Όταν εμπιστεύεσαι το προαίσθημα σου, σίγουρα διαλέγεις τα καλύτερα. Και η αλήθεια είναι ότι η πρώτη μας επιλογή αποδείχτηκε top.
Να μην πω ψέματα, το ανακαλύψαμε τυχαία κάπου μεταξύ συζητήσεων και περπατήματος και το διαλέξαμε για την τρομερή θέα του. Πιάτο μπροστά σου από όλα τα σημεία του μαγαζιού, όλη η προκυμαία και η παραλία του Πατητηρίου. Κράτηση απαραίτητη διότι, γίνεται ένας σχετικός χαμός. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί, κλείσαμε τραπέζι νωρίς, όταν το είδαμε και μας άρεσε και προλάβαμε το τελευταίο. Αναπαυτικός καναπές και άνετες καρέκλες, κυρίως στα λευκά, με διακριτικό φωτισμό, σκαρφαλωμένο στα ημιορεινά του Πατητηρίου. Προσωπικό άριστα ενημερωμένο, χαμογελαστό και δίπλα σου συνέχεια. Δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να διαλέξουμε, να φάμε, να ξαναδιαλέξουμε να πιούμε. Υπάρχουν πιάτα άχαστα; Υπάρχουν. Σίγουρα η τριλογία από τα dip. Πιάτο που συνηθίζεται σε αρκετά εστιατόρια του νησιού, αν το σκεφτείς τουριστικό, για να δοκιμάσει ο ξένος τα συνοδευτικά των ελληνικών κυρίως πιάτων, αν το σκεφτείς μετά την κατανάλωση του, καθόλου τουριστικό. Χειροποίητη ζεστή φάβα με κρεμμύδι και σφαίρες κάπαρης, εύγευστο τζατζίκι δροσερό, ελαφρά spicy και τρομερή μελιτζανοσαλάτα κρυμμένη κάτω από γιαούρτι σκόρδου. Όλα αυτά συνοδεία από ξεροψημένες πιτούλες. Ξεκινήσαμε πολύ δυνατά με τις προσδοκίες ανεβασμένες και σίγουρα δεν απογοητευτήκαμε. Ψητή φέτα φακελωμένη σε τραγανή κρούστα με μαυροσούσαμο, μέλι και ούζο. Σίγουρα τον συνδυασμό με το ούζο δεν τον είχα ξαναδοκιμάσει, έδινε μια ευχάριστη αψάδα που δεν έχει η απλή έκδοση του πιάτου.
Άχαστο και το καρπάτσιο παντζαριού. Αρκετή η δροσιά της ρόκας που στρογγυλοκαθόταν στα slices παντζαριού, τόσο – όσο το τραγανό στοιχείο με το καρύδι, από άλλο πλανήτη τα dots της επεξεργασμένης φέτας με την κρεμμώδη μορφή, ωραία με διακριτική παρουσία η όξινη vinaigrette.
Ωραία και η διαφορετική χωριάτικη δροσερή και γευστική, με το ξυνόγαλο Αλοννήσου να ξεχωρίζει και να απογειώνει το σύνολο, εδώ χρειαζόταν παραπάνω παξιμάδι για να είναι ολοκληρωμένο το πιάτο. Πίνσα για το κέντρο γιατί την ζηλέψαμε με όλα τα αλλαντικά μέσα αλλά να ξεχωρίζουν εκτός του σωστά ψημένου ζυμαριού, ο βασιλιάς chorizo και ο χωρικός πανσέτα και μάλιστα καπνιστή. Μπαλοτίνα κοτόπουλο, άνευ λόγου η επιλογή αλλά μας αποζημίωσε γευστικά. Ξεχώρισε η crispy γραβιέρα, αλλά και οι συνοδευτικοί βολβοί με άρχοντα φυσικά τα κυβάκια πατάτας και μπριζολάκια λαιμού που τα εύσημα κέρδισε μόνο ο συνοδευτικός πουρές.
Για το τέλος άφησα την τονομακαρονάδα. Πιάτο άλλου επιπέδου, με βάση τον τόνο Αλλονήσου και αρώματα από lime, vodka, γραβιέρα όση ήταν απαραίτητη και φινόκιο.Το must του Καλοκαιριού κατά γενική ομολογία, με όλα τα συστατικά απαραίτητα αλλά σε δεύτερη μοίρα, να βοηθάνε να αναδειχθεί ο τόνος. Δεν χάνεται το συγκεκριμένο πιάτο.
Κλείσαμε και με τα δύο γλυκά του μαγαζιού, το ένα καλύτερο από το άλλο. Banoffee με hand made αλατισμένη καραμέλα και dulce de leche, την παραδοσιακή κρέμα της Αργεντινής και cheesecake με μαστίχα Χίου, δυόσμο και γλυκό βύσσινο.
Όπως είπα και στην αρχή, φάγαμε εκπληκτικά και θα τρώγαμε συνέχεια εκεί, αν δεν θέλαμε να ανακαλύψουμε και άλλα μέρη. Η δε τιμή, σε βαρομετρικά χαμηλά για την εποχή και για αυτό που γευτήκαμε. Να πάτε στο ‘’Kritamo’’ οπωσδήποτε, να μην πάτε όμως με το που πατήσετε το πόδι σας στην Αλόννησο, διότι δεν θα το αλλάξετε και σίγουρα υπάρχουν και άλλα μέρη να γευτείτε νόστιμο και vfm φαγητό.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Όταν εμπιστεύεσαι το προαίσθημα σου, σίγουρα διαλέγεις τα καλύτερα. Και η αλήθεια είναι ότι η πρώτη μας επιλογή αποδείχτηκε top.
