολομό και αντσούγες, όπως και το μοσχαρίσιο καρπάτσιο (10 €), με φρέσκα πράσινα φασόλια, γραβιέρα και φουντούκια. Η πρώτη θέση σ’ αυτό το γύρο μοιράζεται όμως δικαιωματικά στην all time classic τηγανιά καραμελωμένου κοτόπουλου με mohito (7,90 €) και τα κρασάτα μανιτάρια (8 €) με απάκι.
Στο δεύτερο γύρο νικητής αναδείχτηκε το μοσχαρίσιο σουβλάκι (7,20 €) με εξαιρετικής ποιότητας κρέας, πιπεριές Φλωρίνης και ελαφρό ντιπ γιαουρτιού. Πρωτότυπα τα ψητά γιουβαρλάκια από γαλοπούλα (7,50 €) με αυγολέμονο (ήθελα περισσότερο!), όπως και οι παναρισμένες γαρίδες (8,50 €) με δύο σος – τσίλι και γιαούρτι.
Στα ποτά εγώ και άλλοι δύο φίλοι της μπίρας απολαύσαμε τρία μπουκάλια (του 1 l) Zeos fresh blonde, από τις πιο ωραίες ελληνικές μπίρες, οι υπόλοιποι μοιράστηκαν μεταξύ ροζέ Λαντίδη – άρεσε – και Coca Cola.
Η εορτάζουσα tzia είχε φέρει τούρτα και σάμαλι (νόστιμο!) και το μαγαζί δεν περιορίστηκε στο πολύ ωραίο παγωμένο λιμοντσέλο για το κλείσιμο του γεύματος, αλλά κέρασε και ένα γύρο γλυκών, από τα οποία με εντυπωσίασε, επειδή γενικά δεν είμαι φίλος του είδους, το cheese cake με κολοκύθα.
Ο λογαριασμός για τα φαγητά ήταν 20 € το άτομο, τα ποτά κερασμένα από την εορτάζουσα, για τα επιδόρπια τα είπαμε. Την επόμενη φορά που θα έχετε κάτι να γιορτάσετε ρίξτε μια ματιά στην εξαιρετικά φροντισμένη ιστοσελίδα της ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑΣ. αξίζει να της δώσετε μια ευκαιρία.
Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις την συνεχιζόμενη ανοδική πορεία ενός εστιατορίου που ξεκίνησε τη δύσκολη δεκαετία του ’10, εδραιώθηκε στον χώρο της εστίασης και συνεχίζει ακόμα να εκπλήσσει και τους πιο απαιτητικούς πελάτες. Τα συστατικά γνωστά τοις πάσι:
Σωστή χρήση των προσεγμένων πρώτων υλών, υψηλή μαγειρική σκέψη, γαστρονομική παιδεία που μεταφράζεται σε δημιουργικά πιάτα με στοχευόμενες αλλαγές του μενού, άριστη σχέση με τον πελάτη, έξυπνη και ευέλικτη καθοδήγηση των ιδιοκτητών. Και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η φυσαρμόνικα είναι ένα μικρό αλλά θαυματουργό πνευστό μουσικό όργανο, που εκτός ότι γεμίζει όμορφα τα τραγούδια, αν είσαι δεξιοτέχνης στο παίξιμο, κάνει τα πλήθη να αλαλάζουν.
Θα τη βρεις κοντά στο μετρό της Εθνικής Άμυνας και θα παρκάρεις, στους γύρω δρόμους, με μια σχετική δυσκολία. Έχεις προνοήσει για κράτηση σε τραπέζι περιμετρικά του χώρου και δίπλα στην πρασινάδα των φυτών που προσφέρουν δροσιά και περιορίζουν τον θόρυβο, δημιουργώντας την αίσθηση ότι δε βρίσκεσαι στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Μικρός και κουκλίστικος ο χώρος, με παστέλ χρωματικές αποχρώσεις, καδράκια με vintage διαφημίσεις προϊόντων πόσης και βρώσης, φαναράκια, ξύλινες προθήκες με τσίγκινες γλαστρούλες, ξύλινα τραπέζια με old time classic καρέκλες, εικονικές πόρτες, παραθυρόφυλλα και πατζούρια. Σε κερδίζει αμέσως και σε κάνει να νοιώθεις οικεία.
Ξεκινήστε με ζυμωτό ψωμί λευκό και μαύρο, όχι μόνο για να δοκιμάσετε τα συνοδευτικά του.
Ψητά ρεβίθια μαζί με πειραγμένο ντιπ γιαουρτιού με σκόρδο και σουμάκ. Ήδη με τις πρώτες νότες της ‘’Φυσαρμόνικας’’ το πλήθος αρχίζει δειλά – δειλά και λικνίζεται.
Συνεχίστε με το top ορεκτικό.
Πατατόφλουδες!!! Ναι, φλούδες πατάτας, που ανεβαίνουν επίπεδο με τη sauce γιαουρτιού, το κρεμμυδάκι και την ψιλοκομμένη ντομάτα, δείχνοντας σου ότι όλα τα κομμάτια ενός προϊόντος είναι χρήσιμα.
Και χωρίς να είναι υπερβολή θα πάρετε και φωλιά πατάτας με ψιλοκομμένο απάκι και flakes γραβιέρας. Σπάστε το αυγό και ανακατέψτε. Ξεσκόνισμα των παιδικών αναμνήσεων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αυτά τα 2 πιάτα, έχουν παραμείνει από το άνοιγμα της ‘’Φυσαρμόνικας’’.
Χαλούμι στη σχάρα ή old time classic σαγανάκι φορμαέλας; Από τη μία, ψητό χαλούμι με δίχρωμο ψητό παντζάρι –το λάτρεψα-, καρύδι και πικραλίδα (άγριο ραδίκι) λουσμένα μόνο σε λεμόνι και ρίγανη. Από την άλλη, γεμάτη ένταση φορμαέλα, κρυμμένη σε κρούστα από δημητριακά που σκάει μόλις την αποκαλύψεις και δένει υπέροχα με το εποχιακό γλυκό του κουταλιού (συνήθως τριαντάφυλλο). Και τα 2 με κλειστά τα μάτια.
Τυροκαυτερή, κόκκινη, spicy και μπαμπάτσικη ή γκουρμεδοποιημένο τζατζίκι με λάδι βασιλικού και μαύρο σκόρδο; Η ένταση στο μεγαλείο της αλλά κλείνω στο δεύτερο.
Δύσκολη και η επόμενη επιλογή.
Παστουρμαδοπιτάκια ή καγιανά; Χμμ!!!
Απαλή αλλά αισθητή γέμιση παστουρμά, τραγανό φύλλο κρούστας, γραβιέρα και σάλτσα από χειροποίητη μαρμελάδα ντομάτας, αντάξια ανατολίτικων μαγαζιών.
Αυγά με ντομάτα, καβουρμάς κοτόπουλου, τριμμένη φέτα και στη βάση χαρουποπαξίμαδα. Μαμαδίστικο πιάτο, το παξιμάδι χωρίς να χαλάει τη γεύση, περιττό.
Ήδη η ‘’Φυσαρμόνικα’’ αρχίζει και σολάρει. Ένα πράγμα σαν το ‘’Hammer Jammer’’ των J. Geils Band, αρχίζει και σε απογειώνει. Οπότε τα πιάτα 2-2 ή και 3 μαζί.
Ζουμερό συκώτι στο τηγάνι σε ψήσιμο που προτιμάς, μόνο με λεμονολαδορίγανη για βούτες διαρκείας.
Νοστιμότατο κλασσικό λουκάνικο με λιπάκι μόνο για τη γεύση, παρέα με πειραγμένες sauces (μουστάρδα από καπνιστό κρεμμύδι και κέτσαπ από παντζάρι). Χάνεται; Με τίποτα.
Μαλακό μοσχαρίσιο σουβλάκι με πιπεριές Φλωρίνης και γιαουρτένια sauce. Η έκπληξη του κατάλογου.
Στα κυρίως, αν αντέχετε ακόμα, υπάρχει νοστιμότατο αρνίσιο κότσι, η κλασσική συνταγή με πατάτες και θυμαρολέμονο που, αν είστε από τους δύσκολους πελάτες, θα σας αποζημιώσει, αλλά και καλοψημένο rib eye με σάλτσα μανιταριών.
