Η παλιά πόλη της Νάξου είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Με το που θα αφήσετε την παραλιακή λεωφόρο και θα χωθείτε στα ενδότερα, θα βρεθείτε να σεργιανάτε σε ωραία παράλληλα δρομάκια, γεμάτα από όλων των ειδών τα μαγαζιά. Αργά ή γρήγορα θα χαθείτε στο λαβύρινθο των ανηφορικών κάθετων σοκακιών, χωρίς όνομα τα περισσότερα, που οδηγούν στο επιβλητικό κάστρο που στεφανώνει την πόλη.
Σε ένα τέτοιο δρομάκι ανακαλύψαμε το εστιατόριο ΛΙΘΟΣ. Αριστερά το κυρίως κτίσμα σε απαλούς τόνους κρεμ, έξω από αυτό και απέναντι λίγα σχετικά τραπεζάκια κάτω από ένα σκέπαστρο από αγράμπελη, κληματαριές και μπουκαμβίλιες σε όλα τα χρώματα. Ο ΛΙΘΟΣ βρίσκεται τρόπον τινά στο τέλος της διαδρομής, για να τον βρείτε θα χρειαστεί ίσως να ρωτήσετε ξανά και ξανά, το GPS δεν θα σας βοηθήσει ιδιαίτερα. Μικρό κομψοτέχνημα – κυριολεκτικά. Το σέρβις άψογο. Επεξηγηματικό όπου χρειάστηκε, ευγενικό και σβέλτο.
Με την πρώτη ματιά στον ευσύνοπτο κατάλογο καταλαβαίνετε ότι ο ΛΙΘΟΣ υπηρετεί σταθερά την ελληνική κουζίνα, φροντίζοντας να προσθέτει πινελιές γκουρμέ σε όλα σχεδόν τα πιάτα – τα οποία ευτυχώς δεν είναι δυσανάλογα πολλά σε σχέση με το χώρο. Μεγαλύτερη ομάδα αυτή των ορεκτικών, το ίδιο μεγάλη και η ομάδα των κυρίως πιάτων, χωρίς να λείπουν τέσσερις, πέντε σαλάτες και επιδόρπια. Οι μερίδες – και οι τιμές – λογικές.
Συνειδητά επιλέξαμε να κινηθούμε στο χώρο των θαλασσινών, παραλείποντας τη σαλάτα. Για αρχή πήραμε καλαμάρι σε ροδέλες, με ελαφρά σάλτσα πέστο και λεπτά στικς τηγανιτής πατάτας. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν, όμως το καλαμάρι ήταν κυριολεκτικά λουκούμι και το πέστο τού πήγαινε γάντι, σας συνιστώ να το δοκιμάσετε οπωσδήποτε. Παρέα με το καλαμάρι ήρθε μια μερίδα χταπόδι κρασάτο, καθισμένο σε φάβα Μικρών Κυκλάδων – άλλο πράγμα – με μπόλικα καραμελωμένα κρεμμύδια από πάνω, αυτά θα τα θέλαμε λίγο περισσότερα στο πιάτο.
Στη συνέχεια ακολούθησαν γαρίδες τυλιγμένες σε σπαγγέτι πατάτας, με άγριο ρύζι – ίσως μια ιδέα πιο al dente από όσο χρειαζόταν – και μπόλικο πουρέ αβοκάντο, που έδινε άλλη νοστιμιά. Για το τέλος ένα πιάτο έκπληξη: φιλέτο λαβράκι, ψημένο στην εντέλεια, με πουρέ από παστινάκι και άγρια ρόκα. Το παστινάκι, που μέχρι στιγμής μόνο από το master chef το είχαμε ακουστά, μας ενθουσίασε με την πλούσια, αλλιώτικη γεύση του.
Εξαιρετικό το χύμα λευκό κρασί με το οποίο συνοδεύσαμε το δείπνο μας, ακόμα καλύτερο το μπαβέ σοκολάτας με φράουλες, τόσο όσο σε γλύκα και ποσότητα, για να σηκωθούμε ικανοποιημένοι από το τραπέζι μας. Το ποσό του λογαριασμού – all inclusive – στα 60 ευρώπουλα κρίθηκε και από τους δυο μας απολύτως εντάξει. Αν λοιπόν σας αρέσει η εξερεύνηση σε σοκάκια και πρωτότυπες γεύσεις, μη διστάσετε να επισκεφτείτε τον ΛΙΘΟ – δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Η παλιά πόλη της Νάξου είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Με το που θα αφήσετε την παραλιακή λεωφόρο και θα χωθείτε στα ενδότερα, θα βρεθείτε να σεργιανάτε σε ωραία παράλληλα δρομάκια, γεμάτα από όλων των ειδών τα μαγαζιά. Αργά ή γρήγορα θα χαθείτε στο λαβύρινθο των ανηφορικών κάθετων σοκακιών, χωρίς όνομα τα περισσότερα, που οδηγούν στο επιβλητικό κάστρο που στεφανώνει την πόλη.
