Δεύτερη μέρα στο Ναύπλιο και η παρέα ψήφισε ιταλικό, οπότε με βαριά καρδιά ακολούθησα, γιατί παρά την αντιπάθεια μου στην κατά τη γνώμη μου βαρετή και ανούσια κουζίνα των γειτόνων, ήμουν πάντα υπέρμαχος της δημοκρατίας, ακόμα και αν αυτή πάσχει από κακό γούστο. Το μόνο θετικό ήταν ότι στο δρόμο μας βρέθηκε το συγκεκριμένο μαγαζί που μπορεί να σερβίρει την πιο ξενερωτη κουζίνα στην υφήλιο, αλλά το κάνει με τρόπο που τελικά τη συμπάθησε και η πλέον μακαρονομάχος.
Ο χώρος είναι φανταστικός. Ένα μικρό, πολύ φροντισμένο εστιατόριο με μεγάλους λευκούς καναπέδες και πολυθρόνες, τεράστια ξύλινα τραπέζια, λάμπες όλων των ειδών παντού. Ο χώρος είναι πολλαπλώς ανακαινισμένος και παστρικός, ενώ οι τουαλέτες του είναι το απαύγασμα της καθαριότητας. Δεν είμαι γνωστή για τις περιγραφές χώρων μου, γι αυτό θα μιλήσω με βαθμούς: 5/5.
Το σέρβις καλοκουρδισμένο και επαγγελματικό από ένα παλικάρι που κουμαντάρει σόλο όλα τα τραπέζια. Τα έφερε όλα με σωστό ρυθμό, μόλις ολοκληρωνόταν ένα πιάτο έφερνε το επόμενο, επαιρνε τα πιάτα μόλις άδειαζαν και ρωτούσε αν όλα ήταν καλά. Ήταν γελαστός και ευχάριστος, και ο ίδιος αξίζει άριστα. Το μαγαζί, όμως, που μετά από τόσο μεγάλη παραγγελια κέρασε μόνο ένα σφηνάκι λεμοντσελο και δεν πρόσφερε μισή κουτάλια γλυκό, θέλει μαθήματα από αντίστοιχα αθηναϊκά ιταλικά που κερνάνε μισή βιτρίνα πατισερι. Έξτρα πόντοι, παρ όλα αυτά, για το σφηνάκι χυμό του μωρού. Έμαθε και το Γειαμας! Μισή μπουκιά άνθρωπος!
Το φαγητό ήταν κατά κανόνα άψογο. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά ήταν! Στην αρχή ήρθε το κουβέρ με κάτι μικρά, ζεστά ψωμάκια, το οποίο ακολούθησε σαλάτα. Ρόκα με μανιτάρια, λιαστή ντομάτα, κατσικίσιο τυρί και τσιπς προσούτο από πάνω, ήταν ένας άριστος συνδυασμός γλυκών και αλμυρών γεύσεων, με την βινεγκρέτ να γλυκίζει αρκετά ώστε να φέρνει σε ισορροπία τον θάμνο ρόκας. Για ορεκτικό πήραμε μεταμφιεσμένη σαλάτα, γιατί άφησαν δημιουργική ελευθερια σε μένα και ξέρετε πλέον τι καημό έχω με τις σαλάτες! Πήραμε την υπέροχη, μαστιχωτή, κρεμωδη μπουρατα που καθόταν πάνω σε ένα θρόνο από πολύχρωμα ντοματίνια και άγρια ρόκα, γιατί δεν είχαμε ήδη φάει αρκετή. Για μένα ήταν το καλύτερο πιάτο, ίσως φταίει η τεράστια αγάπη στο τυρί, ίσως που μοιάζει με σαλάτα χωρίς να είναι, ίσως που στην προηγούμενη ζωή μου μάλλον άρμεγα κατσίκια, πάντως όταν τελειώνει, η μπουρατα με πληγώνει.
Στα κυρίως πιάτα, η φαντασία στέρεψε. Δυο καρμπονάρες, μια πένες πέστο, μια μερίδα μοσχαρίσια φιλετάκια που συνοδεύονταν από ένα πρωτοφανές για το μαγαζί συνοδευτικό, ρόκα με ντοματίνια που πρόσθεσε στην ποικιλία τροφών του τραπεζιού όσο προσθέτει ποικιλομορφία η Καγιά στο μόντελινγκ, και μια πίτσα Μαργαριτα. Η καρμπονάρα ήταν θεϊκή, χωρίς κρέμα προφανώς, με κάτι κομματάρες καβουρδισμένου χοιρινού επάνω, όνειρο. Το πέστο ήταν κλασσικό πέστο βασιλικού χωρίς την χαρακτηριστική σκορδοβουτυρίλα, ποτε δεν μου είπε τίποτα παρά το φλύαρο όνομα του, αυτός που το παράγγειλε το έφαγε χαρούμενος. Θα έλεγα ότι δεν έχει γούστο αλλά δεν με συμφέρει, η άλλη του επιλογή στη ζωή είμαι εγώ.