Λείπει βέβαια η πανσέτα με τη θυμαρίσια γεύση αλλά αν είστε τυχεροί θα τη βρείτε στα πιάτα ημέρας να κάνει guest εμφάνιση, όπως και το εκπληκτικό –τύφλα να έχει ο Βόλος- σπετζοφάι.
Για αυτούς που προσέχουν τη διατροφή τους, έχω λύση.
Σαλάτα μεσογειακή δροσερή και με εντάσεις, ή superfood, κλασσικά με κινόα και κολοκυθόσπορο.
Για τη συνέχεια ο πύργος του Άιφελ, παναρισμένες μελιτζάνες και κολοκύθια που στρογγυλοκάθονται σε σάλτσα τζατζικιού και λούζονται από βινεγκρέτ ντομάτας.
Και για το τέλος, γιουβαρλάκια γαλοπούλας εννοείται με αυγολέμονο ή κοτόπουλο με ντελικάτη σάλτσα μπύρας, περίτεχνα μαγειρεμένα.
Το κλείσιμο θέλει γλυκό. Ήδη ξεκινάει και το τελευταίο σόλο.
Μακράν το καλύτερο μηλόφι (κατ’ αντιστοιχία του μπανόφι) της πόλης, με καραμέλα, σιρόπι σοκολάτας και κρέμα απίθανη.
Η έκπληξη ακούει στο όνομα cheesecake κολοκύθας λουσμένο με αλμυρή καραμέλα σε vintage μπολάκι. Θα το λατρέψετε.
Το όλο σκηνικό κλείνει με κερασμένη χωνευτική μαστίχα.
Στα τετριμμένα, το νερό έρχεται σε κανάτα και ανανεώνεται, το χύμα κρασί είναι αρκετά καλό, μπύρες υπάρχουν αρκετές, ανάμεσα τους και ελληνικές ετικέτες όπως και πολλά αποστάγματα. Δοκιμάστε το ρακί, είναι γλυκόπιοτο, μυρωδάτο και ελαφρύ, για να καταναλώσετε χωρίς παρενέργειες, όσο θέλετε.
Οι τιμές αν πάτε για νορμάλ φαγητό και ποτό είναι στα 10-14, αν επιθυμείτε να φάτε και να πιείτε όσο αντέχετε 17-20.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά, αλλά νομίζω δε χρειάζεται.
Η ουσία είναι ότι το μεζεδοποτείο ‘’Φυσαρμόνικα’’, σε κερδίζει με το καλωσόρισμα, δε σε απογοητεύει, δε σε εκθέτει, αντιθέτως σε βγάζει ασπροπρόσωπο και σίγουρα θέλεις να ξαναπάς για νέες γευστικές εμπειρίες.
Τροφή για σκέψη.
Μήπως έχετε ένα κενό μέσα σας, όσοι δεν έχετε φάει ακόμη στη ‘’Φυσαρμόνικα’’;
Έλεγα να περιμένω… Που θα πάει σκεφτόμουν; Θα λήξει η ρημάδα καραντίνα, να βγούμε σαν άνθρωποι, να πάμε στα στέκια τα αγαπημένα, να περάσουμε όμορφα, να φάμε ακόμα πιο όμορφα, να γράψουμε και καμία φρέσκια κριτική. Δεν βλέπω φως στο τούνελ όμως.
Μπουχτίσαμε στα σουβλάκια και στις πίτσες του Σαββατόβραδου. Γιατί πρέπει να σας πω ότι παρά την κλεισούρα μας, τα Σάββατα εξακολουθεί να μην μπαίνει τσουκάλι στη φωτιά στο σπίτι μας. Έτσι, να νοιώσουμε, βρε αδερφέ, ότι κάνουμε κάτι διαφορετικό. Να ζήσουμε μια, έστω εικονική, πραγματικότητα.
Μία και δύο, πήρα τηλέφωνο, παρήγγειλα και κατηφόρισα προς Χολαργό για πακέτο. Ο προορισμός γνωστός, δοκιμασμένος, εγγυημένος και αγαπημένος. Τα 4 αστέρια η Φυσαρμόνικα τα έχει κερδίσει με την αξία της. Έχει δώσει εξετάσεις άπειρες φορές, σε γιορτές, καθημερινές και σχόλες κι έχει περάσει με άριστα. Σε όλους τους τομείς.
Ο χώρος αξιοπρεπέστατος, η εξυπηρέτηση υποδειγματική. Ο πελάτης δε βρίσκεται ποτέ εκτεθειμένος. Το προσωπικό παρακολουθεί παντού τα πάντα. Και πάντα θα έρθει ο υπεύθυνος στο τέλος να ρωτήσει αν ήταν όλα καλά. Να ρωτήσει πως μας φάνηκαν τα πιάτα κι αν κάτι δε μας άρεσε.
Το φαγητό εξαιρετικό, σε καλές μεριδες και ακόμα πιο καλές τιμές. Χρόνια τώρα κρατάει μια σταθερή πορεία στην ποιότητα και αυτό την κάνει να ξεχωρίζει. Αυτός είναι και ο λόγος που από τότε που επιχείρησαν το delivery-take away… Πάνε τρένο. Όση ώρα περίμενα, καθώς έφτασα νωρίτερα από τον συμφωνημένο χρόνο, οι παραγγελίες είχαν πάρει φωτιά.
Το πακέτο που πήρα σήμερα με έκανε να νοιώσω σα να ήμουν εκεί. Δεν ήμουν βέβαια κι αυτό μου λείπει.
Η παραγγελία μου σήμερα, Σάββατο 30/01/2021 περιελάμβανε:
– Συκώτι μοσχαρίσιο τηγανιτό με λαδολέμονο και ρίγανη Χ 5,40
Πολύ καλή μερίδα (τρία ευμεγέθη κομμάτια), ψημένο ακριβώς όπως το ζήτησα, μέτριο προς καλό. Μαλακό και νόστιμο με τη σαλτσούλα να δίνει extra γεύση.
– Τηγανιά mojito Χ 6,50€
Αγαπημένο πιάτο. Μπουκιές κοτόπουλο σβησμένο με χυμό lime, ρούμι, μαύρη ζάχαρη και δυόσμο. Δεν έχω λόγια. Αν δεν το έχει δοκιμάσει κάποιος έχει κάνει έγκλημα.
– Κόκορας γιουβέτσι στη γάστρα με χειροποίητες Ηπειρώτικες χυλοπίτες και ξερή μυζήθρα Χ 10, 50€
Τεράστια μερίδα, για δύο άτομα. Γιαυτό άλλωστε και στον κατάλογο αναφέρεται στην κατηγορία “πιάτα για τη μέση”. Ποίημα. Ο κόκορας έλιωνε. Οι χυλοπίτες πεντανόστιμες και σωστά ψημένες, όχι λιωμένες.
– Κριθαράκι με μοσχαρίσια μάγουλα, τριμμένη γραβιέρα και λάδι τρούφας Χ 7,80€
Εντάξει, εγώ το λατρεύω αυτό το πιάτο. Εννοείται ότι η τρούφα το απογειώνει, του πάει απίστευτα. Τα μάγουλα σε μπουκιές κομμένα, λιώνουν στο στόμα.
– Μηλόφι Χ 4,50€
Πως λέμε μπανόφι; Όπου μπανάνα βάλτε μήλο. Εγώ μπανόφι δεν τρώω (από τα λίγα γλυκά που δεν αγαπώ). Το Μηλόφι; Του δίνω και καταλαβαίνει. Βάση μπισκότου, μήλο, καραμέλα, σαντιγύ. Απλά δοκιμάστε το. Δεν είναι τυχαίο που τόσο χρόνια υπάρχει σταθερά στον κατάλογο.
Τα παραπάνω στοίχισαν 35€ και ο Κώστας (ένας εκ των δύο ιδιοκτητών) κέρασε και ένα εμφιαλωμένο δικό τους κρασάκι αφού προηγουμένως με ρώτησε αν προτιμώ λευκό, ημίγλυκο ή ροζέ. Όχι ότι πίνω γενικά, όχι ότι είμαι γνώστης του κρασιού, όμως το πήρα επάνω μου και επέλεξα το ροζέ. Και το δοκίμασα. Και ήταν υπέροχο. Η παρέα μου το εκτίμησε ακόμα πιο πολύ. Βέβαια δε θα πω ψέματα. Εγώ τελείωσα με μια coka Cola zero.. για να μου μείνει η γεύση που λέει και η κολλητή μου. ????