Σε ένα τέτοιο δρομάκι ανακαλύψαμε το εστιατόριο ΛΙΘΟΣ. Αριστερά το κυρίως κτίσμα σε απαλούς τόνους κρεμ, έξω από αυτό και απέναντι λίγα σχετικά τραπεζάκια κάτω από ένα σκέπαστρο από αγράμπελη, κληματαριές και μπουκαμβίλιες σε όλα τα χρώματα. Ο ΛΙΘΟΣ βρίσκεται τρόπον τινά στο τέλος της διαδρομής, για να τον βρείτε θα χρειαστεί ίσως να ρωτήσετε ξανά και ξανά, το GPS δεν θα σας βοηθήσει ιδιαίτερα. Μικρό κομψοτέχνημα – κυριολεκτικά. Το σέρβις άψογο. Επεξηγηματικό όπου χρειάστηκε, ευγενικό και σβέλτο.
Με την πρώτη ματιά στον ευσύνοπτο κατάλογο καταλαβαίνετε ότι ο ΛΙΘΟΣ υπηρετεί σταθερά την ελληνική κουζίνα, φροντίζοντας να προσθέτει πινελιές γκουρμέ σε όλα σχεδόν τα πιάτα – τα οποία ευτυχώς δεν είναι δυσανάλογα πολλά σε σχέση με το χώρο. Μεγαλύτερη ομάδα αυτή των ορεκτικών, το ίδιο μεγάλη και η ομάδα των κυρίως πιάτων, χωρίς να λείπουν τέσσερις, πέντε σαλάτες και επιδόρπια. Οι μερίδες – και οι τιμές – λογικές.
Συνειδητά επιλέξαμε να κινηθούμε στο χώρο των θαλασσινών, παραλείποντας τη σαλάτα. Για αρχή πήραμε καλαμάρι σε ροδέλες, με ελαφρά σάλτσα πέστο και λεπτά στικς τηγανιτής πατάτας. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν, όμως το καλαμάρι ήταν κυριολεκτικά λουκούμι και το πέστο τού πήγαινε γάντι, σας συνιστώ να το δοκιμάσετε οπωσδήποτε. Παρέα με το καλαμάρι ήρθε μια μερίδα χταπόδι κρασάτο, καθισμένο σε φάβα Μικρών Κυκλάδων – άλλο πράγμα – με μπόλικα καραμελωμένα κρεμμύδια από πάνω, αυτά θα τα θέλαμε λίγο περισσότερα στο πιάτο.
Στη συνέχεια ακολούθησαν γαρίδες τυλιγμένες σε σπαγγέτι πατάτας, με άγριο ρύζι – ίσως μια ιδέα πιο al dente από όσο χρειαζόταν – και μπόλικο πουρέ αβοκάντο, που έδινε άλλη νοστιμιά. Για το τέλος ένα πιάτο έκπληξη: φιλέτο λαβράκι, ψημένο στην εντέλεια, με πουρέ από παστινάκι και άγρια ρόκα. Το παστινάκι, που μέχρι στιγμής μόνο από το master chef το είχαμε ακουστά, μας ενθουσίασε με την πλούσια, αλλιώτικη γεύση του.
Εξαιρετικό το χύμα λευκό κρασί με το οποίο συνοδεύσαμε το δείπνο μας, ακόμα καλύτερο το μπαβέ σοκολάτας με φράουλες, τόσο όσο σε γλύκα και ποσότητα, για να σηκωθούμε ικανοποιημένοι από το τραπέζι μας. Το ποσό του λογαριασμού – all inclusive – στα 60 ευρώπουλα κρίθηκε και από τους δυο μας απολύτως εντάξει. Αν λοιπόν σας αρέσει η εξερεύνηση σε σοκάκια και πρωτότυπες γεύσεις, μη διστάσετε να επισκεφτείτε τον ΛΙΘΟ – δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει.