Μετά από δύο χρόνια πίσω στο υπέροχο Πήλιο με όρεξη για μικρές εξορμήσεις και εξερευνήσεις γύρω από τη βάση μας. Αυτή μας η όρεξη μας οδήγησε στον πανέμορφο Λαύκο, στο νότιο Πήλιο, ένα κουκλίστικο, ήρεμο και εξαιρετικά φροντισμένο χωριό.
Το “Κι όπου το πει” πάνω στην όμορφη πλατεία του χωριού ήταν από την αρχή ο τελικός μας φαγητοπροορισμός, μιας και ο καλοφαγάς σύνδεσμός μας στην περιοχή ήταν ξεκάθαρος στις συστάσεις του! Όταν βέβαια φτάσαμε στο χωριό καταλάβαμε ότι ήμασταν και τυχεροί, καθώς ήταν το μοναδικό μεζεδοπωλείο που λειτουργούσε! Τσεκάρετε λοιπόν, πριν πάτε, τον χειμώνα οι μέρες λειτουργίας περιορίζονται στο παρασκευοσαββατοκυριακο.
Την τελευταία Παρασκευή του χρόνου, λοιπόν, βρεθήκαμε καθισμένοι σ ένα από τα τραπεζάκια έξω στην πλατεία, κάτω από τον αφύσικα ζεστό ήλιο του Δεκέμβρη. Ήταν τόσο ωραία η μέρα που όταν αρχίσαμε να τρώμε, βγάλαμε και τα μπουφάν!
Καθώς ήμασταν μόλις δύο άτομα, δεν θέλαμε να υποπέσουμε σε υπερβολές και είπαμε να περιορίσουμε την παραγγελία μας σε τέσσερα πιάτα. Είναι όμως στ αλήθεια μεγάλες οι μερίδες, οπότε παρά την μεγάλη μας όρεξη, δεν καταφέραμε να τα τελειώσουμε, παρά την νοστιμιά τους.
Φάγαμε λοιπόν νόστιμη και πλούσια πράσινη σαλάτα με γραβιέρα, λιαστη ντομάτα, φυστίκι Αιγίνης και χαρουποπαξιμαδα με σος από μπαλσαμικο, ελαιόλαδο, μέλι και μουστάρδα. Πολύ ωραία, χορταστική και δροσερή.
Το τυρί δεν μπορεί ποτέ να λείπει από το τραπέζι μας, οπότε επιλέξαμε ταλαγανι ψητό, το οποίο ερχόταν απλωμένο σ ένα πεντανόστιμο στρώμα αλοιφής από πιπεριά Φλωρίνης, φύλλα ρόκας και πάνω είχε τριμμένο τραγανό μπέικον. Ο συνδυασμός του ταλαγανιου με το spread πιπεριάς Φλωρίνης είναι τέλειος, το μπέικον δεν βρήκαμε ότι πρόσθεσε κάτι στο πιάτο, ίσα ίσα ίσως να δρα αποτρεπτικά σε κάποιον βετζετεριαν να το προτιμήσει – αν και φαντάζομαι ότι σερβίρεται και χωρίς αυτήν την λεπτομέρεια!
Πολύ δυνατό και το πιάτο με τις παραδοσιακές χυλοπίτες που έρχεται με κατικι (νομίζω!), σύγκλινο, κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο, σκόρδο να μοσχοβολαει και μαύρο σουσάμι. Λοιπόν, είναι σίγουρα ένα βαρύ πιάτο, με πολύ γεμάτη και πλούσια γεύση. Χάρηκα που το φάγαμε νωρίς και είχα περιθώριο να το χωνέψω μέσα στην μέρα, αν και βέβαια θα το ξαναετρωγα με χαρά, ήταν πολύ πολύ ωραίο.
Το χαιλαιτ το άφησα για το τέλος. Ήταν το συκώτι τους, το σωταρισμενο στο τηγάνι, με μια υπέροχη κρουστα που είχε δημιουργηθεί από το μπαλσαμικο μέσα στο οποίο ήταν περασμένο, ελαφρύ, πάνγευστο, μαλακό και ζουμερο τόσο όσο. Συνοδευόταν από πουρέ πατάτας. Πολύ ωραίο, να το έχετε υπόψιν οι συκωτοφαγοι!