Φυσικά αν πάει κάποιος με το καλό όταν ανοίξει η εστίαση, δεν πρέπει να παραλείψει τις πατατόφλουδες και τις πατάτες με τα αυγά. Ναι. Και τα δύο οπωσδήποτε. Το λουκάνικο επίσης είναι ωραίο και γενικά, δε θυμάμαι κάποιο πιάτο που να έχω δοκιμάσει και να με έχει απογοητεύσει.
Κλείνοντας δεν έχω να πω πολλά. Η Φυσαρμόνικα είναι στη λίστα των αγαπημένων μου εστιατορίων και σε όποιον την έχω συστήσει έχει μείνει άκρως ευχαριστημένος.
Προτείνεται.
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι σε δικά μου πιάτα αναγκαστικά. Στην πραγματικότητα, αν έτρωγα στην Φυσαρμόνικα θα ήταν σαφώς καλύτερες.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Φυσαρμόνικα: Πνευστό μουσικό όργανο; Ναι κάτι τέτοιο έρχεται στους περισσότερους που ακούμε την λέξη. Well σε μένα σημαίνει κάτι άλλο, σημαίνει αποκορύφωση της γαστρονομίας vfm και αρμονικό πάντρεμα γκουρμεδιας με ελληνική Comfort κουζίνα. Στην πρόσφατη επίσκεψη μου στην Αθήνα λοιπόν δεν έτυχε να επισκεφθώ τη φυσαρμόνικα, αλλά το επιδίωξα. Έχω περάσει τα καλύτερα μου χρόνια εκεί μέσα. Νιώθω σαν να έχω χτίσει το μαγαζί (emoji που γελάει).
Λοιπόν ο χώρος είναι πολύ άνετος. Έχει ευρύχωρη ευάερη ευήλια αυλή και τραπεζάκια μέσα. Τόσο όσο. Χώρο έχει αλλά δε πέφτει καρφίτσα κάθε βράδυ. Και ο λόγος είναι το φαγητό…. Ξεκινώντας με σαλατούλα, η Ντάκος Καρπούζι ήταν ό,τι πρέπει για αρχή. Και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Ή τουλάχιστον έτσι λένε. Δροσιστική γευστικότατη και μέσα στο θέμα του καλοκαιριού. Η φέτα με το καρπούζι αλάνθαστη ενώ το παξιμάδι έδινε το κρατς που έπρεπε. Μια μικρή σημείωση εδώ. Στον δικό μου ουρανίσκο η πράσινη σαλάτα η οποία είναι τύπου Ceasars έχοντας ως βάση το κοτόπουλο αλλά και την τραγανή φωλιά είναι ελάχιστα καλύτερη αλλά γούστα είναι αυτά.
Από ορεκτικά δε ξέρω από που να αρχίσω. Βασικά ξέρω, τα αρχίσω από την τηγανιά με mojito με juicy κοτόπουλο σβησμένη με ρούμι χυμό μοσχολέμονου, καστανή ζάχαρη και δυόσμο. Πραγματικά όσο και αν φοβήθηκα τον συνδυασμό, τόσο λάθος βγήκα ο ίδιος. Εξαιρετική αρμονία και ιδανική γεύση. Η δεύτερη τηγανιά κυμαίνονταν στα ίδια επίπεδα. Το χοιρινό μέσα σε σάλτσα μαύρης μουστάρδας και μπύρας ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και μια νέα γευστική εμπειρία. Το κρέας είχε τηγανιστεί εξαιρετικά έλιωνε στο στόμα, ενώ οι ξηροί καρποί έδιναν ένα μικρό crunchy στοιχείου που του άρμοζε.
Στη συνέχεια έχουμε τα mini burger προβατίνας. Κρέμα τρούφας και καραμελωμένο κρεμμύδι. Τίποτα άλλο. Ειρήνη στο σύμπαν τρως και γίνεσαι χάλια αλλά το ευχαριστιέσαι. Τουλάχιστον εγώ. Βέβαια ομολογώ πως, στο δρόμο μου για το μπάνιο για να ξεπλύνω τα πάθη μου, είδα τις φάτσες των πελατών να κρίνουν με το στεγνό τους βλέμμα τα κιλά κρέμας στο μουστάκι μου. Για το burger δεν έχω να πω πολλά. Απλά πάρτε το. Μικρό μεν και ίσως τσιμπημένο στο 8.60, αλλά worthy. Επίσης μη διανοηθεί κάποιος να σκεφτεί ότι επειδή είναι 2 τεμάχια φτάνει για 2 άτομα. Ένα και καλό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήμουν εγώ το καλό.
Next up το χταπόδι. Εγώ χταπόδι δε τρώω απλά έφαγα για τη δοκιμή. Ήταν άρτια ψημένο με εξαιρετική γαρνιτούρα. Πριν πάμε στις φριτες, έχουμε τα τηγανιτές φτερούγες από κουνουπίδι. Το πιάτο θα πρέπει να γίνει σημαία των Vegan. Απλά δε βρίσκω κάτι λάθος. Ήταν το πιο κρεατικό vegan που έχω φάει.
Υποσχέθηκα πατάτες και πατάτες θα κρίνω. Γλυκές και με φλούδα. Συγκεκριμένα έχουμε γλυκοπατάτες με φέτα τριμμένη και ρίγανη, το οποίο ήταν πάρα μα πάρα πολύ ωραία. Σωστό τηγάνισμα και δυνατός safe συνδυασμός. Νούμερο 2, πατατόφλουδες. Έχω φάει το συγκεκριμένο πιάτο άπειρες φορές. Τα κρίνω την τελευταία και πιο πρόσφατη. Ήταν ο αδύναμος κρίκος. Όχι δεν ήταν κακές απλά όταν βάζεις τον πήχη ψηλά κάπου θα τον ρίξεις. Οι πατάτες είχαν ρουφήξει υγρασία χωρίς να αφήσουν πολύ τραγανάδα μέσα τους. Η σως γιαουρτιού πολύ καλή, αν και λίγο κομμένη. Σε γενικές γραμμές, το πιάτο λίγο βαρετό. Δε λέω, το πιάτο πάντα έτσι ήταν αλλά σε τέτοια φαινομενικά απλά πιάτα το κλειδί είναι η γεύση και τεχνική. Ας πούμε ότι χρειάστηκα κλειδαρά. Θα αφήσω πίσω όμως αυτή την κακή παρένθεση και θα πάω στα κυρίως.
Χοιρινή σταβλισια με σάλτσα μπεαρνεζ. Και τώρα θα έρθει ο Βλάχος να ρωτήσει “Μα καλά δεν έχει καμία πατάτα μαζί?” Λοιπόν για να εξηγούμαστε, το σωστό κρέας φαίνεται όταν είναι μόνο του. Τότε παίρνεις όλη του τη γεύση. Η μπεαρνεζ aka λιωμένο βούτυρο (περίπου) απλά έδινε το χώρο να αναδειχθεί το κρέας. Πολύ σωστή επιλογή. Το κρέας είχε το λιπακι του είχε όμως και τα καθαρά του σημεία. Έτσι ικανοποιήθηκαν όλοι.
Το επόμενο και τελευταίο κυρίως είναι το κοτόπουλο σε κρούστα από δημητριακά και bbq mayo. Ένα κτήνος, ένα πανέμορφο κτήνος. Χορταστικό και πολύ σωστή κρούστα. Η bbq άρτια ενώ το κοτόπουλο σωστά παναρισμενο. Αν θα άλλαζα κάτι είναι λίγο καλύτερο μαρινάρισμα στο κοτόπουλο.
Το γεύμα πάντα τελειώνει με γλυκό για να δέσει κάπως η εμπειρία. 2 γλυκά έχει σήμερα. Το πρώτο και πιο γλυκό είναι τα σοκολανακατεματα. Ένα νέο και πραγματικά αχτύπητο γλυκό. Λυγωτικό, αλλά ό,τι πρέπει για μια παρέα. Πραγματικά χορταστικό και απίστευτα έξυπνο γλυκό. Τα brownies αφράτα και ότι πρέπει ενώ ο συνδυασμός λευκής bitter σοκολάτας είναι αλάνθαστος. Γλυκό νούμερο 2 δεν πολύ έφαγα αλλά οι άλλοι το βρήκαν εξαίρετο. Δοκίμασα και ήταν ό,τι πρέπει για καλοκαίρι. Δροσιστικό και καλοκαιρινό. Ραβανί exotic το όνομα και τα λόγια περιττά. Namelaca καρύδας όνειρο ανανάς και mango έδεναν απόλυτα.