Να μην πω ψέματα, το ανακαλύψαμε τυχαία κάπου μεταξύ συζητήσεων και περπατήματος και το διαλέξαμε για την τρομερή θέα του. Πιάτο μπροστά σου από όλα τα σημεία του μαγαζιού, όλη η προκυμαία και η παραλία του Πατητηρίου.
Κράτηση απαραίτητη διότι, γίνεται ένας σχετικός χαμός. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί, κλείσαμε τραπέζι νωρίς, όταν το είδαμε και μας άρεσε και προλάβαμε το τελευταίο. Αναπαυτικός καναπές και άνετες καρέκλες, κυρίως στα λευκά, με διακριτικό φωτισμό, σκαρφαλωμένο στα ημιορεινά του Πατητηρίου.
Προσωπικό άριστα ενημερωμένο, χαμογελαστό και δίπλα σου συνέχεια. Δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να διαλέξουμε, να φάμε, να ξαναδιαλέξουμε να πιούμε.
Υπάρχουν πιάτα άχαστα; Υπάρχουν.
Σίγουρα η τριλογία από τα dip. Πιάτο που συνηθίζεται σε αρκετά εστιατόρια του νησιού, αν το σκεφτείς τουριστικό, για να δοκιμάσει ο ξένος τα συνοδευτικά των ελληνικών κυρίως πιάτων, αν το σκεφτείς μετά την κατανάλωση του, καθόλου τουριστικό.
Χειροποίητη ζεστή φάβα με κρεμμύδι και σφαίρες κάπαρης, εύγευστο τζατζίκι δροσερό, ελαφρά spicy και τρομερή μελιτζανοσαλάτα κρυμμένη κάτω από γιαούρτι σκόρδου. Όλα αυτά συνοδεία από ξεροψημένες πιτούλες.
Ξεκινήσαμε πολύ δυνατά με τις προσδοκίες ανεβασμένες και σίγουρα δεν απογοητευτήκαμε. Ψητή φέτα φακελωμένη σε τραγανή κρούστα με μαυροσούσαμο, μέλι και ούζο. Σίγουρα τον συνδυασμό με το ούζο δεν τον είχα ξαναδοκιμάσει, έδινε μια ευχάριστη αψάδα που δεν έχει η απλή έκδοση του πιάτου.
Άχαστο και το καρπάτσιο παντζαριού.
Αρκετή η δροσιά της ρόκας που στρογγυλοκαθόταν στα slices παντζαριού, τόσο – όσο το τραγανό στοιχείο με το καρύδι, από άλλο πλανήτη τα dots της επεξεργασμένης φέτας με την κρεμμώδη μορφή, ωραία με διακριτική παρουσία η όξινη vinaigrette.
Ωραία και η διαφορετική χωριάτικη δροσερή και γευστική, με το ξυνόγαλο Αλοννήσου να ξεχωρίζει και να απογειώνει το σύνολο, εδώ χρειαζόταν παραπάνω παξιμάδι για να είναι ολοκληρωμένο το πιάτο. Πίνσα για το κέντρο γιατί την ζηλέψαμε με όλα τα αλλαντικά μέσα αλλά να ξεχωρίζουν εκτός του σωστά ψημένου ζυμαριού, ο βασιλιάς chorizo και ο χωρικός πανσέτα και μάλιστα καπνιστή.
Μπαλοτίνα κοτόπουλο, άνευ λόγου η επιλογή αλλά μας αποζημίωσε γευστικά. Ξεχώρισε η crispy γραβιέρα, αλλά και οι συνοδευτικοί βολβοί με άρχοντα φυσικά τα κυβάκια πατάτας και μπριζολάκια λαιμού που τα εύσημα κέρδισε μόνο ο συνοδευτικός πουρές.
Για το τέλος άφησα την τονομακαρονάδα. Πιάτο άλλου επιπέδου, με βάση τον τόνο Αλλονήσου και αρώματα από lime, vodka, γραβιέρα όση ήταν απαραίτητη και φινόκιο.Το must του Καλοκαιριού κατά γενική ομολογία, με όλα τα συστατικά απαραίτητα αλλά σε δεύτερη μοίρα, να βοηθάνε να αναδειχθεί ο τόνος. Δεν χάνεται το συγκεκριμένο πιάτο.
Κλείσαμε και με τα δύο γλυκά του μαγαζιού, το ένα καλύτερο από το άλλο. Banoffee με hand made αλατισμένη καραμέλα και dulce de leche, την παραδοσιακή κρέμα της Αργεντινής και cheesecake με μαστίχα Χίου, δυόσμο και γλυκό βύσσινο.
Όπως είπα και στην αρχή, φάγαμε εκπληκτικά και θα τρώγαμε συνέχεια εκεί, αν δεν θέλαμε να ανακαλύψουμε και άλλα μέρη.
Η δε τιμή, σε βαρομετρικά χαμηλά για την εποχή και για αυτό που γευτήκαμε.
Να πάτε στο ‘’Kritamo’’ οπωσδήποτε, να μην πάτε όμως με το που πατήσετε το πόδι σας στην Αλόννησο, διότι δεν θα το αλλάξετε και σίγουρα υπάρχουν και άλλα μέρη να γευτείτε νόστιμο και vfm φαγητό.