Αυτά όλα τα απολαύσαμε με ψωμάκι φρέσκο και λαχταριστο και φυσικά με τσιπουρακια, πάντα άνευ. Προσφέρονται μόνο 50αρακια, αυτό να σας πω δεν το κατάλαβα, γιατί στο ούζο να έχεις και επιλογή 200αριου καραφακιου κι όχι στο τσίπουρο; Τέλος πάντων, εμείς πήραμε τρία τελικά 50αρακια από τσίπουρο Τοκαλή, το οποίο ήταν οκ, ήπιαμε και μια μπύρα βολιώτικη Πλάστιγγα, κάπως αδιάφορη και κεραστηκαμε στο τέλος και από ένα σφηνάκι αρμπαροριζα, που πολύ μου άρεσε.
Σύνολο ο λογαριασμός γι αυτά όλα μας ήρθε στα 51€, τίμιος. Για όσους είστε ή βρεθείτε στην περιοχή και θέλετε να δοκιμάσετε κάτι πιο ιδιαίτερο και πιο δημιουργικό, βάλτε το “κι όπου το πει” στο ραντάρ σας. Αξίζει φουλ και αξίζει κι η βόλτα στον όμορφο Λαύκο, είναι τέλειος ο συνδυασμός. Εμείς, καλά να είμαστε, με το καλό να ξαναπάμε το καλοκαιράκι. Είδα κιόλας ότι ανανεώνουν εποχιακά τον (ευτυχώς) μικρό τους και φροντισμένο κατάλογο, οπότε να δούμε και την καλοκαιρινή του βερσιόν!
Τον Λαύκο τον είχα μόνο ακουστά. Δεν είχα προκάμει να πάω και τελικά έχασα πολλά. Όμορφο και γραφικό χωριό, πλακόστρωτα δρομάκια, πολλά σπίτια αναπαλαιωμένα έτοιμα να δεχθούν επισκέπτες, υπέροχη θέα στη Μηλίνα και στα φιόρδ του Παγασητικού και μια υπέροχη μεγάλη πλατεία με πλούσια σκιά πολλά φαγάδικα και το παλαιότερο ελληνικό καφενείο.
Διαλέξαμε να καθίσουμε στο πιο εναλλακτικό μαγαζί της πλατείας, με ψαγμένο όνομα, αποφθέγματα σε κάθε καρέκλα, βαμμένο με ωραία παστέλ χρώματα, μοντέρνα και λιτή διακόσμηση, το οποίο κατά καιρούς φιλοξενεί διάφορες εικαστικές εκδηλώσεις στον χώρο του. Παλαιότερα δε η βάση του ήταν στο Νεοχώρι.
Ο κατάλογος μικρός και μαζεμένος, έτσι όπως πρέπει να είναι κανονικά, για να δώσει την ευκαιρία στον chef να δημιουργήσει και να παίξει με τις πρώτες ύλες.
Την οποία δημιουργικότητα, την είδα στον κατάλογο, την είδα στη γεύση αλλά δεν την είδα στην εμφάνιση. Εκεί χρειάζεται μια έξτρα προσπάθεια.
Ξεκινήσαμε με αρκετά καλή μελιτζάνα στο πήλινο, μυρωδάτη, νόστιμη με τη σωστή ποσότητα τυριών επάνω. Παρέα πήραμε και την πρασοτυρόπιτα στη σχάρα που αν εξαιρέσεις ότι είχε αρπάξει λίγο η αραβική πίτα και κάποια κομμάτια πράσου ήταν σκληρά και επηρέαζαν τη μπουκιά, ήταν και αυτή νόστιμη και γευστική, τα μυρωδικά και η κρέμα τυριού την ανέβαζαν επίπεδο.
Σαλάτα διαλέξαμε τη ρόκα με το σπανάκι, πλούσια, φρέσκια και δροσερή με την τριμμένη φέτα και το χαρουποπαξίμαδο, φούστα μπλούζα. Η όρεξη άνοιξε και το στομάχι ετοιμάστηκε να υποδεχτεί τα μπιφτέκια από λουκάνικο, κατ’ εμέ το καλύτερο πιάτο που ήρθε στο τραπέζι. Έκλεινες τα μάτια και νόμιζες ότι γευόσουν εξαιρετικής ποιότητας λουκάνικο, τόσο όσο spicy, full κρεατένιο και γευστικό, συνοδευόμενο με ένα δροσιστικό και μυρωδάτο dip γιαουρτιού και μια κομμένη πίτα.
Συνεχίσαμε με απίθανους ρεβυθοκεφτέδες μέσα σε μεγάλη αραβική πίτα με όλα τα καλούδια μέσα, με τη σάλτσα από ταχίνι, γιαούρτι και μυρωδικά να ξεχωρίζει.