Τέλος το οικονομικό, το οικονομικό είναι normal ούτε κρύο ούτε ζέστη, κάποιοι θα το βρουν ακριβό κάποιοι φτηνό σίγουρα όμως το φαγητό αξίζει για τα λεφτά του
Δεν θα πω ψέματα.
Στη ‘’Φυσαρμόνικα’’ πάω χρόνια τώρα για το κρασί. Έχει ένα καταπληκτικό ημίγλυκο που με ανεβάζει στον Παράδεισο. Όταν κατεβαίνω, βλέπω ότι στο τραπέζι υπάρχουν διάφορα πιάτα με τουλάχιστον οπτικά, ωραίο περιεχόμενο. Τα δοκιμάζω και είναι τρομερά γευστικά. Οπότε πάω και ξαναπάω και ξαναπάω, αλλάζω παρέες κάθε φορά, αλλά πάντα πάω με φίλο και συμμαθητή που δεν θα πω το όνομα του για να μην του κάνω διαφήμιση.
Πολλές φορές έρχεται και ο Ιόλας. Θα πείτε, ζει ο Ιόλας; Ο δικός μας Ιόλας ζει και έρχεται μαζί μας κυρίως βράδια. Το μεσημέρι δεν βγαίνει είναι ντροπαλός. Όταν δε, αποφασίζει να φάει κάτι διαφορετικό από αρακά στο μπλέντερ, δεν προλαβαίνουμε εμείς, να φάμε στη ‘’Φυσαρμόνικα’’. Άσε που επειδή το μενού αλλάζει ανά 6άμηνο, βλέπει καινούριο πιάτο και θέλει να το δοκιμάσει!!! Οπότε καταλαβαίνετε τι γίνεται.
Τελευταία φορά πήγαμε μεσημέρι και έφαγα πολύ. Διότι:
Νέα πιάτα, έλειπε ο Ιόλας, ο Δημήτρης συντηρούσε το κορμί του. Χόρτασα δεν λέω. Επίσης το ευχαριστήθηκα.
Τα τηγανιτά ρεβίθια με το ντιπάκι με γιαούρτι σκόρδο και σουμάκ, μου άνοιξαν την όρεξη. Είπαμε να πάρουμε και ένα πειραγμένο τζατζίκι με κολοκύθι και λάδι τρούφας. Εξαιρετικό. Τρώγαμε, τρώγαμε και δεν τελείωνε. Χόρταινε ένα πλήρες στοιχείο όλμων 4.2’’. Αφού είπα το περίσσευμα να το πάρω πακέτο αλλά ντράπηκα. Μεστή γεύση και special υφή.
Βλέπω γλυκοπατάτες και λέω θέλω. Είχα βέβαια άσχημη εμπειρία από τον γιό μου στο σπίτι που προσπάθησε να μιμηθεί το master chef αλλά λέω ας το παίξω. Bingo!!! Με φέτα και ρίγανη από πάνω, τρώγονται χαλαρά με το χέρι. Γεύση που σε κολάζει. Ξεκινάω να μιλάω γαλλικά αλλά ξέχασα ότι ο συμμαθητής μου δεν ξέρει και αρχίζω την μετάφραση. Ξέχασα με τη μια τις πατατόφλουδες που έπαιρνα πάντα στη ‘’Φυσαρμόνικα’’.
Στην Κύπρο δεν υπηρέτησα αλλά το χαλούμι με εξιτάρει. Και όχι μόνο εμένα. Στην τελευταία version του μαγαζιού, είναι μέσα σε tortilla με chili, avocado dots και sweet oil & oregano sauce. Τελικά όταν μαρέσει κάτι πάρα πολύ, μιλάω και τα αγγλικά καλά. Γεύση δυναμίτης και όχι τόσο γλυκιά όσο ακούγεται.
Το στομάχι ήθελε κάτι σε πρωτεΐνη. Βλέπω μπεργεράκια προβατίνας αλλά δεν κάνω κίνηση διότι κρέας από πρόβατο ή τρως ή δεν τρως. Ευτυχώς ο συμμαθητής μίλησε. Ωραία η υφή του μπιφτεκιού, το ψήσιμο όπως το προτιμώ, σωστό το καραμέλωμα στα κρεμμύδια, άψογη παρασκευασμένη η sauce με τρούφα για να μην σκεπάσει τις άλλες γεύσεις.
Και αφού το στομάχι άνοιξε, νάσου και η σταβλίσια, κομμένη κιόλας να μην κουραστούμε και πασπαλισμένη με χοντρό αλάτι. Νόστιμη, ζουμερή και σχεδόν άπαχη.
Δεν βούτηξα στη μπεαρνέζ, διότι ήταν πιο νερουλή απότι έπρεπε, απόλαυσα σκέτη πρωτεΐνη, βοηθάει και στη γράμμωση.
Κλείσαμε με κερασμένο εξωτικό ραβανί – ο συμμαθητής έχει τα μέσα- και μαστίχα σφηνάκι για τη χώνεψη. Εγώ δηλαδή που έφαγα τα περισσότερα. Η ναμελάκα από καρύδα ήταν όλα τα λεφτά. Και όλο το μπολάκι να είχε ναμελάκα θα το έτρωγα.
Για τιμές δεν συζητάω καν. Λίγο ακόμα κα θα είναι σα να κλέβεις εκκλησία.
Η ‘’Φυσαρμόνικα’’ αποτελεί σταθερό προορισμό και γιαυτό συνεχίζω και πάω από τη μέρα που την έμαθα. Τρώω καλά, ευχαριστιέται η Έλενα και αρέσει σε όσους την έχω προτείνει. Πάντα μαθαίνω και κάτι νέο.
Α και να μην το ξεχάσω το καλύτερο ημίγλυκο. Δεν μπορώ χωρίς αυτό!!!
Η μαμά μου δε με πάει συχνά βόλτες. Είπε στη θεία Πόπη ότι είμαι ανυπόφορη τώρα που έμαθα να περπατάω. Νόμιζε ότι δεν το άκουσα αλλά εγώ ακόμα και όταν παίζω την κρυφακούω, μην και αποκαλύψει επιτέλους που κρύβει τα μπισκότα. Δεν μπόρεσε όμως να αρνηθεί όταν την κάλεσαν οι φίλοι της στην Φυσαρμόνικα, αν και θα έπρεπε αν κρίνω απ το πως κατέληξε η βραδιά!
Είχα όμως το σχέδιο μου. Αφού η μαμά με διαβάλλει δεξιά και αριστερά και λέει ότι δεν παλεύομαι, πράγμα στο οποίο βεβαίως έχει δίκιο γιατί πίνω όλο μου το γάλα και είμαι πολύ δυνατή, αποφάσισα να της αποδείξω ότι κάνει λάθος! Αμέσως μόλις φτάσαμε έβαλα το σχέδιο σε εφαρμογή! Μπήκαμε σε ένα μαγαζί ομορφούτσικο, με μεγάλο εξωτερικό χώρο σαν αυλή που όμως δεν ήταν αυλή. Ξέρω εγώ από αυλές, στο σπίτι μας έχουμε τεράστια, αλλά η δικιά μας έχει δέντρα και άγρια ζώα! Μη σας πω καλύτερα πως έσκουξα η μαμά όταν είδε μια σαρανταποδαρούσα πάνω στο πόδι μου τις προάλλες! Ούτε φίλους δεν με αφήνει να κάνω πια! Τι καταπίεση!!