Αυτό που εγώ ονομάζω μοσχαρίσια φιλετάκια το παραγγείλαμε με την κωδική ονομασία μοσχαρίσια ταλιατα 280γρ, με την πιο απογοητευτική γαρνιτούρα για κρέας της ιστορίας, ειδικά αφού ήδη είχαν προηγηθεί δυο πιάτα με ακριβώς τα ίδια υλικα και τα οποία δεν ήταν πατάτες. Αυτός που το ζήτησε έφαγε σκέτο το κρέας πενταρφανο και άφησε την ρόκα ανέγγιχτη. Ήταν βαρύ το πλήγμα του. Η πίτσα ήταν για μένα το πιο αδύναμο πιάτο. Είναι, ίσως, θέμα προσωπικής προτίμησης αλλά εγώ θέλω η πίτσα μου να είναι 95% τυρί, 4% ζύμη να αχνοφαίνεται και μισή κουτάλια σάλτσα, τόση ώστε να αναρωτιέσαι αν βρέθηκε εκεί κατά λάθος. Η συγκεκριμένη ήταν λεπτή ζύμη σε μια λιμνοθάλασσα σάλτσας, τυφλα να έχει η Ερυθρά θάλασσα, πάνω στην οποία έπλεαν αραιά συντρίμμια ναυαγισμένης μοτσαρέλα. Αν το μωρό που τρώει μια ντόμινος οικογενειακή μόνη της από αυτή έφαγε μιάμιση μπουκιά πριν την απορρίψει, κάτι πρέπει να διορθώσουν.
Οίνου το ανάγνωσμα. Εδώ τα πράγματα επιστρέφουν στην κανονική ροη προγράμματος με ένα κρασί υπέροχο. Δεν ξέρω πως καταλήξαμε στο Rock n Roses, Ένα γλυκό, φινο, ανάλαφρο ροζέ, με όνομα που παραπέμπει στη ροκ σκηνή και τους Guns’n’roses, αλλά αυτό το κρασί το λάτρεψα. Μου άρεσε τόσο πολύ που εγώ, εγώ που μεθάω με σοκολατάκια λικέρ, ήπια δυόμιση ποτήρια! Τώρα το ψάχνω στις απανταχού κάβες και ακόμα να το βρω…
Για το ανωτέρω Λουκούλειο γεύμα πληρώσαμε 100 παρά κάτι ψίχουλα ευρώ στα 4.5 άτομα και φύγαμε με το σκορ υπέρ της Ιταλίας. Δεν θέλω να το παραδεχτώ, αλλά θα ξαναπηγαινα πολύ ευχάριστα. Αλλά μακαρόνια;;
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Δεύτερη μέρα στο Ναύπλιο και η παρέα ψήφισε ιταλικό, οπότε με βαριά καρδιά ακολούθησα, γιατί παρά την αντιπάθεια μου στην κατά τη γνώμη μου βαρετή και ανούσια κουζίνα των γειτόνων, ήμουν πάντα υπέρμαχος της δημοκρατίας, ακόμα και αν αυτή πάσχει από κακό γούστο. Το μόνο θετικό ήταν ότι στο δρόμο μας βρέθηκε το συγκεκριμένο μαγαζί που μπορεί να σερβίρει την πιο ξενερωτη κουζίνα στην υφήλιο, αλλά το κάνει με τρόπο που τελικά τη συμπάθησε και η πλέον μακαρονομάχος.
Ο χώρος είναι φανταστικός. Ένα μικρό, πολύ φροντισμένο εστιατόριο με μεγάλους λευκούς καναπέδες και πολυθρόνες, τεράστια ξύλινα τραπέζια, λάμπες όλων των ειδών παντού. Ο χώρος είναι πολλαπλώς ανακαινισμένος και παστρικός, ενώ οι τουαλέτες του είναι το απαύγασμα της καθαριότητας. Δεν είμαι γνωστή για τις περιγραφές χώρων μου, γι αυτό θα μιλήσω με βαθμούς: 5/5.
Το σέρβις καλοκουρδισμένο και επαγγελματικό από ένα παλικάρι που κουμαντάρει σόλο όλα τα τραπέζια. Τα έφερε όλα με σωστό ρυθμό, μόλις ολοκληρωνόταν ένα πιάτο έφερνε το επόμενο, επαιρνε τα πιάτα μόλις άδειαζαν και ρωτούσε αν όλα ήταν καλά. Ήταν γελαστός και ευχάριστος, και ο ίδιος αξίζει άριστα. Το μαγαζί, όμως, που μετά από τόσο μεγάλη παραγγελια κέρασε μόνο ένα σφηνάκι λεμοντσελο και δεν πρόσφερε μισή κουτάλια γλυκό, θέλει μαθήματα από αντίστοιχα αθηναϊκά ιταλικά που κερνάνε μισή βιτρίνα πατισερι. Έξτρα πόντοι, παρ όλα αυτά, για το σφηνάκι χυμό του μωρού. Έμαθε και το Γειαμας! Μισή μπουκιά άνθρωπος!