Μαζί με 4-5 μπύρες, ο λογαριασμός ήταν περί τα 15 euro pp (4 άτομα), ποσό μικρό σε σχέση με την ποιότητα και την ποσότητα που χαρακτήρισε το γεύμα.
Μιας και μίλησα στην αρχή για παρουσίαση των πιάτων, διαβάζοντας τον κατάλογο περιμένεις να δεις κάτι διαφορετικό πχ στο πιάτο των μπιφτεκιών αλλά και στους ρεβυθοκεφτέδες. Λίγο φαντασία χρειάζεται για να χορτάσει και το μάτι.
Η εξυπηρέτηση χωρίζεται σε 2 στάδια. Η κοπέλα που ήταν η βασική του τραπεζιού μας, ήταν άψογη καθ’ όλα, ενημερωμένη, χαμογελαστή και επεξηγηματική σε ότι απορία είχαμε. Ο νεαρός στην αρχή ήταν ‘’αλλού’’. Ζητήσαμε να ενώσουμε τραπέζι, μιας και οι παρέες το μεσημέρι που πήγαμε ήταν μετρημένες και τα τραπέζια πολλά, για να χωρέσουν τα πιάτα που θα πάρουμε αλλά δεν. Αποτέλεσμα, να προσπαθούμε να χωρέσουμε τα πιάτα και διάφορα άλλα φοβερά!
Το θέμα του κεράσματος στο τέλος και του καλωσορίσματος εξαρτάται από την πολιτική του κάθε μαγαζιού. Έχει γίνει συνήθεια στην Ελλάδα και οι περισσότεροι το περιμένουν, αλλά είναι ελληνικό δημιούργημα οπότε όπως δεν με χαλάει στο εξωτερικό δεν με χαλάει και στον τόπο μου.
Το χωριό αποτελεί προορισμό που ήδη έχω σημειώσει να ξαναεπισκεφτώ, χειμώνα κατά κύριο λόγο και σίγουρα θα προτιμήσω το ‘’Κι όπου το πει’’ και την ομορφιά του τζακιού του, θα το ‘’πω’’ σίγουρα και σε φίλους με όρεξη για καλό φαγητό.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Μετά από δύο χρόνια πίσω στο υπέροχο Πήλιο με όρεξη για μικρές εξορμήσεις και εξερευνήσεις γύρω από τη βάση μας. Αυτή μας η όρεξη μας οδήγησε στον πανέμορφο Λαύκο, στο νότιο Πήλιο, ένα κουκλίστικο, ήρεμο και εξαιρετικά φροντισμένο χωριό.
Το “Κι όπου το πει” πάνω στην όμορφη πλατεία του χωριού ήταν από την αρχή ο τελικός μας φαγητοπροορισμός, μιας και ο καλοφαγάς σύνδεσμός μας στην περιοχή ήταν ξεκάθαρος στις συστάσεις του! Όταν βέβαια φτάσαμε στο χωριό καταλάβαμε ότι ήμασταν και τυχεροί, καθώς ήταν το μοναδικό μεζεδοπωλείο που λειτουργούσε! Τσεκάρετε λοιπόν, πριν πάτε, τον χειμώνα οι μέρες λειτουργίας περιορίζονται στο παρασκευοσαββατοκυριακο.
Την τελευταία Παρασκευή του χρόνου, λοιπόν, βρεθήκαμε καθισμένοι σ ένα από τα τραπεζάκια έξω στην πλατεία, κάτω από τον αφύσικα ζεστό ήλιο του Δεκέμβρη. Ήταν τόσο ωραία η μέρα που όταν αρχίσαμε να τρώμε, βγάλαμε και τα μπουφάν!
Καθώς ήμασταν μόλις δύο άτομα, δεν θέλαμε να υποπέσουμε σε υπερβολές και είπαμε να περιορίσουμε την παραγγελία μας σε τέσσερα πιάτα. Είναι όμως στ αλήθεια μεγάλες οι μερίδες, οπότε παρά την μεγάλη μας όρεξη, δεν καταφέραμε να τα τελειώσουμε, παρά την νοστιμιά τους.
Φάγαμε λοιπόν νόστιμη και πλούσια πράσινη σαλάτα με γραβιέρα, λιαστη ντομάτα, φυστίκι Αιγίνης και χαρουποπαξιμαδα με σος από μπαλσαμικο, ελαιόλαδο, μέλι και μουστάρδα. Πολύ ωραία, χορταστική και δροσερή.