Το τραπέζι μας ήταν ένα μεγάλο στο βάθος, που το φτάσαμε με δυσκολία γιατί όλα τα τραπέζια ήταν πολύ κοντά. Μη μάθει ένα μωρό να περπατάει, αμέσως, να του βάλουν εμπόδια! Εκεί κάθονταν πολλοί φίλοι της μαμάς. Κάποιους τους θυμόμουν, κάποιους δεν τους ήξερα και την γελαστή κυρία που κάθε φορά που την συναντώ με πασπατεύει και μου γεμίζει το πιάτο φαγητό είπα στη μαμά να την πάρουμε σπίτι μας. Και ο άντρας της καλός είναι, ειδικά όταν ψήνει στο μπάρμπεκιου ή όταν τη λέει στη μαμά. Εμένα βέβαια την προσοχή μου τράβηξε ένα ζευγάρι παιδιών στο δίπλα τραπέζι που μάλλον ήταν στο πρώτο ραντεβού. Έκατσα στο τραπέζι τους μια ώρα και τους έκανα χαλάστρα, γιατί έχω ακούσει ότι έτσι ξεκινάνε τα ζευγάρια από το πρώτο ραντεβού και καταλήγουν με μωρά πιο μικρά από μένα. Για τέτοια είμαστε;
Οι σερβιτόροι, που ήταν όλοι ωραία αγόρια, αλλά αυτό μην το πείτε στη μαμά μου γιατί δεν καταλαβαίνει ότι βιάζομαι να μεγαλώσω, ερχόντουσαν συνέχεια. Είμαι σίγουρη ότι για μένα ερχόντουσαν αλλά, αφού έκαναν τον κόπο, έφερναν και από κάτι για αντιπερισπασμό. Κάπως έτσι καταλήξαμε με ένα τραπέζι γεμάτο φαγητό, τους μισούς φίλους της μαμάς μου μισομεθυσμένους και την κοιλίτσα μου παραφουσκωμένη
Όλα τα πιάτα δεν τα θυμάμαι, ήταν πάρα πολλά, άσε που αυτή η μονάρχης η μαμά μου δεν με άφηνε να τα δοκιμάσω όλα. Να μου το θυμηθείτε κάποια συγγένεια πρέπει να έχει με τη Γερμανία. Θα το ψάξω, όταν μεγαλώσω! Αυτά όμως που θυμάμαι είναι τα εξής:
Δύο σαλάτες, μια Φυσαρμόνικα, που ήταν κλασική πράσινη με μαρούλια που δεν μπορώ να τα μασήσω και πνίγομαι, και ξινόμηλο, που η μαμά μου φοβάται να το φάω γιατί λέει τα μωρά και τα μήλα δεν πάνε μαζί, εκτός και αν είναι στον φούρνο, και άλλη μια με ένα χοντρό μπαλάκι από πάνω που το τρύπησαν και έσκασε σαν ηφαίστειο. Το μπαλάκι το είπαν μπουράτα, που μάλλον είναι τυρί, αλλά από αυτή δεν έφαγα γιατί ήταν πολύ μακριά. Την λιγουρεύτηκα, όμως, και αν ξαναπάμε θα φροντίσω να κάθομαι πιο κοντά της για να σκάσω εγώ αυτό το μυστήριο, ηφαιστειακό τυρί. Επίσης πήραμε και κάτι που έμοιαζε με σαλάτα χωρίς να είναι, από αυτές που τρώνε όλοι αυτοί οι φιτ βιγκανιστες για να γίνουν σούπερ. Είχε αυτά τα μικροσκοπικά μπιλάκια που η γιαγιά τα λέει κινόα και πολλές φορές μου τα έχει ταΐσει μαζί με κρέας για να μην τα καταλάβω, λες και είμαι καμία χαζή, και όλα τα υλικά που θα είχε μια πλιγουροσαλάτα, αν δεν ήταν πολύ ξεπερασμένο το πλιγούρι. Νόστιμη ήταν, από αυτή έφαγα. Βλέπεις η μαμά ακολουθεί τα χνάρια της γιαγιάς. Τη βάψαμε.
Το πιάτο που ξεκάθαρα μονοπώλησα, δηλαδή μια που προσγειώθηκε μπροστά μου, μια που έχωσα τα τσουπωτά χουφτάκια μου μέσα για να δηλώσω στους γύρω μου ότι δεν αστειεύομαι και μην κάνουν κανένα αστείο και τσιμπήσουν γιατί θα γίνει μάχη και είπαμε, έχω γίνει πολύ δυνατή από το τόσο γάλα, ήταν οι πατατόφλουδες. Μιαμ μιαμ, ακόμα το σκέφτομαι αυτό το πιάτο. Ήταν κάτι στριφογυριστές τηγανιτές πατατούλες με τη φλούδα τους, τραγανιάρικες και μπόλικες στο πιάτο, με μια σάλτσα γιαουρτιού από πάνω και κυβάκια ντομάτας. Ευτυχώς όχι από το γιαούρτι με φράουλα που μου δίνει η μαμά, νομίζω δε θα ταίριαζε. Πολύ ωραίο πιάτο. Θα το ξανά παραγγείλω όταν μάθω να μιλάω. Πήραν και κάτι άλλες πατάτες σαν κουτάκια τετράγωνα με σάλτσα από πάνω, αλλά έκαιγαν λίγο και μου είπαν ότι θα κλαίω αν τις φάω. Μωρέ, αν δεν με κοιτούσαν συνεχώς θα είχα βουτήξει ένα κουτάκι αλλά είχα ένα σκασμό μάτια πάνω μου.
Ένα πολύ χρωματιστό πιάτο με κάτι παντζάρια πράσινα, κόκκινα και κίτρινα, ήταν τελικά τυρί χαλούμι, αλλά έτσι που ήταν μέσα στον λαχανόκηπο δεν το αναγνώρισα. Ήταν πολύ νόστιμο και όλα αυτά τα πολύχρωμα παντζάρια του πήγαιναν πολύ, θα έλεγα και στη μαμά μου να το φτιάξει αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μου βάψει τα παντζάρια με λαδομπογιά, δεν την εμπιστεύομαι στην κουζίνα. Τυροκαυτερή δεν έφαγα, είχε το καυτερή στο όνομα της και σε τέτοιες παγίδες δεν πέφτω, έφαγα όμως ένα λίγο ξενέρωτο παστρουρμαδοπιτάκι. Από αυτά έχω φάει και καλύτερο. Επίσης δοκίμασα και από μια τηγανιά με μανιτάρια. Παρότι είναι μύκητες και εγώ ξέρω ότι τους μύκητες το σκοτώνεις με κρέμα, δεν τους τρως, ήταν πολύ ζουμερή και νόστιμη, αλλά μην το πείτε παραέξω και αρχίσουν και μου φτιάχνουν και στο σπίτι.
Από τα θαλασσινά δυύ θυμάμαι. Μια γαρίδα παναρισμένη, σαν μικρή μούμια, που ήταν πολύ νόστιμη και μια μπασκέτα; Όχι μπασκέτα. Μπρουσκέτα. Ένα ψημένο ψωμάκι τέλος πάντων με αυγά σοκ μου, γαύρο μαρινάτο και ταραμοσαλάτα. Αυτό το τσάκισε η μαμά μου, είπε ότι ήταν θεϊκό. Εμένα ψαρίλα μου μύριζε, και δεν πολυήθελα να το δοκιμάσω, αλλά και να ήθελα, έτρωγε η μάνα και του παιδιού δεν έδινε. Κατάλαβες; Δέκα στα δέκα είπε για την ψαρίλα. Δεν πάει καλά αυτή.
Πήραν και πάρα πολλά κρέατα. Η διάσημη τηγανιά μοχίτο, από την οποία δοκίμασα γιατί ήρθε επιτέλους η ώρα να αρχίσω και εγώ να πίνω, δεν ήταν τόσο γουάου όσο περίμενα. Το λουκάνικο όμως ήταν μούρλια, αν με άφηναν θα το είχα φάει όλο μόνη μου. Άμα πάτε λουκάνικο να πάρετε, όμως αφήστε και κανένα για μένα. Και το συκώτι που έφαγα τρυφερό ήταν, ενώ το μοσχαρίσιο σουβλάκι, αν και ήταν μαλακό, το βρήκα λιγάκι βαρετό. Τα γιουβαρλάκια γαλοπούλας όμως, αυτά μάλιστα. Κάτι μεγάλες μπάλες σαν του μπιλιάρδου με αυγολέμονο από πάνω, αυτό ευχαρίστως το έτρωγα κάθε μέρα.