Το φαγητό ήταν κατά κανόνα άψογο. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά ήταν! Στην αρχή ήρθε το κουβέρ με κάτι μικρά, ζεστά ψωμάκια, το οποίο ακολούθησε σαλάτα. Ρόκα με μανιτάρια, λιαστή ντομάτα, κατσικίσιο τυρί και τσιπς προσούτο από πάνω, ήταν ένας άριστος συνδυασμός γλυκών και αλμυρών γεύσεων, με την βινεγκρέτ να γλυκίζει αρκετά ώστε να φέρνει σε ισορροπία τον θάμνο ρόκας. Για ορεκτικό πήραμε μεταμφιεσμένη σαλάτα, γιατί άφησαν δημιουργική ελευθερια σε μένα και ξέρετε πλέον τι καημό έχω με τις σαλάτες! Πήραμε την υπέροχη, μαστιχωτή, κρεμωδη μπουρατα που καθόταν πάνω σε ένα θρόνο από πολύχρωμα ντοματίνια και άγρια ρόκα, γιατί δεν είχαμε ήδη φάει αρκετή. Για μένα ήταν το καλύτερο πιάτο, ίσως φταίει η τεράστια αγάπη στο τυρί, ίσως που μοιάζει με σαλάτα χωρίς να είναι, ίσως που στην προηγούμενη ζωή μου μάλλον άρμεγα κατσίκια, πάντως όταν τελειώνει, η μπουρατα με πληγώνει.
Στα κυρίως πιάτα, η φαντασία στέρεψε. Δυο καρμπονάρες, μια πένες πέστο, μια μερίδα μοσχαρίσια φιλετάκια που συνοδεύονταν από ένα πρωτοφανές για το μαγαζί συνοδευτικό, ρόκα με ντοματίνια που πρόσθεσε στην ποικιλία τροφών του τραπεζιού όσο προσθέτει ποικιλομορφία η Καγιά στο μόντελινγκ, και μια πίτσα Μαργαριτα. Η καρμπονάρα ήταν θεϊκή, χωρίς κρέμα προφανώς, με κάτι κομματάρες καβουρδισμένου χοιρινού επάνω, όνειρο. Το πέστο ήταν κλασσικό πέστο βασιλικού χωρίς την χαρακτηριστική σκορδοβουτυρίλα, ποτε δεν μου είπε τίποτα παρά το φλύαρο όνομα του, αυτός που το παράγγειλε το έφαγε χαρούμενος. Θα έλεγα ότι δεν έχει γούστο αλλά δεν με συμφέρει, η άλλη του επιλογή στη ζωή είμαι εγώ.
Αυτό που εγώ ονομάζω μοσχαρίσια φιλετάκια το παραγγείλαμε με την κωδική ονομασία μοσχαρίσια ταλιατα 280γρ, με την πιο απογοητευτική γαρνιτούρα για κρέας της ιστορίας, ειδικά αφού ήδη είχαν προηγηθεί δυο πιάτα με ακριβώς τα ίδια υλικα και τα οποία δεν ήταν πατάτες. Αυτός που το ζήτησε έφαγε σκέτο το κρέας πενταρφανο και άφησε την ρόκα ανέγγιχτη. Ήταν βαρύ το πλήγμα του. Η πίτσα ήταν για μένα το πιο αδύναμο πιάτο. Είναι, ίσως, θέμα προσωπικής προτίμησης αλλά εγώ θέλω η πίτσα μου να είναι 95% τυρί, 4% ζύμη να αχνοφαίνεται και μισή κουτάλια σάλτσα, τόση ώστε να αναρωτιέσαι αν βρέθηκε εκεί κατά λάθος. Η συγκεκριμένη ήταν λεπτή ζύμη σε μια λιμνοθάλασσα σάλτσας, τυφλα να έχει η Ερυθρά θάλασσα, πάνω στην οποία έπλεαν αραιά συντρίμμια ναυαγισμένης μοτσαρέλα. Αν το μωρό που τρώει μια ντόμινος οικογενειακή μόνη της από αυτή έφαγε μιάμιση μπουκιά πριν την απορρίψει, κάτι πρέπει να διορθώσουν.
Οίνου το ανάγνωσμα. Εδώ τα πράγματα επιστρέφουν στην κανονική ροη προγράμματος με ένα κρασί υπέροχο. Δεν ξέρω πως καταλήξαμε στο Rock n Roses, Ένα γλυκό, φινο, ανάλαφρο ροζέ, με όνομα που παραπέμπει στη ροκ σκηνή και τους Guns’n’roses, αλλά αυτό το κρασί το λάτρεψα. Μου άρεσε τόσο πολύ που εγώ, εγώ που μεθάω με σοκολατάκια λικέρ, ήπια δυόμιση ποτήρια! Τώρα το ψάχνω στις απανταχού κάβες και ακόμα να το βρω…
Για το ανωτέρω Λουκούλειο γεύμα πληρώσαμε 100 παρά κάτι ψίχουλα ευρώ στα 4.5 άτομα και φύγαμε με το σκορ υπέρ της Ιταλίας. Δεν θέλω να το παραδεχτώ, αλλά θα ξαναπηγαινα πολύ ευχάριστα. Αλλά μακαρόνια;;