Το τυρί δεν μπορεί ποτέ να λείπει από το τραπέζι μας, οπότε επιλέξαμε ταλαγανι ψητό, το οποίο ερχόταν απλωμένο σ ένα πεντανόστιμο στρώμα αλοιφής από πιπεριά Φλωρίνης, φύλλα ρόκας και πάνω είχε τριμμένο τραγανό μπέικον. Ο συνδυασμός του ταλαγανιου με το spread πιπεριάς Φλωρίνης είναι τέλειος, το μπέικον δεν βρήκαμε ότι πρόσθεσε κάτι στο πιάτο, ίσα ίσα ίσως να δρα αποτρεπτικά σε κάποιον βετζετεριαν να το προτιμήσει – αν και φαντάζομαι ότι σερβίρεται και χωρίς αυτήν την λεπτομέρεια!
Πολύ δυνατό και το πιάτο με τις παραδοσιακές χυλοπίτες που έρχεται με κατικι (νομίζω!), σύγκλινο, κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο, σκόρδο να μοσχοβολαει και μαύρο σουσάμι. Λοιπόν, είναι σίγουρα ένα βαρύ πιάτο, με πολύ γεμάτη και πλούσια γεύση. Χάρηκα που το φάγαμε νωρίς και είχα περιθώριο να το χωνέψω μέσα στην μέρα, αν και βέβαια θα το ξαναετρωγα με χαρά, ήταν πολύ πολύ ωραίο.
Το χαιλαιτ το άφησα για το τέλος. Ήταν το συκώτι τους, το σωταρισμενο στο τηγάνι, με μια υπέροχη κρουστα που είχε δημιουργηθεί από το μπαλσαμικο μέσα στο οποίο ήταν περασμένο, ελαφρύ, πάνγευστο, μαλακό και ζουμερο τόσο όσο. Συνοδευόταν από πουρέ πατάτας. Πολύ ωραίο, να το έχετε υπόψιν οι συκωτοφαγοι!
Αυτά όλα τα απολαύσαμε με ψωμάκι φρέσκο και λαχταριστο και φυσικά με τσιπουρακια, πάντα άνευ. Προσφέρονται μόνο 50αρακια, αυτό να σας πω δεν το κατάλαβα, γιατί στο ούζο να έχεις και επιλογή 200αριου καραφακιου κι όχι στο τσίπουρο; Τέλος πάντων, εμείς πήραμε τρία τελικά 50αρακια από τσίπουρο Τοκαλή, το οποίο ήταν οκ, ήπιαμε και μια μπύρα βολιώτικη Πλάστιγγα, κάπως αδιάφορη και κεραστηκαμε στο τέλος και από ένα σφηνάκι αρμπαροριζα, που πολύ μου άρεσε.
Σύνολο ο λογαριασμός γι αυτά όλα μας ήρθε στα 51€, τίμιος. Για όσους είστε ή βρεθείτε στην περιοχή και θέλετε να δοκιμάσετε κάτι πιο ιδιαίτερο και πιο δημιουργικό, βάλτε το “κι όπου το πει” στο ραντάρ σας. Αξίζει φουλ και αξίζει κι η βόλτα στον όμορφο Λαύκο, είναι τέλειος ο συνδυασμός. Εμείς, καλά να είμαστε, με το καλό να ξαναπάμε το καλοκαιράκι. Είδα κιόλας ότι ανανεώνουν εποχιακά τον (ευτυχώς) μικρό τους και φροντισμένο κατάλογο, οπότε να δούμε και την καλοκαιρινή του βερσιόν!
Τον Λαύκο τον είχα μόνο ακουστά. Δεν είχα προκάμει να πάω και τελικά έχασα πολλά. Όμορφο και γραφικό χωριό, πλακόστρωτα δρομάκια, πολλά σπίτια αναπαλαιωμένα έτοιμα να δεχθούν επισκέπτες, υπέροχη θέα στη Μηλίνα και στα φιόρδ του Παγασητικού και μια υπέροχη μεγάλη πλατεία με πλούσια σκιά πολλά φαγάδικα και το παλαιότερο ελληνικό καφενείο.
Διαλέξαμε να καθίσουμε στο πιο εναλλακτικό μαγαζί της πλατείας, με ψαγμένο όνομα, αποφθέγματα σε κάθε καρέκλα, βαμμένο με ωραία παστέλ χρώματα, μοντέρνα και λιτή διακόσμηση, το οποίο κατά καιρούς φιλοξενεί διάφορες εικαστικές εκδηλώσεις στον χώρο του. Παλαιότερα δε η βάση του ήταν στο Νεοχώρι.