Πήραν οοοοουυυυυ κι άλλα πολλά πιάτα, Που ούτε τα θυμάμαι γιατί είχα ήδη φύγει για το δίπλα τραπέζι. Ή δουλεύουμε σαν κινητή αντισύλληψη σωστά ή να πάμε σπίτι μας. Κοίταζα όμως με την άκρη του ματιού μου τη μαμά που κατέβαζε ένα κοκτέιλ με το όνομα Χιώτικο και έδειχνε πολύ χαρούμενη. Ο φίλος της της είπε ότι το καλύτερο πράγμα που προσφέρει η Χίος είναι την πιθανότητα να βουλιάξει. Και η γυναίκα του τον στραβοκοίταξε. Εγώ στη θέση του θα πρόσεχα τι λέω μπροστά της, γυαλίζει το μάτι της.
Εκεί λοιπόν που παίζω αμέριμνη και δεν ενοχλώ κανέναν, εκτός ίσως από το αγόρι της κοπέλας που είχε άλλα σχέδια, παίρνει η γιαγιά τηλέφωνο πανικόβλητη. Είχε ξεκινήσει χιονοθύελλα και οι δρόμοι είχαν γίνει πίστα για σκι. Η μαμά σκι δεν ξέρει, αφού όσες φορές έχει πάει κάθεται και λιάζεται αντί να ιδρώνει τη φανέλα, οπότε με βούτηξε και φύγαμε. Η βραδιά έκλεισε χαμηλή σε κόστος από άποψη φαγητού αλλά η μαμά την πλήρωσε πολύ ακριβά. Το αμάξι δεν μπορούσε να φτάσει σπίτι όποτε με τύλιξε με μια κουβέρτα και περπάτησε μέσα στη χιονοθύελλα 2 χιλιόμετρα, και όλα αυτά στη γιορτή της, 19 Μαρτίου, όχι μέσα στο καταχείμωνο. Αυτά παθαίνει όποιος μένει στον Διόνυσο, αν μέναμε Γλυφάδα θα μάθαινα το χιόνι από τις χριστουγεννιάτικες ταινίες, όπως όλα τα φυσιολογικά παιδάκια. Ίσως μετά από όλα αυτά να κάτσει να μάθει σκι.
Πάντως περάσαμε ωραία.
Η πρώτη φορά που βρέθηκα στη ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ ήταν σ’ ένα τραπέζι φίλων καλοφαγάδων, κάτι σαν βλάχικος γάμος με καμιά 25ριά συνδαιτυμόνες – αυτή τη φορά ήμασταν «μόλις» 8, συν η μικρή Ελπίδα, μασκότ της παρέας. Τότε είχαμε φάει, πιει και κουβεντιάσει με τις ώρες, τολμώ μάλιστα να πω ότι εκεί μπήκε ο σπόρος της παρέας που οδήγησε μεταξύ άλλων – μετά από τρία χρόνια – στην ίδρυση του eating out. Εδώ τελειώνει η ιστορική αναδρομή, ας μπούμε στο ζουμί της ιστορίας.
Η ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ (Μεσογείων 180) αυτοπροσδιορίζεται ως «μεζεδοποτείον» και έχει το πλεονέκτημα του σχετικά άνετου (3,5 στα 10) παρκαρίσματος, ειδικά αν προνοήσετε να μπείτε στον παράδρομο της λεωφόρου μόλις περάσετε το Πεντάγωνο. Είναι στην ουσία η πρώτη γωνία του Χολαργού – θα ΄πρεπε όμως να έχει μια πιο φωτεινή ταμπέλα. Η πελατεία κυρίως νεολαία, ως επί το πλείστον μεγάλες παρέες, ένας σχετικός συνωστισμός μοιάζει αναπόφευκτος. Σάββατο βράδυ δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα.
Ο μέσα χώρος φιλοξενεί, μαζί με την κουζίνα και τις τουαλέτες, με το ζόρι μια ντουζίνα τραπέζια, είναι όμως γουστόζικος. Μεξικάνικα χρώματα (σκούρο φιστικί και κεραμιδί), πλακάκι λίγο πιο σκούρο από το ξύλο των τραπεζιών, φθηνή αλλά προσεγμένη διακόσμηση (παλιά εξώφυλλα περιοδικών, διαφημίσεις της δεκαετίας του ’60, γλαστράκια με φυτά, vintage φαναράκια) συν το ότι λεωφόρο ούτε βλέπεις ούτε ακούς, δημιουργούν ένα συμπαθές σύνολο. Ο έξω χώρος, περιμετρικός σε σχήμα Γ και τεντοσκεπής, καταφέρνει, χάρη στις ζαρντινιέρες με χαμηλότερα ή ψηλότερα φυτά στην πλευρά του κάθετου προς τη λεωφόρο δρόμου και με μια σταθερή τζαμαρία στο μέτωπο της Μεσογείων, να περιορίσει αισθητότατα την ηχορύπανση. Κάνουν εντύπωση ο τέλειος, αθόρυβος εξαερισμός στο μέσα χώρο και το εξίσου τέλειο σύστημα θέρμανσης στον έξω χώρο με σωλήνες που διοχετεύουν φυσικό αέριο στα επιτοίχια θερμαντικά σώματα. Ρουστίκ ξύλινα τραπέζια στο σωστό μέγεθος, αναπαυτικές καρέκλες και καλής ποιότητας σερβίτσια και ποτηρικά, όλα μια χαρά.
Μένουν τα βασικά ατού: Στο σέρβις η ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ ΦΥΣάει: Πανταχού παρόντες, ακούραστοι, ευχάριστοι, ο καθένας στο πόστο του, με ρέγουλα στο σερβίρισμα (πολύ σημαντικό, όταν έχεις να εξυπηρετήσεις μεγάλες παρέες), κυριολεκτικά αλάνθαστοι. Μεγάλο ρόλο παίζει το γεγονός ότι οι δύο ιδιοκτήτες κυκλοφορούν διαρκώς και ελέγχουν αν όλα βαίνουν καλώς.
Δεύτερο ατού η ποικιλία και η ποιότητα των εδεσμάτων. Παραγγείλαμε και δοκιμάσαμε, οι αθεόφοβοι, 18 από τα 40 πιάτα του καταλόγου, ορισμένα μάλιστα x 2. Για να μην σας πονοκεφαλιάσω, θα «περιοριστώ» να αναφέρω αυτά που μου άρεσαν ιδιαίτερα. Από τις τρεις σαλάτες ξεχώρισε η buffalo burrata cheese (8,60 €), με ψητή κολοκύθα, μπέιμπι σπανάκι, ρόδι και καραμελωμένη κοιλιά χοιρινού. Από τα πιάτα του πρώτου γύρου καλή η μελιτζανοσαλάτα (4,50 €) με γιαούρτι και ταχίνι, πρωτότυπο το ψητό χαλούμι (7 €) με συνοδεία ψητό κίτρινο παντζάρι + τα φύλλα του και καρύδι, απογοήτευση τα παστουρμαδοπιτάκια (7,50 €), που τα περίμενα πώς και πώς και ήρθαν χωρίς τη γέμιση με μαρμελάδα ντομάτας. Από τα πιάτα με πατάτες κέρδισαν τα βραχάκια (5,30 €) με σάλτσα ντομάτας και σκορδάκι, νόστιμες και οι μπρουσκέτες (6,20 €) σε φρυγανισμένο ψωμί, με ταραμοσαλάτα, σολομό και αντσούγες, όπως και το μοσχαρίσιο καρπάτσιο (10 €), με φρέσκα πράσινα φασόλια, γραβιέρα και φουντούκια. Η πρώτη θέση σ’ αυτό το γύρο μοιράζεται όμως δικαιωματικά στην all time classic τηγανιά καραμελωμένου κοτόπουλου με mohito (7,90 €) και τα κρασάτα μανιτάρια (8 €) με απάκι.
Στο δεύτερο γύρο νικητής αναδείχτηκε το μοσχαρίσιο σουβλάκι (7,20 €) με εξαιρετικής ποιότητας κρέας, πιπεριές Φλωρίνης και ελαφρό ντιπ γιαουρτιού. Πρωτότυπα τα ψητά γιουβαρλάκια από γαλοπούλα (7,50 €) με αυγολέμονο (ήθελα περισσότερο!), όπως και οι παναρισμένες γαρίδες (8,50 €) με δύο σος – τσίλι και γιαούρτι.
Στα ποτά εγώ και άλλοι δύο φίλοι της μπίρας απολαύσαμε τρία μπουκάλια (του 1 l) Zeos fresh blonde, από τις πιο ωραίες ελληνικές μπίρες, οι υπόλοιποι μοιράστηκαν μεταξύ ροζέ Λαντίδη – άρεσε – και Coca Cola.
Η εορτάζουσα tzia είχε φέρει τούρτα και σάμαλι (νόστιμο!) και το μαγαζί δεν περιορίστηκε στο πολύ ωραίο παγωμένο λιμοντσέλο για το κλείσιμο του γεύματος, αλλά κέρασε και ένα γύρο γλυκών, από τα οποία με εντυπωσίασε, επειδή γενικά δεν είμαι φίλος του είδους, το cheese cake με κολοκύθα.
Ο λογαριασμός για τα φαγητά ήταν 20 € το άτομο, τα ποτά κερασμένα από την εορτάζουσα, για τα επιδόρπια τα είπαμε. Την επόμενη φορά που θα έχετε κάτι να γιορτάσετε ρίξτε μια ματιά στην εξαιρετικά φροντισμένη ιστοσελίδα της ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑΣ. αξίζει να της δώσετε μια ευκαιρία.
Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις την συνεχιζόμενη ανοδική πορεία ενός εστιατορίου που ξεκίνησε τη δύσκολη δεκαετία του ’10, εδραιώθηκε στον χώρο της εστίασης και συνεχίζει ακόμα να εκπλήσσει και τους πιο απαιτητικούς πελάτες. Τα συστατικά γνωστά τοις πάσι:
Σωστή χρήση των προσεγμένων πρώτων υλών, υψηλή μαγειρική σκέψη, γαστρονομική παιδεία που μεταφράζεται σε δημιουργικά πιάτα με στοχευόμενες αλλαγές του μενού, άριστη σχέση με τον πελάτη, έξυπνη και ευέλικτη καθοδήγηση των ιδιοκτητών. Και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η φυσαρμόνικα είναι ένα μικρό αλλά θαυματουργό πνευστό μουσικό όργανο, που εκτός ότι γεμίζει όμορφα τα τραγούδια, αν είσαι δεξιοτέχνης στο παίξιμο, κάνει τα πλήθη να αλαλάζουν.
Θα τη βρεις κοντά στο μετρό της Εθνικής Άμυνας και θα παρκάρεις, στους γύρω δρόμους, με μια σχετική δυσκολία. Έχεις προνοήσει για κράτηση σε τραπέζι περιμετρικά του χώρου και δίπλα στην πρασινάδα των φυτών που προσφέρουν δροσιά και περιορίζουν τον θόρυβο, δημιουργώντας την αίσθηση ότι δε βρίσκεσαι στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Μικρός και κουκλίστικος ο χώρος, με παστέλ χρωματικές αποχρώσεις, καδράκια με vintage διαφημίσεις προϊόντων πόσης και βρώσης, φαναράκια, ξύλινες προθήκες με τσίγκινες γλαστρούλες, ξύλινα τραπέζια με old time classic καρέκλες, εικονικές πόρτες, παραθυρόφυλλα και πατζούρια. Σε κερδίζει αμέσως και σε κάνει να νοιώθεις οικεία.
Ξεκινήστε με ζυμωτό ψωμί λευκό και μαύρο, όχι μόνο για να δοκιμάσετε τα συνοδευτικά του.
Ψητά ρεβίθια μαζί με πειραγμένο ντιπ γιαουρτιού με σκόρδο και σουμάκ. Ήδη με τις πρώτες νότες της ‘’Φυσαρμόνικας’’ το πλήθος αρχίζει δειλά – δειλά και λικνίζεται.
Συνεχίστε με το top ορεκτικό.
Πατατόφλουδες!!! Ναι, φλούδες πατάτας, που ανεβαίνουν επίπεδο με τη sauce γιαουρτιού, το κρεμμυδάκι και την ψιλοκομμένη ντομάτα, δείχνοντας σου ότι όλα τα κομμάτια ενός προϊόντος είναι χρήσιμα.
Και χωρίς να είναι υπερβολή θα πάρετε και φωλιά πατάτας με ψιλοκομμένο απάκι και flakes γραβιέρας. Σπάστε το αυγό και ανακατέψτε. Ξεσκόνισμα των παιδικών αναμνήσεων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αυτά τα 2 πιάτα, έχουν παραμείνει από το άνοιγμα της ‘’Φυσαρμόνικας’’.
Χαλούμι στη σχάρα ή old time classic σαγανάκι φορμαέλας; Από τη μία, ψητό χαλούμι με δίχρωμο ψητό παντζάρι –το λάτρεψα-, καρύδι και πικραλίδα (άγριο ραδίκι) λουσμένα μόνο σε λεμόνι και ρίγανη. Από την άλλη, γεμάτη ένταση φορμαέλα, κρυμμένη σε κρούστα από δημητριακά που σκάει μόλις την αποκαλύψεις και δένει υπέροχα με το εποχιακό γλυκό του κουταλιού (συνήθως τριαντάφυλλο). Και τα 2 με κλειστά τα μάτια.
Τυροκαυτερή, κόκκινη, spicy και μπαμπάτσικη ή γκουρμεδοποιημένο τζατζίκι με λάδι βασιλικού και μαύρο σκόρδο; Η ένταση στο μεγαλείο της αλλά κλείνω στο δεύτερο.
Δύσκολη και η επόμενη επιλογή.
Παστουρμαδοπιτάκια ή καγιανά; Χμμ!!!
Απαλή αλλά αισθητή γέμιση παστουρμά, τραγανό φύλλο κρούστας, γραβιέρα και σάλτσα από χειροποίητη μαρμελάδα ντομάτας, αντάξια ανατολίτικων μαγαζιών.
Αυγά με ντομάτα, καβουρμάς κοτόπουλου, τριμμένη φέτα και στη βάση χαρουποπαξίμαδα. Μαμαδίστικο πιάτο, το παξιμάδι χωρίς να χαλάει τη γεύση, περιττό.
Ήδη η ‘’Φυσαρμόνικα’’ αρχίζει και σολάρει. Ένα πράγμα σαν το ‘’Hammer Jammer’’ των J. Geils Band, αρχίζει και σε απογειώνει. Οπότε τα πιάτα 2-2 ή και 3 μαζί.
Ζουμερό συκώτι στο τηγάνι σε ψήσιμο που προτιμάς, μόνο με λεμονολαδορίγανη για βούτες διαρκείας.
Νοστιμότατο κλασσικό λουκάνικο με λιπάκι μόνο για τη γεύση, παρέα με πειραγμένες sauces (μουστάρδα από καπνιστό κρεμμύδι και κέτσαπ από παντζάρι). Χάνεται; Με τίποτα.
Μαλακό μοσχαρίσιο σουβλάκι με πιπεριές Φλωρίνης και γιαουρτένια sauce. Η έκπληξη του κατάλογου.
Στα κυρίως, αν αντέχετε ακόμα, υπάρχει νοστιμότατο αρνίσιο κότσι, η κλασσική συνταγή με πατάτες και θυμαρολέμονο που, αν είστε από τους δύσκολους πελάτες, θα σας αποζημιώσει, αλλά και καλοψημένο rib eye με σάλτσα μανιταριών.
Λείπει βέβαια η πανσέτα με τη θυμαρίσια γεύση αλλά αν είστε τυχεροί θα τη βρείτε στα πιάτα ημέρας να κάνει guest εμφάνιση, όπως και το εκπληκτικό –τύφλα να έχει ο Βόλος- σπετζοφάι.
Για αυτούς που προσέχουν τη διατροφή τους, έχω λύση.
Σαλάτα μεσογειακή δροσερή και με εντάσεις, ή superfood, κλασσικά με κινόα και κολοκυθόσπορο.
Για τη συνέχεια ο πύργος του Άιφελ, παναρισμένες μελιτζάνες και κολοκύθια που στρογγυλοκάθονται σε σάλτσα τζατζικιού και λούζονται από βινεγκρέτ ντομάτας.
Και για το τέλος, γιουβαρλάκια γαλοπούλας εννοείται με αυγολέμονο ή κοτόπουλο με ντελικάτη σάλτσα μπύρας, περίτεχνα μαγειρεμένα.
Το κλείσιμο θέλει γλυκό. Ήδη ξεκινάει και το τελευταίο σόλο.