Ο κατάλογος μικρός και μαζεμένος, έτσι όπως πρέπει να είναι κανονικά, για να δώσει την ευκαιρία στον chef να δημιουργήσει και να παίξει με τις πρώτες ύλες.
Την οποία δημιουργικότητα, την είδα στον κατάλογο, την είδα στη γεύση αλλά δεν την είδα στην εμφάνιση. Εκεί χρειάζεται μια έξτρα προσπάθεια.
Ξεκινήσαμε με αρκετά καλή μελιτζάνα στο πήλινο, μυρωδάτη, νόστιμη με τη σωστή ποσότητα τυριών επάνω. Παρέα πήραμε και την πρασοτυρόπιτα στη σχάρα που αν εξαιρέσεις ότι είχε αρπάξει λίγο η αραβική πίτα και κάποια κομμάτια πράσου ήταν σκληρά και επηρέαζαν τη μπουκιά, ήταν και αυτή νόστιμη και γευστική, τα μυρωδικά και η κρέμα τυριού την ανέβαζαν επίπεδο.
Σαλάτα διαλέξαμε τη ρόκα με το σπανάκι, πλούσια, φρέσκια και δροσερή με την τριμμένη φέτα και το χαρουποπαξίμαδο, φούστα μπλούζα. Η όρεξη άνοιξε και το στομάχι ετοιμάστηκε να υποδεχτεί τα μπιφτέκια από λουκάνικο, κατ’ εμέ το καλύτερο πιάτο που ήρθε στο τραπέζι. Έκλεινες τα μάτια και νόμιζες ότι γευόσουν εξαιρετικής ποιότητας λουκάνικο, τόσο όσο spicy, full κρεατένιο και γευστικό, συνοδευόμενο με ένα δροσιστικό και μυρωδάτο dip γιαουρτιού και μια κομμένη πίτα.
Συνεχίσαμε με απίθανους ρεβυθοκεφτέδες μέσα σε μεγάλη αραβική πίτα με όλα τα καλούδια μέσα, με τη σάλτσα από ταχίνι, γιαούρτι και μυρωδικά να ξεχωρίζει.
Μαζί με 4-5 μπύρες, ο λογαριασμός ήταν περί τα 15 euro pp (4 άτομα), ποσό μικρό σε σχέση με την ποιότητα και την ποσότητα που χαρακτήρισε το γεύμα.
Μιας και μίλησα στην αρχή για παρουσίαση των πιάτων, διαβάζοντας τον κατάλογο περιμένεις να δεις κάτι διαφορετικό πχ στο πιάτο των μπιφτεκιών αλλά και στους ρεβυθοκεφτέδες. Λίγο φαντασία χρειάζεται για να χορτάσει και το μάτι.
Η εξυπηρέτηση χωρίζεται σε 2 στάδια. Η κοπέλα που ήταν η βασική του τραπεζιού μας, ήταν άψογη καθ’ όλα, ενημερωμένη, χαμογελαστή και επεξηγηματική σε ότι απορία είχαμε. Ο νεαρός στην αρχή ήταν ‘’αλλού’’. Ζητήσαμε να ενώσουμε τραπέζι, μιας και οι παρέες το μεσημέρι που πήγαμε ήταν μετρημένες και τα τραπέζια πολλά, για να χωρέσουν τα πιάτα που θα πάρουμε αλλά δεν. Αποτέλεσμα, να προσπαθούμε να χωρέσουμε τα πιάτα και διάφορα άλλα φοβερά!
Το θέμα του κεράσματος στο τέλος και του καλωσορίσματος εξαρτάται από την πολιτική του κάθε μαγαζιού. Έχει γίνει συνήθεια στην Ελλάδα και οι περισσότεροι το περιμένουν, αλλά είναι ελληνικό δημιούργημα οπότε όπως δεν με χαλάει στο εξωτερικό δεν με χαλάει και στον τόπο μου.
Το χωριό αποτελεί προορισμό που ήδη έχω σημειώσει να ξαναεπισκεφτώ, χειμώνα κατά κύριο λόγο και σίγουρα θα προτιμήσω το ‘’Κι όπου το πει’’ και την ομορφιά του τζακιού του, θα το ‘’πω’’ σίγουρα και σε φίλους με όρεξη για καλό φαγητό.