Μακράν το καλύτερο μηλόφι (κατ’ αντιστοιχία του μπανόφι) της πόλης, με καραμέλα, σιρόπι σοκολάτας και κρέμα απίθανη.
Η έκπληξη ακούει στο όνομα cheesecake κολοκύθας λουσμένο με αλμυρή καραμέλα σε vintage μπολάκι. Θα το λατρέψετε.
Το όλο σκηνικό κλείνει με κερασμένη χωνευτική μαστίχα.
Στα τετριμμένα, το νερό έρχεται σε κανάτα και ανανεώνεται, το χύμα κρασί είναι αρκετά καλό, μπύρες υπάρχουν αρκετές, ανάμεσα τους και ελληνικές ετικέτες όπως και πολλά αποστάγματα. Δοκιμάστε το ρακί, είναι γλυκόπιοτο, μυρωδάτο και ελαφρύ, για να καταναλώσετε χωρίς παρενέργειες, όσο θέλετε.
Οι τιμές αν πάτε για νορμάλ φαγητό και ποτό είναι στα 10-14, αν επιθυμείτε να φάτε και να πιείτε όσο αντέχετε 17-20.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά, αλλά νομίζω δε χρειάζεται.
Η ουσία είναι ότι το μεζεδοποτείο ‘’Φυσαρμόνικα’’, σε κερδίζει με το καλωσόρισμα, δε σε απογοητεύει, δε σε εκθέτει, αντιθέτως σε βγάζει ασπροπρόσωπο και σίγουρα θέλεις να ξαναπάς για νέες γευστικές εμπειρίες.
Τροφή για σκέψη.
Μήπως έχετε ένα κενό μέσα σας, όσοι δεν έχετε φάει ακόμη στη ‘’Φυσαρμόνικα’’;
Έλεγα να περιμένω… Που θα πάει σκεφτόμουν; Θα λήξει η ρημάδα καραντίνα, να βγούμε σαν άνθρωποι, να πάμε στα στέκια τα αγαπημένα, να περάσουμε όμορφα, να φάμε ακόμα πιο όμορφα, να γράψουμε και καμία φρέσκια κριτική. Δεν βλέπω φως στο τούνελ όμως.
Μπουχτίσαμε στα σουβλάκια και στις πίτσες του Σαββατόβραδου. Γιατί πρέπει να σας πω ότι παρά την κλεισούρα μας, τα Σάββατα εξακολουθεί να μην μπαίνει τσουκάλι στη φωτιά στο σπίτι μας. Έτσι, να νοιώσουμε, βρε αδερφέ, ότι κάνουμε κάτι διαφορετικό. Να ζήσουμε μια, έστω εικονική, πραγματικότητα.
Μία και δύο, πήρα τηλέφωνο, παρήγγειλα και κατηφόρισα προς Χολαργό για πακέτο. Ο προορισμός γνωστός, δοκιμασμένος, εγγυημένος και αγαπημένος. Τα 4 αστέρια η Φυσαρμόνικα τα έχει κερδίσει με την αξία της. Έχει δώσει εξετάσεις άπειρες φορές, σε γιορτές, καθημερινές και σχόλες κι έχει περάσει με άριστα. Σε όλους τους τομείς.
Ο χώρος αξιοπρεπέστατος, η εξυπηρέτηση υποδειγματική. Ο πελάτης δε βρίσκεται ποτέ εκτεθειμένος. Το προσωπικό παρακολουθεί παντού τα πάντα. Και πάντα θα έρθει ο υπεύθυνος στο τέλος να ρωτήσει αν ήταν όλα καλά. Να ρωτήσει πως μας φάνηκαν τα πιάτα κι αν κάτι δε μας άρεσε.
Το φαγητό εξαιρετικό, σε καλές μεριδες και ακόμα πιο καλές τιμές. Χρόνια τώρα κρατάει μια σταθερή πορεία στην ποιότητα και αυτό την κάνει να ξεχωρίζει. Αυτός είναι και ο λόγος που από τότε που επιχείρησαν το delivery-take away… Πάνε τρένο. Όση ώρα περίμενα, καθώς έφτασα νωρίτερα από τον συμφωνημένο χρόνο, οι παραγγελίες είχαν πάρει φωτιά.
Το πακέτο που πήρα σήμερα με έκανε να νοιώσω σα να ήμουν εκεί. Δεν ήμουν βέβαια κι αυτό μου λείπει.
Η παραγγελία μου σήμερα, Σάββατο 30/01/2021 περιελάμβανε:
– Συκώτι μοσχαρίσιο τηγανιτό με λαδολέμονο και ρίγανη Χ 5,40
Πολύ καλή μερίδα (τρία ευμεγέθη κομμάτια), ψημένο ακριβώς όπως το ζήτησα, μέτριο προς καλό. Μαλακό και νόστιμο με τη σαλτσούλα να δίνει extra γεύση.
– Τηγανιά mojito Χ 6,50€
Αγαπημένο πιάτο. Μπουκιές κοτόπουλο σβησμένο με χυμό lime, ρούμι, μαύρη ζάχαρη και δυόσμο. Δεν έχω λόγια. Αν δεν το έχει δοκιμάσει κάποιος έχει κάνει έγκλημα.
– Κόκορας γιουβέτσι στη γάστρα με χειροποίητες Ηπειρώτικες χυλοπίτες και ξερή μυζήθρα Χ 10, 50€
Τεράστια μερίδα, για δύο άτομα. Γιαυτό άλλωστε και στον κατάλογο αναφέρεται στην κατηγορία “πιάτα για τη μέση”. Ποίημα. Ο κόκορας έλιωνε. Οι χυλοπίτες πεντανόστιμες και σωστά ψημένες, όχι λιωμένες.
– Κριθαράκι με μοσχαρίσια μάγουλα, τριμμένη γραβιέρα και λάδι τρούφας Χ 7,80€
Εντάξει, εγώ το λατρεύω αυτό το πιάτο. Εννοείται ότι η τρούφα το απογειώνει, του πάει απίστευτα. Τα μάγουλα σε μπουκιές κομμένα, λιώνουν στο στόμα.
– Μηλόφι Χ 4,50€
Πως λέμε μπανόφι; Όπου μπανάνα βάλτε μήλο. Εγώ μπανόφι δεν τρώω (από τα λίγα γλυκά που δεν αγαπώ). Το Μηλόφι; Του δίνω και καταλαβαίνει. Βάση μπισκότου, μήλο, καραμέλα, σαντιγύ. Απλά δοκιμάστε το. Δεν είναι τυχαίο που τόσο χρόνια υπάρχει σταθερά στον κατάλογο.
Τα παραπάνω στοίχισαν 35€ και ο Κώστας (ένας εκ των δύο ιδιοκτητών) κέρασε και ένα εμφιαλωμένο δικό τους κρασάκι αφού προηγουμένως με ρώτησε αν προτιμώ λευκό, ημίγλυκο ή ροζέ. Όχι ότι πίνω γενικά, όχι ότι είμαι γνώστης του κρασιού, όμως το πήρα επάνω μου και επέλεξα το ροζέ. Και το δοκίμασα. Και ήταν υπέροχο. Η παρέα μου το εκτίμησε ακόμα πιο πολύ. Βέβαια δε θα πω ψέματα. Εγώ τελείωσα με μια coka Cola zero.. για να μου μείνει η γεύση που λέει και η κολλητή μου. ????
Φυσικά αν πάει κάποιος με το καλό όταν ανοίξει η εστίαση, δεν πρέπει να παραλείψει τις πατατόφλουδες και τις πατάτες με τα αυγά. Ναι. Και τα δύο οπωσδήποτε. Το λουκάνικο επίσης είναι ωραίο και γενικά, δε θυμάμαι κάποιο πιάτο που να έχω δοκιμάσει και να με έχει απογοητεύσει.
Κλείνοντας δεν έχω να πω πολλά. Η Φυσαρμόνικα είναι στη λίστα των αγαπημένων μου εστιατορίων και σε όποιον την έχω συστήσει έχει μείνει άκρως ευχαριστημένος.
Προτείνεται.
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι σε δικά μου πιάτα αναγκαστικά. Στην πραγματικότητα, αν έτρωγα στην Φυσαρμόνικα θα ήταν σαφώς καλύτερες.